นิยายย้อนชีวิตพิชิตเซียน ย้อนชีวิตพิชิตเซียน – บทที่ 66 : เหอหลิงซี

บทที่ 66 : เหอหลิงซี

ซูอานไม่เพียงไม่ยกมือขึ้นตามที่บอดี้การ์ดสั่งแต่ร่างของเขากลับพุ่งตรงเข้าใส่ร่างของชายที่ถือปืนด้วยความรวดเร็ว

ด้วยความตกใจ ชายผู้นั้นจึงลั่นไกใส่ร่างของซูอานที่พุ่งเข้ามาทันทีเช่นกัน แต่กลับกลายเป็นกระสุนด้านและได้ยินเพียงแค่เสียงคลิกเท่านั้นจากนั้นชายถือปืนจึงลั่นไกใหม่อีกสองสามครั้งแต่ก็ ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น..

แต่ในเวลานั้นร่างของซูอานก็มาถึงด้านข้างของชายถือปืนแล้ว พร้อมกับ ฟาดฝ่ามือของตนเข้าที่กระบอกปืนในมือในขณะที่เท้าของซูอานก็เตะเข้าที่ต้นขาของชายผู้นั้นอย่างรุนแรง

อย่าว่าแต่จะตอบโต้เลย แม้แต่รับมือซูอานชายถือปืนยังไม่สามารถทําได้และเวลานี้ร่างของเขาก็ได้ไปนอนกองอยู่กับ พื้นเรียบร้อยแล้ว!

แต่ซูอานไม่หยุดอยู่เพียงแค่นั้นเขาเตะปืนพกกระเด็นออกไปไกล ก่อนจะพุ่งเข้าไปจับแขนของชายผู้นั้นหักทิ้งมันกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพร อมกับเหงื่อเม็ดโตที่ไหลออกมาเต็ม หน้า
ปัง!

ในระหว่างนั้นกลับมีเสียงปืนดังแทรก นมาอีกหนึ่งนัด แต่ไม่โดนซูอานเพียง แค่เฉียดไปอย่างหวุดหวิดเท่านั้น

ซูอานถึงกับเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที และสัมผัสได้ถึงอันตรายที่กําลังจะเกิด ขึ้น เขาไม่เคยได้ใกล้ชิดกับความตาย มากถึงเพียงนี้มาก่อนเลย ซูอานรู้ว่าศัตรู ของเขานั้นไม่ได้ยิงพลาด แต่ตั้งใจที่จะ ยิงเพียงแค่ให้เฉียดไปเท่านั้น!

สําหรับมือสไนเปอร์ที่แม่นยําเช่นนี้ ต่อ ให้เขาเคลื่อนไหวก็ยังยิงไม่พลาดเป้า แล้วจะสาอะไรกับที่เขานั่งอยู่นิ่งๆด้วย เล่า

หญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากด้าน ข้างของหินก้อนใหญ่ ผมที่ย้อมด้วยสีฟ้า น้ําทะเลนั้นถูกปล่อยให้ยาวสยาย และ ให้ความรู้สึกถึงผู้หญิงกํากั่นใจถึง ดวง ตาทั้งสองของเธอที่จ้องมองซูอานนั้นมี เพียงความเย็นชา และไม่มีแม้แต่ความ สงสารเห็นใจปรากฏให้เห็น

หญิงสาวจ้องมองซูอานด้วยความสน อกสนใจพร้อมกับพูดขึ้นว่า “นี่ถ้าไม่เห็น แก่ว่าคุณไม่ได้ฆ่าลูกน้องของฉันแล้วล่ะ ก็ กระสุนเมื่อครู่คงไปฝังอยู่ในหัวคุณ แล้ว!”

ซูอานจ้องมองหญิงสาวที่คิดเอาชีวิต เขาด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว ในขณะที่ถาม ออกไปว่า “ข้าอยากรู้ว่าเจ้ามีเหตุผลอัน ใดที่ห้ามไม่ให้ผู้อื่นเข้าไปในบ่อโลหิต มังกร?”

หญิงสาวยิ้มออกมาเล็กแต่ไม่ตอบ แววตาเย็นชาของเธอยังคงจับจ้องอยู่ที่ ร่างของซูอาน..

“ไม่ว่าเจ้าจะรู้อะไรมา ย่อมเป็นสิ่งเดีย วกันกับที่ข้าได้รู้มาเช่นกัน ฉะนั้นแล้วอ ย่าหวังว่าข้าจะปล่อยให้กอบโกยแต่ เพียงผู้เดียว!”

