มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ 44 ผู้ค้ามนุษย์ในโรงงานร้าง(4)

Now you are reading มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ Chapter 44 ผู้ค้ามนุษย์ในโรงงานร้าง(4) at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 44 ผู้ค้ามนุษย์ในโรงงานร้าง(4)

 

“พูดอะไรของแก? ล้อชั้นเล่นเรอะ? ก็ได้ แกบอกว่าแกบุกเข้ามา ที่นี่สินะ แล้วแกคนเดียวจะไปทําอะไรได้? หา?”

 

ผู้จัดการรู้สึกว่าโลกได้เปลี่ยนไปคล้ายกับเกม เขาไม่สามารถทําอะไรด้วยตัวคนเดียวได้ นั่นคือเหตุผลที่เขาเชื่อใจคนที่เขาเรียกว่า ตัวแทนอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง ตัวแทนคือหัวหน้าที่นําแก๊งนี้ด้วยพันธสัญญาเลือด

 

แต่ชายหนุ่มคนนี้ยังคงยิ้มได้อยู่ ทําไมกัน?

 

ชายหนุ่มเปิดปากพูด

 

“ชั้นชอบอยู่คนเดียวน่ะ”

 

“อะ…อะไรของแก!”

 

“หา?”

 

ข้อความเตือนสีแดงโผล่ขึ้นมาต่อหน้าผู้จัดการ

 

-ระวัง! “เฟลเบลด” อยู่ในพื้นที่ของคุณ!

 

ไม่นานควันดําก็ระเบิดจนเต็มด้านในโรงงาน

 

“อ้ากกก!”

 

เสียงกรีดร้องของคนตายดังไปทั่ว

 

-คุณต้องคําสาปมรณะ สเตตัสลดลงอย่างมาก

 

ในตอนนั้นก็มีบางอย่างอยู่ด้านหลังควันดํา

 

“สกิลเท่เป็นบ้า!”

 

จากนั้นก็มีปีศาจสีขาวปรากฏตัวออกมามากมาย

 

***

 

เฟลเบลดคือเอฟเฟครองของ “ที่พักว่าง” มันคือสกิลที่จะกระจายคําสาปในพื้นที่ตามจํานวนสมุนที่เรียกออกมาในคราเดียว

 

และ ‘เงื่อนไขการใช้’ สกิลก็คือการเรียกสมุนออกมาพร้อมกันอย่างน้อยสิบตัว

 

ควันดํามากพอที่จะกระจายไปทั่วโรงงานเล็ก ๆ เหล่าโครงกระดูกเดินกระจายกําลังกันเต็มไปหมด

 

“แค่ก! แค่ก!”

 

“กันมันไว้”

 

สกิลเฟลเบลดนั้นเป็นสกิลขั้นต่ํา ควันดําสลายไปอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยความตกใจของผู้จัดการก็ทําให้ซองอูใช้จุดอ่อนนั้นสําเร็จ

 

“อ้ากกกก!”

 

เสียงกรีดร้องดังทั่วทั้งโรงงาน ในเสียงกรีดร้องยังมีเสียงกระดูกกระทบกันดังปะปนอยู่ด้วย

 

กรอบ แกรบ

 

“ลุกขึ้นมา! พวกมันก็แค่หุ่นไล่กาเท่านั้น! ที่ต้องทําก็แค่ฆ่าคนที่ควบคุมมัน”

 

ผู้จัดการตะโกนถึงคนของเขาที่อยู่บนชั้นสอง

 

เมื่อควันกระจายออกมา เขาคิดว่าเขาจะไม่เป็นอะไรเพราะแวมไพร์สามตัวรวมถึงเขาแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะมอนสเตอร์และผู้เล่นอย่างเทียบไม่ติด ดังนั้นพวกเขาจึงฆ่า “หนู” ตัวเล็ก ๆ อย่างซองอูได้โดยไม่มีปัญหา

 

“ไอ้เวรเอ้ย!”

