ตอนที่ 25 ออกจากมหาลัยมาสู่นรก(2)

 

รถบัสสองคันแล่นไปตามถนนที่เต็มไปด้วยศพกอบลินและรถที่กระจัดกระจาย

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com

หลังจากรสบัสหายลับตา เหลือเพียงซองอู ฮันโฮ จีซู และโครงกระดูกทั้งเก้าตัว

 

“เราจะไปไหนกันต่อ? บ้านเธออยู่ไหนล่ะจีซู?”

 

ไม่ใช่เรื่องปกติที่จะคิดถึงการกลับบ้านในเวลาแบบนี้ แต่ก็ไม่มีคําถามอื่นให้ฮันโฮถาม

 

“ชั้นอยู่ในหอพักมหาลัยเพราะบ้านอยู่ที่เกาะเจจู…”

 

“อย่างนี้นี่เอง”

 

เป็นไปไม่ได้แล้วที่จะกลับเกาะเจจูในตอนนี้ จีซูลังเลที่จะพูด เธอพยายามเปิดปากพูดหลายครั้ง แต่จากนั้นก็หันไปมองซองอู

 

“นี่ซองอู ชั้นไปกับนายได้ไหม?”

 

ที่จริงเธอสังเกตเห็นว่าซองอูไม่เต็มใจที่จะหนีไปกับคนอื่น แต่ก็ไม่มีอะไรปลอดภัยไปกว่าการอยู่กับเขาอีกแล้วในเวลาแบบนี้

 

“ชั้นไม่รู้ว่าจะช่วยนายได้ไหม แต่…”

 

“เธอช่วยชั้นได้อยู่แล้ว”

 

“อ๊ะ ขอบคุณนะ”

 

เธอหัวเราะตอบเมื่อเขาตอบในทางบวก เธอคิดว่าเธอโชคดี มากที่ได้อยู่กับเขา

 

“ซองอู ชั้นคงไม่ต้องถามนายใช้ไหม?”

 

ฮันโฮถาม

 

“อืม ชั้นมีเงื่อนไขข้อนึ่ง”

 

“อะไรล่ะ? บอกมาสิ”

 

“ชั้นอยากให้นายเป็นนักรบแขนเดียวนะ”

 

“ชั้นว่าเราอาจจะมีเอฟเฟคผสานที่ดีกว่าถ้ามีนักรบแขนเดียวสองคนนะ”

 

มุกตลกของซองอูดําเนินต่อไปจนกระทั่งจีซูดึงแขนเขา

 

“ก้มเร็ว!”

 

เงาขนาดยักษ์หลายสิบเงาเติมเต็มท้องฟ้า สายลมกรรโชกแรงพัดรถที่หนักจนสั่น

 

“นั่นมันตัวอะไร?”

 

สัตว์ประหลาดที่มีปีกบินอยู่บนฟ้า ร่างขนาดยักษ์ กรงเล็บคมกริบ ปากเหมือนกับจระเข้และมีคอยาวไม่เหมือนกับสิ่งมีชีวิตจริงได้ บินผ่านพวกเขาไป

 

“มังกรเหรอ?”

 

-บอสเจ้าถิ่น “จ่าฝูงไวเวิร์น” ปรากฏตัว

 

ไวเวิร์นมักจะรู้จักกันว่าเป็นสายพันธุ์ที่ต่ํากว่ามังกร ปาร์ตี้ของซองอูนอนใต้เงาไม้และไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย โชคดีที่ปาร์ตี้ของซองอูจะเลี่ยงการจู่โจมของพวกมันได้เพราะพวกมันไม่ทัน สังเกตเห็นพวกเขา

 

แต่รถบัสที่ยังอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมากนักกําลังตกอยู่ในอันตราย รถบัสที่คยองซูขับนั้นหยุดไปเมื่อครู่จึงไม่ตกเป็นเป้า แต่อีกคัน ที่พยายามหนีนั้นถูกพวกไวเวิร์นเล็งเห็นในทันที

 

คย๊ากกก!

 

ไวเวิร์นสองตัวบินลงมาในทันที พวกมันตัวใหญ่กว่ารถบัสด้วยซ้ํา

 

เมื่อมอนสเตอร์สองตัวจับหลังคารถบัสและกระพือปีก รถบัสถูกยกลอยขึ้นฟ้าไป

 

“อ้ากกกก!”

 

“อ๊าาาา! ช่วยด้วย!”