หญิงสาวยิ้มเล็กน้อย และเดินเข้าไป ใกล้ซูอานมากขึ้นพร้อมกับเอ่ยออกไป ว่า “หน้าตาของคุณก็ดูฉลาดดีนี่”

แต่ในระหว่างนั้น ร่างของซูอานก็พุ่ง เข้าไปหาร่างของหญิงสาวอย่างรวดเร็ว ทันทีเช่นกัน และมือของเขาก็กําอยู่ที่ว่า คอของเธอ พร้อมกับเอ่ยออกไปว่า

“เจ้าประมาทมากเกินไป!”

แต่หญิงสาวกลับไม่มีอาการตื่นตระหน กเลยแม้แต่น้อย เธอตอบซูอานกลับไป ด้วยรอยยิ้ม “ก็ลองดูว่ามือของคุณกับ ลูกปืน อะไรจะไวกว่ากัน?”

หญิงสาวดูมั่นอกมั่นใจอย่างยิ่งว่า ปืน สไนเปอร์ในมือของบอดี้การ์ดด้านหลัง จะสามารถสังหารซูอานได้ก่อนที่ซูอาน จะทันได้บีบคอเธอ แต่ซูอานตอบกลับ ด้วยน้ําเสียงนิ่งเรียบเช่นกัน..

“หรือเจ้าต้องการจะลองดูก็ย่อมได้?”

หญิงสาวถึงกับชะงักไปทันที เพราะคิ ดไม่ถึงว่าซูอานจะไม่หวาดกลัวและ ตกใจกับสไนเปอร์ในมือของเธอเช่นนี้ และได้แต่คิดว่าเขาไปเอาความมั่นอก มั่นใจเช่นนี้มาจากที่ไหน?

“อย่าลืมว่าสไนเปอร์สามารถฆ่าคุณได้ ภายในเสี้ยววินาที!”

“งั้นรึ? ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ต้องทดสอบ ด้วยตัวเองว่า เจ้าหรือข้าที่จะเป็นฝ่าย ตายก่อน!”

หญิงสาวจ้องมองแววตาสงบนิ่งไร้ซึ่ง อารมณ์ของซูอานแล้ว ก็ไม่อาจสงบจิต สงบใจได้อีกต่อไป และได้แต่คิดว่าเด็ก หนุ่มคนนี้เชื่อมั่นว่ามือของเขาจะเร็วกว่า ลูกกระสุนปืนจริงๆน่ะหรือ?

เป็นไปไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นไปไม่ ได้! ไม่มีมนุษย์คนไหนสามารถเคลื่อนที่ ได้ว่องไวกว่าลูกกระสุนปืนแน่ เว้นแต่ว่า จะเป็นเซียน หรือเทพเจ้าเท่านั้น!
แต่ถึงอย่างไรหญิงสาวก็ไม่กล้าที่จะ ทดสอบ เธอไม่สามารถใช้ชีวิตของตัว เองเป็นเครื่องเดิมพันได้ แม้ว่าเธอจะมี โอกาสชนะมากกว่าก็ตาม!

และต่อให้เธอมั่นใจเต็มร้อย เธอก็ไม่ก ล้าใช้ชีวิตของตัวเองเป็นเครื่องเดิมพัน แน่!

“เอาล่ะ ฉันจะปล่อยคุณ ส่วนคุณก็ป ล่อยฉัน..” หญิงสาวเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น

“ไม่ได้นะครับคุณเหอ! ถ้าปล่อยมันไป มันจะเป็นอันตรายต่อพวกเราแน่!”

ชายที่ถือสไนเปอร์ได้แต่ร้องตะโกนอ อกมาด้วยความโมโห แต่ก็ไม่กล้าขัดคํา สังของคุณหนูเหอ!

ซูอานรู้ดีว่าคนกลุ่มนี้ต้องมาจากประ เทศอื่นแน่ เพราะในประเทศจีนการมีปืน ไว้ในครอบครองถือเป็นอาชญากรรม ชนิดหนึ่งเลยทีเดียว แต่คนกลุ่มนี้กลับมี ทั้งปืนพก และสไนเปอร์อีกด้วย ซึ่งแส ดงให้เห็นว่าพวกเขาต้องไม่ธรรมดาแน่

หากดูจากลัษณะภายนอก และสํา เนียง พวกเขาน่าจะมาจากฮ่องกง หรือ ไม่ก็มาเก๊า..

ซูอานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดจึงหัน ไปมองหญิงสาวพร้อมกับถามขึ้นว่า “แม่ นางเหอ.. คงจะเป็นชาวมาเก๊าสินะ?”

