นิยาย มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 48 เริ่มเป็นกระแส(3) ช่วงนี้ “อัยการยองดึงโพ” ถูกยอมรับว่าเป็นผู้รู้ในกระดานข่าว เขาได้โพสต์กระตู้ยาวทนที่หลังจากอ่านคอมเมนต์
[14] ประกาศก่อตั้งกิลผู้รอดชีวิตยองดึงโพ – ผู้เขียน : อัยการยองดึงโพ [เข้าดู : 20,444 เราสรุปได้ว่าเรารอความช่วยเหลือจากรัฐบาลไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เราต้องการกลุ่มผู้เล่นที่เรียกว่า “ผู้ปลดแอก” เป้าหมายหลักของกิลนี้คือการรวมกลุ่มผู้รอดชีวิตเพื่อค้นหาโซนปลอดภัยช่วยเหลือผู้รอดชีวิตและกําจัดมอนสเตอร์ […] [คอมเมนต์ : 59] “กิลงั้นเหรอ? ในเกมออนไลน์ก็มีกิลเหมือนกันสินะ?” ซองอพยักหน้าตอนที่ฮันโฮถาม “รู้แล้วว่าทําไมเขาถึงมาคอมเมนต์ที่กระทู้ชั้นเจ้านั่นไม่ได้อยากชวนชั้นเข้า กิล…มันแค่อยากจะประกาศว่ามันไม่ใช่ พวกคนเลว” “จริงเหรอ? แต่ครั้งที่แล้วเค้าก็ทําแบบนี้นะเค้าจะต้องเป็นคนดีแน่” “อืม คนทะเยอทะยานแบบนั้นค่อยๆแสดงตัวออกมาเรื่อยๆแล้วนะ” การประกาศว่าเขาจะต้อง กิล” หรือกลุ่มผู้เล่นเกมนั้นค่อนข้างมีหลายนัยยะสิ่งที่เขาต้องการต้องไม่ใช่แค่การรวมกลุ่มผู้รอดชีวิตเพื่อช่วยเหลือกันและกันแต่เป็นการหาคนที่เชื่อในแบบเดียวกัน มันยังทําให้เขาที่บอกว่ารัฐบาลช่วยเหลือไม่ได้สามารถสร้างระบบใหม่ขึ้นมาได้คนอย่างเขาจะเริ่มแสดงตัวออกมาเพื่อสร้างอํานาจของตัวเอง “คนที่มีอํานาจอยู่บ้างพยายามจะหาอํานาจให้มากขึ้นเราอย่าไปยุ่งกับคนพวกนั้นจะดีกว่า” ซองอูให้ผู้รอดชีวิตจ่ายค่าคงโซนปลอดภัยและเขายังเก็บเงินประมาณหนึ่งไว้ให้กับพ่อของฮันโฮด้วย “ทั้งหมด 4,400ทองน่าจะพอใช้สักระยะ” “ขอบคุณนะลูก” จองโฮใช้มานาหมดแล้วเขาต้องใช้ 10 ทองต่อ 10 นาที่ในการรักษาโซนปลอดภัยนี้ถ้าหากต้องคงไว้หนึ่งวันก็ต้องใช้ถึง 1440 ทองและเมื่อทองหาได้ยากก็ต้องหานักล่าที่จะหาทองกลับมา “คุณพ่อบอกว่าเราเข้าโซนปลอดภัยได้ใช่ไหมครับ?” “ใช่ลูก…แต่ถ้าพ่อปิดพื้นที่เอาไว้จะไม่มีใครเข้าในระหว่างเวลานั้นได้ “ถ้าอย่างนั้นก็ปิดหลังจากที่เราออก ไป” “ได้เลยลูก” ซองอดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดนาฬกาในยามเช้า มันเป็นเวลาที่สกิลแกะรอยเลือดของแวมไพร์ลอร์ดจะแสดงตําแหน่งปัจจุบันของซองอู “ไอ้เวรนั่นไม่ปล่อยเราไปแน่ ไม่มีทางที่แวมไพร์ลอร์ดจะปล่อยซองอไปเมื่อภารกิจของทั้งสองขัดแย้งต่อไปต่อให้แวมไพร์ลอร์ดไม่มาจัดการซองอูด้วยตัวเอง มันก็ต้องส่งลูกน้องมาไล่ล่าซองอูอยู่ดี “เราต้องระวังตัวตลอดเวลา ซองอตั้งนาฬิกาปลุกสั่นไว้ในอีก 12 ชั่วโมงข้างหน้า “เดินทางกันเถอะ” ปาร์ตี้ของเขาพร้อมออกจากโซนปลอดภัยแล้ว ซองอูเรียกแทซองมาหาเขา “พวกแกขี่รถมาใช่ไหม?” “ใช่ครับ! พวกเรามีหกคันกับถังน้ํามันอีกหลายถึงเรา…” “ไปซวอนฮวาซองเดี๋ยวนี้เลย” “…อะไรนะ? ทําไมกัน?” ซองออธิบายเรื่อง การสังหารหมู่”ให้กับแทซองที่จะเกิดในโซนปลอดภัยซู วอนฮวาซอง
“ผู้รอดชีวิตจากเขตนี้กําลังเดินทางไปที่นั่นแฝงตัวเข้าไปและจับตาดูทุกอย่างเอาไว้ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นก็…จํากระทูชั้นในกระดานข่าวได้ไหม?” “ผมเห็นแล้ว” “คอมเมนต์ไว้ซะจะมีแจ้งเตือนให้ชั้นเห็นไม่ต้องกลัวว่าใครจะอ่านชั้นเห็นแล้วจะลบมันทันที” นั่นคือเหตุผลที่ซองอูยอมจ่าย 1,000 ทองในการโพสต์กระทู้เมื่อโทรศัพท์และอินเทอร์เน็ตใช้งานไม่ได้กระดานข่าวย่อมเป็นช่องทางเดียวในการสื่อสาร “ทําได้ใช่ไหม?” ซองอกําลังให้พวกแทซองไปยังถิ่นศัตรูเพื่อเสี่ยงชีวิตในที่ที่ไม่รู้ว่าจะเกิดการสังหารหมู่ในเวลาไหน แต่แทซองพยักหน้าตกลง “…ได้ครับ ยังไงพวกเราก็เคยอยู่กับแวมไพร์มาแล้ว..” แทซองสตาร์ทรถกับเพื่อนสามคนพวกเขาหายไปจากโรงงาน จากนี้คือ เวลาของปาร์ตี้ซองอ “ซองอู เราจะทําอะไรกันต่อ?” “พวกเราเลเวลเพิ่มขึ้นแล้วนายเลเวลเท่าไหร่?” “อืม ห้าน่ะ” “แกจะเอาเลเวลนั้นไปสู้กับใคร หา?” ปาร์ตี้ของซองอออกไป ล่า” แต่เป้าหมายของเขาไม่ใช่การอัพเลเวลเขาคิดจะฆ่าสัตว์มนุษย์”ให้มากที่สุดเท่าที่จะ ทําได้เพื่อที่เขาจะสร้างกลุ่มโครงกระดูกมนุษย์หมาป่าและมนุษย์หมีเพื่อไปต่อสู้กับฝูงแวมไพร์นั่นคือเป้าหมายในวันนี้ ของเขา ในวันที่หกหลังจากที่โลกเปลี่ยนเป็นเกมผู้รอดชีวิตรวมตัวกันโดยการสร้างโซนปลอดภัยไม่ก็อยู่ด้วยกันใบบ้านและแยกตัวออกมาจากโลกภายนอก ในขณะเดียวกัน ถนนหนทางก็ถูกมอนสเตอร์ยึดเอาไปฝูงหมาป่าโลกันตร์วิ่งล่าเหยื่อบนถนน 8 เลนอย่างบ้าคลั่งพวกมันไม่สนใจเป้าหมายพวกมันกินทุกอย่างที่เล็กกว่าและอ่อนแอกว่า กอบลินที่อ่อนแอและตัวเล็กไปยึดร้านค้าเก่าในจุดที่รกร้างห่างไกลเมื่อเห็นอาหารมากมายในหินสี่เหลี่ยมที่มีลมเย็นพวกมันก็เริ่มเปิดหน้าต่างของบ้านคนธรรมดามีหลายคนที่ตาย