ฮันโฮที่พร้อมจะวิ่งหนีในทุกเมื่อมองดูการต่อสู้ด้วยสายตาเหม่อลอย

 

จริง ๆ แล้วเขาคิดเพียงแค่จะหนีจากมอนสเตอร์ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากหนีเอาตัวรอดเพราะเขาไม่เคยคิดที่จะต่อสู้เผชิญหน้ามาก่อนเลย เช่นเดียวกับการที่ต่อสู้โดยการใช้ร่างไร้วิญญาณของศัตรู…

 

ในตอนนั้นเอง กอบลินตัวใหญ่ยกแขนซ้ายขึ้น

 

วาบ!

 

กำไลข้อมือของมันส่องแสง มันเป็นสัญญาณของลางไม่ดี

 

<หัวหน้าฝูงกอบลินใช้ ‘ความบ้าคลั่งแห่งความดุร้าย’ สมุนของมันแข็งแกร่งขึ้น>

 

ในขณะเดียวกัน สายตาเหล่ากอบลินที่หวาดกลัวได้เปล่งแสงสีแดงขึ้นมา

 

เคี๊ยก!

 

ราวกับว่าคำสาป ‘กลิ่นมรณะ’ ได้หายไป การเคลื่อนไหวของพวกมันคล่องแคล่วขึ้น พวกมันเริ่มต้านโครงกระดูกขึ้นมาบนบันได

 

ฮันโฮร้อนรน

 

“อ๊ะ! ซองอู เราจะหนีกันได้รึยัง?”

 

“…เดี๋ยวก่อน!”

 

ถ้าหากเหล่าโครงกระดูกถูกทำลาย ฮันโฮกับซองอูจะต้องตายอย่างแน่นอน ถ้าทั้งสองร่วมมือกันต่อสู้ ทั้งสองอาจเอาชนะได้ แต่ซองอูไม่อยากจะเสี่ยง

 

เหตุผลที่เขาต่อสู้กับพวกกอบลินเพราะเขาจะได้ยืนยันความปลอดภัยกับเหล่าโครงกระดูกที่เผชิญหน้าแทนเขา

 

‘เราควบคุมโครงกระดูกพวกนี้ พวกมันจะเคลื่อนไหวตามที่ต้องการ แต่ตอนนี้จะทำยังไงดี?’

 

ในตอนนั้นเอง เขาเห็นมือหัวหน้ากอบลิน มันยกมือซ้ายหมุนที่กลางอากาศ กำไลของมันดูเด่นแปลกตา

 

‘ใช่แล้ว นั่นไง!’

 

โครงกระดูกตัวแรกก้าวถอยหลัง แม้จะไม่มีแขนหนึ่งข้าง มันก็กระโดดขึ้นกลางอากาศหลังจากเหยียบหลังของโครงกระดูกอีกตัว

 

ฟึ่บ!

 

‘หืม? จะกระโดดจากตรงนั้นสินะ?’

 

จากที่ซองอูคิด โครงกระดูกนั้นเคลื่อนไหวอย่างดุดันอย่างที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน มันกระโดดลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็วและซัดมือข้างเดียวที่เหลือลงมาตรง ๆ

 

มีดตัดข้อมือของหัวหน้ากอบลินในทันที จากนั้นพลังงานสีแดงในกำไลจึงหายไป ฝูงกอบลินเคลื่อนไหวช้าลงและกลับมาหวาดกลัวอีกครั้ง

 

หัวหน้ากอบลินที่ตกใจเตะโครงกระดูกจนกระเด็นกลิ้งไปที่ชั้นหนึ่ง

 

ถึงอย่างนั้นโครงกระดูกตัวนั้นก็ได้สร้างโอกาสที่จะเอาชนะในการโจมตีเดียวมาแล้ว

 

<คุณได้รับ 10(+1) ทองจากการล่ากอบลิน>

 

เหล่าโครงกระดูกที่ดูเหมือนกับซอมบี้ที่ถูกชุบชีวิตมากกว่ากอบลินเข้าแทงฝูงกอบลินที่เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า

 

ฉั่วะ! ฉั่วะ! ฉั่วะ! ฉั่วะ!

