ตอนที่ 1326 อัจฉริยะหงหลวน (4)

 

 

“อวิ๋นลั่วเฟิง ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าในชุดบุรุษจะดูสมบูรณ์แบบขนาดนี้ โอ้ ถ้าเจ้าเป็นบุรุษ ข้าคงตกหลุมรักเจ้าแล้ว” หงหลวนเดินวนรอบอวิ๋นลั่วเฟิง ยิ่งมองมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งพอใจมากขึ้นเท่านั้น เหมือนที่นางพูดเมื่ออวิ๋นลั่วเฟิงปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน ไม่มีสตรีคนไหนละสายตาจากนางได้

 

 

หูหลีเองก็ชะงักไปเหมือนกัน เขาไม่เคยคิดว่าอวิ๋นลั่วเฟิงในชุดบุรุษจะหล่อเหลามีเสน่ห์ขนาดนี้ พระเจ้าไม่ยุติธรรมเลยที่ให้ทั้งใบหน้าสมบูรณ์แบบและพรสวรรค์ขนาดนี้แก่นาง! ช่างเป็นคนที่เป็นที่รักของดวงชะตาและพระเจ้าจริงๆ

 

 

เมื่อเห็นหงหลวนชะงักเพราะหน้าตาของนาง อวิ๋นลั่วเฟิงก็ยกยิ้มร้ายแล้วใช้นิ้วเชิดคางนางอย่างยั่วยวน “อย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับข้านะหงหลวน”

 

 

หงหลวนพลันได้สติแล้วปัดมืออวิ๋นลั่วเฟิงออกก่อนมองนางตาขวาง “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นบุรุษจริงๆ หรือ เจ้ากล้าลวนลามข้าได้อย่างไร! ข้าได้ยินว่าเจ้าแต่งงานแล้วและสามีเจ้าก็ขึ้หึงเหลือเกิน ข้าไม่อยากทำให้ตัวเองลำบากจากการลวมลามภรรยาเขา”

 

 

พูดจบหงหลวนก็รีบหันไปแล้วตบแก้มร้อนของนางก่อนถอนหายใจอย่างแรง ถ้าอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นบุรุษจริงๆ นางคงหลงไหลอวิ๋นลั่วเฟิงไปแล้ว แน่นอนว่าตราบใดที่นางลืมคนในใจนางได้…

 

 

“ไปกันเถอะ” อวิ๋นลั่วเฟิงพูดแล้วบิดขี้เกียจ “ไม่ใช่ว่าเจ้ารีบไปจวนเจ้าเมืองหรอกหรือ ข้าจะช่วยเจ้าจัดการปัญหานี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้”

 

 

หงหลวนพยักหน้า “จวนเจ้าเมืองอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ พวกเราสามารถไปถึงได้ภายในหนึ่งวัน อวิ๋นลั่วเฟิง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะปกป้องเจ้าเอง!”

 

 

นี่คือคำสัญญาของนาง!

 

 

นางจะใช้ทั้งชีวิตเพื่อรักษาสัญญานี้เอาไว้!

 

 

“อวิ๋นลั่วเฟิง” หูหลีเดินขึ้นมาหาอวิ๋นลั่วเฟิง “ตอนที่เจ้ายังสวมชุดบุรุษอยู่ ข้าคิดว่าเจ้าไม่ยิ้มให้สตรีคนไหนเลยจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นนายน้อยอวิ๋นเซียวคงต้องต่อสู้กับทั้งบุรุษและสตรี ข้าไม่คิดว่าเขาจะรับมือไหวนะ”

 

 

อวิ๋นลั่วเฟิงยักไหล่ “ข้าแค่ล้อเล่นเท่านั้น อีกอย่าง เจ้าคิดว่าหงหลวนเป็นคนจิตแข็งไม่พองั้นหรือ”

 

 

ถ้าหงหลวนจิตไม่แข็งพอ นางไม่มีทางมาถึงจุดที่อยู่ตอนนี้ได้…

 

 

หูหลีพยักหน้าแล้วรีบตามอวิ๋นลั่วเฟิงไปยังจุดหมายปลายทาง

 

 

…

 

 

