ส่วนน้องสี่แซ่เสิ่นเสิ่นเวยที่ถูกสวีโย่วคิดถึงอยู่ก็กำลังแช่น้ำยาอย่างสบายตัว นอกจากวิธีนอกรีตนอกรอยของซู่เหนียงแล้ว ท่านป้าสะใภ้ใหญ่ฮูหยินสวี่ยังจ่ายหนักเพื่อเชิญแม่นมอบรมผู้หนึ่งจากวังมาชี้แนะกฎระเบียบนาง แม้ว่าใกล้จะถึงวันพิธีสมรสแล้ว แต่ได้เรียนอะไรหน่อย ก็ยังดีกว่าไม่ได้เรียนเลยมิใช่หรือ

 

 

สำหรับการอบรมกฎระเบียบเสิ่นเวยไม่ปฏิเสธแม้แต่นิดเดียว กลับตั้งใจอย่างถึงที่สุด นางรู้ดีว่าไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ต้องปฏิบัติตามกฎกติกา เพียงแค่ศึกษากฎระเบียบให้ดีจึงจะออกนอกกฎ ละเลยกฎได้

 

 

แม่นมที่มาอบรมกฎระเบียบเสิ่นเวยแซ่มั่ว เป็นคนที่มองดูแล้วดุอย่างยิ่ง แต่หลังจากได้รู้จักแล้วกลับรู้ว่านางเพียงแค่ทำอะไรด้วยความตั้งใจจริง ความจริงแล้วพูดจาก็เป็นมิตรอย่างยิ่ง

 

 

ในยุคปัจจุบันการอบรมเลี้ยงดูของเสิ่นเวยยอดเยี่ยมมากนัก บวกกับพื้นฐานการฝึกยุทธ์ของนาง อบรมกฎระเบียบแล้วเป็นเรื่องง่ายดายอย่างยิ่ง ท่าทางจำนวนมากแม่นมมั่วสาธิตเพียงแค่รอบเดียว เสิ่นเวยก็สามารถทำตามได้อย่างถูกต้องแม่นยำมาก นี่ทำให้ความประทับใจที่แม่นมมั่วมีต่อนางเพิ่มขึ้นทุกวันๆ

 

 

แม่นมมั่วรับใช้ในวังมาสามสิบกว่าปีแล้ว ทั้งยังอบรมบุตรสาวในเมืองหลวงมาไม่น้อย แต่ไม่มีสักคนที่เฉลียวฉลาดเท่าคุณหนูสี่จวนจงอู่โหวเลย ไม่บอบบางไม่หยิ่งผยองอย่างหาได้ยาก ซ้ำยังเคารพตนอีกด้วย มิน่าเล่าถึงได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์จากจักรพรรดิให้เป็นจวิ้นจู่

 

 

นางเกิดความรู้สึกรักและเอ็นดูขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ การอบรมก็ยิ่งใส่ใจ นอกจากอบรมกฎระเบียบแล้ว ยังนำตำรายาส่วนตัวออกมาช่วยบำรุงร่างกายเสิ่นเวย รักษาผิวพรรณอีกกด้วย เพียงแค่ไม่กี่วัน เสิ่นเวยก็เปลี่ยนแปลงจากภายในสู่ภายนอก สีผิวน้ำผึ้งอ่อนที่ถูกแดดเผาจากซีเจียงก็หายไป แทนที่ด้วยสีขาวอมชมพู ผิวอ่อนนุ่มขาวใส ทั้งยังเปล่งประกาย ราวกับกระเบื้องเคลือบสีขาวชั้นดี ผมดกดำทั้งศีรษะยังนุ่มสลวย เมื่อหวีขึ้นข้างบนแล้วปล่อยล้วนแต่ทิ้งตัวลงมา ตอนที่หลีฮวากับเถาจือหวีผมให้เสิ่นเวยก็ต้องระมัดระวัง กลัวว่าจะทำผมร่วงแม้แต่เส้นเดียว

 

 

