ตอนที่ 1544 ภูผาสุสานเทพ (8)   

 

 

ผู้อาวุโสทุกคนชะงักเพราะความงามของนาง ทั้งองค์ราชินีและราชครูต่างก็สง่างามเหมือนกัน เพียงแต่เมื่อเทียบกับสตรีในชุดขาวผู้นี้ พวกนางก็เหมือนโคลนกับก้อนเมฆ ไม่แปลกใจเลยที่องค์ราชาพาสตรีผู้นี้มาหาพวกเขา…  

 

 

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ” ชายชราขมวดคิ้ว “เหตุใดท่านถึงพาสตรีผู้มาที่นี่”  

 

 

ถึงแม้ว่าสตรีคนนี้จะงดงามมาก แต่อาณาจักรของพวกเขาให้ค่ากับความแข็งแกร่งมากที่สุด นางก็เป็นแค่แจกันดอกไม้สวยๆ เท่านั้น  

 

 

“ผู้อาวุโสสูงสุด” เสวียนหยวนพูดอย่างเคารพ “แม่นางอวิ๋นอยากเข้าไปที่พื้นที่ต้องห้ามบริเวณด้านหลังเขา ดังนั้นนางจึงมาที่นี่เพื่อขอคำอนุญาต”  

 

 

“ไม่มีทาง!”  

 

 

ผู้อาวุโสสูงสุดหน้ามืดเครึ้มแล้วตะคอก “เจ้าไม่รู้หรือว่าพื้นที่ต้องห้ามเป็นที่แบบไหน ไม่มีใครไปที่นั่นแล้วกลับมาแบบมีชีวิต พวกเราไม่เคยอนุญาตให้ใครเข้าไปที่นั่นอีก เจ้ากลับไปดีกว่า”  

 

 

“แม่นางอวิ๋น” เสวียนหยวนหันมายิ้มแห้งให้อวิ๋นลั่วเฟิง “เจ้าก็ได้ยินได้แล้ว ผู้อาวุโสไม่อนุญาตให้เจ้าเข้าไปที่นั่น”  

 

 

ด้วยความสัตย์จริง เสวียนหยวนก็ไม่ได้อยากให้อวิ๋นลั่วเฟิงไปที่พื้นที่ต้องห้าม ถึงอย่างไรที่นั่นก็อันตรายเกินไป นางเป็นแค่สตรีอ่อนแอ หากไปที่นั่นก็ไม่ต่างกับรนหาที่ตาย!  

 

 

อวิ๋นลั่วเฟิงเงยหน้ามองผู้อาวุโส “แล้วถ้าหากข้าบอกว่าข้าหาวิธีที่พาพวกเจ้าออกไปจากที่นี่ได้จากพื้นที่ต้องห้ามล่ะ”  

 

 

อะไรนะ  

 

 

คำพูดของอวิ๋นลั่วเฟิงทำให้พายุในความคิดของผู้อาวุโสปะทุขึ้น  

 

 

นางสามารถหาทางออกในพื้นที่ต้องห้ามเพื่อพาพวกเขาออกไปได้จริงหรือ นอกเหนือจากความสงสัย สำหรับเหล่าผู้อาวุโสแล้ว การออกไปจากใต้หน้าผาสำคัญที่สุด…  

 

 

ถ้าอวิ๋นลั่วเฟิงพูดจริง พวกเขาก็ควรจะลองเสี่ยงดู!  

 

 

ผู้อาวุโสทุกคนลังเลและมองหน้ากันด้วยความตะลึง สุดท้ายพวกเขาก็ส่งสายตาไปหาผู้อาวุโสสูงสุดแล้วรอให้เขาตัดสินใจ  

 

 

ทันทีที่ผู้อาวุโสสูงสุดกำลังจะพูด เสียงหัวเราะเบาๆ ก็ดังขึ้นมาจากด้านนอก  

 

 

สตรีในอาภรณ์ยาวสีน้ำเงินและองค์ราชินีเดินเข้ามาด้านใน ใบหน้าของนางเชิดขึ้นพร้อมรอยยิ้มบางก่อนจะมองหน้าอวิ๋นลั่วเฟิง ตอนนี้เอง องค์ราชินีถึงได้เห็นหน้าอวิ๋นลั่วเฟิง…  

 

 

หัวใจของนางเต็มไปด้วยความริษยาและความโกรธ นางไม่ได้ใส่ใจสตรีคนนี้ตั้งแต่แรกเลยไม่คิดว่าสตรีที่องค์ราชาช่วยกลับมาจะงดงามขนาดนี้! นางจะรู้สึกสบายใจได้อย่างไรถ้าสตรีคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ โชคดีว่านางโง่นี่มีเรื่องกับท่านราชครู เพราะฉะนั้นนางไม่มีทางรอดชีวิตไปได้!  