เมืองบูรพา

 

 

ภายในจวนเจ้าเมือง ชายวัยกลางคนนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ดวงตาเขาเย็นชาและสีหน้ามืดครึ้ม “หลวนเอ๋อร์ยังไม่กลับมาอีกหรือ”

 

 

“เรียนท่านเจ้าเมือง คุณหนูกำลังอยู่ระหว่างเดินทางกลับมาขอรับ นางจะมาถึงเร็วๆ นี้”

 

 

ทันทีที่เขาพูดจบก็มีร่างรีบเข้ามาในห้องโถงแล้วตะโกนอย่างตื่นเต้นดีใจ “เรียนท่านเจ้าเมือง คุณหนู…กลับมาแล้วขอรับ”

 

 

“อะไรนะ”

 

 

เจ้าเมืองที่ตอนแรกสีหน้ามืดครึ้มก็รีบยืนขึ้นเมื่อได้ยิน ดวงตาเขาก็เป็นประกายดีใจเล็กน้อย แต่นาทีต่อมาก็กลับทำสีหน้าจริงจังอีกครั้ง

 

 

“ฮึ่ม ข้าจะถามนางว่าตลอดหลายปีนางไปอยู่ไหนมา นางลืมแล้วหรืออย่างไรว่าตัวเองมีบ้านให้กลับ”

 

 

ตอนนั้นเจ้าเมืองก็เตรียมตัวจะเดินตามคนออกจากห้องโถงแต่ก่อนที่เขาจะได้ยกเท้าขึ้นร่างสีแดงเพลิงก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา…

 

 

“ท่านพ่อ ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ” หงหลวนพูดช้าๆ แล้วเงยหน้ามองเจ้าเมือง

 

 

เจ้าเมืองที่กำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่างเมื่อได้ยินคำพูดถัดมาของนางเขาก็หน้าซีด…

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 1327 สวะ (1)

 

 

“ท่านพ่อข้ากลับมาเพื่อบอกบางอย่าง” หงหลวนพูดจบก็จับมือชายหนุ่มที่ยืนข้างนางแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย “นี่คือคนรักของข้า อวิ๋นลั่วเฟิง!”

 

 

ตอนแรกสายตาของเจ้าเมืองหยุดอยู่ที่บุตรสาวที่รักของเขา แต่เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันใบหน้าซีดเผือดไปมองชายหนุ่มที่ยืนข้างหงหลวน

 

 

ชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมสีขาวมีใบหน้าหล่อเหลาไร้ตำหนิ ดวงตาสีนิลลึกลับมีร่องรอยของยิ้มร้ายกาจอยู่ในนั้น เมื่อสบตากับเขา เจ้าเมืองก็จะรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไป

 

 

อันตราย! แน่นอนที่สุด!

 

 

ในสายตาของเจ้าเมือง อวิ๋นลั่วเฟิงหล่อเหลาแต่อันตราย ความร้ายกาจในตัวเขาไม่สามารถปิดบังได้และรอยยิ้มบนหน้าเขาก็ให้ความรู้สึกน่าเกรงขาม

 

 

ใบหน้าเจ้าเมืองมืดครึ้ม “หลวนเอ๋อร์ หยุดสร้างปัญหาได้แล้ว! ข้าเลือกคู่หมั้นให้เจ้าแล้ว เจ้าต้องแต่งงานกับเขาไม่ว่าเจ้าจะต้องการหรือไม่”

 

 

“ท่านพ่อ” หงหลวนเยาะ “เหตุใดท่านจึงต้องการให้ข้าแต่งงานกับเขา เป็นเพราะเขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองอุดรหรือเจ้าคะ ท่านเคยคิดว่าข้าจะมีความสุขหรือไม่ถ้าข้าแต่งงานกับเขา”

 

 

เจ้าเมืองขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างหมดหนทาง “หลวนเอ๋อร์ ข้าเชื่อว่าเจ้าจะมีความสุขหลังจากแต่งงานกับเขา อีกอย่าง ตอนเด็กๆ พวกเจ้าก็เข้ากันได้ดี แล้วเหตุใดตอนนี้เจ้าถึงต่อต้านไม่ยอมเป็นภรรยาเขา”

 

 

“ท่านพ่อพอเถอะ นอกจากอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วข้าไม่ต้องการแต่งงานกับบุรุษคนไหน!” หงหลวนพูดประโยคนี้จบก็จับมืออวิ๋นลั่วเฟิงตั้งใจจะออกไป

 

 

เจ้าเมืองโมโห “หลวนเอ๋อร์หยุดเดี๋ยวนี้!”

