บทที่  31 : ผู้มีพระคุณ

กลุ่มคนที่พากันเดินออกจากภัตตาคารมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลนั้น เคลื่อนที่ไปอย่างเชื่องช้า ซูอานค่อยๆเดินทอดน่องไปอย่างสบายใจ จนกระทั่งฮั๋วเว่ยเฟิงที่เดินตามหลังไปอย่างร้อนใจต้องเอ่ยปากว่า

“คุณช่วยเดินให้เร็วกว่านี้หน่อยจะได้มั๊ยครับ ? ชีวิตของลูกผมกำลังอยู่ในอันตราย !”

ฮั๋วเว่ยเฟิงไม่กล้าที่จะพูดไม่ดีกับซูอานอีก เพราะเวลานี้ซูอานเสมือนฟางเส้นสุดท้ายสำหรับเขา ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งจะใช้ปืนจ่อหัวซูอาน แต่ตอนนี้กลับยังจะข่มขู่ให้เขาไปช่วยลูกสาวของตนอีกอย่างนั้นหรือ ?

ซูอานตอบกลับเสียงเบา “ไม่ต้องรีบร้อนไปนัก ปล่อยให้เกายั่วเต๋อเต้นเร่าๆต่ออีกสักพัก !”

คำพูดของซูอานบ่งบอกชัดเจนว่า ที่เขาจงใจเดินอย่างเชื่องช้าราวกับหอยทากนั้น แท้ที่จริงแล้วต้องการกลั่นแกล้วเกายั่วเต๋อให้ร้อนอกร้อนใจเล่นอีกสักพัก

เมื่อซูอานและคนอื่นๆไปถึงห้องผ่าตัด เกายั่วเต๋อก็วิ่งออกมาพอดี และทรุดลงไปกับพื้นอย่างท้อแท้สิ้นหวัง

เมื่อเห็นท่าทางของเกายั่วเต๋อ ฮั๋วเว่ยเฟิงก็รู้ทันทีว่าสถานการณ์ในห้องผ่าตัดนั้นต้องไม่ดีแน่ จึงร้องตะโกนออกไปด้วยความโมโห

“เกิดอะไรขึ้น ?! เกิดอะไรกับลูกสาวของฉัน ?”

เกายั่วเต๋อตกใจจนแทบช็อคเมื่อเห็นว่าฮั๋วเว่ยเฟิงกลับมาแล้ว เพราะนั่นย่อมหมายถึงชีวิตของเขาที่จะต้องสั้นลง !

แต่เมื่อเห็นซูอานเดินเคียงข้างฮั๋วเว่ยเฟิงเข้ามาด้วย เขาก็ถึงกับกระโดดลุกขึ้นจากพื้นทันที !

“ซูอาน ! แกมาดูให้เห็นกับตาว่าสิ่งที่แกทำลงไปส่งผลยังไงบ้าง ?”

ซูอานไม่สนใจเกายั่วเต๋อที่ร้องตะโกนออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด เขามองเกายั่วเต๋อไม่ต่างจากอากาศธาตุ

เกายั่วเต๋อไม่ยอมหยุดอยู่เพียงเท่านั้น เขายังร้องตะโกนต่อด้วยเสียงอันดังว่า “ที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ก็เพราะแก !  ถ้าเมื่อครู่แกไม่ขวางทาง คุณหนูว่านว่านก็คงไม่เป็นแบบนี้ !”

ทันทีที่ซูอานได้ยินคำกล่าวหาของเกายั่วเต๋อ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นขุ่นเคืองทันที และตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ขวางทางงั้นรึ ? เจ้าอย่าได้พูดจาเพ้อเจ้อ ข้าว่าเป็นเจ้าตัดโดนเส้นเลือดใหญ่ของนางต่างหากเล่า นางถึงได้เลือดไหลไม่หยุดเช่นนี้”

เกายั่วเต๋อถึงกับหน้าเปลี่ยนสีทันที และรีบระล่ำระลักตอบกลับไปว่า “แกอย่ามากล่าวหากันอย่างนี้นะ ฉันไม่ได้ตัดโดนเส้นเลือดใหญ่เลยแม้แต่น้อย !”