 

 

“ผู้อาวุโสทั้งหลาย” หลินโยวอวี่ถอนสายตากลับมาแล้วหัวเราะเยาะ “อย่าโดนสตรีผู้นี้หลอก ข้าทำนายได้ ไม่มีทางที่พวกเจ้าออกไปจากที่นี่ได้! ถ้ามีวิธีแบบนั้นจริงในพื้นที่ต้องห้ามแล้วข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร”  

 

 

เหล่าผู้อาวุโสลังเล อันที่จริงพวกเขาทุกคนก็เห็นพลังของท่านราชครูแล้ว ถ้ามีทางออกไปจากที่นี่จริงๆ ในพื้นที่ต้องห้ามแล้วท่านราชครูจะไม่รู้ได้อย่างไร  

 

 

“อีกอย่าง…” หลินโยวอวี่หยุดแล้วเลื่อนสายตาคมไปจ้องหน้าอวิ๋นลั่วเฟิง “ข้าสำรวจดวงดาวเมื่อคืนแล้วพบว่าวันนี้จะมีสตรีที่นำพาหายนะใหญ่หลวงมาให้อาณาจักรของพวกเรา!”  

 

 

ถึงแม้ว่าผู้อาวุโสจะไม่ชอบที่เสวียนหยวนพาสตรีมาพบพวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีไม่เป็นมิตรกับนาง เมื่อได้ยินคำพูดของหลินโยวอวี่ ตอนนี้พวกเขาทุกคนจึงหันไปมองอวิ๋นลั่วเฟิง  

 

 

นัยน์ตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดระแวงและความสงสัย…  

 

 

“ฝ่าบาท สตรีที่พวกเราไม่รู้ความเป็นมาผู้นี้จะนำภัยพิบัติมาให้อาณาจักรของพวกเรา” ผู้อาวุโสสูงสุดหยุดคิอยู่สักพักแล้วพูดขึ้น “ดังนั้นโปรดไล่นางออกไปแล้วห้ามนางเข้ามาในอาณาจักรของเราอีก”  

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 1545 ภูผาสุสานเทพ (9)   

 

 

หลินโยวอวี่ก้มหน้า สิ่งที่นางต้องการไม่ใช่การขับไล่อวิ๋นลั่วเฟิง  

 

 

“ผู้อาวุโสสูงสุด อย่างที่ข้าบอกไป สตรีผู้นี้จะนำพาภัยพิบัติมาให้อาณาจักรของพวกเรา ถ้านางไม่ตาย พวกเราก็ตาย!”  

 

 

ตาย?   

 

 

ผู้อาวุโสชะงัก ตั้งแต่ที่พวกเขาอาศัยอยู่ที่นี่ ชีวิตของพวกเขาก็สงบสุขมาตลอด แล้วพวกเขาก็ไม่เคยเจอความลำบากหรือการต่อสู้มาก่อน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถโน้มน้าวตัวเองให้สังหารนางได้  

 

 

ดวงตาของหลินโยวอวี่เป็นประกายยากจะเข้าใจ นางพูดหลอกล่อผู้อาวุโสต่อ “ผู้อาวุโสทั้งหลาย เจ้าอยากจะเสียสละนางหรือปล่อยให้ทั้งอาณาจักรพังทลายลง”  

 

 

อันที่จริงการสังหารผู้ญิงที่ไม่รู้ที่มาที่ไปก็นับว่าดีกว่านั่งดูทั้งอาณาจักรพังทลาย  

 

 

ผู้อาวุโสสูงสุดถอนหายใจเบาๆ “ผู้คุ้มกัน จับตัวผู้หญิงคนนี้แล้วเผานางให้ตายทั้งเป็น”  

 

 

“ผู้อาวุโส!” ใบหน้าของเสวียนหยวนเปลี่ยนไปทันที “แค่เพราะคำทำนายจากราชครู ท่านก็เชื่อว่าแม่นางอวิ๋นจะทำลายอาณาจักรนี้แล้วหรือ นี่มันไม่น่าขันไปหน่อยหรือ”  

 

 

