มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 33 โซนปลอดภัยในซูวอน-ฮวาซอง(2)

 

“ออคสามตัว”

 

“เห็นเหมือนกัน”

 

จีซูชักดาบ

 

ซองอูเห็นออคสามตัวพักอยู่ที่ไม่ไกลจากเขาเมื่อเงยหน้าดู

 

หนึ่งในนั้นสวมที่หนีบผ้าหลากสีเป็นสร้อยคอ ซึ่งดูเท่สําหรับพวกมัน

 

“อาจจะมีตัวอื่นอยู่อีก ที่นี่เส้นทางซับซ้อน ไม่รู้ว่ามันจะโผล่มาตอนไหน ชั้นจะจัดการมันด้วยโครงกระดูกห้าตัวพวกนายระวังหลังกับโครงกระดูกสี่ตัว!”

 

ซองอพูด

 

เขาหยิบหอกมือเดียวที่มัดไว้กับกระเป๋าของออกโครงกระดูกมันคือไอเทมที่เขาได้มาจากพวกอันธพาลจาก H อพาร์ตเมนต์

 

“ลุยเลย”

 

โครงกระดูกเคลื่อนไหวตามที่เขาสั่ง

 

ออคสามตัวที่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวเงยหน้ามอง

 

นิ้วะ!

 

ซองอูแทงหอกใส่คอมัน

 

เมื่อตายไปหนึ่ง อีกสองตัวพยายามหลบมีดที่ลอยเข้ามาและหยิบขวานที่พิงกําแพงเอาไว้

 

แต่พวกมันก็ล้มลงสู่พื้นอันเย็นเฉียบเพราะเจ้ามือขวาล้อมมาจากด้านหลัง มันลอบฆ่าได้อย่างสมบูรณ์แบบ

 

“นิสัยพวกมันไม่ค่อยมองข้างหลังล่ะนะ”

 

ซองอูมักจะต่อสู้ด้วยวิธีการนี้ และมันได้ผล

 

“พวกมันตายหมดพร้อมกันเลย…แถวนี้น่าจะไม่มีคนอยู่

นะ”

 

จีซูพูด

 

ฮันโฮรีบเข้าไปที่บ้านของตัวเอง เขาทนรอไม่ไหว

 

“อ๊ะ?”

 

ทางเดินแคบนั้นเรียบร้อยสะอาดสะอ้านอย่างคาดไม่ถึง ประตูหน้าอาคาร 101 กับ 102 ถูกเปิดออก รอยขวานทิ้งให้เห็นอย่างชัดเจน ประตูเหล็กถูกพังไป

 

เมื่อผ่านประตูเข้าไปในบ้านมีกลิ่นเลือดโชยออกมา

 

ฮันโฮกระโดดขึ้นบันไดอย่างไม่รีรอ แต่ซองอูก็ตามมาคว้าไหล่หยุดเขาไว้

 

“นี่! ใจเย็นลงก่อน เดินขึ้นไปแบบนั้นทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่ามอนสเตอร์อาจอยู่ข้างบนได้ยังไง?”

 

บ้านของฮันโฮนั้นอยู่ชั้นบนซึ่งเป็นห้อง 202 มันเต็มไปด้วยรอยขวาน

 

โชคดีที่ประตูไม่ถูกเปิดออกเหมือนกับชั้นแรก

 

ฮันโฮที่มีหวังกดรหัสเข้าประตูด้วยมือที่สั่นอย่างมีความหวัง

 

การ-ร-ร-ร-ร-ริ้งงง!

 

เขาเปิดประตูหน้า มันยังคงล็อคอยู่ ซึ่งเป็นสัญญาณที่ดี

 

ฮันโฮมองเข้าไปในบ้านผ่านช่องประตูและเจอคนข้างใน

 

“อ๊ะ? แม่! เปิดประตู!”

 

ผู้หญิงวัยกลางคนเปิดประตูในเวลาไม่นาน เธอคือแม่ของฮันโฮ

 

“ฮันโฮ!”

 

“อะไรนะ? เธอพูดว่าไงนะ? ฮันโฮมาเหรอ?”