 

เขาพบชายคนหนึ่งในควันที่กระจัดกระจายกําลังนวดข้อมือหลัง จากปล่อยเชือกมัด ชายคนนั้นมีชื่อว่าซองอู

 

แกรบ!

 

ถัดจากเขาคือเจ้ามือขวา กอบลินโครงกระดูก เจ้ามือขวาเป็นคนแก้มัดที่มือเขา

 

“ฆ่ามันก่อน!”

 

ผู้จัดการตะโกน แต่ไม่มีใครทําตามเขา เพราะคนอื่น ๆ ไม่สามารถทําได้

 

ปั้ง! แกร๊ง!

 

พวกเขากําลังพยายามสุดความสามารถเพื่อจัดการกับศัตรูที่มีอยู่เต็มไปหมด

 

“พวกมันมาจากตรงนั้นด้วย!”

 

“บัดซบ ให้คนคุ้มกันข้างนอกเข้ามา!”

 

ผู้เล่นทั่วไปแทบจะสู้กับออกโครงกระดูกไม่ไหว แต่พวกเขาก็โชคร้ายมากพอที่ได้เจอกับโครงกระดูกมนุษย์หมี

 

เหล่าแวมไพร์จัดการออคโครงกระดูกอย่างไม่ยากเย็น แต่สถานการณ์ก็ไม่ได้ดีขึ้นมา

 

“อะไรกัน! พวกมันถูกคืนชีพ!”

 

-มอนสเตอร์ที่ตายได้กลายเป็นสมุนของคุณ

 

พวกเขาได้เจอกับเหตุการณ์ประหลาดที่กองศพมอนสเตอร์ในโรงงานคืนชีพขึ้นมา ศพที่พวกเขาเก็บเอาไว้นั้นก็เพื่อเอาเนื้อ หนัง และกระดูกได้ฟื้นคืนชีพกลับมาและเดินไปทางพวกเขาด้วยตาสีแดงเป็นประกาย พวกเขาตัวสั่นด้วยความกลัว

 

ผู้จัดการจ้องมองซองอูและกัดฟันแน่นเพราะเขารู้แล้วว่าไม่มีใครที่ช่วยเขาได้

 

“นี่ ผู้จัดการสาขาใช่ไหม? ถ้าหากสาขาที่นี่หายไป แกจะใช้ตําแหน่งอะไรต่อล่ะ?”

 

เขาหน้าแดงเมื่อซองอูถามยั่ว

 

สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปและพุ่งเข้าใส่ซองอู แต่ซองอูก็ถอยหลบก่อนจะหายไปในควันจาง ๆ ผู้จัดการมองดูการเคลื่อนไหวผ่านหมอกและรีบไล่ตามซองอูไป

 

แต่ในตอนนั้นเองก็มีบางอย่างลอยมาที่หน้าเขา

 

แผละ!

 

มีบางอย่างแตกที่หน้าเขา มีของเหลวกระจายเต็มใบหน้า

 

“อ้าาาากกกกกกก”

 

ผู้จัดการกุมใบหน้าและถอยหลังหนี นั่นคือ ‘เมือกสไลม์’ จํานวนมาก มันกําลังละลายเส้นผมและผิวหนังของเขา

 

ฉั่วะ!

 

ในตอนที่เขาร้องครวญครางอย่างเจ็บปวกนั้นเอง หอกที่ทําจากกระดูกเล่มหนึ่งก็ลอยมาแทงที่ไหล่ซ้าย

 

กรอบ แกรบ

 

หลังจากนั้น เจ้ามือขวาพุ่งเข้าใส่เขา แม้ว่าเขาจะรีบหยิบมีดออก มาแต่มันไถลไปเมื่อปะทะกับดาบของเจ้ามือขวา เอฟเฟคผสาน “นักรบแขนเดียว” ของเจ้ามือขวาทํางานอีกครั้ง

 

ดาบของมันฟันลึกผ่านต้นขาขวาของเขา

 

ผู้จัดการเอามือปิดแผลด้วยความเจ็บปวด เขาหายใจหอบมองไปที่ซองอูและเจ้ามือขวา เขามีบาดแผลเต็มตัว และยังมีคําสาปลดสเตตัสอีกด้วย

