ทันทีที่ซองอูสั่ง เจ้ามือขวาชักดาบเข้าหาบอสที่หมดแรงสู้

 

บอสไม่เคยคิดเลยว่ามันจะถูกบั่นคอโดยกอบลินตัวน้อยอย่างเจ้ามือขวา

 

หัวบอสหลุดออกจากบ่าตกลงสู่พื้น

 

-คุณได้รับ 1,055 ทองจากการล่าบอสมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งขึ้น : หัวหน้าออคจอมเวทมนตร์ดำ

 

จากนั้น ข้อความที่ซองอูตั้งตารอได้โผล่ขึ้นมา

 

-กอบลินโครงกระดูก (ขั้นสูง) ถูกอัพเกรดขึ้นจากการดูดซับพลังของ ‘หัวหน้าออค’

 

* พลังป้องกันเพิ่มขึ้นอย่างมาก

 

* ‘ลักษณะผู้นำ’ อัพเกรด

 

“อย่างที่คิดเลย สมุนของเราจะได้ค่าประสบการณ์ตอนที่ล่าบอสด้วย”

 

โดยรวมแล้วซองอูจะเลเวลอัพขึ้นได้จากการล่ามอนสเตอร์ แต่ลูกน้องของเขานั้นมักจะไม่พัฒนาขึ้นเลย ครั้งเดียวที่เลเวลอัพขึ้นมาก็คือตอนที่เจ้ามือขวาจัดการบอส

 

ซองอูไม่ลืมที่จะตรวจสอบ

 

[รายการสมุน (33/59)]

 

1) กอบลินโครงกระดูกเก่งกาจ (เลเวล 3)

 

* อาวุธ : ดาบญี่ปุ่นหรือดาบ

 

* เผ่าพันธุ์ : กอบลิน

 

* ลักษณะ อันเดด + ผู้นำ (เลเวล 2)

 

และก็เป็นอย่างที่ซองอูคิด เมื่อกอบลินโครงกระดูกเลเวลอัพเป็น 3 ชื่อของมันได้เปลี่ยนจาก ‘ขั้นสูง’ เป็น ‘เก่งกาจ’ และลักษณะ ‘ผู้นำ’ ยังเพิ่มมาถึงขั้นสอง เหมือนกับที่เอฟเฟคผสานปรับคำจาก ‘หน่วย’ เป็น ‘กองทหาร’

 

“ตอนนี้แกเป็นหัวหน้ากองทหารสินะ?”

 

กรอบแกรบ!

 

กอบลินแค่ตัวเดียวกลายเป็นหัวหน้ากองที่ควบคุมออคโครงกระดูก 30 ตัว

 

“นี่ซองอู มีอะไรออกมาจากปากบอสแน่ะ!”

 

มีบางอย่างออกมาจากหัวของบอสอย่างที่ฮันโฮพูด มันออกมาจากปาก

 

มันเป็นของทรงกลม มองครั้งแรกจะเหมือนกับไข่มุกสีดำ แต่ควันดำได้ลอยออกมาจากทุกทิศทาง ซองอูรู้สึกไม่ดีที่จะยื่นมือออกไป

 

‘แต่นั่นมันต้องเป็นไอเทม’

 

ซองอูยื่นมือไปเก็บแต่ก็มีข้อความเตือนโผล่ขึ้นมาทันที

 

-ระวัง! ไอเทมนี้จะมอบลักษณะ ‘ปีศาจ’ แก่เจ้าของ และคุณจะต้องเสียสละอย่างมากเพื่อที่จะกำจัดลักษณะนั้น

 

‘ปีศาจ? เจ้าจอมเวทมนตร์ดำนั่นยืมพลังปีศาจมาใช้รึ? พลังถึงได้เป็นแบบนั้น?’

 

ซองอูลังเลที่เห็นข้อความน่ากลัว แต่เขาสงสัยว่ามันจะทำงานแตกต่างกันถ้าเป็นเขาหรือไม่ เพราะ ‘ลมหายใจนรก’ ส่งผลดีกับตัวเขาแทนที่จะเป็นผลเสีย ถ้าเป็นแบบนั้น นี่จะไม่ใช่โอกาสดีของเขาหรอกเหรอ?