 

ไม่นานพ่อของฮันโฮก็วิ่งเข้ามา ฮันโฮถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นทั้งสองปลอดภัย

 

ห้ง ได้ X

 

“ชั้นเข้าใจแม่นะ แต่ทําไมพ่อถึงไม่เลือกการ์ดทั้งๆที่ชอบเล่นเกมขนาดนั้น”

 

ฮันโฮพูดในขณะที่เคี้ยวไข่ม้วนในปาก

 

ซองอูกับจีซูทานมือกลางวันที่แม่ของฮันโฮทําให้ อาหารยังไม่หมดไปจากบ้านฮันโฮ พวกเขาได้ลิ้มรสชาติของอาหารทํามืออันเอร็ดอร่อย

 

“อืมม พ่อไม่ชอบรูปบนการ์ดก็เลยไม่ได้เลือกน่ะ”

 

“พ่อฉีดยากันยุงน่ะ”

 

“อะไรนะ? ยากันยุงเหรอ?”

 

“ใช่ ตอนที่พ่อแกฉีดมันผ่านร่องประตู พวกออคก็หนี้ไปเลย”

 

มันเป็นวิธีที่ฟังดูเหลือเชื่อแต่ได้ผลในการขับไล่ออก

กระทั่งหลังมื้ออาหาร แม่ของฮันโฮแสดงความขอบคุณชองอูและจีซูด้วยขนมขบเคี้ยวทุกอย่างที่มี

 

“ซองอู จีซู ขอบคุณมากนะที่พาฮันโฮมาที่นี่ แม่ไม่มีโกโก้แต่มีชาเขียวให้ดื่มนะ”

 

“ขอบคุณครับ”

 

แต่ฮันโฮก็รีบพูดแทรก เขาไม่พอใจอยู่เล็กน้อย

 

“นี่แม่! ชั้นเองก็ช่วยสองคนนี้นะ กว่าจะมาถึงที่นี่ต้องฆ่ามอนสเตอร์ไปตั้งหลายตัว นี่พูดจริงนะ!”

 

“ลูกช่วยเงียบไปก่อนได้ไหม?”

 

พ่อแม่ฮันโฮบอกว่าทั้งสองคิดว่าฮันโฮคงตายด้วยความสิ้นหวังบนถนนสักแห่งไปแล้ว ทั้งสองไม่คิดเลยว่าฮันโฮจะกลับมาบ้านได้ตามลําพังในการเดินทางไกลแบบนี้

 

“เครื่องทําน้ําอุ่นใช้ไม่ได้แต่ยังมีน้ําเย็นไหลอยู่ไปอาบน้ําพักผ่อนนะลูก ๆ”

 

พวกเขาผ่อนคลายให้เต็มที่ในบ้านฮันโฮ พวกเขาได้ทานอาหารที่ทําสดใหม่ที่ไม่ได้ลิ้มรสมานานและยังได้อาบน้ํา จีซูได้ซักชุดวอร์มที่เปื้อนเลือด และเธอติดกับชุดที่ใส่อยู่เลยปฏิเสธชุดใหม่ที่ฮันโฮจะให้

 

“ไม่เป็นไร แต่ขอซักแล้วใส่ชุดเดิมดีกว่า ชั้นชอบชุดวอร์มนี้นะต่อให้เปื้อนเลือดก็ไม่เป็นไร ได้ชักชุดนี้น่ะดีที่สุดแล้ว”

 

แต่พวกเขาอยู่ที่บ้านนานกว่านี้ไม่ได้ ทั้งสามนั่งในห้องของฮันโฮและคิดแผนในอนาคต

 

“ซองอู นายคิดยังไง? อยู่ที่นี่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาใช่ไหม?”

 

“กําหนดจุดหมายก่อนจะเดินทางดีกว่า พวกออคที่เราฆ่าไปเป็นพวกหน่วยสอดแนม ถ้าหากมีฝูงออคใกล้ ๆ มันจะกรูกันเข้ามาจู่โจมเรา”

 

ปัญหาก็คือพวกเขาไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนต่อ

 

เป้าหมายแรกคือการหนีจากมหาลัย และเป้าหมายต่อมาอการมาที่บ้านฮันโฮ

 

พวกเขาไม่มีเป้าหมายระยะยาว และพวกเขารู้สึกแบบนี้อยู่เป็นระยะ ๆ

 

ในขณะนั้นเอง ฮันโฮที่คอยอ่านคอมเมนต์ในกระดานข่าวพูดขึ้นมา

 

“ซองอู ดูนี่สิ”

 

“ถึงตอนนี้แล้วแกยังติดโซเชียลอยู่อีกเหรอ!”