แม้ว่าเสิ่นเวยจะมีความรู้กว้างขวางก็ตกตะลึงอย่างอดไม่ได้ ได้รับการปรนนิบัติมากเกินไปแล้วหรือไม่ สตรีสูงส่งยุคโบราณได้รับการปรนนิบัติเยอะเกินไปแล้ว นางรู้สึกว่านางไม่เคยงดงามเช่นนี้มาก่อน

 

 

สาวใช้ที่เห็นกันอยู่ทุกวันเหล่านั้นข้างกายเสิ่นเวยต่างก็รู้สึกว่าคุณหนูของพวกนางสวยขึ้น คนข้างนอกที่ไม่ค่อยได้เจอเสิ่นเวยก็ยิ่งตกตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงของเสิ่นเวย

 

 

ฮูหยินสวี่กับฮูหยินจ้าวต่างก็ตกใจอย่างถึงที่สุด กิริยาระหว่างการยกมือย่างเท้านั่นงามสง่าเพียงนั้น ประหนึ่งเมฆลอยธารน้ำไหล ทำให้คนรู้สึกชื่นตาชื่นใจ เป็นการถอดรูปแปลงร่างราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน

 

 

ฮูหยินสวี่ยังดี ลูกสาวสองคนของนางต่างก็ออกเรือนแล้ว อีกทั้งยังได้คู่สมรสที่ไม่เลว หลานสาวโดดเด่นเพียงนี้นางเองก็รู้สึกมีเกียรติ ยิ่งไปกว่านั้นบ้านสามีของเวยเอ่อร์ก็มีอำนาจ ช่วยเหลือจวนโหวได้

 

 

ฮูหยินจ้าวทั้งอกทั้งใจเต็มไปด้วยความริษยา นางเองก็เป็นคนที่มีลูกสาว เห็นกับตาว่าเวยเจี่ยเอ๋อร์ร่ำเรียนกฎระเบียบไม่กี่วันก็เปลี่ยนไปมากเพียงนี้ ในใจนางก็ไม่พอใจแล้ว ซ้ำยังไม่แบ่งบ้าน ในจวนเชิญแม่นมผู้อบรมมา ย่อมต้องให้คุณหนูในเรือนเรียนรู้กฎระเบียบด้วย จะสอนเวยเจี่ยเอ๋อร์แค่คนเดียวได้อย่างไร เซวียนเจี่ยเอ๋อร์ก็อายุสิบสามปีแล้ว ควรจะศึกษากฎระเบียบได้บ้างแล้ว

 

 

ฮูหยินสวี่ถูกนางรบเร้าจนหมดหนทาง ทำได้เพียงมาปรึกษากับเสิ่นเวย เหตุใดถึงปรึกษากับเสิ่นเวยเล่า เพราะว่าแม่นมมั่วผู้นี้ไม่ใช่คนที่นางจะเชิญมาได้ แต่เป็นคนที่คุณชายใหญ่สี่ผู้นั้นในจวนจิ้นอ๋องให้คนส่งมา เพียงแค่อ้างชื่อนางก็เท่านั้นเอง

 

 

เสิ่นเวยย่อมอนุญาต เป็นพี่น้องกันทั้งหมด นางเองก็ไม่อาจใช้อำนาจบาตรใหญ่เกินไปได้ “ขอเพียงแค่แม่นมมั่วอนุญาต ข้าก็ไม่คัดค้าน ข้ากลับอยากเรียนกับน้องๆ คงจะสนุกกว่า”

 

 

ฮูหยินจ้าวที่มาพร้อมฮูหยินสวี่ก็ยิ้มแย้มดั่งบุปผาในชั่วขณะ จับมือของเสิ่นเวยเชยชมไม่หยุดปาก “ข้าบอกแล้วว่าเวยเจี่ยเอ๋อร์ของพวกเราไม่ใช่คนใจแคบใจดำเช่นนั้น ป้าสะใภ้รองขอบใจเจ้าจริงๆ หากเซวียนเจี่ยเอ๋อร์ของพวกเราเรียนได้สักครึ่งหนึ่งของเจ้า ข้าก็ขอบคุณฟ้าดินแล้ว”

 

 

