มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ 39 ผู้ที่ไม่ได้เลือกการ์ด(3)

Now you are reading มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ Chapter 39 ผู้ที่ไม่ได้เลือกการ์ด(3) at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

 

มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 39 ผู้ที่ไม่ได้เลือกการ์ด(3)

กําแพงถล่มลงมาเหมือนกับแผ่นกระดาษเมื่อถูกคนที่กลายเป็นมอนสเตอร์ทุบ

“ถ้าพวกมันเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์สําเร็จเมื่อไหร่เราเอาชนะไม่ได้แน่

ซองอูรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณ

 

“แต่พวกมันยังไม่เสร็จ

 

“ตอนนี้แหละ!”

“ว่าไงนะ?”

ขณะที่จีซูกับฮันโอกําลังลังเล เหล่าโครงกระดูกกระโจนเข้าใส่คนที่กําลังเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์

ถั่วะ! นิ้วะเวะ!

 

เหล่าโครงกระดูกเริ่มฟันใส่พวกมันด้วยความยุ่งเหยิง

เหตุผลที่สองคนนั้นเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์ก็เพราะว่าปรับตัวกับเกมไม่ได้และทันทีที่คิดจะหนี โชคชะตาจึงถูกตัดสิน

“โทษทีนะ แต่มันช่วยไม่ได้”

 

เด็กวัยรุ่นสองคนที่กําลังเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์และถูกจู่โจมอยู่สวนกลับอย่างสะเปะสะปะ พวกเขาเสียสติและเหวี่ยงแขนไปมาอย่างไม่เป็นแบบแผน

 

แขนที่ทรงพลังทําลายออกโครงกระดูกไปหนึ่งตัว

 

ซองอูเห็นว่าการสวนกลับเหล่านั้นยังห่างไกลจากคําว่าดี

นิ้วะ!

คนที่เปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์ใช้แขนเพื่อป้องกันตัวแต่กระดูกของออกโครงกระดูกก็กระจายไปทุกทิศทาง

 

โชคดีที่ทั้งสองค่อย ๆ ล้มลง แต่การใช้คําว่า “ค่อย ๆ” นั้นก็น่าซึ่งเพราะทั้งสองถูกขวานฟันมาหลายสิบครั้ง

 

-คุณได้รับ 3,000 ทองจากการล่ามนุษย์หมาป่า

 

-คุณได้รับ 3,000 ทองจากการล่ามนุษย์หมาป่า

-คุณเลเวลอัพ (เลเวล 8)

“หา?”

ซองอูอุทานออกมา 3,000 ทองต่อตัวเหรอ? เขาได้แค่ 240 ทองจากหมาป่าโลกันตร์ตัวหนึ่งเท่านั้น

เป็นไปได้ยังไงที่เด็กผู้ชายสองคนจะเปลี่ยนร่างเป็นมอนสเตอร์ที่น่ากลัวขนาดนั้น?

“เกือบไปแล้ว”

แม้แต่ซองอูก็รู้สึกโล่งใจเมื่อรู้ว่าเขาจัดการทั้งสองคนไปก่อนที่จะเปลี่ยนร่างเต็มที่

“ ฮีม นี่แหละของดี”

มันคือเรื่องน่ายินดี

-มอนสเตอร์ที่ตายได้กลายเป็นสมุนของคุณ

 

-มอนสเตอร์ที่ตายได้กลายเป็นสมุนของคุณ

ซองอูคืนชีพมอนสเตอร์ขนาดกลางได้ เขาได้โครงกระดูกมนุษย์หมาป่ามาซึ่งถือว่าเป็นโบนัสครั้งใหญ่

 

โครงกระดูกมนุษย์หมาปานั้นใหญ่กว่าออกเล็กน้อย มันค่อยๆยืดหลังความหนาของกระดูกนั้นไม่ต่างจากพวกออกมากนัก แต่สีเข้มและสีที่เปล่งประกายด้านในกระดูกขาวนั้นดูแข็งแรงกว่ามาก

“แข็งแกร่งแบบนี้ เจ้านี่สู้กับแวมไพร์ตัวต่อตัวได้ไหม?”

