ตอนที่ 1392 เผ่าผู้ใช้เวท (4)

 

 

ชายหนุ่มชุดน้ำเงินหันหน้าหนีด้วยความอาย เสี่ยวโม่และหั่วหั่วรีบยกมือปิดตา แต่ก็ยังแอบดูผ่านช่องว่างระหว่างนิ้วอยู่ดี…

 

 

ความสมบูรณ์แบบเกินจริงของพวกเขาทำให้พวกเขาดูราวกับเป็นภาพวาด

 

 

เมื่อพวกเขาจูบกันเสร็จแล้ว อวิ๋นเซียวก็ปล่อยเด็กสาวออกจากอ้อมกอดแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ไปเถอะ ท่านต้องดูแลความปลอดภัยตัวเองให้ดี”

 

 

อวิ๋นลั่วเฟิงพยักหน้าก่อนออกคำสั่ง “เสี่ยวโม่ หั่วหั่ว พวกเราไปกันเถอะ!” นางส่งสายตาให้อวิ๋นเซียวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนหันหลังออกเดินทาง

 

 

หลังจากที่นางจากไปไม่นาน อวิ๋นเซียวก็ออกคำสั่งอย่างเย็นชา “เจ้าดูแลผู้หญิงคนนี้ด้วย”

 

 

หงหลวนต้องอยู่ที่นี่ ดังนั้นนางจึงจำเป็นต้องมีคนดูแล ในชีวิตเขา อวิ๋นเซียวยินดีดูแลอวิ๋นลั่วเฟิงคนเดียว! ดังนั้นเขาจึงทิ้งหงหลวนไว้ให้ผู้ติดตามเขาดูแลทันทีก่อนเดินก้าวยาวๆ ออกไป

 

 

เปลวเพลิงยังคงลุกไหม้ปกคลุมทั่วเมืองร้างเล็กๆ นี้ แต่อวิ๋นเซียวไม่ได้สนใจคนพวกนั้นแล้วเดินเข้าป่านอกเมืองไป เมื่อเขาเดินมาไกลพอแล้ว เขาก็หยิบหยกออกมาแล้วขยี้หยกจนกลายเป็นผงในกำมือ หยกนี่เป็นสิ่งที่จีจิ่วเทียนแอบให้เขาไว้! ระหว่างการต่อสู้ พวกเขาได้พูดคุยกัน ดังนั้นจีจิ่วเทียนจึงทิ้งหยกไว้ให้อวิ๋นเซียว ถ้าเขาอยากจะต่อสู้กันอีกเมื่อไหร่ก็ให้อวิ๋นเซียวทำลายหยกล้วเขาจะมาปรากฏตัวทันที!

 

 

ไม่นานหลังจากหยกถูกทำลาย ร่างล่อตาล่อใจในชุดคลุมสีแดงปรากฏตัวบนท้องฟ้าแล้วร่อนลงมา เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจและดื้อรั้น ทำให้สีหน้าของอวิ๋นเซียวมืดครึ้ม

 

 

ชายหนุ่มที่ร่อนลงมาจากท้องฟ้ามีผิวพรรณเรียบเนียน ริมฝีปากสีแดงดั่งเลือดรูปร่างเหมือนภาพวาดแล้วอาภรณ์สีแดงของเขาก็โชติช่วงดั่งเพลิง ทำให้เขาดูงดงามจนเหมือนไม่ใช่มนุษย์ โดยเฉพาะจุดไฝสีแดงตรงระหว่างคิ้วยิ่งทำให้เขาดูมีเสน่ห์เย้ายวน หากผู้หญิงคนใดยืนอยู่ต่อหน้าเขา นางอาจจะไม่สามารถต้านทานการล่อลวงนี้ได้…

 

 

“จักรพรรดิปีศาจ เจ้าต้องการสู้กับข้าต่อหรือ” จีจิ่วเทียนเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วเชิดหน้าขึ้น สีหน้าของเขาดูหยิ่งทระนงและชั่วร้ายเย็นชา

 

 

อวิ๋นเซียวยังมีสีหน้าเฉยชาเหมือนเดิม “เฟิงเอ๋อร์มุ่งหน้าไปหาเผ่าผู้ใช้เวท”

 

 

จีจิ่วเทียนเลิกคิ้ว “แล้วเจ้าบอกข้าทำไม”

 

 

“ข้าหวังว่าเจ้าจะตามไปปกป้องนาง”

 

 

“อ้อ?” รอยยิ้มล่อลวงปรากฏขึ้นที่มุมปากของจีจิ่วเทียน “เจ้าอย่าให้ใต้เท้าตามไปปกป้องเสี่ยวเฟิงเอ๋อร์งั้นหรือ ทำไมเจ้าไม่ไปเองล่ะ”