 

ผู้คนกรีดร้องจากในรถ ตัวรถบัสถูกฉีกราวกับเศษกระดาษ หัวไวเวิร์นมุดไปในช่องที่ฉีกออกและจิกกัดพวกเขาออกมาทีละคนเพื่อกินอย่างกับนกที่กินตัวอ่อนในรังผึ้ง

 

มีคนเปิดกระจกรถและกระโดดออกด้วยความกล้า แต่เขาก็ ถูกจับจากกลางอากาศและหายเข้าไปในปากที่เหมือนกับปากจระ เข้ของพวกมัน มันเป็นการฆ่าอยู่ฝ่ายเดียว

 

ซองอูมองภาพอันโหดร้ายและรู้ตัวว่าเขายังแข็งแกร่งไม่พอ

 

แต่ตอนนี้เขาแข็งแกร่งขึ้นได้

 

“จีซู จะไปกับชั้นได้ต้องยอมรับได้หนึ่งเรื่อง”

 

“อะไรเหรอ?”

 

เธอถามอย่างตั้งใจ

 

“เราจะล่ามอนสเตอร์ เราจะไม่หนีจากพวกมัน”

 

“จริงเหรอ?”

 

“ชั้นบอกเธอว่าต้องปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ใช่ไหม?”

 

“อา…ก็ใช้”

 

“เราไม่ควรจะทําแค่ปรับตัวอีกแล้ว ตอนนี้เราต้องเปลี่ยนโชคชะตาของเราไม่ให้เป็นเหยื่อได้โดยง่าย”

 

มนุษย์ครองโลกได้เพราะควบคุมธรรมชาติ ซึ่งมันเหนือกว่าการปรับตัวให้เข้ากับธรรมชาติ

 

ซองอูเตรียมใจที่จะล่าเหยื่อในที่ล่าที่กว้างกว่าเดิม

 

-คุณได้เริ่มต้นอย่างสมบูรณ์แล้ว

 

กอบลินตัวหนึ่งกําลังวิ่ง มันวิ่งด้วยความกลัวอย่างบ้าคลั่งเพื่อ เอาชีวิตรอด มันเชื่อว่ามันจะปลอดภัยถ้าไปถึงหมู่บ้านที่ไกลอีกนิด

 

ปัง!

 

กอบลินเปิดประตูกระจก ซึ่งมันคือร้านไส้กรอกเกาหลี

 

ตอนนี้มันคือบ้านหลังใหม่ของเหล่ากอบลิน มันสร้างที่พักโดยใช้ชิ้นผ้ากางบนโต๊ะเป็นที่ส่วนของของมัน

 

เคี้ยก! เคี้ยก!

 

มันไม่พอใจที่ประตูเปิดออก กอบลินหลานตัวคลานออกมาจากใต้โต๊ะ เงาหนึ่งปรากฏที่ด้านหลังของกอบลินที่เพิ่งจะหนีเข้ามาในบ้าน

 

พรีบ

 

เมื่อกอบลินตัวนั้นหันหน้ากลับไปช้า ๆ มันได้เห็นโครงกระ ดูกขนาดยักษ์สองตัวยืนที่หน้าประตูกระจก

 

เคี้ยก! เคี้ยก!

 

เหล่ากอบลินที่หวาดกลัวเริ่มหนี้ พวกมันไม่กล้าเพราะรับรู้ได้ โดยสัญชาตญาณว่าโครงกระดูกนั้นแกร่งเกินไปที่จะต่อสู้ พวกมันจึงไม่ขัดขืน เหล่ากอบลินหยิบอาวุธและวิ่งหนีผ่านครัวออกไปทางประตูหลัง กอบลินตัวหน้าสุดรีบเปิดประตู

 

“รู้อยู่แล้วน่า”

 

น่าแปลกที่มีบางอย่างขวางทางพวกมัน มันคือโล่ห์อันใหญ่

 

ฉั่วะ!

 

ดาบยาวแทงทะลุคอกอบลิ่นตัวแรก ใบหน้าที่อยู่ด้านหลัง โล่ห์คือซองอู

 

เขาบุกเข้าไปในครัวด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

 

ปัง ปัง

 

เหล่ากอบลินไม่เคยคิดฝันว่าจะต้องมาเจอกับโล่ห์ที่สูงกว่าตัวของพวกมัน พวกมันได้แต่ก้าวถอยกลับ แต่ซองอูก็แกว่งดาบใส่พวกมันอย่างไร้ปรานี

 

-คุณได้รับ 10 ทองจากการล่ากอบลิน

 

ออกโครงกระดูกสองตัวเข้ามาจากด้านหน้าปิดทางหนีของเหล่ากอบลิน กอบลินที่พลังน้อยกว่าออคตกเป็นเหยื่อของพวกมัน

 

“โอ้”

 

ฮันโฮที่เข้ามาทีหลังซองอูเลียริมฝีปาก กระเบื้องในครัวเต็มไปด้วยคราบเลือด แต่มันเป็นภาพที่เขาคุ้นชินเสียแล้ว

 

“ซองอู นายจัดการคนเดียวเลยนะ!”

