ตอนที่ 1416 จุดจบของโอวหย่า (3)

 

 

หวงอิงอิงไม่กล้าขยับ นางใช้ดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตามองเสี่ยวโม่อย่างน่าสงสาร

 

 

ทำไมผู้ชายคนนี้ใจร้ายอย่างนี้

 

 

ถึงแม้ว่านางจะรู้ว่าเสี่ยวโม่แค่พยายามหยุดนางไม่ให้ฆ่าตัวตาย แต่นางก็ยังกลัวเขาอยู่ดี ไม่ต้องสงสัยเลยว่าท่าทางดุร้ายของเสี่ยวโม่ได้ผลดีกว่าคำพูด อย่างน้อยนางก็หยุดอยู่กับที่ ไม่ได้ดื้อรั้นเหมือนเมื่อครู่แล้ว

 

 

“โอวหย่า”

 

 

อวิ๋นลั่วเฟิงย้ายสายตามาที่โอวหย่าแล้วเดินเข้าไปหานางช้าๆ

 

 

“หอแพทย์ตามหาเจ้ามานาน ในที่สุดข้าก็เจอเจ้า”

 

 

โอวหย่าหน้าเปลี่ยนสีแล้วเดินถอยหลัง “อย่าเข้ามานะ ข้าไม่ใช่ทายาทตระกูลโอวอีกต่อไปแล้วแต่เป็นนักบุญหญิงของเผ่าผู้ใช้เวท เจ้าควรจะทำตัวสุภาพ ที่นี่คือเผ่าผู้ใช้เวท”

 

 

ปัง!

 

 

อวิ๋นลั่วเฟิงยกเท้าขึ้นเหมือนไม่ได้ยินที่นางพูดก่อนเตะเข้าที่อกนางอย่างแรง จากนั้นก็กดนางไว้ที่พื้น

 

 

“นี่สำหรับหนานกงอวิ๋นอี้ เจ้าปฏิเสธเขาได้ ไม่ชอบเขาได้ ไม่สนใจเขาได้ หรือแม้แต่ปฏิเสธจะเห็นหน้าเขาก็ย่อมได้ แต่เจ้าไม่มีสิทธิ์ทำให้พี่ชายข้าอับอาย!”

 

 

จากนั้นนางก็เตะโอวหย่าอีกครั้งจนนางกระอักเลือดออกมา ใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด

 

 

“นี่สำหรับเสี่ยวไป๋ นางถูกตระกูลใหญ่สามตระกูลทำร้าย แล้วตระกูลโอวของเจ้าก็เป็นหนึ่งในนั้น!”

 

 

โอวหย่าพยายามจะยืนขึ้นแต่อวิ๋นลั่วเฟิงไม่เปิดโอกาสให้นาง นางยกขาขึ้นแล้วกระทืบโอวหย่าอีกครั้งก่อนเหยียบลงบนหน้าอกนางอย่างแรง

 

 

“นี่สำหรับตระกูลหวง! ถึงแม้ว่าข้าจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลหวง แต่ถ้าข้าไม่ไล่ตามเจ้า พวกเขาก็คงไม่ถูกเจ้าสังหาร ดังนั้นข้าควรแก้แค้นให้พวกเขา!”

 

 

“และสุดท้าย…” อวิ๋นลั่วเฟิงยกข้าแล้วกระทืบลงไปอีกครั้ง “นี่สำหรับหวงอิงอิง!”

 

 

เลือดไหลทะลักออกจากปากของโอวหย่าจนนางเกือบจะหมดสติ นางรู้สึกเสียใจที่พาหวงอิงอิงมาที่นี่เพราะความโกรธ นางไม่คิดว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะตามมาเร็วขนาดนี้!

 

 

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

 

 

ทันใดนั้นเสียงตะโกนก็ดังมาจากประตู

 

 

ดวงตาหัวหน้าเผ่าแดงก่ำเมื่อเห็นโอวหย่านอนจมอยู่ในแอ่งเลือด เขาคำรามอย่างเดือดดาล “เจ้ากล้าทำร้ายนักบุญหญิงของพวกเรางั้นหรือ ข้าจะฆ่าเจ้า! ไม่ว่าใครก็หยุดข้าไม่ได้”

 

 

นักบุญหญิงเป็นความหวังของเผ่าผู้ใช้เวท ดังนั้นเขาไม่มีทางยอมให้ใครก็ตามทำร้ายนาง เขาต้องทำให้นางปลอดภัยแม้จะต้องจ่ายด้วยชีวิตตัวเองก็ตาม!

