มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 36 โซนปลอดภัยในซูวอน-ฮวาซอง(5)

 

“อ้าาาาา!”

 

ฮันโฮตะโกน

 

ดูเหมือนว่ารอบนี้ฮันโฮจะเลือกการ์ดผิดเหมือนกัน

 

“อะไรของแก?”

 

“แย่แล้ว!”

 

“ทําไมล่ะ?

 

ฮันโฮนั่งลงกับพื้น

 

“ชั้นคิดว่าจะหยิบการ์ดมาแล้ว แต่ก็มีคนแย่งเอาไป..ใบนั้นมันสี่ดาว…”

 

“แล้วแกได้อะไรมา?”

 

“พรีส. ”

 

“โจรกับพรีสเหรอ? ไม่ได้เข้ากันเลย”

 

“ชั้นจบแล้ว!”

 

แต่เกมนี้ดูเหมือนจะเชื่อมโยงสกิลกับอาชีพที่ฮันโฮมีอยู่แล้วได้

ฮันโฮได้รับสกิลใหม่มา

 

-สกิลใหม่ได้รับจากการเชื่อมโยงอาชีพที่มีอยู่(โจร)

 

[ข้อมูลสกิล]

 

-ชื่อ : เพชรฆาตแห่งความเลื่อมใส

 

-เกรด : พื้นฐาน

 

-ประเภท : ใช้งาน

 

-ค่าร่าย : 10

 

*คุณจะได้รับเกราะศักดิ์สิทธิ์หลังจากฆ่าศัตรูเป็นเวลา 10 วินาที

 

ในขณะเดียวกัน ซองอูหันไปมองจีซู ตอนที่เขาจะถามเธอว่าเลือกอะไรมา พ่อของฮันโฮก็พูดแทรกเข้ามาก่อน

 

“ฮันโฮ การ์ดใบนี้ดีใช่ไหม?”

 

“อะไรเหรอพ่อ?”

 

“นักสํารวจ

 

“โอ้ นักสํารวจเหรอ? นั่นมันของดี!”

 

พ่อของเขายิ้มตอบ

 

“พ่อเลือกเพราะรูปการ์ดมันสวยนะ ว่าแต่ลูกช้าแบบนั้นแล้วจะไปขโมยอะไรได้?”

 

นักสํารวจคืออาชีพที่จะช่วยสร้างโซนปลอดภัยขึ้นมาได้

 

“เราไม่มีเหตุผลให้ไปซูวอน ฮวาซองแล้ว”

 

อย่างที่พูด พวกเขาสร้างโซนปลอดภัยของตัวเองขึ้นได้แล้ว

 

อีจองโฮ พ่อของฮันโฮนั้นบอกว่าเพราะประสบการณ์การเล่นเกมไพ่ที่ทําให้เลือกการ์ด ‘นักสํารวจ’ ได้ทันเวลา เขายังบอกอีกว่าความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดของชีวิตคือไม่สอนลูกชายให้เล่นเกมไพ่ในก่อนหน้านี้

 

“นี่ลูก มือน่ะต้องเร็วกว่าตา! จงจําเอาไว้ถ้าอยากจะเป็นโจรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประเทศนี้!”

 

“พ่อ…รู้แล้วน่า หยุดเถอะ แล้วแม่เลือกอะไรมาเหรอ?”

 

“แม่เลือกนักปรุงน่ะ”

 

-นักปรุง (1 ดาว)

 

“ให้ตายเถอะ! นักปรุงเหรอ? ทําไมไม่เลือกอาชีพที่ใช้ต่อสู้ล่ะ?”

 

“นี่ลูก! พูดแบบนี้กับแม่ได้ยังไง? แม่แก่แล้วนะ! แม่เหนื่อยล้าที่ทําอาหารให้พ่อกับลูกกิน ลูกไม่รู้เหรอ!”

 

“โอ้ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น…”

 

ครอบครัวอันโฮพูดคุยกันเช่นนี้ ซองอูไปถามจีซูว่าเธอเลือกอะไรมา

 

“ชั้นเลือกนักฆ่า 3 ดาว”

 

‘นักฆ่า’ นั่นเป็นสิ่งที่คล้ายกับ ‘มือสังหารรับจ้าง’

 

จีวูบอกว่ามันคล้ายกับอาชีพของเธอ เธอได้สกิล ‘สัมผัสละเอียด’ มา

 

“มันเป็นสกิลติดตัว แต่สัมผัสของชั้นจะเพิ่มขึ้น แต่ยังไม่แน่ใจว่ามันเป็นยังไง”

 

เธอจะรู้ได้จากการต่อสู้จริงเท่านั้น

 

“คุณพ่ออธิบายสกิลของนักสํารวจได้ไหม?”

