ออคไม่ทันคดาคิด มันหลับตาหลบประกายไฟ

“ตอนนี้ล่ะ!”

จีซูก้าวเท้ามาข้างหน้าและเลื่อนดาบลงมาจากขวานตัดคอออคในทันที

แค่ก แค่ก…

ออคที่จามขวานพลาดเป้าล้มลง

‘สำเร็จ!’

ทันทีที่จีซูฟันคอออค เธอรู้สึกดีใจมากเพราะเธอคิดว่าได้ก้าวข้ามขวากหนามชิ้นใหญ่ไปแล้ว

แต่พอหันไปมองดูซองอูต่อสู้ เธอก็ต้องยอมรับว่าตัวเองยังขาดความสามารถอีกหลายด้าน

กรอบ แกรบ–

ซองอูราวกับได้เรียนรู้ว่าการฆ่าออคนั้นง่ายเพียงใดในตอนที่เขาฆ่าออคในการต่อสู้ที่ผ่านมา

โครงกระดูกเจ็ดตัวไม่เคยเข้าใกล้ออค ซองอูรู้ว่าการใช้โครงกระดูกต่อสู้ในระยะประชิดจะทำให้เขาสูญเสียทรัพยากรไปมาก และการต่อสู้จะได้เปรียบถ้าโครงกระดูกไม่เข้าใกล้พวกออค

‘วิธีสู้ของซองอูก็ได้ผลในแบบของตัวเอง’

จีซูคิด

โครงกระดูกล้อมรอบออคตัวหนึ่งที่เข้าใกล้ จากนั้นจึงพากันปามีดด้วยสองมือ

ฉั่วะ! ฉั่วะ! ฉั่วะ! ฉั่วะ!

ถ้ามีออคเข้าใกล้ โครงกระดูกตัวที่ถูกเข้าใกล้จะถอย และโครงกระดูกอื่นจะขยับตามในทันที ออคไม่สามารถสวนกลับได้ด้วยซ้ำ

ใช้เวลาราว 20 วินาทีในการจัดการออคหนึ่งตัว

ไม่นานจากนั้นโครงกระดูกก็แบ่งกำลังไปเก็บมีดคืน โครงกระดูกตัวอื่นพากันไปล้อมรอบออคอีกตัวและรุมจัดการมันอย่างป่าเถื่อน

พวกมันทุกตัวเคลื่อนไหวตามความต้องการของซองอู จีซูรู้สึกไร้พลังอีกครั้งเมื่อเห็นเขาต่อสู้

‘เขาคิดทุกอย่างล่วงหน้า เขาไม่ได้ฆ่าพวกมันด้วยพลังเต็มที่ แต่เป็นเพราะสมอง’

เธอรู้สึกว่าตัวเองโง่ที่ลงทุนไปกับกำลังกล้ามเนื้อหลังจากเอาชนะออคตัวหนึ่งได้เมื่อครู่

จีซูรับรู้ได้จากซองอูในวันนี้ว่าพลังไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ขั้นตอนในการต่อสู้เพื่อดึงพลังออกมาต่างหากที่จะใช้สร้างจุดอ่อนของศัตรู และเธอเองก็ได้รู้เหตุผลที่ตัวเองเป็นนักกีฬาระดับสองทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่ได้มีร่างกายที่อ่อนแอ

‘ในอดีตเขาทำอะไรมากัน?’

จีซูถามตัวเอง เธอยอมรับความสามารถในการต่อสู้ของซองอู

ขณะที่เธอกำลังชื่นชมเขา ผู้รอดชีวิตส่วนมากขึ้นรถบัสไปแล้ว ซองอูพาโครงกระดูกไปฆ่าออคที่อยู่ใกล้ ๆ

-คุณได้รับ 70 ทองจากการล่าออคนักล่า

-คุณได้รับ 70 ทองจากการล่าออคนักล่า

-คุณได้รับ 70 ทองจากการล่าออคนักล่า

เมื่อปาร์ตี้ของซองอูกำจัดออครอบสนามกีฬาได้แล้ว กลุ่มสภานักศึกษาเริ่มเข้าหาพวกเขา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาอับอายกับชัยชนะอันงดงามของซองอูและเพื่อน ๆ

“นี่! ออกมาทำไมล่ะ? แกไม่ได้พูดว่าเกลียดที่จะอยู่กับพวกโครงกระดูกหรอกเหรอ?”

