มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ 28

Now you are reading มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ Chapter 28 at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

 

“ตอนที่การ์ดโผล่ขึ้นมา คุณไม่ได้เลือกใช่ไหม?”

 

“ ไม่ได้เลือกนะ”

 

“บ้านอยู่ไหน? ผมจะไปส่ง อีกสามวันจะมีการ์ดโผล่ขึ้นมาอีก เลือกใบที่ดาวสูงที่สุดซะ”

 

ซองอูไม่อยากจะเอาชายน่าสงสารกับลูกสาวไปด้วย เขาแค่อยากจะให้ข้อมูลในการเอาตัวรอดให้มากที่สุดเท่าที่จะทํา

 

“บ้านอยู่ตรงนั้นน่ะ…ออกมาเพราะอาหารกําลังจะหมด…”

 

เขาเข้าใจสถานการณ์นี้ดี ซองอูเปิดกระเป๋าและให้อาหารสําหรับ 3 วันกับทั้งสองคน

 

“ถ้างั้น ลาก่อน…”

 

ในตอนนั้นเองได้มีเสียงกอบลินกรีดร้อง

 

กอบดินสองตัวเดินออกมาจากปากทางและเห็นซากของสหายกอบลินนอนตาอยู่เต็มไปหมด พวกมันตกใจและรีบกลับไปที่ใต้ดินร้านเก่า

 

“ให้ตายเถอะ พวกมันโง่จริง ๆ! พวกมันกําลังจะไปหาที่ตายให้ชั้นไปจัดการมันไหม?”

 

“เดี๋ยวก่อน”

 

ซองอูมองชายคนนั้นอีกครั้ง ถึงจะไม่พาเขากับลูกสาวไปด้วย เขาก็ทิ้งทั้งสองให้อยู่บนถนนไม่ได้

 

“บ้านอยู่ถนนเส้นนี้แหละ คิดว่าจะไปถึงที่นั่นได้อย่างปลอดภัย คิดว่านะ…”

 

“ถ้างั้น โชคดี!”

 

“แล้วก็ ไม่แนะนําให้ลงไปในใต้ดินนั่นนะ มันเป็นห้องคาราโอเกะของคนที่รู้จักนะ…ได้ยินว่ามีสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวกว่าพวกตัวเขียวนั่นอีก”

 

ชายที่มากับลูกสาวเตือนเขา

 

ซองอพยักหน้าและแยกกับทั้งสองคน เขายืนอยู่หน้าบันไดทางลงชั้นใต้ดิน

 

มีไอคอนรูปถ้ําสีแดงที่ตรงข้ามกับไอคอนเหรียญสีเขียวมัน คือสิ่งที่เรียกว่า “ดันเจี้ยน

 

“ลงไปกันเถอะ”

 

ซองอูไม่ฟังแม้จะถูกเตือนมาก่อนเพราะมาตรฐานความน่ากลัวของเขานั้นแตกต่างจากคนธรรมดาหลายขั้น

 

“เขาเตือนว่ามีสิ่งที่น่ากลัวกว่ากอบลินอยู่สินะ”

 

“ซองอู ทุกวันนี้แกเริ่มแปลกประหลาดไปทุกที”

 

“ไม่เป็นแบบนี้ก็คงตายไปแล้ว”

 

ออกโครงกระดูกเรียงแถวเดินลงบันไดไป

 

มันเป็นร้านเก่าในเขตที่อยู่อาศัย บันไดส่งเสียดังเอี๊ยดอ๊าด

 

เขาระวังตัวเพราะเสียง เขาเดินผ่านป้าย “ห้ามเยาวชนเข้าหลัง 22:00 น. และเปิดประตูไปยังห้องคาราโอเกะอันมืดมิด

เธอกเลยนนี้

 

ฮันโฮกรีดร้อง

 

“อ้าาาา!”

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

ซองอูดึงดาบออกมา

 

“กระดูก กระดูก…”

 

“อะไรนะ?”

 

มีกระดูกจํานวนมากกองอยู่ตรงที่ฮันโฮชี้ มันเก็บกองมนุษย์กอบลิน ออค และอื่น ๆ ที่กําลังเน่าเสีย

 

“ นี่แกกลัวกระดูกเรอะ?”