เหล่าออคที่ชื่นชอบที่โล่งได้สร้างค่ายในสนามมหาลัยพวกมันตัดโต๊ะและต้นไม้ตามถนนเพื่อสร้างที่อยู่อาศัยอันน่าเกลียดเพราะไม่ชอบสิ่งปลูกสร้างของมนุษย์ แต่สินค้าสีสันฉูดฉาดนั้นเป็นที่นิยมในบรรดาออคมากถ้าหากพวกมันเจอของที่มีสีสดใสอย่างเสื้อผ้าหรือลูกอมพวกมันจะนํามันมารวมกันและร้อยเป็นสร้อยคอ “ยุ่งเหยิงชะมัด!” “พูดแบบนั้นก็ไม่ถูกเท่าไหร่นะ” พวกเขาสี่คนรวมถึงคยองซูที่เพิ่งรวมตัวกับซองอูเดินทางผ่านเขตเมืองและล่ามอนสเตอร์ทุกตัวที่ล่าได้แต่พวกเขาก็เลี่ยงออคฝูงใหญ่ที่มีจํานวนเกิน 200 ตัว และยังมีมอนสเตอร์ที่พวกเขาได้พบเป็นครั้งแรก “ระวังหลัง!” คนแคระผิวสีน้ําตาลคลานออกมาจากท่อระบายน้ําและโจมตีพวกซองอูจากด้านหลังแต่พวกเขาเอาชนะคนแคระได้อย่างง่ายดายเพราะมีประสบการณ์การต่อสู้ที่มากพอ “พวกมันยังกับกอบลินแน่ะ” “พวกมันไม่ได้น่ากลัวหรอกมันก็แค่โคบอล์ด” จีซูพูดและสะบัดเลือดออกจากดาบ ดูเหมือนว่าพวก “โคบอล์ดจะตั้งรกรากในท่อระบายน้ําไม่ก็รถไฟใต้ดิน “แต่มันเหมือนกับพลังเวทย์เลยไม่ใช่
เหรอ?” คยองซูชี้กันชนรถที่จอดอยู่หน้าห้างสรรพสินค้า ที่กลางกันชนนั้นจะลายและกลายเป็นสีเขียว
บพอ ฮันโฮที่หลบลูกไฟสีเขียวได้แบบพอดิบพอดีกลืนน้ําลาย
“ให้ตายสิ ชั้นโดนนั่นไปคงตายไปแล้ว!พวกมอนสเตอร์มันใช้เวทย์ด้วย” “แหงล่ะ พวกเราต้องแข็งแกร่งขึ้นอีก จากนั้นพวกเขาก็เจอกับหมาป่าโลกนตร์อีกสามตัวแต่โครงกระดูกมนุษย์หมาป่าก็จัดการมันอย่างป่าเถื่อนเหมือนกับคิงคอง “พวกสัตว์มนุษย์แข็งแกร่งจริง ๆ” เมื่อซองอูจัดการหมาป่าโลกันตร์อย่างไม่ยากเย็นพวกเขาก็ยิ่งล่าอย่างรุนแรงขึ้นแต่พวกเขาหา “สัตว์มนุษย์” ที่ซองอูต้องการอย่างพวกมนุษย์หมาป่าหรีอมนุษย์หมีไม่เจอเลย “ซองอู ที่ห้างตรงนั้นล่ะ?” พวกเขามองตามฮันโฮไป มันเป็นห้างสามชั้นขนาดใหญ่
“ไปกันเถอะ นอกจากล่าแล้วพวกเขายังไม่ลืมเก็บของจําเป็นที่ต้องใช้ เขาเรียกมันว่าการฟาร์ม ห้างใหญ่ขนาดนี้อาจจะมีของมีประโยชน์หลายอย่างรวมถึงอาหาร เมื่อพวกเขาเดินมาถึงพวกเขาก็เห็นรถจํานวนมหาศาลที่พยายามขับออกมาเพื่อหนีจากความยุ่งเหยิงมันเป็นภาพที่พวกเขาคุ้นชิน “ซองอู นายก็เคยเจอแบบนี้ที่ทางออกมหาลัยเราไม่ใช่เหรอ?” “คิดเหมือนกันเป๊ะเลย”