 

 

ตูม!

 

 

เขาปล่อยกลิ่นอายทรงพลังออกมาล้อมรอบไปทั่วห้อง สายลมแรงพัดไปทั่วจนทำลายโต๊ะและเก้าอี้ภายในห้องจนเละเทะ

 

 

“ไม่นะ!”

 

 

หวงอิงอิงตะโกนด้วยความสิ้นหวัง ใบหน้านางซีดเผือดทันที นางไม่แข็งแกร่งเหมือนอวิ๋นลั่วเฟิงและเสี่ยวโม่ นางไม่สามารถต้านทานสายลมแรงจนเหมือนใบมีดนี้ได้ ทำให้เสื้อผ้านางฉีกขาด

 

 

หวงอิงอิงรีบใช้มือปิดหน้าอกตัวเอง นางดูโมโหและอับอายมาก ตอนนั้นเองการโจมตีรุนแรงว่องไวของหัวหน้าเผ่าก็พุ่งเข้าโจมตีนางและอวิ๋นลั่วเฟิง…

 

 

แต่เมื่อหัวหน้าเผ่าสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่หน้าอกนางก็ชะงักไป

 

 

ถึงแม้ว่านางจะรีบปกปิดหน้าอกของตัวเอง แต่เขายังเห็นรอยสักรูปจันทร์เสี้ยวบนหน้าอกนางอยู่ดี เขาตกใจจนหน้าซีดเผือด

 

 

“คิก ข้าไม่คิดเลยว่าหัวหน้าเผ่าผู้ใช้เวทจะชื่นชอบการรังแกเด็กผู้หญิง!”

 

 

เสียงหัวเราะร้ายกาจดังไปทั่วท้องฟ้าแล้วเข้ามาในห้องตอนนั้นเองเสียงนั้นก็ทำร้ายการโจมตีของหัวหน้าเผ่าทำให้ห้องกลับมาสงบอีกครั้ง…

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 1417 จุดจบของโอวหย่า (4)

 

 

ชายหนุ่มผู้งดงามไร้ที่ติในชุดคลุมสีแดงสดยืนอยู่หน้าประตู เขาเดินข้ามธรณีประตูเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน

 

 

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เมื่อหัวหน้าเผ่าเห็นจีจิ่วเทียนเดินเข้ามา เขาก็คงรีบอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเขาเป็นอย่างแรก แต่ตอนนี้สายตาสับสนของเขากลับจับจ้องไปที่หน้าอกของหวงอิงอิง

 

 

“ทำไม เป็นไปได้อย่างไร” ริมฝีปากของหัวหน้าเผ่าสั่น “ทำไมถึงมีลวดลายนี้อยู่บนหน้าอกเจ้า”

 

 

หวงอิงอิงตะลึง นางหันไปหาอวิ๋นลั่วเฟิง “แม่นางอวิ๋น ข้าจำได้ว่าเจ้าบอกว่าแผลของข้าต้องใช้เวลารักษาถึงครึ่งเดือน ทำไมผ่านไปแค่สิบวันแผลข้าก็หายดีแล้วล่ะ”

 

 

“จันทร์เสี้ยวที่หน้าอกสามารถรักษาเจ้าได้” เสี่ยวโม่ก้มมองหวงอิงอิงแล้วพูดว่า “เจ้าไม่ได้ปลดผนึกพลัง แผลเจ้าก็เลยไม่หายแม้จะผ่านมานาน ถ้าข้าเข้าใจไม่ผิด พลังของมันถูกกระตุ้นเพราะโอวหย่าพยายามเปลี่ยนเลือดกับเจ้า จากนั้นมันก็เลยรักษาแผลให้เจ้าด้วย”

 

 

เมื่อโอวหย่าเห็นหวงอิงอิงแสดงรอยสักจันทร์เสี้ยวที่หน้าอก นางก็หวาดกลัวจนเกือบจะหมดสติ นางไม่เคยคิดว่าเรื่องจะเปลี่ยนทิศทางในเวลาแบบนี้

 

 

ผู้นำเผ่ายื่นมือมาแตะสัญลักษณ์จันทร์เสี้ยว

 

 

“กรี๊ด!”