ฮันโฮพูดเบา ๆ

 

แวมไพร์นั้นแข็งแกร่งจนพวกเขาต้องใช้ทุกสิ่งที่มีในการฆ่า

เช่นเดียวกับแวมไพร์ชั้นต่ําที่ปาร์ตี้ซองอูเคยเจอ

ซองอูสงสัยว่าพวกมนุษย์หมาป่านั้นจะแข็งแกร่งกว่าแวมไพร์หรือไม่

-เลือกเลเวลอัพการ์ดของคุณ

1) สเตตัส (ส้ม)

 

2) สกิล (สุ่ม)

3) ไอเทม (สุ่ม)

 

4) อื่น ๆ (สุ่ม)

 

5) เพิ่มกําลังกาย 2 (ยืนยัน)

 

ซองอูคิดว่าเขาจะเลือกอะไรดีในรอบนี้

มีสิ่งหนึ่งที่กวนใจเขาทุกครั้งในตอนที่เขาเจอกับศัตรูที่มีสติปัญญาอย่างแวมไพร์

 

“ถ้าหากพวกมันรู้ว่าเราเป็นคนควบคุมโครงกระดูก พวกมันจะฆ่าเราก่อน

แวมไพร์สองตัวที่ซองอูเคยเจอนั้นคิดแต่จะหาหนทางฆ่าเขา เขาจะตายถ้าหากพลาดแม้เพียงนิดเดียว ครั้งหน้าที่เจอกับแวมไพร์อาจไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าเขาจะรอดแบบครั้งก่อนเขาจึงเลือกอันแรกเพื่อเพิ่มสเตตัสแบบสุ่ม

-ความคล่องแคล่วเพิ่มขึ้น (43)

ครั้งนี้เขาได้ค่าลุ่มที่ดีพอสมควร เขาคิดว่าเขาจะต้องสนใจเรื่องสเตตัสของตัวเองบ้าง

“ว้าว พวกมันเหมือนเทพอียิปต์เลย”

ฮันโฮน่าจะกําลังคิดถึงเทพอานูบิส นั่นก็เพราะโครงกระดูกนั้นคล้ายกับสุนัขอยู่เล็กน้อย

 

กลับกัน เหล่าเด็กวัยรุ่นที่เหลือกําลังสติแตก

 

“มินชิก…”

 

เมนะ

พวกเขาจะไม่ตกใจขนาดนี้ถ้าหากเพื่อนสองคนของพวกเขาไม่กลายเป็นมอนสเตอร์ไปต่อหน้าต่อตา

ซองอูเดินไปหาแทซอง

 

“ร้านค้าอยู่ที่ไหน?”

แทซองอึ้งกับความใจเย็นของซองอูที่กําลังมองหาร้านค้าในเวลาแบบนี้ แต่เขาพยักหน้าตอบ

“ที่จริง มีเรื่องหนึ่งที่ผมไม่ได้บอกเพราะ…”

“เรื่องอะไร?”

“ร้านค้าที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่ร้านขายรถเก่า แต่มันมีคนยึดไปแล้วพวกมันเองก็เชื่อฟังแวมไพร์….พวกมันเลวร้ายยิ่งกว่าเรา”

 

ซองอูมองแทซองด้วยความใจเย็น แทซองพูดต่อ

“พวกเราแค่ปล้นเอาทอง แต่พวกมันจับคนไปให้แวมไพร์

คนพวกนี้คือแก๊งค้ามนุษย์ไม่มีผิดเพี้ยน พวกมันทําเรื่องสารเลวอย่างสงอาหารให้กับแวมไพร์ที่เริ่มปรากฏตัว

“พวกมันกล้าทําขนาดนั้นเลย! พาชั้นไป!”