นิยาย มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์

ตอนที่ 48 เริ่มเป็นกระแส(3)

ช่วงนี้ “อัยการยองดึงโพ” ถูกยอมรับว่าเป็นผู้รู้ในกระดานข่าว เขาได้โพสต์กระตู้ยาวทนที่หลังจากอ่านคอมเมนต์
[14] ประกาศก่อตั้งกิลผู้รอดชีวิตยองดึงโพ

– ผู้เขียน : อัยการยองดึงโพ [เข้าดู : 20,444

เราสรุปได้ว่าเรารอความช่วยเหลือจากรัฐบาลไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เราต้องการกลุ่มผู้เล่นที่เรียกว่า “ผู้ปลดแอก” เป้าหมายหลักของกิลนี้คือการรวมกลุ่มผู้รอดชีวิตเพื่อค้นหาโซนปลอดภัยช่วยเหลือผู้รอดชีวิตและกําจัดมอนสเตอร์ […]

[คอมเมนต์ : 59]

“กิลงั้นเหรอ? ในเกมออนไลน์ก็มีกิลเหมือนกันสินะ?”

ซองอพยักหน้าตอนที่ฮันโฮถาม

“รู้แล้วว่าทําไมเขาถึงมาคอมเมนต์ที่กระทู้ชั้นเจ้านั่นไม่ได้อยากชวนชั้นเข้า กิล…มันแค่อยากจะประกาศว่ามันไม่ใช่ พวกคนเลว”

“จริงเหรอ? แต่ครั้งที่แล้วเค้าก็ทําแบบนี้นะเค้าจะต้องเป็นคนดีแน่”

“อืม คนทะเยอทะยานแบบนั้นค่อยๆแสดงตัวออกมาเรื่อยๆแล้วนะ”

การประกาศว่าเขาจะต้อง กิล” หรือกลุ่มผู้เล่นเกมนั้นค่อนข้างมีหลายนัยยะสิ่งที่เขาต้องการต้องไม่ใช่แค่การรวมกลุ่มผู้รอดชีวิตเพื่อช่วยเหลือกันและกันแต่เป็นการหาคนที่เชื่อในแบบเดียวกัน มันยังทําให้เขาที่บอกว่ารัฐบาลช่วยเหลือไม่ได้สามารถสร้างระบบใหม่ขึ้นมาได้คนอย่างเขาจะเริ่มแสดงตัวออกมาเพื่อสร้างอํานาจของตัวเอง

“คนที่มีอํานาจอยู่บ้างพยายามจะหาอํานาจให้มากขึ้นเราอย่าไปยุ่งกับคนพวกนั้นจะดีกว่า”

ซองอูให้ผู้รอดชีวิตจ่ายค่าคงโซนปลอดภัยและเขายังเก็บเงินประมาณหนึ่งไว้ให้กับพ่อของฮันโฮด้วย

“ทั้งหมด 4,400ทองน่าจะพอใช้สักระยะ”

“ขอบคุณนะลูก”

จองโฮใช้มานาหมดแล้วเขาต้องใช้ 10 ทองต่อ 10 นาที่ในการรักษาโซนปลอดภัยนี้ถ้าหากต้องคงไว้หนึ่งวันก็ต้องใช้ถึง 1440 ทองและเมื่อทองหาได้ยากก็ต้องหานักล่าที่จะหาทองกลับมา

“คุณพ่อบอกว่าเราเข้าโซนปลอดภัยได้ใช่ไหมครับ?”

“ใช่ลูก…แต่ถ้าพ่อปิดพื้นที่เอาไว้จะไม่มีใครเข้าในระหว่างเวลานั้นได้

“ถ้าอย่างนั้นก็ปิดหลังจากที่เราออก ไป”

“ได้เลยลูก”

ซองอดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดนาฬกาในยามเช้า มันเป็นเวลาที่สกิลแกะรอยเลือดของแวมไพร์ลอร์ดจะแสดงตําแหน่งปัจจุบันของซองอู

“ไอ้เวรนั่นไม่ปล่อยเราไปแน่

ไม่มีทางที่แวมไพร์ลอร์ดจะปล่อยซองอไปเมื่อภารกิจของทั้งสองขัดแย้งต่อไปต่อให้แวมไพร์ลอร์ดไม่มาจัดการซองอูด้วยตัวเอง มันก็ต้องส่งลูกน้องมาไล่ล่าซองอูอยู่ดี

“เราต้องระวังตัวตลอดเวลา

ซองอตั้งนาฬิกาปลุกสั่นไว้ในอีก 12 ชั่วโมงข้างหน้า

“เดินทางกันเถอะ”

ปาร์ตี้ของเขาพร้อมออกจากโซนปลอดภัยแล้ว ซองอูเรียกแทซองมาหาเขา

“พวกแกขี่รถมาใช่ไหม?”