“เจ้าเป็นถึงประธานโรงพยาบาลเจียงโจว แต่เพียงแค่เลือดไหลไม่หยุดกลับไม่สามารถแก้ไขได้”

ซูอานทำเสียงเย้นหยันพร้อมกับพูดต่อว่า “จะเป็นไปได้อย่างไรกันที่ข้าพูดคุยไม่ถึงสามนาที กลับทำให้นางเกิดอาการเลือดไหลไม่หยุดได้เชียวหรือ ? เจ้าเป็นหมอประเภทใดกันแน่ถึงได้วินิจฉัยไม่ถูก ?”

เกายั่วเต๋อถึงกับนิ่งอึ้งไปเมื่อได้ยินคำถามของซูอาน และได้แต่คิดว่า จริงดังที่ซูอานพูด เพราะเพียงแค่ล่าช้าสองสามนาที ไม่น่าเป็นเหตุให้เลือดไหลไม่หยุดรุนแรงได้ถึงเพียงนั้น

หรือเป็นเพราะความผิดพลาดของตัวเขาเองอย่างนั้นหรือ ?

ไม่ ! เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน !

เกายั่วเต๋อถึงกับใจสั่นอย่างรุนแรง หน้าผากของเขามีเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาเต็มไปหมด สีหน้าซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด

“นี่แก .. แกอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ ! ที่คุณว่านว่านตายก็เพราะแกต่างหากล่ะ !”

ทันทีที่ฮั๋วเว่ยเฟิงได้ยินเกายั่วเต๋อพูดคำว่า ‘ตาย’ เขาก็ตรงเข้าไปเตะเกายั่วเต๋อทันที

“นี่แกพูดบ้าอะไรกัน ? ลูกสาวของฉันตายแล้วงั้นเหรอ ?”

เกายั่วเต๋อรู้ตัวว่าทำผิดพลาดไปจึงรีบเปลี่ยนคำพูดทันที “ท่านประธานฮั๋วครับ ได้โปรดให้อภัยผมด้วย ผมใช้คำพูดผิดไปเพราะโมโหมากไปหน่อย คุณหนูว่านว่านแค่อยู่ในขีดอันตราย แต่ชีพจรยังเต้น และยังหายใจอยู่ครับ !”

เมื่อได้ฟังคำอธิบายของเกายั่วเต๋อ ฮั๋วเว่ยเฟิงก็สงบลงในทันทีพร้อมกับจ้องหน้าเกายั่วเต๋อ และตะโกนใส่หน้าว่า

“แกมันไร้ประโยชน์จริงๆ แต่ถ้าลูกสาวของฉันรอด ฉันจะไว้ชีวิตแก !”

ซูอานไม่สนใจเกายั่วเต๋อ และเดินตรงเข้าไปในห้องผ่าตัดทันที และครั้งนี้เขาตรงเข้าไปอย่างรวดเร็ว ไม่เชื่องช้าเหมือนก่อนหน้าอีก

เขารู้เว่าเวลานี้ฮั๋วว่านว่านกำลังตกอยู่ในอันตราย จึงต้องรีบเข้าช่วยชีวิตของเธอไว้ก่อน ไม่เช่นนั้นคงต้องเกิดปัญหาใหญ่ขึ้นกับตัวเองเป็นแน่

เวลานี้เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะสามารถเอาชนะลูกกระสุนปืนได้ และเขาคงต้องถูกยิงตายแน่หากฮั๋วว่านว่านเป็นอะไรไป ซูอานจึงต้องรีบช่วยชีวิตของเธอให้เร็วที่สุด !

ทันทีที่ซูอานเข้าไปในห้องผ่าตัด ภาพที่เขาเห็นในเวลานี้ก็คือ ทั้งแพทย์และพยาบาลต่างก็พากันยืนมือสั่นด้วยความตกอกตกใจ เพราะหากฮั๋วว่านว่านเป็นอะไรไป พวกเขาทุกคนในที่นี้จะต้องเดือดร้อนอย่างแน่นอน !

“พวกเจ้าหลีกไป !”

ซูอานร้องตะโกนสั่งกลุ่มแพทย์และพยาบาลให้หลบออกไปทันที น้ำเสียงของเขาคือคำสั่ง ไม่ใช่น้ำเสียงของการสอบถามหรือต่อรอง !