ซองอูไม่คิดจะหนีจากคนเหล่านี้ หากพวกมันเป็นปรสิตที่อยู่ภายใต้อํานาจของแวมไพร์ เขาจะต้องจัดการให้หมดเพื่อดูว่าพวกแวมไพร์ขยายอํานาจไปถึงไหนแล้ว

ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาใกล้ซองอู

“แทซอง ชั้นไปด้วย”

“ยูจิน?”

ซองอูมองคอของเธอที่มีรอยกัด

 

“เธอเป็นแวมไพร์ เป็นผู้หญิงคนแรกที่เห็นว่าติดเชื้อ

พวกแวมไพร์จะทําให้หนึ่งในคนของแก๊งเป้าหมายนั้นติดเชื้อเพื่อให้ทั้งแก๊งเชื่อฟัง

 

“เธอบอกว่าจะไปไหนนะ?”

แทซองถาม

“ร้านค้า…”

 

เธอมองแทซอง

“ทําไมถึงอยากจะไปที่นั่นล่ะ?”

“ชั้นอยากได้เลือด เลือด…แค่คิดก็จะทนไม่ไหวจนแทบบ้าแล้วแวมไพร์ที่ร้านค้าบอกว่ามีถุงเลือดอยู่ ชั้นจะต้องไปเอาเลือดมาไม่อย่างนั้น…”

สิ่งที่เธอพูดน่ากลัวมาก “แทบบ้า” นั้นหมายความว่าเธอจะเสียสติและเริ่มจู่โจมมนุษย์

แทซองมองซองอูอย่างหนักใจซองอูขมวดคิ้ว

การพาผู้หญิงคนนี้ไปด้วยเป็นตัวถ่วงเขา และจะเป็นปัญหาใหญ่ถ้าหากเธอคลั่งขึ้นมา

 

“พาเธอไปด้วยจะดีเหรอ?”

“ถ้าพายูจินไปไม่ได้ ผมจะไม่นําทางให้อีกแล้ว”

แทซองดื้อรั้น

“ก็ได้ แต่ถ้าเกิดคลั่งขึ้นมา ชั้นจะฆ่าเธอซะ จงจําเอาไว้”

ถึงการพาเด็กผู้หญิงคนนี้ไปด้วยจะน่าปวดหัว แต่สิ่งจําเป็นสําหรับซองอูคือการหาร้านค้าให้เจอโดยเร็วที่สุด

และเธอก็ยังไม่เป็นภัยร้ายแรงเพราะเขาในตอนนี้มีโครงกระดูกมนุษย์หมาป่าแล้ว

 

แทซองที่เป็นสมาชิกแก๊งในเขตนี้รู้ทุกซอกทุกมุมเป็นอย่างดี

ใช้เวลาเดิน 20 นาทีในการไปถึงร้านขายรถ แต่ขณะที่พวกเขาเดินก็ได้ยินเสียงหมาป่าหอนเป็นระยะ ไม่รู้ว่ามันเป็น “หมาปาโลกันตร์ที่ซองอูเคยเจอมาก่อนหรือเป็น “มนุษย์หมาป่า”ที่ผู้ที่ไม่ได้เลือกการ์ดแปลงร่างเป็น

เขาปรารถนาอยากจะเจอหมาป่าโลกันตร์มากกว่าอยู่แล้ว

 

“พวกเราใกล้ถึงแล้ว ร้านค้าอยู่ตรงนั้น”

 

พวกเขามาถึงที่ที่มียานพาหนะหลายร้อยคันจอดอยู่

ทางเข้าด้านซ้ายนั้นเป็นออฟฟิสของร้านขายรถ

“มีแวมไพร์แค่ตัวเดียวใช่ไหม?”