แดซองหน้าเครียดเมื่อซองอูพูดแหย่เขา

“…ทำไมตอนนี้นายใจร้ายนักเล่า? ไม่เย็นชาเกินไปหน่อยเหรอ?”

“…”

ซองอูยิ้มกว้าง

“ขอโทษด้วยนะ แต่ชั้นคิดว่านายต้องทิ้งดาบปลายปืนน่ากลัวนั่นก่อนขึ้นรถบัสนะ ถ้าหากมีคนถูกแทงในรถบัสแคบ ๆ จะเป็นยังไง?”

“พูดอะไรของนาย? ชั้นต้องมีอาวุธไว้ป้องกันตัวแบบที่นายเคยบอก ใช่ไหม?”

“หืม? ชั้นว่าชั้นปกป้องนายได้นะ นายจะปลอดภัยกว่าด้วยโครงกระดูกน่ารัก ๆ ของเรามากกว่าดาบทื่อ ๆ ของนาย”

ซองอูไม่ลังเลที่จะใช้ถ้อยคำน่ารังเกียจแบบเดิมกับที่แดซองเคยพูดกับเขา

แดซองโกรธจนเห็นผ่านดวงตา ซองอูรู้สึกได้ว่าเขาอยากจะเอาดาบปลายปืนมาจัดการโครงกระดูกของเขาเสียเดี๋ยวนี้

โฮก!

ในตอนนั้นเอง เสียงคำรามที่พวกเขาไม่เคยได้ยินดังมาจากด้านในโรงยิม คนที่ได้ยินเสียงคำรามเข่าอ่อนเหมือนกับกระต่ายที่ได้ยินเสียงผู้ล่าคำราม

-หัวหน้าเผ่าออคโกรธเพราะการล่าล้มเหลว

นี่มันบ้าอะไรกัน? ซองอูตัวสั่นด้วยความกลัว แต่เขาก็รีบใจเย็นลงให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

“จะไม่ขึ้นรถเหรอ? พวกเราจะออกไปแล้ว”

ก๊อง-

สุดท้าย แดซองวางดาบปลายปืนลง ซองอูยิ้ม

“ถอดเกราะโซ่นั่นด้วย”

“อะไรนะ? เกราะชั้นไม่ได้เป็นอันตรายไม่ใช่เหรอ?”

แดซองพูด เขากัดฟันด้วยความโมโห

“นายต้องปกป้องชั้นสิ ชั้นไม่ใช่คนสภานักศึกษาที่ต้องทุ่มเทให้คนอื่นเหมือนนายนะ”

ซองอูนั้นดูโหดร้ายในสายตาของแดซอง แต่นั่นคือวิธีที่ทำให้เขาปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่ได้

***

ซองอูปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ได้เร็วกว่าทุกคน

เพื่อตอบสนองกับสถาการณ์อันบ้าคลั่ง เขาที่เป็นเนโครแมนเซอทำการต่อสู้สะสมข้อมูลและคิดอ่านได้อย่างเหมาะสม ประสบการณ์ที่สั่งสมมาตอบแทนเขาอย่างดี

-คุณเลเวลอัพ (เลเวล 5)

เขาขึ้นเป็นเลเวล 5 จากการต่อสู้ที่เพิ่งจบลง

ข้อความโผล่ขึ้นมา…

“คุณสามารถอัญเชิญมอนสเตอร์ขนาดกลางเป็นสมุนได้แล้ว”

หรือก็คือเขาสามารถใช้ออคเป็นสมุนได้เสียที เขาไม่ต้องสร้างมีดเพราะกลัวที่จะโจมตีระยะไกลอีกแล้ว

แน่นอนว่ามันไม่จบแค่นี้ ซองอูนั่งลงหน้ารถบัส เขากำลังเลือกการ์ดเลเวลอัพ

-เลือกการ์ดเลเวลอัพ

1) สเตตัส (สุ่ม)

2) สกิล (สุ่ม)

3) ไอเทม (สุ่ม)