“ใช่ครับ! พวกเรามีหกคันกับถังน้ํามันอีกหลายถึงเรา…”

“ไปซวอนฮวาซองเดี๋ยวนี้เลย”

“…อะไรนะ? ทําไมกัน?”

ซองออธิบายเรื่อง การสังหารหมู่”ให้กับแทซองที่จะเกิดในโซนปลอดภัยซู วอนฮวาซอง
“ผู้รอดชีวิตจากเขตนี้กําลังเดินทางไปที่นั่นแฝงตัวเข้าไปและจับตาดูทุกอย่างเอาไว้ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นก็…จํากระทูชั้นในกระดานข่าวได้ไหม?”

“ผมเห็นแล้ว”

“คอมเมนต์ไว้ซะจะมีแจ้งเตือนให้ชั้นเห็นไม่ต้องกลัวว่าใครจะอ่านชั้นเห็นแล้วจะลบมันทันที”

นั่นคือเหตุผลที่ซองอูยอมจ่าย 1,000 ทองในการโพสต์กระทู้เมื่อโทรศัพท์และอินเทอร์เน็ตใช้งานไม่ได้กระดานข่าวย่อมเป็นช่องทางเดียวในการสื่อสาร

“ทําได้ใช่ไหม?”

ซองอกําลังให้พวกแทซองไปยังถิ่นศัตรูเพื่อเสี่ยงชีวิตในที่ที่ไม่รู้ว่าจะเกิดการสังหารหมู่ในเวลาไหน

แต่แทซองพยักหน้าตกลง

“…ได้ครับ ยังไงพวกเราก็เคยอยู่กับแวมไพร์มาแล้ว..”

แทซองสตาร์ทรถกับเพื่อนสามคนพวกเขาหายไปจากโรงงาน จากนี้คือ เวลาของปาร์ตี้ซองอ

“ซองอู เราจะทําอะไรกันต่อ?”

“พวกเราเลเวลเพิ่มขึ้นแล้วนายเลเวลเท่าไหร่?”

“อืม ห้าน่ะ”

“แกจะเอาเลเวลนั้นไปสู้กับใคร หา?”

ปาร์ตี้ของซองอออกไป ล่า” แต่เป้าหมายของเขาไม่ใช่การอัพเลเวลเขาคิดจะฆ่าสัตว์มนุษย์”ให้มากที่สุดเท่าที่จะ ทําได้เพื่อที่เขาจะสร้างกลุ่มโครงกระดูกมนุษย์หมาป่าและมนุษย์หมีเพื่อไปต่อสู้กับฝูงแวมไพร์นั่นคือเป้าหมายในวันนี้ ของเขา

ในวันที่หกหลังจากที่โลกเปลี่ยนเป็นเกมผู้รอดชีวิตรวมตัวกันโดยการสร้างโซนปลอดภัยไม่ก็อยู่ด้วยกันใบบ้านและแยกตัวออกมาจากโลกภายนอก

ในขณะเดียวกัน ถนนหนทางก็ถูกมอนสเตอร์ยึดเอาไปฝูงหมาป่าโลกันตร์วิ่งล่าเหยื่อบนถนน 8 เลนอย่างบ้าคลั่งพวกมันไม่สนใจเป้าหมายพวกมันกินทุกอย่างที่เล็กกว่าและอ่อนแอกว่า

กอบลินที่อ่อนแอและตัวเล็กไปยึดร้านค้าเก่าในจุดที่รกร้างห่างไกลเมื่อเห็นอาหารมากมายในหินสี่เหลี่ยมที่มีลมเย็นพวกมันก็เริ่มเปิดหน้าต่างของบ้านคนธรรมดามีหลายคนที่ตาย