 

“มีแวมไพร์แค่ตัวเดียวต่อหนึ่งแก๊ง ผมไม่รู้รายละเอียดแต่พวกมันสร้างแวมไพร์กับทุกคนไม่ได้ แล้วก็มีผู้เล่นอีกแปดคน”

ถ้าสิ่งที่แทซองบอกถูกต้อง แวมไพร์นั้นไม่ได้แข็งแกร่งนักแต่เขาไม่รู้ว่าผู้เล่นอีกแปดคนนั้นเลือกอาชีพอะไรและมีความสามารถในการต่อสู้แค่ไหน ซองอูจะบุกเข้าไปตรง ๆ ไม่ได้

“ค่อย ๆ เข้าไปกันเถอะ”

 

ซองอดึงลวดหนามด้านหลังอาคารออฟฟิสและเข้าไปอย่างเงียบ

บั้ง! บั้ง! โครม!

ซองอูไม่คิดเลยว่าด้านในจะมีเสียงดังเอะอะมาถึงข้างนอกมีเสียงบางอย่างบุกเข้าไปในอาคาร

“ซองอูนั่นใช่เสียงแวมไพร์ร้องไหม?”

ฮันโฮถาม

 

“ซันไมโครอง

 

ยูจินตอบในท่าทางง่วงสลับตื่นตัวของเธอ

 

“อ๊าาาา! ใครก็ได้ช่วยด้วย!”

ซองอูหยุดเดิน ฮันโฮหันไปหายูจิน

 

“เธอร้องแบบนั้นรึเปล่า?”

 

มันเป็นเสียงร้องของมนุษย์ มีคนที่มาร้านค้าก่อนพวกเขา

ซองอูแบ่งโครงกระดูกไว้ทั้งสองด้านของอาคาร เขาฟังเสียงที่ดังมาจากด้านใน

“อะไรกัน! ใครเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์?”

 

“เพราะข้อความเมื่อกี้ไง! ไอบ้าเอ้ย มันหยิบการ์ดไม่ได้เพราะมัดแขนมัดขาเอาไว้

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ 39 ผู้ที่ไม่ได้เลือกการ์ด(3)

Now you are reading มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ Chapter 39 ผู้ที่ไม่ได้เลือกการ์ด(3) at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

 

มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 39 ผู้ที่ไม่ได้เลือกการ์ด(3)

กําแพงถล่มลงมาเหมือนกับแผ่นกระดาษเมื่อถูกคนที่กลายเป็นมอนสเตอร์ทุบ

“ถ้าพวกมันเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์สําเร็จเมื่อไหร่เราเอาชนะไม่ได้แน่

ซองอูรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณ

 

“แต่พวกมันยังไม่เสร็จ

 

“ตอนนี้แหละ!”

“ว่าไงนะ?”

ขณะที่จีซูกับฮันโอกําลังลังเล เหล่าโครงกระดูกกระโจนเข้าใส่คนที่กําลังเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์

ถั่วะ! นิ้วะเวะ!

 

เหล่าโครงกระดูกเริ่มฟันใส่พวกมันด้วยความยุ่งเหยิง

เหตุผลที่สองคนนั้นเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์ก็เพราะว่าปรับตัวกับเกมไม่ได้และทันทีที่คิดจะหนี โชคชะตาจึงถูกตัดสิน

“โทษทีนะ แต่มันช่วยไม่ได้”

 

เด็กวัยรุ่นสองคนที่กําลังเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์และถูกจู่โจมอยู่สวนกลับอย่างสะเปะสะปะ พวกเขาเสียสติและเหวี่ยงแขนไปมาอย่างไม่เป็นแบบแผน

 

แขนที่ทรงพลังทําลายออกโครงกระดูกไปหนึ่งตัว

 

ซองอูเห็นว่าการสวนกลับเหล่านั้นยังห่างไกลจากคําว่าดี

นิ้วะ!