เสิ่นเวยกล่าวด้วยความจริงใจ “ดูท่านป้าสะใภ้รองพูดเข้า น้องเซวียนก็เป็นน้องสาวข้าไม่ใช่หรือ เป็นพี่น้องกัน จะขอบคุณทำไม เกรงใจไปได้ ข้าว่า ไม่เพียงแต่น้องเซวียน น้องปิงเองก็มาเรียนด้วยกันเลย กฎระเบียบของสตรีเรียนรู้ไว้จึงจะมีอนาคตที่ดี กลับเป็นความสุขที่ท่านกับท่านลุงรองเฝ้ารอมาโดยตลอด”

 

 

คำพูดหลายประโยคทำให้ความไม่พอใจเล็กๆ นั้นในใจฮูหยินจ้าวหายไปกับสายลมอย่างรวดเร็ว ในใจฮูหยินสวี่ก็พยักหน้าไม่หยุด เวยเจี่ยเอ๋อร์คล้ายรู้จักพูดขึ้นแล้ว จะดูถูกไม่ได้แล้ว

 

 

แม่นมมั่วเองก็ไม่ปฏิเสธ แม้ว่านางจะเป็นคนที่คุณชายใหญ่ผู้นั้นส่งมา แต่ในเมื่อมาทำงานในจวนจงอู่โหวแล้ว ก็ต้องฟังเจ้าของบ้านมิใช่หรือ คุณหนูสี่ก็อนุญาตแล้ว นางจะยืนกรานดื้อรั้นทำให้คนเกลียดชังไปทำไม ยิ่งไปกว่านั้นในใจนางก็วางแผนให้ตัวเอง นางอายุมากแล้ว บ้านเก่าก็ไม่มีญาติมิตรแล้ว ควรหาที่พักพิงยามเกษียณได้แล้ว ผ่านการรู้จักและสังเกตการณ์ในช่วงหลายวันมานี้ คุณหนูสี่ผู้นี้กลับเป็นนายที่ดีอย่างยิ่ง

 

 

ด้วยเหตุนี้ ในที่สุดเสิ่นเซวียนและเสิ่นปิงบ้านสองก็มาอบรมกฎระเบียบที่เรือนเฟิงหวา กระทั่งเสิ่นเย่ว์ที่อายุสิบเอ็ดปีก็มาด้วยเช่นกัน แม้นางจะอายุน้อย แต่คุณหนูที่ยังไม่ออกเรือนในจวนก็มีแค่พวกนางสี่คน คงไม่อาจละเลยนางคนเดียวได้กระมัง

 

 

เสิ่นเย่ว์ทั้งตื่นเต้นทั้งซาบซึ้งที่ตนสามารถมาอบรมกฎระเบียบด้วยได้ อี๋เหนียงของนางเป็นคนไร้ประโยชน์ พ่อนางก็ไม่ใส่ใจนาง หากไม่ใช่ว่าพี่สี่เอ่ยปาก ในจวนนี้ก็คงไม่มีใครจำได้ว่ายังมีคุณหนูแปดอยู่ ดังนั้นเมื่อนางเห็นพี่สี่ของนางก็เผยรอยยิ้มกว้าง รอยยิ้มของเด็กสาวหน้าสวยอายุสิบกว่าปียังคงมีพลังทำลายล้างอย่างยิ่ง เสิ่นเวยลูบศีรษะของนางพลางยิ้มตอบ บอกเป็นนัยให้นางสบายใจ

 

 

เสิ่นเย่ว์รู้ว่าตนได้รับโอกาสอันหาได้ยาก เสิ่นเซวียนกับเสิ่นปิงอาจจะเป็นเพราะว่าฮูหยินจ้าวกระซิบขอ สรุปแล้ววันแรกที่อบรมกฎระเบียบสามคนนี้ต่างก็ตั้งใจอย่างถึงที่สุด ฝึกตามเงื่อนไขของแม่นมมั่วซ้ำแล้วซ้ำเล่า ต่อให้เหนื่อยก็กัดฟันทน

 

 

นี่ทำให้แม่นมมั่วอดพยักหน้าเงียบๆ ไม่ได้ ดูท่าแล้วแม่นางจวนจงอู่โหวยังคงไม่เลวทั้งสิ้น นางยินดีสอนก็อีกเรื่อง แต่หากสอนคุณหนูน้อยที่ขยับหรือไม่ขยับก็บ่นเหนื่อยไม่ยอมเรียน นางก็ไม่ยินดีแล้ว