 

– ‘คําสาปมรณะ’ ลดสเตตัส

 

-ปนเปื้อน “เลือดปีศาจ” พลังชีวิตลดลงอย่างต่อเนื่อง

 

ไม่เพียงแต่คําสาปของเฟลเบลด แต่ “หินเลือดปีศาจ” ที่ซองอูได้จากการฆ่าหัวหน้าออคก็แสดงเอฟเฟคด้วย มันคืออาวุธน่ากลัวที่จะเผามานาของศัตรูและลดพลังชีวิตจนกว่าจะไม่มีมานาเหลือ

 

และเผ่าแวมไพร์เองก็ไม่มีมานามาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

 

ไอเทมชิ้นนี้คือศัตรูตามธรรมชาติของแวมไพร์ที่ซองอูไม่รู้ตัวเลย

 

แต่ไม่จบเพียงเท่านั้น

 

“ไม่ได้ใช้สกิลนี้มานานแล้ว ขอลองใช้หน่อยแล้วกัน”

 

ซองอูใช้กําไลสีแดงที่ข้อมือขวา

 

-ความบ้าคลั่งแห่งความป่าเถื่อนทํางาน!

 

*เพิ่มพลังโจมตี (+10%) และความเร็วโจมตี (+20%) ต่อ ‘ประเภทกอบลิน’ เป็นเวลา 10 นาที

 

มันคือไอเทมมีประโยชน์ที่ซองอูใช้ในตอนที่มีกอบลินโครงกระดูกหลายตัว แต่ตอนนี้เขามีกอบดินเป็นเจ้ามือขวาแค่ตัวเดียว แต่ถึงอย่างนั้นเจ้ามือขวาก็ทํางานได้ดีเสมอมา

 

ปัั้ง!

 

ผลของการต่อสู้ระหว่างฝ่ายที่มีบัฟมากมายกับศัตรูที่มีดีบัฟเต็มไปหมดนั้นชัดเจน ซองอูกับเจ้ามือขวาค่อย ๆ เข้าล้อมผู้จัดการ

 

ในขณะเดียวกัน ประตูโรงงานก็เปิดออกพร้อมกับคนคุ้มกันหกคนที่เข้ามา เมื่อเห็นว่าพวกตัวเองด้านในแพ้ไปแล้วพวกเขาก็รีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว

 

สิ่งแรกที่พวกเขาเจอคือโครงกระดูกสีดําสูง 2 เมตรครึ่งที่ถือแขน และขาที่ขาดของพรรคพวกของพวกเขา

 

“ไม่นะ…”

 

พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากหยุดที่ทางเข้าโรงงาน แต่นั่นคือ ความผิดพลาดของพวกเรา พวกเขาหันกลับไปและหนีเพราะโครงกระดูกมนุษย์หมีกับสัตว์ป่าที่ทําจากกระดูกได้วิ่งไล่ตามพวกเขาไป

 

กร้อบ!

 

ร่างกายท่อนล่างถูกบดขยี้โดยลูกเตะของมนุษย์หมี

 

ในตอนนั้นเอง รถบัสคันหนึ่งได้แล่นไปทางโรงงานที่กําลังยุ่งเหยิ่ง

 

ปั้ง! เอี้ยด!

 

รถบัสชนประตูล้มลงและเข้ามาในโรงงาน จีซู ฮันโอ และคยองซูลงมาจากรถ

 

“ตรงนั้น!”

 

พวกเขาวิ่งเข้าไปปล่อยตัวประกัน พ่อแม่ของฮันโฮเองก็ขว้างอาวุธกระดูกที่ซองอูสร้างให้ออกมาจากหน้าต่างรถ

 

“ไปเร็ว! คนเจ็บให้ขึ้นรถเดี๋ยวนี้!”