คนที่เปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์ใช้แขนเพื่อป้องกันตัวแต่กระดูกของออกโครงกระดูกก็กระจายไปทุกทิศทาง

 

โชคดีที่ทั้งสองค่อย ๆ ล้มลง แต่การใช้คําว่า “ค่อย ๆ” นั้นก็น่าซึ่งเพราะทั้งสองถูกขวานฟันมาหลายสิบครั้ง

 

-คุณได้รับ 3,000 ทองจากการล่ามนุษย์หมาป่า

 

-คุณได้รับ 3,000 ทองจากการล่ามนุษย์หมาป่า

-คุณเลเวลอัพ (เลเวล 8)

“หา?”

ซองอูอุทานออกมา 3,000 ทองต่อตัวเหรอ? เขาได้แค่ 240 ทองจากหมาป่าโลกันตร์ตัวหนึ่งเท่านั้น

เป็นไปได้ยังไงที่เด็กผู้ชายสองคนจะเปลี่ยนร่างเป็นมอนสเตอร์ที่น่ากลัวขนาดนั้น?

“เกือบไปแล้ว”

แม้แต่ซองอูก็รู้สึกโล่งใจเมื่อรู้ว่าเขาจัดการทั้งสองคนไปก่อนที่จะเปลี่ยนร่างเต็มที่

“ ฮีม นี่แหละของดี”

มันคือเรื่องน่ายินดี

-มอนสเตอร์ที่ตายได้กลายเป็นสมุนของคุณ

 

-มอนสเตอร์ที่ตายได้กลายเป็นสมุนของคุณ

ซองอูคืนชีพมอนสเตอร์ขนาดกลางได้ เขาได้โครงกระดูกมนุษย์หมาป่ามาซึ่งถือว่าเป็นโบนัสครั้งใหญ่

 

โครงกระดูกมนุษย์หมาปานั้นใหญ่กว่าออกเล็กน้อย มันค่อยๆยืดหลังความหนาของกระดูกนั้นไม่ต่างจากพวกออกมากนัก แต่สีเข้มและสีที่เปล่งประกายด้านในกระดูกขาวนั้นดูแข็งแรงกว่ามาก

“แข็งแกร่งแบบนี้ เจ้านี่สู้กับแวมไพร์ตัวต่อตัวได้ไหม?”

ฮันโฮพูดเบา ๆ

 

แวมไพร์นั้นแข็งแกร่งจนพวกเขาต้องใช้ทุกสิ่งที่มีในการฆ่า

เช่นเดียวกับแวมไพร์ชั้นต่ําที่ปาร์ตี้ซองอูเคยเจอ

ซองอูสงสัยว่าพวกมนุษย์หมาป่านั้นจะแข็งแกร่งกว่าแวมไพร์หรือไม่

-เลือกเลเวลอัพการ์ดของคุณ

1) สเตตัส (ส้ม)

 

2) สกิล (สุ่ม)

3) ไอเทม (สุ่ม)

 

4) อื่น ๆ (สุ่ม)

 

5) เพิ่มกําลังกาย 2 (ยืนยัน)

 

ซองอูคิดว่าเขาจะเลือกอะไรดีในรอบนี้

มีสิ่งหนึ่งที่กวนใจเขาทุกครั้งในตอนที่เขาเจอกับศัตรูที่มีสติปัญญาอย่างแวมไพร์

 

“ถ้าหากพวกมันรู้ว่าเราเป็นคนควบคุมโครงกระดูก พวกมันจะฆ่าเราก่อน

แวมไพร์สองตัวที่ซองอูเคยเจอนั้นคิดแต่จะหาหนทางฆ่าเขา เขาจะตายถ้าหากพลาดแม้เพียงนิดเดียว ครั้งหน้าที่เจอกับแวมไพร์อาจไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าเขาจะรอดแบบครั้งก่อนเขาจึงเลือกอันแรกเพื่อเพิ่มสเตตัสแบบสุ่ม

-ความคล่องแคล่วเพิ่มขึ้น (43)