 

กรอบ แกรบ

 

กอบลินแขนเดียวที่ยืนอยู่ใกล้ซองอูเงยหน้ามองฮันโฮ 

 

ซองอูถอนหายใจ เขาเปิดกระเป๋าหยิบไฟฉายที่ได้จากร้าน จักรยานออกมา ซองอู ฮันโฮ และจีซูถือไฟฉายคนละอันและ เหน็บไฟฉายให้ออกโครงกระดูกห้าตัวไว้ที่ซี่โครงด้วย

 

มันเหมือนกับหน่วยรบพิเศษที่เข้าห้องมืด ลําแสงมากมายฉายไปยังจุดต่าง ๆ

 

“ไปกันเถอะ”

 

-คุณได้เข้าสู่ดันเจี้ยนพิเศษ “แดนศักดิ์สิทธิ์แห่งผู้เฒ่าสไลม์”

 

“สไลม์?”

 

“หา? พวกมันไม่ได้อ่อนแอหรอกเหรอ? กลิ่นนี่มันอะไรกัน?แหวะ…”

 

ในโลกแฟนตาซี สไลม์คือมอนสเตอร์ที่อ่อนแอมากแต่ที่มาของมันนั้นไม่ชัดเจน

 

สไลม์นั้นไร้รูปร่างและทําจากสารที่เป็นกรดที่ละลายได้ทุกสิ่ง พวกมันจึงยากที่จะจัดการบนโลกจริง และกลิ่นเหม็นรุนแรงจากพวกมันยังอบอวลไปทั่วทางเดินเข้าห้องคาราโอเกะกลิ่น นั้นเหม็นจนทําให้พวกเขาปวดหัว

 

สิ่งแรกที่พวกเขาเห็นคือขากอบลินที่ยื่นออกมาจากประตูห้อง 1 ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในกอบลินที่หนีเข้ามาเมื่อครู่ก่อน

 

พวกเขาเข้าใกล้อย่างช้า ๆ และมั่นใจว่าเป็นกอบลินตัวเดียวกัน จากนั้นฮันโฮกับจีซูจึงถอยและปิดจมูก

 

“อ๊ะ!”

 

พวกเขาเจอกลิ่นเหม็นที่ทําให้ทนไม่ได้

 

“กลิ่นบ้าอะไรกันเนี่ย?”

 

กลิ่นเหม็นมาจากกอบลินตัวนั้น ขาของมันสั่นกระตุกแต่ เยลลี่โปร่งใสนั้นติดอยู่ที่หน้าของมัน มันคือสไลม์

 

เมื่อดูใกล้ ๆ จะเห็นว่าผิวใบหน้าของกอบลินถูกละลายไปหมดเหลือแต่กะโหลก กรดของสไลม์ได้ละลายโปรตีนและส่งกลิ่นเหม็นเน่า พอแสงไฟฉายส่องเข้าไปใในห้อง 1 พวกเขาก็ได้เห็นสไลม์อยู่หลายตัว

 

“บัดซบ”

 

กอบลินในห้องพยายามใช้ของทุกอย่างที่มีในห้องคาราโอเกะเพื่อสวนกลับแต่พวกมันก็ถูกกรดกัดละลายไปจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม

 

กุลุก! กุลุก! กลุก!

 

พวกมันอาศัยอยู่ในที่มืดอยู่แล้วจึงไวต่อแสง พวกมันทําเสียงประหลาดและเริ่มคลานด้วยลําตัวที่บิดไปมา พวกสไลม์เริ่มกรูออกมาจากห้อง 1 เช่นเดียวกับห้อง 2 และ 3 และห้องอื่น ๆ พวกมันมีมากจนซองอูคิดว่ามีน้ําไหลเอ่อออกมา 

 

กุลุก! กุลุก!

 

ปาร์ตี้ซองอูถอยกลับ พวกเขาจะโจมตีมอนสเตอร์ที่เป็นก้อนน้ําได้อย่างไร? ต่อให้ใช้ดาบจะได้ผลหรือ? พวกเขาสับสนเพราะไม่รู้ว่าจะจู่โจมมอนสเตอร์ที่ไม่เคยเห็นด้วยวิธีไหน

 

“ซองอู เรากลับขึ้นไปไหม?”