 

“คยองซู ชั้นยังสู้ได้”

 

“โอเค เอาอาวุธไป”

 

ทุกอย่างเกิดขึ้นไปตามแผนที่ซองอูวางไว้ แผนคือเขาจะเข้ามาในโรงงานคนเดียวเพื่อทําให้แวมไพร์สับสนและทําให้คนข้างในโรงงานเจอผลของเฟลเบลด จากนั้นจะช่วยผู้รอดชีวิตโดยการจู่โจมคนในโรงงาน ทันทีที่ผู้รอดชีวิตคว้าอาวุธ พันธมิตรของซองอูก็เพิ่มปริมาณขึ้นอย่างมหาศาล ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่าซองอูเป็นฝ่ายชนะ

 

ผู้จัดการมองอรบ ๆ และปิดความอับอายของตัวเองไม่มิด ทุกคนที่เขาลักพาตัวมาถูกปล่อยออกไป และลูกน้องของเขายังล้มลงระเนระนาดบนพื้นทุกคน

 

ซองอูหัวเราะเยาะ

 

“โอ้พระเจ้า! สาขาของแกหายไปแล้ว!”

 

เขาที่พ่ายแพ้และกําลังจะตายรู้สึกขายหน้าแค่ไหนกัน? ผู้จัดการโกรธอย่างบรรยายไม่ได้ มีบางอย่างลึกในจิตใจที่เกินกว่าร่างกายเขาจะควบคุมเริ่มควบคุมทั้งตัวของเขา ในตอนนั้นเอง เขาได้ยินเสียงอันคุ้นหู

 

‘เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย? เจ้านั่นแข็งแกร่ง เอาพลังชั้นไปยืมสิ ฆ่ามันด้วยทุกวิถีทาง’

 

มันเป็นเสียงอันหอมหวาน

 

“อั่ก!”

 

เขากระอักเลือดออกมา เขาทําไม่ได้กระทั่งกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดที่ร่างกายบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง กระดูกไหล่ของเขาแทงทะลุผิวหนังออกมา กะโหลกผุดออกมาจากใบหน้าที่ถูกกรดกัดกร่อน

 

“นั่นมันอะไรน่ะ?”

 

“ให้ตายสิ เจ้านั่นมันไม่ใช่มนุษย์!”

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ 44 ผู้ค้ามนุษย์ในโรงงานร้าง(4)

Now you are reading มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ Chapter 44 ผู้ค้ามนุษย์ในโรงงานร้าง(4) at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 44 ผู้ค้ามนุษย์ในโรงงานร้าง(4)

 

“พูดอะไรของแก? ล้อชั้นเล่นเรอะ? ก็ได้ แกบอกว่าแกบุกเข้ามา ที่นี่สินะ แล้วแกคนเดียวจะไปทําอะไรได้? หา?”

 

ผู้จัดการรู้สึกว่าโลกได้เปลี่ยนไปคล้ายกับเกม เขาไม่สามารถทําอะไรด้วยตัวคนเดียวได้ นั่นคือเหตุผลที่เขาเชื่อใจคนที่เขาเรียกว่า ตัวแทนอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง ตัวแทนคือหัวหน้าที่นําแก๊งนี้ด้วยพันธสัญญาเลือด

 

แต่ชายหนุ่มคนนี้ยังคงยิ้มได้อยู่ ทําไมกัน?

 

ชายหนุ่มเปิดปากพูด

 

“ชั้นชอบอยู่คนเดียวน่ะ”

 

“อะ…อะไรของแก!”

 

“หา?”

 

ข้อความเตือนสีแดงโผล่ขึ้นมาต่อหน้าผู้จัดการ

 

-ระวัง! “เฟลเบลด” อยู่ในพื้นที่ของคุณ!

 

ไม่นานควันดําก็ระเบิดจนเต็มด้านในโรงงาน

 

“อ้ากกก!”

 

เสียงกรีดร้องของคนตายดังไปทั่ว

 

-คุณต้องคําสาปมรณะ สเตตัสลดลงอย่างมาก

 

ในตอนนั้นก็มีบางอย่างอยู่ด้านหลังควันดํา

 

“สกิลเท่เป็นบ้า!”