เหล่าออคที่ชื่นชอบที่โล่งได้สร้างค่ายในสนามมหาลัยพวกมันตัดโต๊ะและต้นไม้ตามถนนเพื่อสร้างที่อยู่อาศัยอันน่าเกลียดเพราะไม่ชอบสิ่งปลูกสร้างของมนุษย์

แต่สินค้าสีสันฉูดฉาดนั้นเป็นที่นิยมในบรรดาออคมากถ้าหากพวกมันเจอของที่มีสีสดใสอย่างเสื้อผ้าหรือลูกอมพวกมันจะนํามันมารวมกันและร้อยเป็นสร้อยคอ

“ยุ่งเหยิงชะมัด!”

“พูดแบบนั้นก็ไม่ถูกเท่าไหร่นะ”

พวกเขาสี่คนรวมถึงคยองซูที่เพิ่งรวมตัวกับซองอูเดินทางผ่านเขตเมืองและล่ามอนสเตอร์ทุกตัวที่ล่าได้แต่พวกเขาก็เลี่ยงออคฝูงใหญ่ที่มีจํานวนเกิน 200 ตัว

และยังมีมอนสเตอร์ที่พวกเขาได้พบเป็นครั้งแรก

“ระวังหลัง!”

คนแคระผิวสีน้ําตาลคลานออกมาจากท่อระบายน้ําและโจมตีพวกซองอูจากด้านหลังแต่พวกเขาเอาชนะคนแคระได้อย่างง่ายดายเพราะมีประสบการณ์การต่อสู้ที่มากพอ

“พวกมันยังกับกอบลินแน่ะ”

“พวกมันไม่ได้น่ากลัวหรอกมันก็แค่โคบอล์ด”

จีซูพูดและสะบัดเลือดออกจากดาบ

ดูเหมือนว่าพวก “โคบอล์ดจะตั้งรกรากในท่อระบายน้ําไม่ก็รถไฟใต้ดิน

“แต่มันเหมือนกับพลังเวทย์เลยไม่ใช่
เหรอ?”

คยองซูชี้กันชนรถที่จอดอยู่หน้าห้างสรรพสินค้า

ที่กลางกันชนนั้นจะลายและกลายเป็นสีเขียว
บพอ

ฮันโฮที่หลบลูกไฟสีเขียวได้แบบพอดิบพอดีกลืนน้ําลาย
“ให้ตายสิ ชั้นโดนนั่นไปคงตายไปแล้ว!พวกมอนสเตอร์มันใช้เวทย์ด้วย”

“แหงล่ะ พวกเราต้องแข็งแกร่งขึ้นอีก

จากนั้นพวกเขาก็เจอกับหมาป่าโลกนตร์อีกสามตัวแต่โครงกระดูกมนุษย์หมาป่าก็จัดการมันอย่างป่าเถื่อนเหมือนกับคิงคอง

“พวกสัตว์มนุษย์แข็งแกร่งจริง ๆ”

เมื่อซองอูจัดการหมาป่าโลกันตร์อย่างไม่ยากเย็นพวกเขาก็ยิ่งล่าอย่างรุนแรงขึ้นแต่พวกเขาหา “สัตว์มนุษย์” ที่ซองอูต้องการอย่างพวกมนุษย์หมาป่าหรีอมนุษย์หมีไม่เจอเลย

“ซองอู ที่ห้างตรงนั้นล่ะ?”

พวกเขามองตามฮันโฮไป

มันเป็นห้างสามชั้นขนาดใหญ่
“ไปกันเถอะ

นอกจากล่าแล้วพวกเขายังไม่ลืมเก็บของจําเป็นที่ต้องใช้ เขาเรียกมันว่าการฟาร์ม

ห้างใหญ่ขนาดนี้อาจจะมีของมีประโยชน์หลายอย่างรวมถึงอาหาร

เมื่อพวกเขาเดินมาถึงพวกเขาก็เห็นรถจํานวนมหาศาลที่พยายามขับออกมาเพื่อหนีจากความยุ่งเหยิงมันเป็นภาพที่พวกเขาคุ้นชิน

“ซองอู นายก็เคยเจอแบบนี้ที่ทางออกมหาลัยเราไม่ใช่เหรอ?”

“คิดเหมือนกันเป๊ะเลย”