 

 

“เอาล่ะ คุณหนูทั้งหลายเรียนรู้ได้ไม่เลวแล้ว พักหนึ่งเค่อ หลังจากนี้พวกเราจะฝึกต่อ” แม่นมมั่วพูดจบก็เดินไปยังห้องที่กั้นไว้ช้าๆ

 

 

เมื่อแม่นมมั่วออกไป เสิ่นเซวียนก็เอนหลังพิงเก้าอี้ทันที “ให้ตายเถอะ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”

 

 

เสิ่นปิงกับเสิ่นเย่ว์ก็ถือโอกาสล้มตัวลงบนพื้น ห้องอบรมกฎแห่งนี้ปูด้วยพรมหนาๆ ไม่ต้องกลัวว่าจะกระแทก

 

 

มีเพียงเสิ่นเวยที่ยังคงยืนตัวตรงอยู่ นางรับชาที่หลีฮวาส่งเข้ามาจิบเบาๆ หลายคราจากนั้นจึงนั่งลงช้าๆ กิริยานั้นสง่างามจนทำให้เสิ่นเซวียนและอีกสองคนตะลึงงันอย่างอดไม่ได้

 

 

“พี่สี่ ท่านเก่งจริงๆ แม่นมมั่วสอนท่านก็ทำได้สบายๆ ข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” เสิ่นเย่ว์กล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเลื่อมใส

 

 

“ใช่แล้วๆ ข้ารู้สึกว่าขาข้าไม่ใช่ของข้าแล้ว โอ๊ย แขนข้า คงจะไม่หักใช่หรือไม่” เสิ่นเซวียนบ่นอย่างเกินจริง

 

 

เสิ่นปิงเองก็นิ่วหน้าเอาแต่นวดขาของตัวเอง

 

 

คนที่รู้ก็เข้าใจว่านี่คือการอบรมกฎระเบียบ คนที่ไม่รู้ก็คงคิดว่าคุณหนูหลายคนนี้ถูกลงโทษยกใหญ่เสียอีก

 

 

เสิ่นเวยยิ้มน้อยๆ อย่างมีเลศนัย “อยากรู้เคล็ดลับหรือไม่”

 

 

“อยาก” ทั้งสามคนตอบพร้อมกัน

 

 

ทว่าเสิ่นเวยกลับไม่ได้ตอบทันที แต่ยกแก้วชาดื่มช้าๆ เล่นตัวพอแล้วจึงกล่าวภายใต้การเร่งรัดของพวกนาง “นี่คือข้อดีของการฝึกยุทธ์อย่างไรเล่า พวกเจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นศิลปะการต่อสู้เล็กน้อย เส้นเอ็นต่างๆ ในร่างกายก็ยืดเหยียดแล้ว เมื่ออบรมกฎระเบียบย่อมเปลืองแรงน้อยแต่ได้ผลมาก ตอนนี้พวกเจ้ารู้สึกเหนื่อย รู้สึกปวดขาปวดแขน ข้าจะบอกอะไรพวกเจ้าให้ นี่ยังนับว่าดี รอพรุ่งนี้เช้าตื่นมาจึงจะเป็นความทรมานที่แท้จริง เจ้าจะรู้สึกปวดไปหมดทั้งร่าง”

 

 

“ไม่จริงหรอกกระมัง พี่สี่ท่านหลอกพวกเราใช่หรือไม่” เสิ่นเซวียนและอีกสองคนสบตากันปราดหนึ่ง แววตาต่างก็มีความสงสัย ตอนนี้พวกนางปวดเอวปวดหลังแล้ว ยังจะมีอะไรทรมานได้มากกว่านี้อีก

 

 

เสิ่นเวยเลิกคิ้ว “ข้าจะหลอกพวกเจ้าทำไม นี่พูดมาจากประสบการณ์ล้วนๆ ไม่เชื่อก็กลับไปถามพี่รองน้องสามสิ พวกเขาต่างก็เคยฝึกยุทธ์ รู้ดีที่สุด การอบรมกฎระเบียบกับการฝึกยุทธ์นี้มีหลักการเดียวกัน”