 

จากนั้นก็มีปีศาจสีขาวปรากฏตัวออกมามากมาย

 

***

 

เฟลเบลดคือเอฟเฟครองของ “ที่พักว่าง” มันคือสกิลที่จะกระจายคําสาปในพื้นที่ตามจํานวนสมุนที่เรียกออกมาในคราเดียว

 

และ ‘เงื่อนไขการใช้’ สกิลก็คือการเรียกสมุนออกมาพร้อมกันอย่างน้อยสิบตัว

 

ควันดํามากพอที่จะกระจายไปทั่วโรงงานเล็ก ๆ เหล่าโครงกระดูกเดินกระจายกําลังกันเต็มไปหมด

 

“แค่ก! แค่ก!”

 

“กันมันไว้”

 

สกิลเฟลเบลดนั้นเป็นสกิลขั้นต่ํา ควันดําสลายไปอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยความตกใจของผู้จัดการก็ทําให้ซองอูใช้จุดอ่อนนั้นสําเร็จ

 

“อ้ากกกก!”

 

เสียงกรีดร้องดังทั่วทั้งโรงงาน ในเสียงกรีดร้องยังมีเสียงกระดูกกระทบกันดังปะปนอยู่ด้วย

 

กรอบ แกรบ

 

“ลุกขึ้นมา! พวกมันก็แค่หุ่นไล่กาเท่านั้น! ที่ต้องทําก็แค่ฆ่าคนที่ควบคุมมัน”

 

ผู้จัดการตะโกนถึงคนของเขาที่อยู่บนชั้นสอง

 

เมื่อควันกระจายออกมา เขาคิดว่าเขาจะไม่เป็นอะไรเพราะแวมไพร์สามตัวรวมถึงเขาแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะมอนสเตอร์และผู้เล่นอย่างเทียบไม่ติด ดังนั้นพวกเขาจึงฆ่า “หนู” ตัวเล็ก ๆ อย่างซองอูได้โดยไม่มีปัญหา

 

“ไอ้เวรเอ้ย!”

 

เขาพบชายคนหนึ่งในควันที่กระจัดกระจายกําลังนวดข้อมือหลัง จากปล่อยเชือกมัด ชายคนนั้นมีชื่อว่าซองอู

 

แกรบ!

 

ถัดจากเขาคือเจ้ามือขวา กอบลินโครงกระดูก เจ้ามือขวาเป็นคนแก้มัดที่มือเขา

 

“ฆ่ามันก่อน!”

 

ผู้จัดการตะโกน แต่ไม่มีใครทําตามเขา เพราะคนอื่น ๆ ไม่สามารถทําได้

 

ปั้ง! แกร๊ง!

 

พวกเขากําลังพยายามสุดความสามารถเพื่อจัดการกับศัตรูที่มีอยู่เต็มไปหมด

 

“พวกมันมาจากตรงนั้นด้วย!”

 

“บัดซบ ให้คนคุ้มกันข้างนอกเข้ามา!”

 

ผู้เล่นทั่วไปแทบจะสู้กับออกโครงกระดูกไม่ไหว แต่พวกเขาก็โชคร้ายมากพอที่ได้เจอกับโครงกระดูกมนุษย์หมี

 

เหล่าแวมไพร์จัดการออคโครงกระดูกอย่างไม่ยากเย็น แต่สถานการณ์ก็ไม่ได้ดีขึ้นมา

 

“อะไรกัน! พวกมันถูกคืนชีพ!”

 

-มอนสเตอร์ที่ตายได้กลายเป็นสมุนของคุณ

 

พวกเขาได้เจอกับเหตุการณ์ประหลาดที่กองศพมอนสเตอร์ในโรงงานคืนชีพขึ้นมา ศพที่พวกเขาเก็บเอาไว้นั้นก็เพื่อเอาเนื้อ หนัง และกระดูกได้ฟื้นคืนชีพกลับมาและเดินไปทางพวกเขาด้วยตาสีแดงเป็นประกาย พวกเขาตัวสั่นด้วยความกลัว

 

ผู้จัดการจ้องมองซองอูและกัดฟันแน่นเพราะเขารู้แล้วว่าไม่มีใครที่ช่วยเขาได้

 

“นี่ ผู้จัดการสาขาใช่ไหม? ถ้าหากสาขาที่นี่หายไป แกจะใช้ตําแหน่งอะไรต่อล่ะ?”