 

จีซูถาม

 

ชั้นไม่อยากตายเพราะพวกมันนะ”

 

มันน่ากลัวที่คิดว่าจะถูกกัดกร่อนจนตายเหมือนกับกอบลิน

 

“กอบลิน?”

 

ซองอูนึกถึงกอบลินที่เหลือเพียงกระดูกและกระดูกที่กองตรงทางเข้า

 

“สไลม์พวกนี้ย่อยกระดูกไม่ได้สินะ?”

 

กรอบ แกรบ

 

ออกโครงกระดูกล้วนเป็นกระดูกที่สไลม์กินไม่ได้

 

สไลม์ตัวหนึ่งเกาะขาออกโครงกระดูกและตกลงมาในไม่

นาน

 

โครงกระดูกไม่ใช่เหยื่อของพวกมัน

“เห แบบนี้ก็สวยสิ”

 

ผู้พิชิตที่เหมาะสมของอาณาจักรสไลม์ได้มาเยือนแล้ว

 

ชั่วะ!

 

ขวานผ่าไปที่เยลลี่ เยลลี่เหมือนจะถูกขวานซัดออกไปแต่มันก็รีบแยกตัวและห่อตัวที่คมขวาน

 

คมขวานเดือดพล่านและมีฟองเล็ก ๆ ผุดขึ้นมา การกัดกร่อนนั้นมีผลกับเหล็กแต่ไม่ได้ร้ายแรงนัก ออกโครงกระดูกดึงขวานขึ้นและสลัดสไลม์ทิ้งไป

 

ซองอูยืนมองเหล่าโครงกระดูกที่ออกล่า

 

พวกเขาไม่อยากจะเข้าไปต่อสู้กับสไลม์เหม็นและอันตรายเพราะออกโครงกระดูกจะจัดการให้พวกเขา

 

-คุณได้รับ 140 ทองจากการล่าสไลม์เล็ก

 

-คุณได้รับ 140 ทองจากการล่าสไลม์เล็ก

 

มันอาจจะไม่ยุติธรรมที่ซองอูได้ผลประโยชน์คนเดียวในการล่า แต่เขาไม่อยากจะไปสู้กับพวกมันตรง ๆ และดูเหมือนว่าการล่าจะดําเนินต่อไปได้ดี แต่สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปเมื่อโครงกระดูกสองตัวได้ตายไปในเวลาไล่เลี่ยกัน

 

-สมุนของคุณกลับสู่ความตาย

 

-สมุนของคุณกลับสู่ความตาย

 

“เกิดเรื่องแล้ว เราเจอของจริง”

 

“จริงเหรอ?”

 

“ไปดูข้างในกัน”

 

ซองอูเดินถือโล่ห์ไปข้างหน้า ตัวการนั้นอยู่ที่สุดทางเดิน

 

-บอสมอนสเตอร์ “ผู้เฒ่าสไลม์” ปรากฏตัว

 

“เจ้าบอสนี่ตัวใหญ่จริง ๆ”

 

“มันเหม็นกว่าด้วย”

 

ก้อนน้ําสีน้ําตาลอยู่ในห้องใหญ่พิเศษ มันกว้างมากกว่า 3 เมตรและมีกองกระดูกเต็มห้องไปหมด มันเขมือบออคโครงกระดูกตัวหนึ่ง บดขยี้ และพ่นกระดูกทิ้งออกมา

 

กองกระดูกยิ่งสูงขึ้น

 

“ต่อให้กินไม่ได้ แต่มันก็จัดการโครงกระดูกได้โดยการเคี้ยวสินะ?”

 

ซองอูขมวดคิ้วกับภาพที่น่ากลัว ที่เกิดกลิ่นเหม็นเน่ารุนแรงทั้งหมดก็เพราะบอสนี่

 

มันสกปรกเหมือนกับเยลลี่ของเล่นที่เขาเคยเล่นตอนเด็กๆ

“ถอยออกมา!”

 

ซองอูสั่งเหล่าโครงกระดูกให้ถอยกลับเพราะไม่ง่ายที่จะจัดการสไลม์ตัวใหญ่ด้วยขวาน และร่างกายมันยังน่ากลัวเพราะสามารถฟื้นฟูได้ในทันทีที่ถูกฟัน

 

“ไม่มีโครงกระดูกให้ใช้แล้ว”

 

ซองอูพึมพํา

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ 28

Now you are reading มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ Chapter 28 at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

 

“ตอนที่การ์ดโผล่ขึ้นมา คุณไม่ได้เลือกใช่ไหม?”