 

“ปีศาจ…”

 

แน่นอนว่าข้อความอาจดูไม่ดี แต่…

 

“เอาน่ะ คงไม่มีอะไรแปลกไปกว่าเนโครแมนเซอร์แล้วล่ะ”

 

เขาหยิบไข่มุกสีดำขึ้นมา

 

***

 

ทันทีที่ซองอูหยิบมันขึ้นมา ควันไม่พึงประสงค์ที่โชยมาจากทุกด้านได้หายไป

 

วูม–

 

พลังทั้งหมดเริ่มไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายซองอูในเวลาเดียวกัน

 

“อา”

 

มันเหมือนกับมีงูเลื้อยจากปลายนิ้วของเขาเข้าไป ความรู้สึกหยุดลงเมื่อมันเข้ามาถึงหัวใจ

 

– ได้รับลักษณะ ‘ปีศาจ’

 

‘ลักษณะปีศาจคือสิ่งที่ทำให้เกิดเอฟเฟคผสานลับอย่างพวกผู้นำสินะ…’

 

ซองอูพึมพำ

 

ตอนนี้ไม่มีเอฟเฟคผสานใดที่ถูกใช้งานแต่เขาไม่รู้ว่าในอนาคตจะมีเอฟเฟคอะไรออกมาอีกบ้าง เหมือนอย่างที่ลักษณะผู้นำได้สร้างเอฟเฟคผสาน <จัดกลุ่ม (ลับ)> ออกมา

 

[ข้อมูลไอเทม]

 

-ชื่อ : หินเลือดปีศาจ

 

-เกรด : ตำนาน

 

-ประเภท : ลูกแก้ว

 

-เอฟเฟค : มอบลักษณะปีศาจให้กับผู้ครอบครอง เมื่อโจมตีจะถูกขโมยมานา (-2%)

 

*เมื่อมานาหมด มันจะกินพลังกายแทน

 

“…”

 

ของเกรดตำนานอีกแล้ว? ดูเหมือนว่าการได้ของเกรด ‘ตำนาน’ นั้นจะง่ายเกินไป

 

ซองอูได้ไอเทมเกรดตำนานสองชิ้นในวันเดียว

 

“จะยังไงเราก็เก่งขึ้นอยู่ดีล่ะนะ”

 

จอมเวทมนตร์ดำ ปีศาจ และลมหายใจนรก เขาจำสามคำสำคัญเอาไว้ น่าแปลกที่เขาได้กลิ่นอันหอมหวานมาจากคำพูดน่ากลัวพวกนี้ คำพูดเหล่านี้น่าจะมีความเกี่ยวข้องกับเนโครแมนเซอร์ ไม่อย่างนั้นคำสาปคงจะไม่เพิ่มพลังให้เขา

 

ซองอูเก็บหินเลือดปีศาจไว้ในกระเป๋า

 

“ซองอู นี่แกสนิทกับคนสร้างเกมรึไง?”

 

ฮันโฮถาม

 

เมื่อเห็นสิ่งน่าทึ่งที่ซองอุทำ ฮันโฮสับสนในสิ่งที่เขาต้องเจอกับตัว เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมซองอูที่เขารู้จักดีถึงเก่งจนตัวเองเทียบไม่ติดอย่างนี้

 

“ชั้นก็ไม่รู้ แต่ชั้นว่านายโชคดีแล้วล่ะที่สนิทกับชั้น ฮ่าฮ่า”

 

“จริงของนาย แต่ทำไมนายถึงควบคุมโครงกระดูกได้มากแบบนั้น…”

 

ฮันโฮมองโครงกระดูกที่อยู่ด้านหลังซองอูด้วยใบหน้างุนงง

 

แต่ในตอนนั้นเอง เหล่าโครงกระดูกล้มลงพร้อมกัน เหลือแค่เพียงเก้าตัวเท่านั้น

 

“…หา? เมื่อกี๊มันยัง…”

 

“วันนี้มันจบแล้วล่ะ”

 

-‘ลมหายใจนรก’ ทั้งหมดที่เขาสะสมในร่างกายถูกใช้จนหมดแล้ว ผลของ ‘กระตุ้น ขั้นแรก’ ถูกยกเลิก

 

“รู้สึกดีเป็นบ้า”

 

สำหรับซองอู เอฟเฟคกระตุ้นนั้นเหมือนกับความฝัน โชคไม่ดีที่เขายังคงจดจำความรู้สึกอันหอมหวานและปรารถนาที่จะได้มันอีกครั้งให้เร็วที่สุด

 

เขารู้สึกตื่นเต้นเกินกว่าจะอธิบายด้วยคำพูด เขาอยากจะรู้สึกแบบเดิมอีกครั้งถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร

 

“กรร…”

 

คนที่หลับไปเพราะสถานะประหลาดจากลมหายใจนรกตื่นขึ้นมาในเวลาไม่นาน พวกเขาค่อย ๆ ตื่นขึ้นมาทีละคน

 

“ปวดหัวชะมัด”

 

“อา! โอ้ย!”