 

เขาหน้าแดงเมื่อซองอูถามยั่ว

 

สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปและพุ่งเข้าใส่ซองอู แต่ซองอูก็ถอยหลบก่อนจะหายไปในควันจาง ๆ ผู้จัดการมองดูการเคลื่อนไหวผ่านหมอกและรีบไล่ตามซองอูไป

 

แต่ในตอนนั้นเองก็มีบางอย่างลอยมาที่หน้าเขา

 

แผละ!

 

มีบางอย่างแตกที่หน้าเขา มีของเหลวกระจายเต็มใบหน้า

 

“อ้าาาากกกกกกก”

 

ผู้จัดการกุมใบหน้าและถอยหลังหนี นั่นคือ ‘เมือกสไลม์’ จํานวนมาก มันกําลังละลายเส้นผมและผิวหนังของเขา

 

ฉั่วะ!

 

ในตอนที่เขาร้องครวญครางอย่างเจ็บปวกนั้นเอง หอกที่ทําจากกระดูกเล่มหนึ่งก็ลอยมาแทงที่ไหล่ซ้าย

 

กรอบ แกรบ

 

หลังจากนั้น เจ้ามือขวาพุ่งเข้าใส่เขา แม้ว่าเขาจะรีบหยิบมีดออก มาแต่มันไถลไปเมื่อปะทะกับดาบของเจ้ามือขวา เอฟเฟคผสาน “นักรบแขนเดียว” ของเจ้ามือขวาทํางานอีกครั้ง

 

ดาบของมันฟันลึกผ่านต้นขาขวาของเขา

 

ผู้จัดการเอามือปิดแผลด้วยความเจ็บปวด เขาหายใจหอบมองไปที่ซองอูและเจ้ามือขวา เขามีบาดแผลเต็มตัว และยังมีคําสาปลดสเตตัสอีกด้วย

 

– ‘คําสาปมรณะ’ ลดสเตตัส

 

-ปนเปื้อน “เลือดปีศาจ” พลังชีวิตลดลงอย่างต่อเนื่อง

 

ไม่เพียงแต่คําสาปของเฟลเบลด แต่ “หินเลือดปีศาจ” ที่ซองอูได้จากการฆ่าหัวหน้าออคก็แสดงเอฟเฟคด้วย มันคืออาวุธน่ากลัวที่จะเผามานาของศัตรูและลดพลังชีวิตจนกว่าจะไม่มีมานาเหลือ

 

และเผ่าแวมไพร์เองก็ไม่มีมานามาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

 

ไอเทมชิ้นนี้คือศัตรูตามธรรมชาติของแวมไพร์ที่ซองอูไม่รู้ตัวเลย

 

แต่ไม่จบเพียงเท่านั้น

 

“ไม่ได้ใช้สกิลนี้มานานแล้ว ขอลองใช้หน่อยแล้วกัน”

 

ซองอูใช้กําไลสีแดงที่ข้อมือขวา

 

-ความบ้าคลั่งแห่งความป่าเถื่อนทํางาน!

 

*เพิ่มพลังโจมตี (+10%) และความเร็วโจมตี (+20%) ต่อ ‘ประเภทกอบลิน’ เป็นเวลา 10 นาที

 

มันคือไอเทมมีประโยชน์ที่ซองอูใช้ในตอนที่มีกอบลินโครงกระดูกหลายตัว แต่ตอนนี้เขามีกอบดินเป็นเจ้ามือขวาแค่ตัวเดียว แต่ถึงอย่างนั้นเจ้ามือขวาก็ทํางานได้ดีเสมอมา

 

ปัั้ง!