ครั้งนี้เขาได้ค่าลุ่มที่ดีพอสมควร เขาคิดว่าเขาจะต้องสนใจเรื่องสเตตัสของตัวเองบ้าง

“ว้าว พวกมันเหมือนเทพอียิปต์เลย”

ฮันโฮน่าจะกําลังคิดถึงเทพอานูบิส นั่นก็เพราะโครงกระดูกนั้นคล้ายกับสุนัขอยู่เล็กน้อย

 

กลับกัน เหล่าเด็กวัยรุ่นที่เหลือกําลังสติแตก

 

“มินชิก…”

 

เมนะ

พวกเขาจะไม่ตกใจขนาดนี้ถ้าหากเพื่อนสองคนของพวกเขาไม่กลายเป็นมอนสเตอร์ไปต่อหน้าต่อตา

ซองอูเดินไปหาแทซอง

 

“ร้านค้าอยู่ที่ไหน?”

แทซองอึ้งกับความใจเย็นของซองอูที่กําลังมองหาร้านค้าในเวลาแบบนี้ แต่เขาพยักหน้าตอบ

“ที่จริง มีเรื่องหนึ่งที่ผมไม่ได้บอกเพราะ…”

“เรื่องอะไร?”

“ร้านค้าที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่ร้านขายรถเก่า แต่มันมีคนยึดไปแล้วพวกมันเองก็เชื่อฟังแวมไพร์….พวกมันเลวร้ายยิ่งกว่าเรา”

 

ซองอูมองแทซองด้วยความใจเย็น แทซองพูดต่อ

“พวกเราแค่ปล้นเอาทอง แต่พวกมันจับคนไปให้แวมไพร์

คนพวกนี้คือแก๊งค้ามนุษย์ไม่มีผิดเพี้ยน พวกมันทําเรื่องสารเลวอย่างสงอาหารให้กับแวมไพร์ที่เริ่มปรากฏตัว

“พวกมันกล้าทําขนาดนั้นเลย! พาชั้นไป!”

ซองอูไม่คิดจะหนีจากคนเหล่านี้ หากพวกมันเป็นปรสิตที่อยู่ภายใต้อํานาจของแวมไพร์ เขาจะต้องจัดการให้หมดเพื่อดูว่าพวกแวมไพร์ขยายอํานาจไปถึงไหนแล้ว

ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาใกล้ซองอู

“แทซอง ชั้นไปด้วย”

“ยูจิน?”

ซองอูมองคอของเธอที่มีรอยกัด

 

“เธอเป็นแวมไพร์ เป็นผู้หญิงคนแรกที่เห็นว่าติดเชื้อ

พวกแวมไพร์จะทําให้หนึ่งในคนของแก๊งเป้าหมายนั้นติดเชื้อเพื่อให้ทั้งแก๊งเชื่อฟัง

 

“เธอบอกว่าจะไปไหนนะ?”

แทซองถาม

“ร้านค้า…”

 

เธอมองแทซอง

“ทําไมถึงอยากจะไปที่นั่นล่ะ?”

“ชั้นอยากได้เลือด เลือด…แค่คิดก็จะทนไม่ไหวจนแทบบ้าแล้วแวมไพร์ที่ร้านค้าบอกว่ามีถุงเลือดอยู่ ชั้นจะต้องไปเอาเลือดมาไม่อย่างนั้น…”

สิ่งที่เธอพูดน่ากลัวมาก “แทบบ้า” นั้นหมายความว่าเธอจะเสียสติและเริ่มจู่โจมมนุษย์

แทซองมองซองอูอย่างหนักใจซองอูขมวดคิ้ว

การพาผู้หญิงคนนี้ไปด้วยเป็นตัวถ่วงเขา และจะเป็นปัญหาใหญ่ถ้าหากเธอคลั่งขึ้นมา

 

“พาเธอไปด้วยจะดีเหรอ?”