4) อื่น ๆ (สุ่ม)

5) จำนวนสมุนสูงสุด +1 (ยืนยัน)

อีกครั้งที่มีการ์ดสุ่มให้เลือก 4 แบบ และแบบที่ได้แน่นอน 1 แบบ

เขาที่เลือก ‘สกิล’ อยู่เสมอเพื่อเพิ่มจำนวนสมุนให้ได้มากที่สุด

กลับกัน เขาไม่แน่ใจว่าถูกต้องแล้วหรือไม่ที่จะพึ่งพาลูกสมุนเพียงอย่างเดียวเพราะเขาไม่รู้ว่าถ้าเลือกสเตตัส ไอเทม และอื่น ๆ แล้วจะได้อะไรออกมาบ้าง

“อืม ไม่มีทางเลือกแต่ต้องเลือกล่ะนะ”

ซองอูเลือกการ์ดหมายเลข 2

-จำนวนสมุนสูงสุดเพิ่มขึ้น (+2)

“ดีล่ะ ตอนนี้เรียกโครงกระดูกได้เก้าตัวแล้ว”

การเลือกของเขาได้ประสิทธิภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงสกิล <สร้างอาวุธกระดูก (พื้นฐาน)> จะมีค่า เขาก็คิดว่าการเพิ่มจำนวนสมุนในตอนนี้นั้นดีกว่า

ซองอูสวมเกราะโซ่ของแดซองบนโครงกระดูกแขนเดียวให้มัน

“อืม มันยาวไปไหมนะ?”

โครงกระดูกแขนเดียวตัวนี้พึ่งพาได้มากที่สุดแล้ว เขาจะให้ทุกอย่างกับมัน เขาถึงกับตั้งชื่อให้มันใหม่

ชื่อ ‘แขนเดียว’ ดูจะไร้ความรู้สึกไปหน่อย เขาตั้งชื่อมันใหม่ว่า ‘มือขวา’ เพราะมันมีแขนขวาข้างเดียว

เจ้ามือขวาสวมชุดเกราะ แต่ปลายชุดเกราะลากยาวเกือบจะถึงข้อเท้าของมัน มันเคลื่อนไหวไม่ได้อิสระมากนัก และความคล่องแคล่วยังเป็นจุดแข็งที่สุดของกอบลิน การสวมชุดเกราะจึงไม่ดีเท่าใดนัก

“แกใส่มันไม่ได้ ถอดออกมา”

ซองอูตัดสินใจใส่เอง เขาสงสัยว่าชุดเกราะโซ่นี้จะช่วยป้องกันเขาจากขวานของออคได้หรือไม่ แต่มันก็ดีกว่าไม่มีอะไร

“ซองอู มีคนรอดชีวิตอยู่ตรงนั้น!”

ฮันโฮชี้นอกหน้าต่าง มีผู้รอดชีวิตที่มีบาดแผลเต็มตัวเพราะเจอกับกอบลินสามตัว

ซองอูไม่รู้สึกกลัวกอบลินอีกแล้ว

***

รถบัสแล่นไปช้า ๆ ในมหาลัยเพื่อช่วยผู้รอดชีวิตที่พยายามเอาตัวรอด พวกเขารับคนมาได้ราวยี่สิบคน

“ซองอู เราต้องมีอีกคันแล้วล่ะ”

“ไม่หรอก ยังไงเราก็จะไม่ได้ขับมันไปอยู่แล้ว”

เขารวมคนได้ราวหกสิบคน สามสิบคนนั้นมีอาวุธที่พอใช้ได้อยู่

ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกว่าจำนวนผู้เหลือรอดนั้นน้อยเกินไป หรือเพราะว่าวันนี้เป็นวันศุกร์เลยไม่ค่อยมีการสอน? หรือเพราะว่าคนส่วนใหญ่ตายไปแล้ว? มหาลัยที่เงียบงันนั้นน่าขนลุก

“แต่เราต้องร่วมมือกันต่อสู้กับออค การหนีไม่ใช่คำตอบ”

ซองอูพูดที่หน้ารถบัส

หรือเป็นเพราะว่าพวกเขาตอบโต้ออคนักล่าดีเกินไป?