 

ซองอูถามพ่อของฮันโฮว่าเขาสามารถสร้างโซนปลอดภัยโดยใช้สกิลเฉพาะตัวของนักสํารวจได้หรือไม่เพราะมันคือกุญแจสําคัญของก้าวถัดไป

 

“ได้สิ รอพ่อเดียวนะ พ่อจะบอกรายละเอียดให้”

 

รายละเอียดของสกิลเป็นดังนี้ :

 

[ข้อมูลสกิล]

 

-ชื่อ : ตั้งแคมป์นักสํารวจ

 

-เกรด : พื้นฐาน

 

-ประเภท : ใช้งาน

 

-ค่าร่าย : 10 มานาทุก 10 นาที

 

*นักสํารวจสมารถสร้างโซนปลอดภัยเพื่อหลบการโจมตีจากมอนสเตอร์ พื้นที่จํากัดที่ 200 ตารางเมตรและสูง 10 เมตร โซนปลอดภัยถูกปกป้องโดย ‘เกราะ’ ความเสียดายของเกราะจะฟื้นฟูตลอดเวลาแต่สามารถถูกทําลายได้ด้วยการโจมตีที่รุนแรง จะใช้ทองแทนเมื่อมานาหมด (100 ทองต่อ 10 นาที)

 

นี่คือเหตุผลในการขอ ‘ค่าเช่า’ รายเดือนสําหรับโซนปลอดภัยที่พวกเขาอ่านในกระดานข่าว จํานวนมานานั้นมีไว้เพื่อคงโซนปลอดภัยเอาไว้ แต่ก็สามารถใช้ทองที่ได้จากคนอื่นเช่นกัน

 

ซองอูคิด

 

‘ตอนนี้ยังยากที่จะสร้างโซนปลอดภัย แล้วก็ไม่ดีด้วยถ้าจะมีคนให้ทองจนอยู่กันมากเกินไป’

 

เขารีบมองออกนอกอาคาร

 

ไวเวิร์นหลายตัวกางปีกเตรียมออกบินในความมืด

 

“ใช้สกิลในยามคับขันจะดีกว่า เราต้องหาพื้นที่ที่ดีเพื่อสร้างโซนปลอดภัย”

 

“ซองอู เราไม่ต้องไปซูวอน ฮวาซอง แล้วเหรอ?”

 

“เราไม่ต้องติดต่อพวกมัน พวกที่สร้างโซนปลอดภัยขึ้นได้จะพยายามเอาเปรียบคนอื่นในทุกวิถีทาง ถ้าเจอพวกมันคงสติแตกแน่ ๆ”

 

โลกในตอนนี้ไม่ใช่โลกอันสวยงามที่ผู้คนหวังดีต่อกันอีกแล้ว เพื่อการเอาชีวิตรอด พวกเขาต้องเอาเปรียบและหลอกลวงคนอื่น คนที่รู้ตัวก่อนก็ใช้กระดานข่าวเพื่อหลอกลวงผู้รอดชีวิต

 

ซองอูสาบานในใจ

 

‘เราต้องระวังตัวจากคนเหล่านั้นให้มากที่สุด นี่คือการป้องกันตัวของเรา’

 

ในที่สุดพวกไวเวิร์นก็บินออกไปในก่อนรุ่งสาง

 

แม้ว่าพวกมันจะบินออกไปแล้ว ปาร์ตี้ของซองอูยังรออยู่สักครู่ก่อนที่จะเดินทางออกไป พวกเขาต้องแน่ใจว่าไวเวิร์นไปแล้วจริง ๆ

 

“ฮันโฮ หาตําแหน่งร้านค้าในกระดานข่าวได้ไหม?”

 

“ได้ รอเดี๋ยว”

 

ซองอูมี 24,560 ทอง เขาต้องรีบใช้เพื่อที่จะแข็งแกร่งขึ้น

 

“ไม่มีใกล้ ๆ ที่นี่เลยแฮะ…”

 

แอพนั้นยังใช้งานได้ไม่นาน เป็นไปไม่ได้ที่จะหาข้อมูลทั้งหมด

 

ในตอนนั้นเอง มีเสียงมอเตอร์ไซค์ดังเข้ามา

 

บรืนนนน! บรืนนนน!