และแน่นอนว่าเมื่อกลุ่มของแพทย์และพยาบาลได้ยินคำสั่งของซูอาน ทั้งหมดต่างก็จ้องมองเขาด้วยสีหน้าโมโหขุ่นเคือง เพราะซูอานไม่เพียงเป็นแค่เด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง แต่ยังวิ่งเข้ามาในห้องผ่าตัดโดยไม่สวมชุดฆ่าเชื้ออีกด้วย

“ใครให้คุณเข้ามาในห้องนี้ !” แพทย์คนหนึ่งร้องตะโกนถามออกมาด้วยความโมโห

“ฮั๋วเว่ยเฟิงสั่งให้ข้าเข้ามาในห้องนี้ หากพวกเจ้ายังไม่ถอยออกไป ข้าก็ไม่รับปากว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพราะลูกกระสุนปืนล้วนไม่มีตา !”

คำขู่ของซูอานนั้นนับว่าได้ผล เพราะทำให้กลุ่มแพทย์และพยาบาลค่อยๆ ถอยออกห่างจากเตียงผ่าตัดทีละคนสองคน

ซูอานเหลือบมองเครื่องวัดชีพจร และเมื่อเห็นว่าอยู่ในขั้นวิกฤติ เขาจึงต้องรีบทำการรักษาอย่างเร่งด่วน !

“เจ้าเข้ามาช่วยข้า !”

ทันทีที่ได้ยินคำสั่งของซูอาน หลี่ตันก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว และรู้ว่าเวลานี้ซูอานกำลังต้องการความช่วยเหลือจากตนเอง ต่อให้เธอไม่รู้สึกมีหวังนัก แต่ก็ต้องช่วยซูอานให้ถึงที่สุด !

“ขอเข็ มยาวสำหรับฝังเข็มที่ผ่านการฆ่าเชื้อแล้ว !”

“ฉันจะไปเอามาให้เดี๋ยวนี้ !”

หลี่ตันรีบวิ่งออกไปจากห้องผ่าตัดทันที จากนั้นไม่นานเธอก็กลับมาพร้อมกับถุงใส่เข็มยาวที่ใช้สำหรับการฝังเข็ม

ซูอานหยิบออกมาหนึ่งเล่มพร้อมกับกำชับหลี่ตันว่า “เดี๋ยวข้าจะทำการฝังเข็มห้ามเลือดให้นาง เจ้าอย่าได้ตกอกตกใจหรือหวาดกลัวเลือดที่ไหลออกมาจำนวนมากนี้ หน้าที่ของเจ้าคือคอยให้เลือดอย่างต่อเนื่องเท่านั้น ..”

“ได้ค่ะ !”

หลี่ตันเองก็เป็นพยาบาล และเคยช่วยในห้องผ่าตัดมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว เธอจึงไม่ได้รู้สึกกลัวเลือดอย่างที่ซูอานคิด

ซูอานพยักหน้า และหันไปมองฮั๋วว่านว่านที่นอนหลับตาแน่นิ่งอยู่บนเตียงผ่าตัด ..

ก่อนหน้านี้ซูอานไม่สามารถรักษากระดูกนิ้วมือที่หักของตนเองได้นั้น เพราะเขายังไม่มีพลังชีวิตแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้แตกต่างจากครั้งนั้น เวลานี้เขามีพลังชีวิตอยู่ในร่างกายแล้ว แม้จะไม่มากมาย แต่ก็เพียงพอที่จะรักษาอาการของฮั๋วว่านว่านได้อย่างง่ายดาย

เขาเป็นถึงจักรพรรดิแห่งเซียน ย่อมต้องมีพรสวรรค์อย่างที่เซียนควรจะมี และนอกเหนือจากพรสวรรค์เหล่านี้แล้ว เขายังเก่งในเรื่องของการฝังเข็มและการแพทย์ด้วย

ซูอานสำรวจบาดแผลของฮั๋วว่านว่านที่ยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด จากนั้นจึงทำการฝังเข็มเล่มยาวลงไปที่จุดฝังเข็มอย่างแม่นยำ

จากนั้น ซูอานได้ดึงเข็มออกมาอีกห้าเล่ม และจัดการฝังลงไปที่จุดฝังเข็มอีกห้าแห่งพร้อมกันในคราวเดียว

แต่ในเวลานั้น หลังจากที่ร่างกายของฮั๋วว่านว่านมีเข็มยาวปกคลุมตามร่างกายอยู่เต็มไปหมดนั้น กลับมีเลือดไหลออกมามากขึ้นกว่าเดิม และดูเหมือนฮั๋วว่านว่านจะมีอาการทรุดลงกว่าเดิมด้วย

หลี่ตันเห็นเช่นนั้นถึงกับตกใจอย่างมาก และเธอเองก็ไม่เคยเห็นเลือดไหลออกมากขนาดนี้มาก่อนเช่นกัน !

