มันเหยียบขั้นบันไดไม้และเริ่มปีนขึ้นด้วยความเร็วอันน่าตกใจในทันทีที่ซองอูตะโกน

 

กึด กึด กึด กึด–

 

จีซูที่ใกล้ออคที่สุดชักดาบออกมาและฟันปะทะกับขวานอย่างกล้าหาญ

 

แกร๊ง!

 

“อ๊ะ!”

 

จีซูเข่าอ่อนล้มลง โชคดีที่ดาบไม่หลุดมือไป

 

จีซูเห็นออคก้มลงยิ้มมองมา มันชี้ขวานวาววับไปที่หัวของเธอ…

 

ปั้ง!

 

โครงกระดูกตัวหนึ่งถูกขวานฟันแหลกละเอียดไปต่อหน้าต่อตา เศษกระดูกกระจายเต็มหัวจีซู

 

“หนีเร็ว!”

 

ซองอูตะโกน เธอกลิ้งตัวหลบ คมขวานเฉียดไปหวุดหวิด แต่บันไดไม้นั้นถูกผ่าครึ่ง

 

จากนั้นโครงกระดูกแขนเดียวได้เข้ามาเผชิญหน้ากับออค มันดึงดาบขึ้นมา

 

แฮ่ก แฮ่ก…

 

ออคมองโครงกระดูก ดูเหมือนมันจะคิดว่าโครงกระดูกนั้นจัดการได้ง่ายเหมือนกับฝูงกอบลินมากมายที่มันฆ่ามาก่อน

 

ออคเหวี่ยงขวานอย่างแรงเหมือนเคย

 

แต่ครั้งนี้ไม่ได้ผล

 

ทันทีที่ขวานปะทะกับดาบ ดาบไถลผ่านวานไปเหมือนกับฟันกำแพงที่มีน้ำมันลื่น มันคือเอฟเฟคผสาน : <นักรบแขนเดียว> มันเสียการทรงตัวเพราะใส่แรงเยอะเกินไป

 

‘เตะมัน!’

 

ซองอูสั่งโครงกระดูก โครงกระดูกถีบร่างส่วนบนของออคด้วยขาสั้น ๆ จนมันตกจากบันได

 

“จีซู ปีนขึ้นมา! ไปหาที่ราบกันก่อน!”

 

อันตรายสำหรับพวกเขาที่จะสู้กับมอนสเตอร์ในที่แบบนี้ และมันยังไม่มีที่ให้ถอยบนบันไดแบบนี้ด้วย

 

“ให้ตายเถอะ!”

 

ถึงจีซูจะเคยปะทะกับขวานออคมาแล้วครั้งหนึ่ง มือขวาของเธอก็ยังคงสั่นอย่างรุนแรง ไม่ใช่เพราะว่ากลัวหรือเจ็บ แต่เป็นเพราะความหงุดหงิด

 

‘ก็ป้องกันได้เห็น ๆ ทำไมถึงล้มท่านั้นไปล่ะ?’

 

เธอรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม จีซูรู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างกายภาพที่รู้สึกตลอดมาในฐานะนักกรีฑาหญิง มีหลายเรื่องที่คนคนหนึ่งจะทำได้โดยไม่ต้องพยายามมากนักในโลกใบนี้ มันเป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะกับเรื่องศิลปะและกีฬา

 

“อย่าเข้าใกล้มันเกินไป เราต้องฆ่ามันเหมือนกับตอนที่เราฆ่าบอส”

 

ซองอูตะโกน เขาเข้าป่ากับโครงกระดูกให้ออคที่ตัวใหญ่เข้าถึงตัวเขาได้ยาก

 

“…เข้าใจแล้ว!”