 

เสียงเครื่องยนต์มอเตอร์ไซค์สามคันดังมาจากทางแยก

 

ถึงเสียงจะดังมาก แต่รถก็ไม่ได้เร็วเพราะรถยนต์จํานวนมากที่ติดค้างอยู่บนถนน

 

“ไอ้พวกเวรนั่น! เมื่อวานไม่ได้มาเหรอ?”

 

มันคือวัยรุ่นอันธพาลกลุ่มเดียวกับที่เจอในบ้านฮันโฮที่คอยดักปล้น ซองอูมองเด็กวัยรุ่นพวกนั้นและยิ้มออกมา

 

“ไปถามพวกมันสิ”

 

“…ว่าไงนะ?”

 

“ พวกมันปล้นคนใช่ไหมล่ะ? มันก็น่าจะรู้ตําแหน่งร้านค้าที่พวกมันไปดักปล้น”

 

“อืม จริงด้วย!”

 

เด็กวัยรุ่นเหล่านี้มาในเวลาที่เหมาะสมพอดี

 

ที่จอดรถใช้ติดของห้างเก่ามีมอเตอร์ไซค์หลากสีจอดเรียงรายกันอยู่

 

มอเตอร์ไซค์สามคันเข้ามาจอด ชายห้าคนกับผู้หญิงอีกคนลงจากรถและเข้าห้างไปในมุมหนึ่งของที่จอดรถใต้ดิน

 

“ให้ตายเถอะ เพราะไวเวิร์นพวกนั้น เราเลยต้องลําบากกันเมื่อคืน เราติดอยู่ในร้านเนื้อตั้งกี่ชั่วโมงนะ? เหนื่อยจริงๆ”

 

“อย่างน้อยเราก็ได้เนื้อมากินนะ”

 

“นี่แกดีใจเพราะหมูสามชั้นในเวลาแบบนี้เหรอ?”

 

เด็กวัยรุ่นพวกนี้คือพวกหนีออกจากบ้านที่มีแต่แนวคิดต่อต้านสังคม วัยรุ่นเหล่านี้จึงปรับตัวได้ในทันทีที่เกมเริ่มต้นขึ้นกว่าคนอื่นเพราะเพียงแค่ต้องทําสิ่งที่ทําอยู่ให้มากกว่าเดิมเป็นสองเท่า

 

“แทซอง แกหมุนกงล้อเสี่ยงโชคระดับเงินได้แล้วใช่ไหม?”

 

ฮันแทซองคือคนที่เลเวลสูงที่สุด หลังจากออกจากโรงเรียนมัธยมปลายได้หนึ่งสัปดาห์ เขาได้ไปเป็นนักมวลสากลสมัครเล่น และเขาก็โชคดีที่ได้เลือกอาชีพ ‘นักศิลปะการต่อสู้’

 

อาชีพนักศิลปะการต่อสู้ทําให้เขาเอาชนะมอนสเตอร์อย่างกอบลินอย่างง่ายดายด้วยวิชามวยที่คุ้นเคย ตอนนี้เขาเลเวล 6 แล้ว เพราะเหตุนี้เขาจึงมีทองที่มากกว่าคนอื่น

 

“ขอเก็บให้ได้มากกว่านี้ก่อน ครั้งที่แล้วมันห่วยแตกสิ้นดีที่ได้ชุดเอาชีวิตรอด ครั้งนี้น่าจะได้อะไรที่มีประโยชน์บ้าง”

 

ขณะที่พูดอย่างนั้น พวกเขาไปยังฐานลับใต้ดินของตัวเอง

 

โหว่ม –

 

ไฟฟ้ายังคงใช้ได้ในส่วนที่เป็นภายใน แต่แสงไฟดับลง

 

มีแต่แสงที่ดูน่ากลัวเต็มไปหมด

 

“นี่พวกแก! พวกเรามาถึงแล้ว”

 

“คิดว่าพวกเราตายไปแล้วรึไง?”

 

แต่ด้านในนั้นเงียบมาก

 

“ทําไมถึงได้เงียบนักล่ะ?”

 

แสงสว่างลอดออกมาจากห้อง แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงอะไรเลย

 

แทซองที่กระวนกระวายหยิบสนับมือขึ้นมาสวม เขาค่อย ๆ เปิดประตูช้า ๆ

 

“เฮ้ออออ”