ความจริงแล้วเสวียนหยวนไม่ชอบหลินโยวอวี่ ผู้หญิงคนนี้ทำนายอายุขัยของคนอื่นตามใจแล้วทำให้คนจำนวนมากต้องตื่นตระหนก แต่ว่านางกลับได้รับการนับถืออย่างสบายใจ นางไม่คิดว่าการกระทำของนางโหดร้ายบางหรือ อีกทั้งตอนนี้นางยังตัดสินใจสังหารแม่นางอวิ๋นโดยไม่กะพริบตา! นางสังหารสิ่งมีชีวิตได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ได้อย่างไร  

 

 

“ฝ่าบาท ในฐานะราชาของอาณาจักร ท่านควรคิดถึงอาณาจักรของพวกเรา” ผู้อาวุโสสูงสุดขมวดคิ้ว “ท่านอย่าเอาแต่ใจอีก ท่านจำได้หรือไม่ว่าท่านดึงดันเอาแต่ใจว่าจะไม่แต่งงานกับองค์ราชินีแค่เพราะว่าท่านลืมสตรีที่ตายไปแล้วไม่ได้ ท่านจะให้ความสำคัญกับอาณาจักรเป็นอันดับแรกเมื่อไหร่”  

 

 

เสวียนหยวนตัวสั่น เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ทำให้เขาเจ็บปวดจนยากจะลบออกจากจิตใจ จนถึงตอนนี้บาดแผลในใจเขาก็ยังไม่หาย  

 

 

เมื่อเห็นคนพวกนี้ตัดสินชะตาชีวิตนางกันตามใจ อวิ๋นลั่วเฟิงก็หัวเราะ  

 

 

“เจ้าหัวเราะอะไร” หลิงโยวอวี่ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา  

 

 

“เจ้ารู้จักข้างั้นหรือ” อวิ๋นลั่วเฟิงมองหลินโยวอวี่แล้วยิ้มบาง ถ้านางไม่เคยรู้จักอวิ๋นลั่วเฟิงมาก่อน แล้วทำไมจะต้องอยากสังหารนางด้วย  

 

 

“ข้าก็แค่บอกผลการทำนายของข้า อย่าพูดเหมือนเป็นเรื่องส่วนตัวสิ”  

 

 

“จริงหรือ” อวิ๋นลั่วเฟิงลูบคางแล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม “วันนี้ที่ตลาด ข้าเห็นเจ้าทำนายอายุขัยของคน ข้าสงสัยว่าชายคนนั้นเป็นโรคอะไร เขาถึงต้องตาย”  

 

 

หลินโยวอวี่มองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างเหลืออด “เขาไม่ได้เป็นโรคอะไร เทพเจ้าต้องการให้เขาตาย ใครก็หยุดไม่ได้! เขาจะตายภายในห้าวัน”  

 

 

“เจ้าแน่ใจหรือ…ว่าไม่มีใครหยุดได้” อวิ๋นลั่วเฟิงเหลือบมองด้วยดวงตาเป็นประกายอันตราย  

 

 

หัวใจของหลินโยวอวี่กระตุก แล้วจู่ๆ นางก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา แต่นางก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟันแล้วพูด “ใช่แล้ว ไม่มีใครหยุดได้”  

 

 

อวิ๋นลั่วเฟิงไม่พูดอะไรอีก นางหันไปหาเสวียนหยวน “หาผู้ชายคนนั้น ข้าช่วยชีวิตเขาได้!”  

 

 

“เจ้าแน่ใจหรือ แม่นางอวิ๋น” เสวียนหยวนแปลกใจ หยุดคนที่กำลังจะตาย เรื่องนี้เป็นไปได้ด้วยหรือ  

 

 

อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้ม “เทพเจ้าอยากให้เขาตายงั้นหรือ ขอโทษด้วย ข้าชอบช่วยเหลือผู้คนจากความประสงค์ร้ายของพระเจ้า” แน่นอนว่านางพูดประโยคสุดท้ายกับหลินโยวอวี่  

 

 

หลินโยวอวี่อับอาย ในใจนางยิ่งรู้สึกไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่นางก็ไม่รู้ว่าทำไม  

 

 

“เข้าใจแล้ว”  

 

 

ความจริงแล้วเสวียนหยวนไม่ได้เชื่อว่าอวิ๋นลั่วเฟิงสามารถช่วยชีวิตคนจากความประสงค์ร้ายของพระเจ้าได้ แต่นี่เป็นทางเดียวที่เขาจะช่วยนางได้ ดังนั้นเขาจึงสั่งให้คนไปพาชายคนนั้นมาโดยไม่ลังเล