หญิงสาวถึงกับชะงักไปเล็กน้อยที่ซูอา นสามารถคาดเดาได้อย่างถูกต้อง แต่ ความจริงเธอก็ไม่จําเป็นที่จะต้องปกปิด ฐานะของตัวเอง จึงตอบซูอานไปตาม ความจริง

“ใช่แล้ว! ฉันมาจากมาเก๊า มีชื่อว่าเห อหลิงซี”

“เหอหลิงซี..” ซูอานหยุดนิ่งไปเล็ กน้อย แล้วจึงถามต่อว่า “ครอบครัวของ คุณเปิดบ่อนคาสิโนสินะ?”

บ่อนคาสินโตของสกุลเหอนั้น แทบไม่ มีใครในโลกนี้ไม่รู้จัก และพวกเขาก็เป็น เจ้าของธุรกิจบ่อนคาสิโนที่ใหญ่โต มี เงินนับหมื่นล้าน

ชายที่ถือสไนเปอร์พูดขึ้นด้วยน้ําเสียง เย็นชา “ไอ้หนู การรู้เยอะไปก็ใช่ว่าจะ เป็นเรื่องดี!”

เหอหลิงซีทําท่าทางให้ชายผู้นั้นหยุด พูด พร้อมกับจ้องมองซูอานด้วยความ สนอกสนใจ พร้อมกับพูดขึ้นว่า

“แม้คุณจะดูเป็นคนรอบรู้ แต่ก็รู้เพียง แค่ผิวเผินเท่านั้น!”

“เจ้าเชื่อจริงๆว่าข้าไม่รู้อะไรมากกว่านี้ งั้นรึ?” ซูอานตอบกลับยิ้มๆ

“คุณมาที่นี่ต้องการอะไร?” หญิงสาว ถามซูอานออกไปตามตรง

“ข้ามาที่บ่อโลหิตมังกรแห่งนี้ก็เพื่อมา ค้นหาบางสิ่งบางอย่างเท่านั้น!”

“คุณก็น่าจะเคยได้ยินมาบ้างว่า หลาย คนมาที่บ่อมังกรแห่งนี้ แต่ไม่เคยมีใครก ลับไปพร้อมความสําเร็จเลยแม้แต่คน เดียว และหลายคนก็ต้องเอาชีวิตมาทิ้ง ที่นี่ !”

“เจ้าฆ่าพวกเขางั้นรึ?”

เหอหลิงซีส่ายหน้า “ไม่ใช่! พวกเขา ล้วนตายเพราะบ่อโลหิตมังกรนั่น!”

“พวกเขาจมน้ําตายงั้นรึ?” ซูอานเอ่ย ถามด้วยความอยากรู้

“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน.. แต่ที่บ่อมัง กรแห่งนี้มักมีกระดูกของมนุษย์ลอย นมาให้เห็นเรื่อยๆ แล้วสภาพกระดูกก็เห มือนคนเพิ่งตายใหม่ๆด้วย!”

เหอหลิงซีเล่าจบ ใบหน้าของเธอก็ปรากฏร่องรอยของความหวาดกลัวและความรู้สึกสยดสยองและทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ขนของเธอก็จะลุกชันทั่วทั้งตาและเย็นไปทั่วทั้งสันหลัง

“ฉันได้ยินมาว่าภายในบ่อโลหิตมังกรแห่งนี้มีสมบัติมากมายและมีหนึ่งอย่าง ที่สามารถช่วยชีวิตคนใกล้ตายได้ฉันก็เลยมาที่นี่”

แน่นอนว่าผู้คนที่มาที่นี่ล้วนแล้วแต่มาเพราะสมบัติพวกนี้แน่คงไม่มีใครมาที่นี่เพื่อต้องการท่องเที่ยว..

“ในวันที่พวกเรามาถึงที่นี่ ก็เกิดเหตุการณ์ที่น่ากลัวขึ้นเหมือนกัน..”

ปรากฏว่าเหอหลิงซีและคนอื่นๆในกลุ่มที่ดั้นด้นเดินทางไกลมาถึงที่นี่นั้นหนึ่งในคนสําคัญที่สุดในกลุ่มก็คืออาจารย์เฉิงที่ร่ําลือว่าเก่งกาจเรื่องการดูฮวงจัยและเป็นอาจารย์ที่โด่งดังที่สุดในมาเก๊าเลยที่เดียว

เศรษฐีและผู้มีอํานาจในมาเก๊าหากจะซื้อบ้านที่ดินหรือเปิดกิจการใดๆล้วนแล้วแต่ต้องเชิญอาจารย์เฉิงไปดูฮวงจุ้ยและแก้ฮวงจุ้ยให้ทั้งสิ้น
และที่เหอหลิงซีเดินทางมาที่นี่ก็เพราะว่าปู่ของเธอนั้นนับวันยิ่งสุขภาพอ อนแอลงเรื่อยๆ และเมื่อได้ยินว่าในบ่อโลหิตมังกรแห่งนี้มีของวิเศษอย่างหนึ่งที่จะช่วยชีวิตคนได้เธอจึงรีบเดินทางมา ที่นี่พร้อมกับเชิญอาจารย์เฉิงมาด้วย

และเมื่อมาถึงเธอกับกลุ่มของอาจารย์เฉิงก็ได้ตั้งแคมป์อยู่ใกล้ๆบริเวณบ่อโลหิตมังกรแห่งนี้ส่วนอาจารย์เฉิงก็ได้ขึ้นไปบนหน้าผา และเริ่มร่ายมนต์คาถา..