 

บางครั้งก็เกิดประกายไฟสีเหลืองเมื่อมีดกระทบกัน ซึ่งมันแสดงว่ากอบลินตัวนั้นถูกการโจมตีร้ายแรงจากเอฟเฟคผสานของ <กลุ่มโจรมีด(5)>

 

<คุณได้รับ 10(+1) ทองจากการล่ากอบลิน>

 

ฝูงกอบลินพากันล้มตาย บันไดจากชั้นสองลงไปสู่ชั้นหนึ่งเต็มไปด้วยเลือดที่หยดลงสู่ข้างล่าง

 

<คุณได้รับ 10(+1) ทองจากการล่ากอบลิน>

 

<คุณได้รับ 10(+1) ทองจากการล่ากอบลิน>

 

<คุณได้รับ 10(+1) ทองจากการล่ากอบลิน>

 

สุดท้าย กอบลินหกในเจ็ดตัวถูกสังหาร เหลือเพียงหัวหน้ากอบลินตัวเดียวที่รอด

 

มันจัดการโครงกระดูกได้หนึ่งตัวเพราะหอกยาวของมัน แต่มันก็ทำได้เพียงเท่านั้น

 

สุดท้ายมันก็ได้ล้มลงและร้องครวญครางท่ามกลางกองเลือด

 

<คุณได้รับ 50(+5) ทองจากการล่ากอบลิน>

 

“ว้าว ว้าว…ฮ่าฮ่าฮ่า…”

 

ฮันโฮที่งุนงงเริ่มหัวเราะแห้ง ๆ ซองอูเดินลงบันไดชุ่มเลือดไปดูร่างหัวหน้ากอบลิน

 

“อ๊ะ? ซองอู นายจะได้พวกไอเทมมาด้วยใช่ไหม?”

 

“อืม”

 

มันเหมือนกับในเกม ถ้าหากล่ากอบลิน พวกเขามักจะได้ไอเทมกลับมา

 

และพวกเขาเดาถูก สีทองส่องประกาบวาววับจากแขนของกอบลินและหอกที่มันใช้ ราวกับประกายสีทองพวกนั้นกำลังตะโกนว่า ‘ชั้นอยู่ที่นี่!’ ซองอูสามารถไปเก็บมันได้

 

<ข้อมูลไอเทม>

 

ชื่อ : หอกทื่อ

 

เกรด : ทั่วไป

 

ประเภท : หอกมือเดียว

 

เอฟเฟค : เพิ่มความเร็วการโจมตีของพันธมิตร ‘ร่างเล็ก’ (+20%)

 

ซองอูสวมกำไลที่ข้อมือซ้าย ซึ่งมันแสดงเอฟเฟคของไอเทมออกมาในทันที

 

<ความเร็วการโจมตีของ ‘กอบลินโครงกระดูก’ เพิ่มขึ้น (+20%)>

 

ดูเหมือนว่า ‘ร่างเล็ก’ จะหมายถึงกอบลิน และซองอูดีใจมากที่มีเอฟเฟคที่เขาไม่คาดคิดอยู่อีก

 

<คุณสามารถใช้ ‘สกิลบัฟ’ เพราะมีเงื่อนไขที่ตรงกับ *เงื่อนไขการใช้งาน : ทหารรับจ้างกอบลิน>

 

<ข้อมูลสกิล>

 

ชื่อ : ความบ้าคลั่งแห่งความดุร้าย

 

เกรด : D

 

ประเภท : บัฟ

 

เอฟเฟค : เมื่อใช้งาน ‘ทหารรับจ้างกอบลิน’ จะเพิ่มพลังโจมตี (+10%) และความเร็วการโจมตี (+20%) เป็นเวลา 10 นาที หลังจากนั้นจะมีคูลดาวน์หนึ่งชั่วโมง

 

ดูเหมือนว่าซองอูจะได้อาวุธชั้นเยี่ยมที่หัวหน้ากอบลินใช้มาแล้ว เขาเห็นพลังฝูงกอบลินที่เพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดดมาก่อนจากเมื่อครู่

 

“อืม ได้ของดีมาเยอะเลย”

 

เขารู้สึกว่ารางวัลสมเหตุสมผลสำหรับการต่อสู้ที่อันตราย

 

พรึ่บ!