 

“ไม่ได้สนุกเท่าไหร่หรอก”

 

หนึ่งวันผ่านมาแล้วหลังจากที่พวกเขาหนีออกมาจากมหาลัย ในสองวันที่ผ่านมา พวกเขาล่ากอบลินมากมายถึงขนาดหลายร้อยตัว พวกเขาล่ามันซะจนเกิดเป็นกองมอนสเตอร์เลเวลต่ำ จํานวนกอบลินที่พวกเขาจัดการในสองวันนี้คงกองกันเป็นภูเขาได้เลย

 

-คุณเลเวลอัพ (เลเวล 6)

 

“เอาแต่ฆ่ากอบลินคงไม่ดีเท่าไหร่”

 

“ฆ่ากอบลินตั้งเยอะมาสองวันแล้ว แต่เลเวลเราเพิ่มมาแค่เลเวลเดียว”

 

มันช้าเกินไป จากมุมมองของเกม มันถึงเวลาที่เขาจะต้องเปลี่ยนที่ล่าแล้ว

 

-เลือกเลเวลอัพการ์ด

 

1) สเตตัส (สุ่ม)

 

2) สกิล (สุ่ม)

 

3) ไอเทม (สุ่ม)

 

4) อื่น ๆ (สุ่ม)

 

5) พลังกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้น 3 (ยืนยัน)

 

ครั้งนี้ซองอูสนใจการ์ดใบที่ 5 มันคือสเตตัสโบนัสแบบยืนยัน

 

‘พลังกล้ามเนื้อ 3 เราจะพลาดไม่ได้’

 

มันได้มากกว่าการเลือกการ์ดแบบเดิมถึงสามเท่า เห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่ได้แบบนี้ผ่านการเลือกของสุ่ม

 

-พลังกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้น 3

 

-พลังกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้น 3

 

ทันทีที่เขาเลือกพลังกล้ามเนื้อ เขารู้สึกร้อนไปทั้งร่าง

 

เขารู้สึกว่ากล้ามเนื้อเขาร้อนขึ้นและบวมขึ้นมา ซองอูมองดูฝ่ามือตัวเอง

 

“รู้สึกต่างออกไปเลย”

 

มันยากที่จะอธิบาย แต่เขารู้สึกว่าร่างกายตัวเองนั้นเต็มไปด้วยพลัง เหมือนกับความรู้สึกหลังจากฝึกเพิ่มกล้ามเนื้อ

 

[โปรไฟล์ผู้เล่น]

 

ชื่อ : ยูซองอู

 

-เลเวล : 6

 

-อาชีพ : เนโครแมนเซอร์

 

ความสามารถ : พลังกล้ามเนื้อ (8), ความคล่องแคล่ว (5), พลังกาย(5),

 

-ทองสะสม : 5,837

 

ลักษณะ : ปีศาจ

 

ในขณะเดียวกันก็ได้มีข้อความโผล่ขึ้นมา

 

-คุณได้รับ 10 ทองจากการล่ากอบลิน

 

-คุณได้รับ 8 ทองจากการล่ากอบลิน

 

-คุณได้รับ 20 ทองจากการล่ากอบลินนักรบ

 

เสียงดังมาจากร้านหลังกําแพง พวกเขาแบ่งทีมกันล่ากอบลิน

 

ตอนที่ซองอูกับฮันโฮไปที่ร้านถัดจากร้านอาหาร เรื่องมันก็จบไปแล้ว ซองอูกําลังเช็ดเลือดออกจากดาบด้วยผ้าเช็ดจานที่กลางร้านอาหารที่เละเทะ

 

“ตรงนี้มีเก้าตัว ชั้นจัดการไปแล้ว”

 

เธอชี้กองศพกอบลินหลายตัวด้วยดาบ ออกโครงกระดูกตัวหนึ่งยืนเหยียบศพกอบลินพวกนั้นอยู่

 

“ดี..ฮันโฮ เก็บมีดมา”