จนกระทั่งเข้าสู่ยามค่ําคืน อาจารย์เฉงก็ยังคงนั่งสาธยายมนต์ไม่หยุด ทุกคน ต่างก็ไม่มีใครต้องการเข้าไปรบกวนอาจารย์เฉิงต่างคนจึงต่างแยกย้ายกันเข้านอน..

แต่เมื่อเข้าสู่กลางดึก ทุกคนต่างก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงกรีดร้อง และบอดี้ การ์ดหลายคนก็ได้เล่าให้ฟังว่าพวกเขาเห็นคล้ายกับสัตว์ประหลาดที่มีขนาดใหญ่มากได้ลากเอาร่างของอาจารย์ เฉิงลงไปในบ่อโลหิตมังกร..

ทุกคนต่างก็หวาดกลัวมาก และไม่มีใครกล้าลงไปสํารวจในบ่อโลหิตมังกร หรือเข้าใกล้บริเวณนั้นมากนักทําให้เหอหลิงซี่และคนอื่นๆต้องล่าช้ามาจนถึงตอนนี้

หลังจากที่ได้ฟังเหอหลิงซีเล่าเรื่องทั้งหมดเขาก็ขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับถามขึ้นว่า “นี่เจ้ากําลังจะบอกข้าว่าภาย ในบ่อโลหิตมังกร มีบางสิ่งบางอย่างซ่อนตัวอยู่งั้นรึ?”

“ใช่! ถึงแม้ฉันจะไม่ได้เห็นกับตาตัวเองแต่ฟังจากที่พวกบอดี้การ์ดเล่าฉันว่าจะต้องมีพวกสัตว์ประหลาดหรืออสูรกายอะไรทํานองนี้อยู่ใต้บ่อนั่นแน่!”

ซูอานได้แต่อึ้งไปเล็กน้อยและกําลังนึกถึงสัตว์ประหลาดที่เขาเคยดูในทีวีแล้วก็ได้แต่คิดว่าหญิงสาวคนนี้คงจะดูทีวีมากจนเกินไป..

“งั้นรึ?”

แต่ถึงอย่างนั้น ซูอานเองก็เริ่มคิดเช่นกันว่าสิ่งที่อยู่ภายใต้บ่อโลหิตมังกรคงจะไม่ใช่สัตว์ธรรมดาทั่วไปแน่..

“หลังจากอาจารย์เฉิงหายตัวไป ต่อมาบอดี้การ์ดของฉันก็ค่อยๆหายตัวไปที่ละคน.. ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในวันเดียว!”

เหอหลิงซีเล่าต่อด้วยสีหน้าเศร้าโศกเพราะเรื่องนี้ลี้ลับเกินกว่าที่เธอจะสามารถคิดคํานึงได้..

ซูอานและเหอหลิงซีคุยกันจนลืมไปว่าตนเองเพิ่งจะเป็นคู่ต่อสู้กันมาเมื่อครู่ และเมื่อรู้สึกตัวต่างฝ่ายต่างก็ทําหน้ากระอักกระอ่วน

“คุณจะปล่อยมือจากคอของฉันได้หรือยัง?” เหอหลิงซีทําเสียงคํารามใส่ซูอาน

ซูอานรีบปล่อยทันที และรู้ว่าเวลานี้เหอหลิงซี่ล้มเลิกความคิดที่จะฆ่าเขาแล้วนั่นเพราะเขาสังเกตเห็นแววตาของเหอหลิงซีที่บ่งบอกว่ากําลังตกอยู่ในความ ยากลําบากและกําลังต้องการความช่วย เหลือนั่นเอง..

“ตอนนี้อาการป่วยของปู่ก็แย่ลงเรื่อยๆถ้าฉันหาสิ่งนั้นกลับไปได้ไม่ทันเวลา ปู่ ของฉันคงต้อง..”

เหอหลิงซีพูดได้แค่นั้นก็ร้องไห้ออกมาทันที..

แต่ก่อนที่ซูอานจะทันได้ตอบอะไรก็มีเสียงคนกรีดร้องดังออกมาจากด้านล่างของหน้าผาและเวลานี้ทกคนต่างก็หันไปมองด้วยความสนอกสนใจ!