 

 

“นางไม่อยากให้ข้าไป” อวิ๋นเซียวหยุดไปชั่วครู่ก่อนพูดต่อ “ข้าไม่อยากทำอะไรที่ทำให้นางไม่มีความสุข”

 

 

ความจริงแล้วอวิ๋นเซียวเองก็รู้สภาพร่างกายของตัวเองดี เขาจึงเข้าใจว่าหากเขาฝืนตามนางไป เขาจะทำให้สตรีที่เขารักกังวล และนั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากเห็น! ความแข็งแกร่งของจีจิ่วเทียนไม่ต่างจากเขา ถ้าเขาตามไปด้วยก็จะทำให้มั่นใจได้ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะปลอดภัย

 

 

“เจ้าไม่กลัวว่าใต้เท้าผู้นี้จะขโมยเสี่ยวเฟิงเอ๋อร์ไปตอนที่เจ้าไม่ได้ระวังตัวหรือ” จีจิ่วเทียนยิ้มดวงตามีเสน่ห์ของเขาเป็นประกาย

 

 

อวิ๋นเซียวมองอย่างเย็นชาไปที่ใบหน้าล่อลวงของจีจิ่วเทียน “เฟิงเอ๋อร์ไม่สนใจบุรุษหน้าตาเหมือนสตรีอย่างเจ้าหรอก”

 

 

สีหน้าของจีจิ่วเทียนมืดครึ้มลงทันที ผ่านไปสักพักเลยเขาถึงจะยกยิ้มอีกครา “ถ้าไม่ใช่เพราะใต้เท้ากลัวว่าจะทำให้เสี่ยวเฟิงเอ๋อร์เสียใจ ใต้เท้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปง่ายๆ แน่!”

 

 

“เช่นกัน”

 

 

ถ้าจีจิ่วเทียนทำอันตรายอะไรอวิ๋นลั่วเฟิง อวิ๋นเซียวก็ไม่ปล่อยเขาไปเหมือนกัน เขาจะกำจัดศัตรูทุกคนที่อยู่ใกล้นาง แต่ก็จะไม่ทำร้ายคนที่เคยช่วยเหลือนาง

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 1393 เผ่าผู้ใช้เวท (5)

 

 

“ใต้เท้าผู้นี้จะตามไปปกป้องเสี่ยวเฟิงเอ๋อร์เอง” จีจิ่วเทียนยิ้ม “ใต้เท้านับถือเจ้ามากนะ ตอนแรกเจ้าก็ยอมผ่าหัวใจตัวเองเพื่อนาง แล้วตอนนี้เพื่อปกป้องนางยังยอมให้บุรุษอื่นเป็นผู้ปกป้องนางแทนอีก ถ้าใต้เท้าเป็นเจ้า คงทำไม่ได้ขนาดนี้”

 

 

อวิ๋นเซียนเอ่ยเตือนอย่างเย็นชา “ดังนั้นเจ้าไม่มีทางได้นางไป”

 

 

จีจิ่วเทียนมีนิสัยเด็ดขาดและชอบบงการ แต่อวิ๋นลั่วเฟิงเองก็มีส่วนคลับคล้ายกับนิสัยแบบนั้นของเขาเหมือนกัน ถ้าเป็นจีจิ่วเทียนที่อยู่ข้างนางแทนเขา พวกเขาต้องทะเลาะและสู้กันทั้งวันทั้งคืนแน่นอน! นางไม่ต้องการบุรุษที่วางอำนาจ นางต้องการใครสักคนที่ยอมอยู่ในเงามืดเพื่อนาง…

 

 

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอวิ๋นเซียวก็คือบุรุษผู้นั้นนั่นแหละ!

 

 

ภายนอกเขาฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาและไร้หัวใจ! มีแค่ตอนที่อยู่ต่อหน้าอวิ๋นลั่วเฟิงเท่านั้นที่ทุกอย่างจะกลับกัน ตั้งแต่เริ่มหลงรักนาง เขาก็ละทิ้งศักดิ์ศรีแล้วทำตัวเป็นผู้คุ้มกันนางเพียงอย่างเดียว มีแต่บุรุษที่ยอมสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับนางในสนามรบเท่านั้นที่สามารถอยู่เคียงข้างนางไปตลอดชีวิต!