 

 

หงหลวนหยุด นางก้มหน้าเพื่อปกปิดความแน่วแน่เย็นชาในดวงตานาง

 

 

“นายน้อยอวิ๋น” เจ้าเมืองมองหน้าอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “หลวนเอ๋อร์เป็นทายาทของจวนเจ้าเมืองและนางก็ถูกกำหนดให้แต่งงานกับคนที่มีสถานะเท่าเทียมกันกับนาง! ด้วยใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าคงเป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้สตรีตกหลุมรัก เช่นนั้นแล้วเหตุใดเจ้าต้องมายุ่งกับบุตรสาวข้า”

 

 

เขาจะสื่อว่าอวิ๋นลั่วเฟิงใช้หน้าตาทำให้หงหลวนสับสน

 

 

ดวงตาของหงหลวนลุกโชนด้วยความโกรธ แต่ในตอนที่นางกำลังจะปฏิเสธ ชายหหนุ่มข้างตัวนางก็จับมือนางแล้วลูบแขนนางอย่างอ่อนโยน

 

 

อวิ๋นลั่วเฟิงใช้ดวงตาสีนิลร้ายกาจของนางหันกลับไปมองเจ้าเมืองที่หน้ากลายเป็นสีน้ำเงินจากความโกรธ “ไม่มีใครบังคับให้หงหลวนแต่งงานกับคนที่นางไม่ได้รักได้ทั้งนั้น!” เสียงของชายหนุ่มทั้งทรงพลังและวางอำนาจ พูดจบนางก็จับแขนหงหลวนแล้วเดินออกจากห้องโถงไปช้าๆ ท่ามกลางสายตาแปลกใจของทุกคน

 

 

จวนเจ้าเมืองมีทิวทัศน์ที่งดงาม อวิ๋นลั่วเฟิงจับแขนหงหลวนแล้วเดินไม่หยุดจนกระทั่งมาถึงทางเดินสวนหลังจวน

 

 

หงหลวนชื่นชมความสมบูรณ์แบบของอวิ๋นลั่วเฟิง นางพูดจากจริงใจว่า “อวิ๋นลั่วเฟิง ขอบคุณ ถ้าเจ้าป็นบุรุษจริงๆ ข้าต้องแต่งงานกับเจ้าแน่นอน”

 

 

อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้ว “ถึงแม้ข้าจะเป็นบุรุษ ผู้ที่ข้าจะแต่งงานด้วยก็คืออวิ๋นเซียว!”

 

 

ในตอนนี้ที่นางเป็นสตรี นางแต่งงานกับอวิ๋นเซียว หรือต่อให้เป็นบุรุษ นางก็ยังจะแต่งงานกับอวิ๋นเซียว!

 

 

ชั่วชีวิตนาง นางจะแต่งงานกับคนเพียงคนเดียวเท่านั้น ซึ่งก็คืออวิ๋นเซียว!

 

 

“คิกๆ!” หงหลวนอดหัวเราะไม่ได้ ดวงตาโค้งเป็นรูปพระจันทร์ “ข้าอิจฉาเจ้ากับสามีจริงๆ สิ่งที่ข้าต้องการมีแค่การมีคู่ชีวิตเพียงคนเดียวแล้วใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขเท่านั้น ถ้ามีคนอื่นนอกจากข้าและสามี ข้ายอมไม่แต่งงานไปตลอดชีวิต”

 

 

นางไม่เคยทิ้งหลักการนี้เพื่อใคร!

 

 

เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของหงหลวน อวิ๋นลั่วเฟิงก็ตั้งใจจะพูดบางอย่าง แต่จู่ๆ ก็มีเสียงร่าเริงก็ดังมาจากข้างหน้า