 

“ชั้นรอดมาได้ยังไง? เกิดอะไรกับชายคนนั้น?”

 

พวกเขาเริ่มมองหาซองอูในทันทีที่ตื่นขึ้นมาเป็นอย่างแรก ดูเหมือนว่าพวกเขาจะกังวลใจที่ไม่เห็นซองอูอยู่รอบ ๆ

 

“ขอบคุณมากนะ! ชั้นไม่ได้อยากจะเป็นตัวถ่วงนายเลย…”

 

“ขอบคุณที่ช่วยพวกเรา!”

 

“นายคือฮีโร่ของพวกเราล่ะ”

 

แม้จะมีคนชมเป็นภูเขา ซองอูเพียงแค่ฟังและพยักหน้าอย่างใจเย็น แน่นอนว่าเขาไม่ได้สนใจคำชมนัก ที่จริงแล้วเขาอยากจะอยู่ให้ห่างจากพวกที่คอยประจบเอาใจเขา

 

‘อย่างที่คิดเลย เราไม่ได้ต้องการใคร’

 

เขาตระหนักขึ้นมาได้อีกครั้งและออกจากโรงยิมอย่างเงียบเชียบ เขาไม่รู้สถานการณ์ข้างนอกมหาลัย แต่การไม่ติดพันกับคนมากมายนั้นจะดีกว่าในการเอาชีวิตรอด

 

ไม่นานผนึกประตูมหาลัยก็หายไป แต่ภายนอกมหาลัยยังคงเงียบอยู่ สถานีแดฮัคที่มักจะเต็มไปด้วยผู้คนเองก็เงียบกริบ

 

“ออกไปตอนนี้จะดีเหรอ?”

 

“ชั้นว่าชั้นอยู่ที่นี่ดีกว่า”

 

ถนนข้างนอกประตูนั้นมีรถทุกประเภทที่หยุดแล่น ร่างมนุษย์กับมอนสเตอร์ที่ตายกระจัดกระจายเต็มไปหมด พวกเขายังติดอยู่ในนรกที่ไม่เคยมีใครเคยเห็นมาก่อน

 

ผู้รอดชีวิตยืนหน้าประตูยังไม่พร้อมที่จะออกไป พวกเขากำลังมองดูสีหน้าของซองอู

 

“ไม่รู้ว่าเขาจะไปที่ไหน”

 

“ไม่ร้หรอก…แต่ตามเขาไปจะปลอดภัยกว่านะ”

 

ซองอูหลบสายตาเหล่านั้นด้วยความรำคาญใจ

 

“ให้ตายเถอะ โลกทั้งบไม่ต่างจากในมหาลัยเลย พ่อแม่จะเป็นยังไงบ้างนะ…”

 

ฮันโฮสีหน้าหม่นหมองเพราะเขาเป็นห่วงพ่อแม่ของตัวเอง สิ่งที่น่ากังวลที่สุดคือเขามิอาจรู้ได้เลยว่าครอบครัวของเขายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว โทรศัพท์เองก็ใช้การไม่ได้

 

บรืนนนน–

 

รถบัสสองคันขับมาจากด้านหลัง กระจกคนขับเลื่อนลงตามด้วยคยองซูที่ยื่นหน้าออกมา

 

“ขึ้นมา! ถนนตรงนี้มันแย่มาก แต่ขึ้นรถบัสน่าจะปลอดภัยกว่าเดิน ชั้นที่เคยเป็นคนขับรถให้กรมรู้ว่าค่ายทหารใกล้ ๆ อยู่ตรงไหน ขับไปที่นั่นกันเถอะ”

 

“ไม่เป็นไร ชั้นจะไปที่อื่น”

 

“บ้านนายอยู่แถวนี้เหรอ?”

 

“ใช่”

 

แน่นอนว่าเขาโกหก

 

“งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ ชั้นจะออกไปจากที่นี่กับคนที่รอดคนอื่น”

 

คยองซูรับคนที่ยังลังเลที่หน้าประตู

 

และคยองซูก็ยังถามเขาต่อไปเพราะรู้สึกไม่สบายใจที่จะทิ้งเขาไว้ แต่ซองอูตอบอย่างหนักแน่น

 

“ถ้างั้น…โชคดีนะ ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่รู้ว่าจะพูดลาแบบในหนังยังไงน่ะ”

 

“ช่างเถอะ นายเองก็โชคดีล่ะ”