 

จีซูพักหายใจตามซองอูเข้าไปในป่า เธอเกือบจะลืมสิ่งที่สำคัญที่สุดไปแล้ว…การเอาตัวรอดไม่ใช่การแข่งขัน

 

มอนสเตอร์ตัวยักษ์ก้าวยาวขึ้นบันไดในเวลาไม่นานและพบว่าพวกซองอูมองมันจากแมกไม้ แววตามันมีจิตสังหาร

 

“ทำตามแผน โครงกระดูกจะสละตัวเองก่อนให้เรา”

 

ซองอูมองซากศพกอบลินในป่า เมื่อครู่ก่อนเขาคืนชีพมันขึ้นมาเป็นโครงกระดูก เขามีมานาพอที่จะเรียกมันออกมาอีก

 

‘แต่ไม่ควรจะใช้มานาเปลืองเกินไป’

 

มอนสเตอร์ตัวยักษ์พุ่งใส่พวกเขาโดยไม่สนอะไร แต่กลุ่มซองอูที่อยู่ในป่านั้นวิ่งไปมาหลบหลีกได้อย่างดี การพุ่งเข้าใส่ของออคไม่เป็นผล ด้วยน้ำหนักมหาศาลของขวานด้ามใหญ่ มันหันซ้ายขวาไม่ได้ตามต้องการด้วยซ้ำ

 

พรึ่บ– พรึ่บ–

 

โครงกระดูกห้าตัวล้อมรอบออคในไม่ช้า พวกมันปรากฏตัวจากหลังต้นไม้

 

“ดีล่ะ ได้เวลาแล้ว!”

 

ฮันโฮตะโกน โครงกระดูกทั้งห้าและมีดสามเล่มของฮันโฮถูกขว้างใส่ออคพร้อมกัน

 

แกร๊ง แกร๊ง!

 

ส่วนใหญ่ถูกขวานป้องกันเอาไว้ แต่มีดของฮันโฮปักเข้าที่หลังของมัน โครงกระดูกสี่ตัวโจมตีด้วยมือเปล่าอย่างบ้าคลั่งอย่างที่ซองอูไม่คิดมาก่อนเลย

 

เห็นได้ชัดว่าออคไม่พร้อมกับการตะลุมบอนแบบนี้ ใช้มือเปล่าหรือ? มันไม่ใช่การฆ่าตัวตายหรอกหรือ?

 

ปั้ง!

 

ออคทุบกะโหลกโครงกระดูกที่อยู่ข้างหน้าและจัดการอีกตัวที่อยู่ทางซ้าย แต่แขนของมันหนักขึ้น

 

มีโครงกระดูกสองเกาะแขนมันไว้แน่น ออครีบใช้มืออีกข้างดึงขาโครงกระดูกให้หลุด แต่มันก็ดึงได้แต่ขาเท่านั้น

 

ในขณะเดียวกัน ซองอู จีซู และโครงกระดูกแขนเดียวรีบเข้ามาโจมตีพร้อมกัน ออคพยายามเหวี่ยงขวานแต่ก็ทำได้ยากเพราะมีโครงกระดูกสองตัวเกาะแขนมันอย่างกับปลิง

 

จีซูหลบขวานที่ฟันมาอย่างช้า ๆ และฟันดาบใส่ต้นขาของออคและฟันในจุดตายตรงกล้ามเนื้อขนาดใหญ่ที่ต้นขา ไม่ว่าจะแข็งแรงแค่ไหน ออคก็ล้มลงด้วยบาดแผลฉกรรจ์

 

โฮก!

 

ออคเข่าทรุดไปหนึ่งข้าง ซองอูใช้จังหวะนี้ฟันแขนข้างที่ถือขวานด้วยดาบของเขา โครงกระดูกแขนเดียวแทงคอของมันในตอนสุดท้าย

 

ออคส่งเสียงแหลมในคอ สายตามันดำมืด

 

<คุณได้รับ 110 ทองจากการล่าออคหัวหน้าลาดตระเวน>

 

มันคือการจู่โจมร่วมกันที่สมบูรณ์แบบ

 

“หัวหน้าลานตระเวน? ออคตัวนี้แข็งแกร่งกว่าออคตัวอื่นสินะ?”

 

“ฟู่ว…คิดว่ามันไม่ได้ยากเหมือนกับบอสตัวก่อนนะ”

 

จีซูพูดพลางเช็ดคราบเลือดที่ดาบ ซองอูเตรียมจะคืนชีพออคที่ตายไป

 

“พวกเราต่อสู้กันได้ดีใช่ไหม?”