“ถ้าพายูจินไปไม่ได้ ผมจะไม่นําทางให้อีกแล้ว”

แทซองดื้อรั้น

“ก็ได้ แต่ถ้าเกิดคลั่งขึ้นมา ชั้นจะฆ่าเธอซะ จงจําเอาไว้”

ถึงการพาเด็กผู้หญิงคนนี้ไปด้วยจะน่าปวดหัว แต่สิ่งจําเป็นสําหรับซองอูคือการหาร้านค้าให้เจอโดยเร็วที่สุด

และเธอก็ยังไม่เป็นภัยร้ายแรงเพราะเขาในตอนนี้มีโครงกระดูกมนุษย์หมาป่าแล้ว

 

แทซองที่เป็นสมาชิกแก๊งในเขตนี้รู้ทุกซอกทุกมุมเป็นอย่างดี

ใช้เวลาเดิน 20 นาทีในการไปถึงร้านขายรถ แต่ขณะที่พวกเขาเดินก็ได้ยินเสียงหมาป่าหอนเป็นระยะ ไม่รู้ว่ามันเป็น “หมาปาโลกันตร์ที่ซองอูเคยเจอมาก่อนหรือเป็น “มนุษย์หมาป่า”ที่ผู้ที่ไม่ได้เลือกการ์ดแปลงร่างเป็น

เขาปรารถนาอยากจะเจอหมาป่าโลกันตร์มากกว่าอยู่แล้ว

 

“พวกเราใกล้ถึงแล้ว ร้านค้าอยู่ตรงนั้น”

 

พวกเขามาถึงที่ที่มียานพาหนะหลายร้อยคันจอดอยู่

ทางเข้าด้านซ้ายนั้นเป็นออฟฟิสของร้านขายรถ

“มีแวมไพร์แค่ตัวเดียวใช่ไหม?”

 

“มีแวมไพร์แค่ตัวเดียวต่อหนึ่งแก๊ง ผมไม่รู้รายละเอียดแต่พวกมันสร้างแวมไพร์กับทุกคนไม่ได้ แล้วก็มีผู้เล่นอีกแปดคน”

ถ้าสิ่งที่แทซองบอกถูกต้อง แวมไพร์นั้นไม่ได้แข็งแกร่งนักแต่เขาไม่รู้ว่าผู้เล่นอีกแปดคนนั้นเลือกอาชีพอะไรและมีความสามารถในการต่อสู้แค่ไหน ซองอูจะบุกเข้าไปตรง ๆ ไม่ได้

“ค่อย ๆ เข้าไปกันเถอะ”

 

ซองอดึงลวดหนามด้านหลังอาคารออฟฟิสและเข้าไปอย่างเงียบ

บั้ง! บั้ง! โครม!

ซองอูไม่คิดเลยว่าด้านในจะมีเสียงดังเอะอะมาถึงข้างนอกมีเสียงบางอย่างบุกเข้าไปในอาคาร

“ซองอูนั่นใช่เสียงแวมไพร์ร้องไหม?”

ฮันโฮถาม

 

“ซันไมโครอง

 

ยูจินตอบในท่าทางง่วงสลับตื่นตัวของเธอ

 

“อ๊าาาา! ใครก็ได้ช่วยด้วย!”

ซองอูหยุดเดิน ฮันโฮหันไปหายูจิน

 

“เธอร้องแบบนั้นรึเปล่า?”

 

มันเป็นเสียงร้องของมนุษย์ มีคนที่มาร้านค้าก่อนพวกเขา

ซองอูแบ่งโครงกระดูกไว้ทั้งสองด้านของอาคาร เขาฟังเสียงที่ดังมาจากด้านใน

“อะไรกัน! ใครเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์?”

 

“เพราะข้อความเมื่อกี้ไง! ไอบ้าเอ้ย มันหยิบการ์ดไม่ได้เพราะมัดแขนมัดขาเอาไว้

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+