 

 

จีจิ่วเทียนหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วเผยรอยยิ้มบาง “ทำไมข้าถึงคิดว่าเป็นเพราะเจ้าปรากฏตัวต่อหน้านางก่อน นางก็เลยเลือกเจ้า จักรพรรดิปีศาจ ใต้เท้ายอมรับว่ายุ่งกับเด็กสาวคนนี้ก็เพราะเพื่อนเก่า แต่เมื่อใต้เท้าได้ใกล้ชิดนางมากขึ้นก็ยิ่งชื่นชอบนางมากขึ้นเท่านั้น ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ได้อยู่เคียงข้างนางแต่ก็มีคนรายงานเรื่องนางให้ข้าอยู่ตลอด”

 

 

เขาเดินช้าๆ เข้ามาหาจักรพรรดิปีศาจ รอยยิ้มเหนือโลกปรากฏบนใบหน้าเขาขณะที่เอ่ยเตือนอย่างเด็ดขาด “เจ้าอย่าทำสิ่งใดให้เสี่ยวเฟิงเอ๋อร์เศร้าเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นใต้เท้าจะพานางไปและทำให้แน่ใจว่าเจ้าไม่มีทางได้เจอนางอีกตลอดไป!”

 

 

ในความจริงแล้วจีจิ่วเทียนมีความรู้สึกดีๆ ให้อวิ๋นลั่วเฟิง ส่วนเรื่องความรัก…

 

 

เมื่อคิดตรงนี้ จีจิ่วเทียนก็หัวเราะเยาะตัวเอง เขาสงสัยว่าตัวเองสามารถรักใครได้จริงๆ หรือไม่!

 

 

“เจ้าไม่มีโอกาสนั่นหรอก” น้ำเสียงของอวิ๋นเซียวแน่วแน่ เขาไม่มีทางยอมให้จีจิ่วเทียนมีโอกาสนั้นแน่

 

 

“ข้าก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น ฮ่าๆ” จีจิ่วเทียนหัวเราะเบาๆ อย่างบ้าคลั่ง จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อสีแดงแล้วเริ่มเดินไปที่ตีนเขา เสียงหัวเราะไม่ปกติของเขายังคงดังไปทั่วหุบเขาน่าขนลุกนี้

 

 

…

 

 

หุบเขาผู้ใช้เวท

 

 

ภายในหุบเขา ชายวัยกลางคนนั่งอยู่บนแท่นหินแล้วพลิกหน้าหนังสือในมือ สมาชิกเผ่าคนหนึ่งรีบเข้ามารายงาน “หัวหน้าเผ่าขอรับ ท่านนักบวชหญิงมาที่นี่ขอรับ”

 

 

“ท่านนักบวชหญิงมาที่นี่หรือ” หัวหน้าเผ่าสะดุ้ง เขารีบยืนขึ้น แล้วทันใดนั้น เขาก็เห็นเด็กสาวที่ใส่เสื้อคลุมสั้นและกระโปรงสีขาวเดินเข้ามาช้าๆ เด็กสาวแต่งตัวค่อนข้างเปิดเผยแต่กลับทำให้นางดูงดงามสะดุดตา บนศีรษะประดับด้วยปิ่นอัญมณีอันเป็นสัญลักษณ์ของนักบวชหญิงในเผ่าผู้ใช้เวท

 

 

นักบวชหญิงมีอำนาจภายในเผ่าผู้ใช้เวทมาก แม้แต่หัวหน้าเผ่ายังต้องมีท่าทีสุภาพต่อนางเพราะบรรพบุรุษของพวกเขาทิ้งคำทำนายไว้ว่านักบวชหญิงเป็นผู้ที่เปลี่ยนแปลงเผ่าผู้ใช้เวทได้ ถ้าพวกเขาพบนักบวชหญิงพวกเขาต้องแสดงความเคารพต่อนางอย่างมาก แล้วพลังของนางก็อยู่บนจุดสูงสุดของเผ่า ดังนั้นการมาของนักบวชจึงเป็นสถานการณ์ที่ต้องจัดอย่างเอิกเกริก กลุ่มสาวใช้ที่สวมชุดคลุมยาวสีขาวแล้วติดตามนางอย่างใกล้ชิดยิ่งขับความงามของนางให้โดดเด่น

 

 

“ท่านนักบวชหญิงมาที่นี่มีเหตุอันใดขอรับ” หัวหน้าเผ่าถามพร้อมขมวดคิ้ว นักบวชหญิงอารมณ์ร้ายมาก แต่บรรพบุรุษได้สร้างกฎไว้ชัดเจน ทำให้พวกเขามีแต่ต้องทำตามนางเท่านั้น นักบวชหญิงกลัวว่าสตรีอื่นในหุบเขาจะงามกว่านางจึงไม่สนใจหญิงสาวที่หน้าตาสะสวย แต่เลือกคนที่หน้าตาธรรมดามาติดตามแทน