“ซูอาน ?!”

หลี่ตันร้องเรียกชื่อซูอานออกมาด้วยความตกใจกลัว แต่ซูอานกลับกำชับเสียเย็น “ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดี !”

ทันทีที่ได้ยินเสียงเตือนของซูอาน หลี่ตันจึงรีบกลับไปทำหน้าที่ให้เลือดของตนเองต่อทันที เธอทำการเติมเลือดลงไปในถุงอย่างต่อเนื่องไม่ให้ขาด

….

ในระหว่างนั้นเกายั่วเต๋อที่อยู่ข้างนอกก็ยังคงพูดเตือนฮั๋วเว่ยเฟิงไม่หยุด

“ท่านประธานฮั๋ว .. คุณให้เด็กคนนั้นเข้าไปได้ยังไงกัน ?”

“คุณฮั๋วครับ .. นั่นจะยิ่งทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงนะครับ !”

“เด็กนั่นไม่ใช่หมอ ! คุณฮั๋วครับ คุณกล้าเชื่อใจเด็กคนนั้นได้ยังไงกัน ?”

ไม่เพียงแค่เกายั่วเต๋อเท่านั้นที่พูดกับฮั๋วเว่ยเฟิงเช่นนั้น แต่หมอและพยาบาลคนอื่นต่างก็พากันพูดเป็นเสียงเดียวกัน

ฮั๋วเว่ยเฟิงยังคงนิ่งเงียบไม่พูดอะไร เวลานี้เขาไม่ต้องการพูดอะไรทั้งนั้น เขากำลังรอฟังผลเพียงอย่างเดียวเท่านั้น เพราะนี่คือการเดิมพัน และเป็นทางเลือกเดียวของเขาในเวลานี้ !

หากเขาไม่ยอมให้ซูอานเข้าไป หมอที่กำลังพูดไม่หยุดอยู่พวกนี้จะสามารถช่วยชีวิตลูกสาวของเขาได้อย่างนั้นหรือ ? คำตอบคือ .. ไม่มีทาง !

และในเวลานี้ .. ขณะที่ไฟห้องผ่าตัดยังคงเป็นสีแดง เหล่าแพทย์และพยาบาลต่างก็พากันเดินออกมาจากห้องกันหมด

เวลานี้ฮั๋วเว่ยเฟิงแทบจะยืนไม่อยู่ ขาของเขาอ่อนปลวกเปียก ในขณะที่ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ห้องผ่าตัดโดยไม่ยอมละสายตาไปไหนเลยแม้แต่วินาทีเดียว

เขาจ้องมองด้วยความหวังว่าลูกสาวของเขาจะสามารถกลับออกมาจากห้องนั้นได้อย่างปลอดภัย !

ไม่นานนัก ..  หลี่ตันก็เดินเข็นเปลผู้ป่วยออกมาด้านนอกโดยมีซูอานเดินตามหลังออกมา บนหน้าผากของเขามีเหงื่อเม็ดโตผุดอยู่เต็มไปหมด

“ลูกสาวของผมเป็นยังไงบ้าง ?”

ฮั๋วเว่ยเฟิงร้องตะโกนถามออกไปเสียงสั่น แววตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความหวัง ..

“คุณหนูฮั๋วว่านว่านปลอดภัยแล้วค่ะ !”

หลี่ตันร้องตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดขีด ใบหน้าที่ซีดขาวไร้สีเลือดก่อนหน้านี้ได้เปลี่ยนเป็นสีแดงสุกปลั่ง และหินที่หนักอึ้งบนบ่าเมื่อครู่ก็ได้ถูกวางลงที่พื้นไปแล้ว

ฮั๋วเว่ยเฟิงคุกเข่าลงกับพื้นทันที เขาจ้องมองซูอานพร้อมกับพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด และอับอาย “ผมขอโทษ ! ผู้มีพระคุณ ..”