 

“ ไม่ได้เลือกนะ”

 

“บ้านอยู่ไหน? ผมจะไปส่ง อีกสามวันจะมีการ์ดโผล่ขึ้นมาอีก เลือกใบที่ดาวสูงที่สุดซะ”

 

ซองอูไม่อยากจะเอาชายน่าสงสารกับลูกสาวไปด้วย เขาแค่อยากจะให้ข้อมูลในการเอาตัวรอดให้มากที่สุดเท่าที่จะทํา

 

“บ้านอยู่ตรงนั้นน่ะ…ออกมาเพราะอาหารกําลังจะหมด…”

 

เขาเข้าใจสถานการณ์นี้ดี ซองอูเปิดกระเป๋าและให้อาหารสําหรับ 3 วันกับทั้งสองคน

 

“ถ้างั้น ลาก่อน…”

 

ในตอนนั้นเองได้มีเสียงกอบลินกรีดร้อง

 

กอบดินสองตัวเดินออกมาจากปากทางและเห็นซากของสหายกอบลินนอนตาอยู่เต็มไปหมด พวกมันตกใจและรีบกลับไปที่ใต้ดินร้านเก่า

 

“ให้ตายเถอะ พวกมันโง่จริง ๆ! พวกมันกําลังจะไปหาที่ตายให้ชั้นไปจัดการมันไหม?”

 

“เดี๋ยวก่อน”

 

ซองอูมองชายคนนั้นอีกครั้ง ถึงจะไม่พาเขากับลูกสาวไปด้วย เขาก็ทิ้งทั้งสองให้อยู่บนถนนไม่ได้

 

“บ้านอยู่ถนนเส้นนี้แหละ คิดว่าจะไปถึงที่นั่นได้อย่างปลอดภัย คิดว่านะ…”

 

“ถ้างั้น โชคดี!”

 

“แล้วก็ ไม่แนะนําให้ลงไปในใต้ดินนั่นนะ มันเป็นห้องคาราโอเกะของคนที่รู้จักนะ…ได้ยินว่ามีสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวกว่าพวกตัวเขียวนั่นอีก”

 

ชายที่มากับลูกสาวเตือนเขา

 

ซองอพยักหน้าและแยกกับทั้งสองคน เขายืนอยู่หน้าบันไดทางลงชั้นใต้ดิน

 

มีไอคอนรูปถ้ําสีแดงที่ตรงข้ามกับไอคอนเหรียญสีเขียวมัน คือสิ่งที่เรียกว่า “ดันเจี้ยน

 

“ลงไปกันเถอะ”

 

ซองอูไม่ฟังแม้จะถูกเตือนมาก่อนเพราะมาตรฐานความน่ากลัวของเขานั้นแตกต่างจากคนธรรมดาหลายขั้น

 

“เขาเตือนว่ามีสิ่งที่น่ากลัวกว่ากอบลินอยู่สินะ”

 

“ซองอู ทุกวันนี้แกเริ่มแปลกประหลาดไปทุกที”

 

“ไม่เป็นแบบนี้ก็คงตายไปแล้ว”

 

ออกโครงกระดูกเรียงแถวเดินลงบันไดไป

 

มันเป็นร้านเก่าในเขตที่อยู่อาศัย บันไดส่งเสียดังเอี๊ยดอ๊าด

 

เขาระวังตัวเพราะเสียง เขาเดินผ่านป้าย “ห้ามเยาวชนเข้าหลัง 22:00 น. และเปิดประตูไปยังห้องคาราโอเกะอันมืดมิด

เธอกเลยนนี้

 

ฮันโฮกรีดร้อง

 

“อ้าาาา!”

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

ซองอูดึงดาบออกมา

 

“กระดูก กระดูก…”

 

“อะไรนะ?”

 

มีกระดูกจํานวนมากกองอยู่ตรงที่ฮันโฮชี้ มันเก็บกองมนุษย์กอบลิน ออค และอื่น ๆ ที่กําลังเน่าเสีย

 

“ นี่แกกลัวกระดูกเรอะ?”