 

ซองอูเห็นฮันโฮเอาแต่เล่นมือถือแม้แต่ในชั้นเรียน ซองอุดุอยู่หลายครั้งแต่ฮันโฮไม่เคยฟังเขา

 

“ช่างมันเหอะน่า นายรู้เรื่องอัยการยองดึงโพที่โพสต์กระทู้ที่สองเมื่อวานให้คนคอมเมนต์อย่างอิสระใช่ไหม?”

 

“อืม ทําไมล่ะ?”

 

“เจ้านั่นเอาอีกแล้ว อ่านสิ”

 

[3] ผู้รอดชีวิตในยองดึงโพต้องอ่าน! ทําโซนปลอดภัยได้แล้ว!

 

-ผู้เขียน : อัยการยองดึงโพ [เข้าดู : 45,499

 

ผมเตรียมพื้นที่ปลอดภัยในยองดึงโพ มีคนหลอกในกระทู้แรกแต่ครั้งนี้ผมพูดจริง คนของผมมีคนหนึ่งที่มีอาชีพ “นักสํารวจ” เป็นอาชีพสามดาว เขาใช้สกิลเฉพาะตัวเปลี่ยนสถานียองดึงโพให้เป็นพื้นที่ที่มอนสเตอร์เข้าไม่ได้ เขารวบรวมทุกคนไม่ได้ แต่ตอนนี้เขากําลังหาคนชุดแรกที่จะเข้ามาแต่ต้องลงแรงมากในการคงสกิลเอาไว้ คุณจะได้รับทองกับอาหารถ้ามาที่นี่ นี่คือทางเลือกที่ปฏิเสธไม่ได้สําหรับผู้รอดชีวิตทุกคน

 

[คอมเมนต์ : 45]

 

เรื่องพื้นที่ปลอดภัยอีกแล้ว

 

“ครั้งนี้จะเชื่อได้ไหม? แต่เจ้าหมอนี่ดูเป็นคนดีนะ”

 

“มันถึงโพสต์กระทู้เมื่อวานยังไงล่ะ”

 

“ว่าไงนะ?”

 

“มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มันตั้งใจแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?”

 

อาจเป็นเรื่องจริงที่ว่า “อัยการยองดึงโพ” ได้เตรียมพื้นที่ปลอดภัยเอาไว้จริง ๆ

 

ซองอูเองก็คิดว่าเขาจะทําแบบนี้เพราะมันเป็นเกมที่มีอาชีพและสกิลทุกประเภท แต่การเสียสละเงิน 1,000 ทองเพื่อสร้างกระทู้ให้คนอื่นได้คอมเมนต์อย่างอิสระนั้นอาจไม่ได้ทําขึ้นเพราะหวังดี

 

“อ่านคอมเมนต์สิ มันได้เครดิตจากกระทู้เมื่อวานไปเต็ม

 

[คอมเมนต์ : 46]

 

-แทงค์พุ่งชน : ขอบคุณอัยการยองดึงโพ!ขอบคุณกับข้อมูลดี ๆ อีกครั้ง! ปาร์ตี้พวกเรากําลังจะไปพูชอนแต่เราเปลี่ยนใจเป็นไปยองดึงโพแล้ว!

 

แล้วเจอกันนะ AA

 

-คุณคิมพระสองดาว : ผมเชื่อใจคุณ! เดี๋ยวตามไป!

 

-ยังฮีจิน : อัยการยองดึงโพ! อาชีพจริงคืออะไรกันแน่? จะช่วยเราจากโลกบ้า ๆ นี่เหรอ? ไม่อยากจะเสีย 100 ทองนะแต่ขอคอมเมนต์หน่อยเหอะ

 

ฮันโฮให้ซองอูอ่านคอมเมนต์เหล่านี้

 

“ทุกคอมเมนต์เอาแต่ชมเจ้านี่ แล้วกระทู้เมื่อวานก็มีแต่คอมเมนต์ขอบคุณเขากําลังจะดังขึ้นมาแล้ว”