 

ในตอนนั้นเอง โครงกระดูกแขนเดียวเดินเตาะแตะขึ้นบันไดมา มันคือกอบลินตัวแรกที่เกิดเป็นโครงกระดูก และมันตัดข้อมือของหัวหน้ากอบลินด้วย หลังจากการโจมตีนั้น มันถูกหัวหน้ากอบลินเตะอย่างแรงจนตกบันได ซี่โครงมันหักสองซี่ แม้ร่างกายจะเต็มไปด้วยบาดแผล มันก็ยิ่งเก่งกาจขึ้น

 

ซองอูลูบกะโหลกของมันด้วยความภาคภูมิใจ

 

“ทำได้ดีมาก!”

 

แต่เขาดึงมือกลับทันทีเพราะรู้สึกไม่สบายใจที่ลูบกะโหลก เจ้าโครงกระดูกกัดฟันเสียงดังด้วยความพอใจ

 

กึก กึก

 

“อ่าห์ ทำอะไรของแกน่ะ? อย่าทำอีก”

 

เมื่อซองอูสั่ง โครงกระดูกหยุดกัดฟัน มันอ้าปากค้างและน่าเกลียดน่ากลัว

 

“ซองอู เราจะไปกันได้รึยัง?”

 

“อืม ออกไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ”

 

ทั้งสองลงไปที่ชั้นหนึ่ง พวกเขาเดินไปยังหน้าอาคารและรู้ว่าคนกำลังไปรวมตัวกันที่หน้าประตูหลักของตึก

 

“พวกแกหลบไปอยู่ห้องนั้นก่อน! ถ้าพวกนั้นโครงกระดูกอาจจะตกใจจนฆ่าพวกแกก็ได้”

 

“จริงด้วย โทษทีที่แทงหัวกอบลินของนายนะ คิดว่าคนคงกรี๊ดถ้าเห็นโครงกระดูกพวกนี้”

 

ก่อนหน้านี้ ฮันโฮผู้ใช้มีดคิดว่าโครงกระดูกคือมอนสเตอร์ โชคดีที่เขาสนิทกับซองอู แต่พวกคนจำนวนมากที่กลัวโครงกระดูกคงจะใจเย็นลงไม่ไหวแน่

 

เหล่าโครงกระดูกเดินเรียงหนึ่งเข้าไปในห้องที่ซองอูเปิดให้ ถ้าหากมีใครเผลอเปิดประตูเข้าไป คนคนนั้นคงจะเป็นลมอย่างแน่นอน แต่ใครจะหนีเข้าห้องปิดตายในเวลานี้เล่า?

 

มีคนราวสามสิบคนที่มารวมตัวกัน มีอยู่ห้าคนที่ถืออาวุธ เห็นได้ชัดว่ามีน้อยคนมากที่ลงมือในตอนที่เห็นการ์ดที่พวกเขาไม่รู้จักมาก่อนโผล่ขึ้นมา

 

ลองคิดดูให้ดีแล้ว คงแปลกที่จะมีใครยื่นมือหยิบการ์ดพิลึก ๆ พวกนั้น

 

“เร็วเข้าทุกคน! รีบลงมา! พวกเราติดต่อตำรวจแล้ว สภานักศึกษากำลังตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้น!”

 

ชายที่สวมชุดสภานักศึกษากำลังตะโกนที่คนคนบนอาคาร เขากุมดาบที่มือขวาและถือโล่ห์ในมือซ้าย

 

“สภานักศึกษาจะมาทำอะไรได้ตอนนี้เล่า? เปิดประตูเร็วเข้า!”

 

ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังจะร้องไห้ตะโกนใส่พวกเขา

 

แต่ตัวแทนสภานักศึกษาส่ายหน้า

 

“พวกเราพยายามเปิดทุกวิธีแล้ว แต่มันเปิดไม่ได้เลย”

 

“จริงเหรอ? พังประตูไม่ได้เหรอ?”

 

ประตูหลักนั้นเป็นแค่ประตูกระจกเท่านั้น

 

“มันไม่แตกเลย ใจเย็นแล้วลดเสียงเธอลงก่อน มอนสเตอร์จะได้ไม่มาหาเรา ทำตามที่ชั้นพูด!”

 

ซองอูตามไปรวมตัวกับพวกเขา

 

“…นายใช่ซองอูรึเปล่า?”