 

กรอบ แกรบ

 

กอบลินแขนเดียวที่ยืนอยู่ใกล้ซองอูเงยหน้ามองฮันโฮ 

 

ซองอูถอนหายใจ เขาเปิดกระเป๋าหยิบไฟฉายที่ได้จากร้าน จักรยานออกมา ซองอู ฮันโฮ และจีซูถือไฟฉายคนละอันและ เหน็บไฟฉายให้ออกโครงกระดูกห้าตัวไว้ที่ซี่โครงด้วย

 

มันเหมือนกับหน่วยรบพิเศษที่เข้าห้องมืด ลําแสงมากมายฉายไปยังจุดต่าง ๆ

 

“ไปกันเถอะ”

 

-คุณได้เข้าสู่ดันเจี้ยนพิเศษ “แดนศักดิ์สิทธิ์แห่งผู้เฒ่าสไลม์”

 

“สไลม์?”

 

“หา? พวกมันไม่ได้อ่อนแอหรอกเหรอ? กลิ่นนี่มันอะไรกัน?แหวะ…”

 

ในโลกแฟนตาซี สไลม์คือมอนสเตอร์ที่อ่อนแอมากแต่ที่มาของมันนั้นไม่ชัดเจน

 

สไลม์นั้นไร้รูปร่างและทําจากสารที่เป็นกรดที่ละลายได้ทุกสิ่ง พวกมันจึงยากที่จะจัดการบนโลกจริง และกลิ่นเหม็นรุนแรงจากพวกมันยังอบอวลไปทั่วทางเดินเข้าห้องคาราโอเกะกลิ่น นั้นเหม็นจนทําให้พวกเขาปวดหัว

 

สิ่งแรกที่พวกเขาเห็นคือขากอบลินที่ยื่นออกมาจากประตูห้อง 1 ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในกอบลินที่หนีเข้ามาเมื่อครู่ก่อน

 

พวกเขาเข้าใกล้อย่างช้า ๆ และมั่นใจว่าเป็นกอบลินตัวเดียวกัน จากนั้นฮันโฮกับจีซูจึงถอยและปิดจมูก

 

“อ๊ะ!”

 

พวกเขาเจอกลิ่นเหม็นที่ทําให้ทนไม่ได้

 

“กลิ่นบ้าอะไรกันเนี่ย?”

 

กลิ่นเหม็นมาจากกอบลินตัวนั้น ขาของมันสั่นกระตุกแต่ เยลลี่โปร่งใสนั้นติดอยู่ที่หน้าของมัน มันคือสไลม์

 

เมื่อดูใกล้ ๆ จะเห็นว่าผิวใบหน้าของกอบลินถูกละลายไปหมดเหลือแต่กะโหลก กรดของสไลม์ได้ละลายโปรตีนและส่งกลิ่นเหม็นเน่า พอแสงไฟฉายส่องเข้าไปใในห้อง 1 พวกเขาก็ได้เห็นสไลม์อยู่หลายตัว

 

“บัดซบ”

 

กอบลินในห้องพยายามใช้ของทุกอย่างที่มีในห้องคาราโอเกะเพื่อสวนกลับแต่พวกมันก็ถูกกรดกัดละลายไปจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม

 

กุลุก! กุลุก! กลุก!

 

พวกมันอาศัยอยู่ในที่มืดอยู่แล้วจึงไวต่อแสง พวกมันทําเสียงประหลาดและเริ่มคลานด้วยลําตัวที่บิดไปมา พวกสไลม์เริ่มกรูออกมาจากห้อง 1 เช่นเดียวกับห้อง 2 และ 3 และห้องอื่น ๆ พวกมันมีมากจนซองอูคิดว่ามีน้ําไหลเอ่อออกมา 

 

กุลุก! กุลุก!

 

ปาร์ตี้ซองอูถอยกลับ พวกเขาจะโจมตีมอนสเตอร์ที่เป็นก้อนน้ําได้อย่างไร? ต่อให้ใช้ดาบจะได้ผลหรือ? พวกเขาสับสนเพราะไม่รู้ว่าจะจู่โจมมอนสเตอร์ที่ไม่เคยเห็นด้วยวิธีไหน

 

“ซองอู เรากลับขึ้นไปไหม?”