 

 

“ไม่ได้ขู่ให้พวกข้ากลัวจริงๆ ใช่หรือไม่” เสิ่นเซวียนถามยืนยันอีกครั้ง

 

 

“ที่คุณหนูสี่พูดล้วนเป็นเรื่องจริง นางไม่ได้หลอกพวกเจ้า” เสียงของแม่นมมั่วดังขึ้นจากหน้าประตู

 

 

เสิ่นเวยและคนทั้งสามลุกขึ้นยืนทันที กล่าวด้วยความเคารพ “แม่นมมั่ว”

 

 

แม่นมมั่วพลางพยักหน้าพลางเดินเข้ามา นางมองเสิ่นเวยแล้วกล่าว “มิน่าเล่าคุณหนูสี่ถึงเรียนรู้เร็วเพียงนี้ ที่แท้แล้วก็มีพื้นฐานยุทธ์นี่เอง” ก่อนหน้านี้นางไม่เคยคิดถึงด้านนี้มาก่อนเลย อันที่จริงบุตรสาวตระกูลใหญ่ที่นางเคยสอนมาก็ไม่มีสักคนที่ฝึกยุทธ์

 

 

“พูดเช่นนี้ฝึกยุทธ์ก็ยังคงมีผลดีงั้นหรือ ไม่ใช่ว่ากันว่าฝึกแล้วแขนและขาจะใหญ่กำยำงั้นหรือ” เสิ่นเซวียนเอ่ยข้อสงสัยของตนออกมา อย่างไรเสียแม่นางก็บอกนางเช่นนี้

 

 

แม่นมมั่วกล่าว “สตรีหวังจะฝึกศิลปะการต่อสู้ที่ล้ำลึกให้มากไม่ได้หรือ เพียงแค่เรียนรู้กระบวนท่าต่อสู้เล็กน้อยออกกำลังขาหน่อยก็เท่านั้นเอง พวกเจ้าดูคุณหนูสี่สิ มีตรงไหนดูไม่ดีหรือ ไม่ได้จะบอกว่าฝึกยุทธ์แล้วดี แต่สตรีก็ควรจะออกกำลังหน่อยจึงจะดี หนึ่งก็เพื่อให้ดูดี พวกเจ้าคิดว่าเหตุใดสตรีที่เต้นรำเป็นเหล่านั้นถึงได้เดินออกมาสวยเพียงนั้น ก็เพราะว่ารูปร่างของพวกนางสูงและตรง”

 

 

นางหยุดครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวต่อ “สองก็เพื่อทำให้สุขภาพร่างกายแข็งแรง สตรีที่ออกกำลังมากๆ มักจะมีร่างกายที่ดีกว่าสตรีที่อยู่ในห้องไม่ขยับ หลังจากนี้พวกเจ้าต้องแต่งเข้าบ้านสามี คลอดบุตรเป็นประตูสู่นรก เหตุใดจวนต่างๆ ในเมืองหลวงของเราถึงได้มีภรรยาคนที่สองรองจากภรรยาคนแรกที่เสียชีวิตมากเพียงนั้น ก็เพราะว่าไม่ผ่านด่านคลอดบุตรด่านนี้ แต่สตรีชาวบ้านในชนบทที่ทำงานตรากตรำในที่ดินทั้งวันกลับมีอัตราการคลอดบุตรยากน้อยอย่างยิ่ง ถูกต้อง เพราะว่าพวกนางทำงานทั้งวันจึงมีร่างกายที่แข็งแรง”

 

 

สายตาที่มองแม่นมมั่วของเสิ่นเวยเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา หลักการเหล่านี้นางผู้ซึ่งมาจากยุคปัจจุบันย่อมเข้าใจดี แต่แม่นมมั่วที่เป็นคนในพื้นที่กลับพูดหลักการเช่นนี้ออกมาได้ ทำให้นางต้องเปลี่ยนมุมมองใหม่จริงๆ

 

 