 

<มอนสเตอร์ที่ตายตอบสนองการอัญเชิญของคุณไม่ได้เพราะเลเวลคุณต่ำเกินไป คุณอัญเชิญมอนสเตอร์ขนาดกลางไม่ได้>

 

ดูเหมือนว่าซองอูจะเรียกออคมาเป็นสมุนไม่ได้ในตอนนี้ เขาต้องคืนชีพกอบลินขึ้นมาแทน

 

“พักสักหน่อยดีกว่า เราต้องหนีถ้าเจอมอนสเตอร์มาอีก”

 

ซองอูพูด

 

ขณะที่พัก ซองอูคิดถึงการใช้ <สร้างอาวุธกระดูก (พื้นฐาน)> โดยใช้ร่างของออค

 

“แล้วก็…ชั้นลืมถามมาจนถึงตอนนี้น่ะจีซู เธอเลือกการ์ดอาชีพอะไรมา? …อาจจะรู้อยู่แล้วนะ แต่ชั้นเป็นเนโครแมนเซอร์”

 

“คิดอยู่แล้วว่านายต้องเป็นเนโครแมนเซอร์ ชั้นเลือกนักรบเสือน่ะ ชอบสีชมพูรองจากสีแดง ก็เลยเลือกการ์ดสีชมพู มันมีสามดาว!”

 

นักรบเสือคือผู้ที่ชำนาญการล่าสัตว์รวมถึงเสือในยุคราชวงศ์โชซอนจากเกาหลียุคโบราณ

 

ดูเหมือนว่าจะมีการ์ดอาชีพหลากหลายเลยทีเดียว ไม่ใช่เพียงแค่อาชีพที่มีในโลกแฟนตาซีส่วนใหญ่

 

“ส่วนชั้น การ์ดดาวเดียว…”

 

ฮันโฮพูด

 

ไม่มีใครมั่นใจว่าแต่ละอาชีพที่ดาวแตกต่างกันนั้นมีความแตกต่างกันแค่ไหน แต่การต่อสู้ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ก็ดูจะเดาได้แล้ว

 

หลังจากพักไม่นาน ซองอูยืนหน้าศพออคหลังจากแน่ใจว่ามานาของตัวเองฟื้นขึ้นมาพอแล้ว

 

“สร้างอาวุธกระดูก”

 

เมื่อเขาพูด มานาที่เหลืออยู่ถูกใช้จนหมด หนังออคและอวัยวะภายในกลายเป็นเถ้าถ่านก่อนจะสลายไป มีเมนูเล็ก ๆ โผล่ขึ้นมา

 

<สร้างอาวุธกระดูก (พื้นฐาน)

 

ดาบ (เกรดต่ำที่สุด/ 6 เล่ม)

 

อาวุธทื่อ (เกรดต่ำ/ 5 ชิ้น)

 

หอก (เกรดต่ำที่สุด/ 2 เล่ม)

 

ลูกธนู (เกรดต่ำที่สุด/ 4 ดอก)>

 

เขาไม่รู้ว่าเงื่อนไขการแบ่งเกรดนั้นเป็นอย่างไร แต่ดูเหมือนว่าคุณภาพของอาวุธจะขึ้นอยู่กับวัตถุดิบที่เขาใช้ได้ หลังจากคิดดูแล้ว ซองอูเลือกอาวุธทื่อที่มีเกรดสูงกว่าอาวุธประเภทอื่น

 

กระดูกออกสั่นก่อนจะถูกดึงดูดเข้าหากันและก่อรูปร่าง ไม่นานก็มีอาวุธทื่อห้าชิ้นหล่นมาที่พื้น

 

“ว้าว นั่นก็ใช้เป็นวัตถุดิบทำอาวุธได้เหรอ?!”

 

“แหงสิ”

 

ซองอูหยิบอาวุธขึ้นมาหนึ่งชิ้น

 

<ข้อมูลไอเทม

 

ชื่อ : ค้อนโคนขาออค

 

เกรด : ทั่วไป

 

ประเภท : อาวุธทื่อ>

 

เนื่องจากเกรดสกิลของเขาเป็นขั้นพื้นฐาน มันจึงสร้างอาวุธได้ไม่ดีนัก แต่มันก็ดีกว่า ‘มีดทื่อ’ ที่พวกกอบลินใช้

 

“เอาไปสิ”

 

กรอบ กรอบ