 

จีซูถาม

 

ชั้นไม่อยากตายเพราะพวกมันนะ”

 

มันน่ากลัวที่คิดว่าจะถูกกัดกร่อนจนตายเหมือนกับกอบลิน

 

“กอบลิน?”

 

ซองอูนึกถึงกอบลินที่เหลือเพียงกระดูกและกระดูกที่กองตรงทางเข้า

 

“สไลม์พวกนี้ย่อยกระดูกไม่ได้สินะ?”

 

กรอบ แกรบ

 

ออกโครงกระดูกล้วนเป็นกระดูกที่สไลม์กินไม่ได้

 

สไลม์ตัวหนึ่งเกาะขาออกโครงกระดูกและตกลงมาในไม่

นาน

 

โครงกระดูกไม่ใช่เหยื่อของพวกมัน

“เห แบบนี้ก็สวยสิ”

 

ผู้พิชิตที่เหมาะสมของอาณาจักรสไลม์ได้มาเยือนแล้ว

 

ชั่วะ!

 

ขวานผ่าไปที่เยลลี่ เยลลี่เหมือนจะถูกขวานซัดออกไปแต่มันก็รีบแยกตัวและห่อตัวที่คมขวาน

 

คมขวานเดือดพล่านและมีฟองเล็ก ๆ ผุดขึ้นมา การกัดกร่อนนั้นมีผลกับเหล็กแต่ไม่ได้ร้ายแรงนัก ออกโครงกระดูกดึงขวานขึ้นและสลัดสไลม์ทิ้งไป

 

ซองอูยืนมองเหล่าโครงกระดูกที่ออกล่า

 

พวกเขาไม่อยากจะเข้าไปต่อสู้กับสไลม์เหม็นและอันตรายเพราะออกโครงกระดูกจะจัดการให้พวกเขา

 

-คุณได้รับ 140 ทองจากการล่าสไลม์เล็ก

 

-คุณได้รับ 140 ทองจากการล่าสไลม์เล็ก

 

มันอาจจะไม่ยุติธรรมที่ซองอูได้ผลประโยชน์คนเดียวในการล่า แต่เขาไม่อยากจะไปสู้กับพวกมันตรง ๆ และดูเหมือนว่าการล่าจะดําเนินต่อไปได้ดี แต่สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปเมื่อโครงกระดูกสองตัวได้ตายไปในเวลาไล่เลี่ยกัน

 

-สมุนของคุณกลับสู่ความตาย

 

-สมุนของคุณกลับสู่ความตาย

 

“เกิดเรื่องแล้ว เราเจอของจริง”

 

“จริงเหรอ?”

 

“ไปดูข้างในกัน”

 

ซองอูเดินถือโล่ห์ไปข้างหน้า ตัวการนั้นอยู่ที่สุดทางเดิน

 

-บอสมอนสเตอร์ “ผู้เฒ่าสไลม์” ปรากฏตัว

 

“เจ้าบอสนี่ตัวใหญ่จริง ๆ”

 

“มันเหม็นกว่าด้วย”

 

ก้อนน้ําสีน้ําตาลอยู่ในห้องใหญ่พิเศษ มันกว้างมากกว่า 3 เมตรและมีกองกระดูกเต็มห้องไปหมด มันเขมือบออคโครงกระดูกตัวหนึ่ง บดขยี้ และพ่นกระดูกทิ้งออกมา

 

กองกระดูกยิ่งสูงขึ้น

 

“ต่อให้กินไม่ได้ แต่มันก็จัดการโครงกระดูกได้โดยการเคี้ยวสินะ?”

 

ซองอูขมวดคิ้วกับภาพที่น่ากลัว ที่เกิดกลิ่นเหม็นเน่ารุนแรงทั้งหมดก็เพราะบอสนี่

 

มันสกปรกเหมือนกับเยลลี่ของเล่นที่เขาเคยเล่นตอนเด็กๆ

“ถอยออกมา!”

 

ซองอูสั่งเหล่าโครงกระดูกให้ถอยกลับเพราะไม่ง่ายที่จะจัดการสไลม์ตัวใหญ่ด้วยขวาน และร่างกายมันยังน่ากลัวเพราะสามารถฟื้นฟูได้ในทันทีที่ถูกฟัน

 

“ไม่มีโครงกระดูกให้ใช้แล้ว”

 

ซองอูพึมพํา

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+