เสิ่นเซวียนกับเสิ่นปิงคล้ายกำลังครุ่นคิด รู้สึกว่ามีเหตุผลอย่างยิ่ง เสิ่นเซวียนมีน้าเล็กผู้หนึ่งก็คลอดบุตรยากจนเสียชีวิตเช่นกัน นางยังได้ยินแม่นางทอดถอนใจอยู่รางๆ บอกว่าน้าเล็กของนางสุขภาพไม่ดี

 

 

แม้ว่าเสิ่นเย่ว์จะไม่เข้าใจความหมายที่แม่นมมั่วพูด แต่นางก็มีสติปัญญาน้อยๆ ของนาง ดูสีหน้าท่าทางของเหล่าพี่สาวก็รู้แล้วว่าคำพูดของแม่นมมั่วมีเหตุผล นางไม่เข้าใจไม่สำคัญ แต่จดจำและปฏิบัติตามก็พอแล้วไม่ใช่หรือ

 

 

“คุณหนูทั้งหลายไม่ต้องเป็นกังวลมากนัก รอกลับไปแช่น้ำร้อน ให้สาวใช้นวดแขนทุบขาก็จะคลายความเหนื่อยล้าไปได้มากอย่างยิ่ง วันที่สองก็จะไม่ทรมานเพียงนั้นแล้ว ผ่านไปหลายวันเข้าร่างกายก็จะปรับตัว สบายยิ่งขึ้น” เสียงของแม่นมมั่วดังขึ้นอีกครั้ง

 

 

เสิ่นเซวียนและคนอื่นๆ จึงวางใจลงเล็กน้อย

 

 

แม้สีหน้าเสิ่นเวยจะเรียบเฉย แต่ในใจกลับอดถอนหายใจไม่ได้ สติปัญญาของคนโบราณดูถูกไม่ได้จริงๆ ยุคปัจจุบันทุกคนต่างก็รู้ว่าเรียนวิชาพละเสร็จแล้วต้องทุบๆ ขา ทุบให้กล้ามเนื้อที่ปวดเมื่อยหลังจากออกกำลังกายผ่อนคลายลง แต่แม่นมมั่วกลับอาศัยประสบการณ์ของตนเองสรุปวิธีเช่นนี้ออกมา ทำให้คนเลื่อมใสจริงๆ

 

 

เดิมเสิ่นเวยคิดว่าจะได้เรียนกฎระเบียบความสวยความงาม อยู่อย่างสงบสุขจนกระทั่งนางออกเรือน ไม่คิดว่าในจวนจะเกิดเรื่อง วันคืนที่สุขสบายของนางก็ถูกทำลายลงทันที

 

 

ต้นเหตุของเรื่องเป็นเช่นนี้ วันหนึ่ง นายท่านผู้เฒ่าโหวเพิ่งจะออกมาจากเรือน ก็ถูกหญิงชราที่ไม่รู้ว่าวิ่งออกมาจากไหนกอดขาทั้งสองโขกศีรษะร้องขอให้ช่วยชีวิต

 

 

นายท่านผู้เฒ่าโหวตกใจ สั่งคนให้ดึงหญิงชราผู้นี้ออก วิเคราะห์อย่างละเอียดอยู่นาน จู่ๆ ก็พบว่านี่คือสาวใช้ที่ออกเรือนพร้อมบุตรสาวของเขามิใช่หรือ นางควรจะอยู่กับบุตรสาวของเขาที่อวิ๋นโจวไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงมาอยู่ในจวนได้ นางเพิ่งจะร้องขอให้ช่วยชีวิต หรือว่าบุตรสาวของเขาจะเกิดเรื่องขึ้นแล้ว

 

 

นายท่านผู้เฒ่าโหวมีบุตรสาวหนึ่งคน แน่นอนว่าเป็นบุตรสาวอนุภรรยา มีแม่เดียวกันกับลูกชายคนรองเสิ่นหงอู่ อายุน้อยกว่าบุตรคนที่สามเสิ่นหงเซวียนสองปี สิบแปดปีก่อนแต่งงานกับบัณฑิตระดับมณฑลจากตอนกลางของแคว้นที่มาสอบราชการในเมืองหลวง หลายปีมานี้ตามสามีรับราชการอยู่ข้างนอกมาโดยตลอด