 

ผลของการต่อสู้ระหว่างฝ่ายที่มีบัฟมากมายกับศัตรูที่มีดีบัฟเต็มไปหมดนั้นชัดเจน ซองอูกับเจ้ามือขวาค่อย ๆ เข้าล้อมผู้จัดการ

 

ในขณะเดียวกัน ประตูโรงงานก็เปิดออกพร้อมกับคนคุ้มกันหกคนที่เข้ามา เมื่อเห็นว่าพวกตัวเองด้านในแพ้ไปแล้วพวกเขาก็รีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว

 

สิ่งแรกที่พวกเขาเจอคือโครงกระดูกสีดําสูง 2 เมตรครึ่งที่ถือแขน และขาที่ขาดของพรรคพวกของพวกเขา

 

“ไม่นะ…”

 

พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากหยุดที่ทางเข้าโรงงาน แต่นั่นคือ ความผิดพลาดของพวกเรา พวกเขาหันกลับไปและหนีเพราะโครงกระดูกมนุษย์หมีกับสัตว์ป่าที่ทําจากกระดูกได้วิ่งไล่ตามพวกเขาไป

 

กร้อบ!

 

ร่างกายท่อนล่างถูกบดขยี้โดยลูกเตะของมนุษย์หมี

 

ในตอนนั้นเอง รถบัสคันหนึ่งได้แล่นไปทางโรงงานที่กําลังยุ่งเหยิ่ง

 

ปั้ง! เอี้ยด!

 

รถบัสชนประตูล้มลงและเข้ามาในโรงงาน จีซู ฮันโอ และคยองซูลงมาจากรถ

 

“ตรงนั้น!”

 

พวกเขาวิ่งเข้าไปปล่อยตัวประกัน พ่อแม่ของฮันโฮเองก็ขว้างอาวุธกระดูกที่ซองอูสร้างให้ออกมาจากหน้าต่างรถ

 

“ไปเร็ว! คนเจ็บให้ขึ้นรถเดี๋ยวนี้!”

 

“คยองซู ชั้นยังสู้ได้”

 

“โอเค เอาอาวุธไป”

 

ทุกอย่างเกิดขึ้นไปตามแผนที่ซองอูวางไว้ แผนคือเขาจะเข้ามาในโรงงานคนเดียวเพื่อทําให้แวมไพร์สับสนและทําให้คนข้างในโรงงานเจอผลของเฟลเบลด จากนั้นจะช่วยผู้รอดชีวิตโดยการจู่โจมคนในโรงงาน ทันทีที่ผู้รอดชีวิตคว้าอาวุธ พันธมิตรของซองอูก็เพิ่มปริมาณขึ้นอย่างมหาศาล ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่าซองอูเป็นฝ่ายชนะ

 

ผู้จัดการมองอรบ ๆ และปิดความอับอายของตัวเองไม่มิด ทุกคนที่เขาลักพาตัวมาถูกปล่อยออกไป และลูกน้องของเขายังล้มลงระเนระนาดบนพื้นทุกคน

 

ซองอูหัวเราะเยาะ

 

“โอ้พระเจ้า! สาขาของแกหายไปแล้ว!”

 

เขาที่พ่ายแพ้และกําลังจะตายรู้สึกขายหน้าแค่ไหนกัน? ผู้จัดการโกรธอย่างบรรยายไม่ได้ มีบางอย่างลึกในจิตใจที่เกินกว่าร่างกายเขาจะควบคุมเริ่มควบคุมทั้งตัวของเขา ในตอนนั้นเอง เขาได้ยินเสียงอันคุ้นหู

 

‘เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย? เจ้านั่นแข็งแกร่ง เอาพลังชั้นไปยืมสิ ฆ่ามันด้วยทุกวิถีทาง’

 

มันเป็นเสียงอันหอมหวาน

 

“อั่ก!”

 

เขากระอักเลือดออกมา เขาทําไม่ได้กระทั่งกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดที่ร่างกายบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง กระดูกไหล่ของเขาแทงทะลุผิวหนังออกมา กะโหลกผุดออกมาจากใบหน้าที่ถูกกรดกัดกร่อน

 

“นั่นมันอะไรน่ะ?”

 

“ให้ตายสิ เจ้านั่นมันไม่ใช่มนุษย์!”

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+