 

 

หวงอิงอิงกรีดร้องอย่างตกใจแล้วรีบหลบที่หลังอวิ๋นลั่วเฟิงก่อนจะตะโกนอย่างโมโห “ตาแก่โรคจิต เจ้าคิดจะทำอะไร”

 

 

อันที่จริงรอยสักจันทร์เสี้ยวอยู่ตรงหน้าอกของนาง ดังนั้นการที่ผู้นำเผ่าตั้งใจแตะมัน เขาก็จัดว่าเป็นโรคจิตได้เหมือนกัน

 

 

“เสี่ยวโม่”

 

 

อวิ๋นลั่วเฟิงมองเสี่ยวโม่แล้วเรียกเขา

 

 

เสี่ยวโม่เข้าใจความหมายของอวิ๋นลั่วเฟิงทันที เขาเดินไปหาโอวหย่า

 

 

“หยุดนะ!” โอวหย่าหน้าเปลี่ยนสีขณะพยายามถอยหลังหนี

 

 

เสี่ยวโม่ติดตามอวิ๋นลั่วเฟิงมานาน เขาไม่มีความสงสารให้ศัตรูแม้แต่นิดเดียว เมื่อเห็นโอวหย่าเอาแต่ถอยหลัง เขาก็ทำหน้าบึ้ง “หากเจ้าก้าวอีกก้าวเดียว ข้าจะสังหารเจ้าทันที!”

 

 

โอวหย่าไม่กล้าขยับแล้วมองหัวหน้าเผ่าด้วยสายตาน่าสงสาร แต่หัวหน้าเผ่ากำลังมุ่งความสนใจไปที่หวงอิงอิงจึงไม่ได้สังเกตเห็นนาง

 

 

เสี่ยวโม่ถอดเสื้อผ้าของโอวหย่าแล้วเอาไปยื่นให้หวงอิงอิง “ใส่ซะ เผื่อมีตาแก่โรคจิตที่ไหนจ้องเจ้าตาไม่กะพริบ”

 

 

เมื่อได้ยินแบบนั้น หวงอิงอิงก็หน้าแดงแล้วจ้องหน้าหัวหน้าเผ่า

 

 

“ใครเป็นนักบุญหญิงตัวจริงกันแน่” เสียงของหัวหน้าเผ่าสั่นสายตาเขาสำรวจทั้งหวงอิงอิงและโอวหย่า

 

 

“หัวหน้าเผ่า!” โอวหย่ากัดฟัน “ข้าเป็นนักบุญตัวจริงของเผ่าผู้ใช้เวท ผู้หญิงคนนี้เป็นตัวปลอม! นางบังเอิญเห็นรอยสักจันทร์เสี้ยวของข้าแล้วคิดว่าสวยดี เลยให้คนทำแบบเดียวกันบนหน้าอกนาง ท่านอย่าเชื่อผู้หญิงคนนี้”

 

 

อวิ๋นลั่วเฟิงส่งสายตาเย็นเยียบไปให้โอวหย่า “เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าใครเป็นตัวปลอม ถ้าเจ้าเป็นนักบุญหญิงตัวจริง เจ้าจะอยากเปลี่ยนเลือดกับหวงอิงอิงไปทำไม”

 

 

“เปลี่ยนเลือด?” หัวหน้าเผ่ามองโอวหย่าด้วยสายตาตั้งคำถาม “ทำไมเจ้าต้องอยากเปลี่ยนเลือดกับนาง”

 

 

“อย่าไปฟังผู้หญิงคนนี้ ข้า…”

 

 

“หนวกหู”

 

 

จีจิ่วเทียนขมวดคิ้วแล้วโบกมือ ก่อนที่โอวหย่าจะพูดจบ นางก็ล้มลงอย่างแรง

 

 

จากนั้นเขาก็หันไปมองหัวหน้าเผ่า “ข้าคิดว่าเผ่าผู้ใช้เวทมีวิธีบอกว่าใครเป็นนักบุญหญิงตัวจริง ถูกหรือไม่”

 

 

หัวหน้าเผ่าหยุด วิธีมันก็มี เพียงแต่…

 

 

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หัวหน้าเผ่าก็ตัดสินใจได้แล้วพูดว่า “โอวหย่า ในเมื่อเจ้ายืนยันว่าเจ้าเป็นนักบุญหญิงตัวจริงก็ไปเข้าพิธีสืบทอดกับข้า”

 

 

“หัวหน้าเผ่า” โอวหย่าหน้าเปลี่ยนสี “ข้าบอกท่านแล้วว่าข้าเข้าพิธีไม่ได้เพราะข้ามีโรคร้ายแรงอยู่”