เนี่ยฟูหาน!

จิวโมไป่ประหลาดใจที่เห็นอีกฝ่าย เขาไม่คิดว่าจะพบเนี่ยฟูหาน แสดงว่าคดีสังหารหมู่นักวิจัยน่าจะใกล้ถึงบทสรุปแล้ว เนี่ยฟูหานถึงสามารถไปไหนมาไหนได้

ในเหตุการณ์ครั้งนั้น แม้ว่าเนี่ยฟูหานจะไม่ตกเป็นผู้ต้องสงสัย แต่เพราะเขาเป็นคนในตระกูลชั้นสูงที่อยู่บริเวณใกล้ๆ ในรัศมีสถานที่เกิดเหตุ ทำให้เขาต้องถูกสอบสวน

ไม่สามารถติดต่อใครได้

เขาไม่คิดเลยว่าจะบังเอิญพบกันที่นี่

เนี่ยฟูหานเดินมาอย่างช้าๆ เสื้อคลุมกันหนาวมีขนอ่อนหลากสีราวสายรุ้ง ส่องสว่างกระทบแสงดวงอาทิตย์ที่กำลังตก เป็นประกายเหมือนมีแสงเคลือบอยู่รอบร่างกาย ทำให้ผู้คนต้องหันหน้าหลบไม่กล้ามองตรงๆ

จิวโมไป๋คิ้วกระตุกเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะชื่นชมในความใจกล้าของอีกฝ่ายที่สามารถใส่ชุดอย่างนี้ได้โดยไม่อายใคร

“น้องชาย นายมาที่นี่เพื่อเล่นพนันหยกเหมือนกันเหรอ? หึหึ พวกเรานี่ดวงสมพงษ์กันจริงๆ ฉันพึ่งได้ออกจากการถูกกักบริเวณ เมื่อสองวันก่อน และมาเล่นพนันหยกที่นี่ ถึงพวกเราจะไม่ได้นัดกัน พวกเราก็มาพบกันโดยโชคชะตา…”เนี่ยฟูหายพล่ามไปเรื่อย

จิวโมไป๋คิ้วกระตุกยิกๆ เขาพยายามห้ามมือตัวเอง ไม่ให้เผลอตบอีกฝ่าย

ด้านหลังเนี่ยฟูหาน อาอี้และบอดี้การ์ดอีก 4 คน ใส่แว่นกันแดดสีดำสีหน้าเรียบเฉย พวกเขาคุ้นชินกับความไร้สาระของเนี่ยฟูหานแล้ว

“พี่ชายเนี่ย ฉันขอตัวก่อน ฉันมีธุระต้องจัดการ”จิวโมไป๋ทนไม่ไหวเขาโบกมือลา แต่ยังไม่ทันทีจะขยับ เนี่ยฟูหานก็จับหมับที่แขนของจิวโมไป๋ ทำให้เขาหยุดชะงักกึก

“น้องชายจะรีบไปไหน พวกเราสองคนจะต้อง ไปถล่มร้านสารเลวพวกนั้น ที่หลอกฉันเมื่อเที่ยงวันนี้ก่อน พวกมันเอาเงินฉันไป 60 กว่าล้านเครดิต สารเลวจริงๆ…”เนี่ยฟูหานพูดด้วยความเสียใจ ท่าทางของเขาดูไม่เหมือนสุดยอดฝีมือที่ซ่อนตัวซักนิดเดียว

จิวโมไป๋มองเนี่ยฟูหานด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจเขาตกตะลึงอย่างมาก การเคลื่อนไหวของเนี่ยฟูหานเมื่อครู่ไม่ได้รวดเร็ว แต่เชื่องช้ามากจนเหมือนเอื่อมมือมาส่งๆ แต่การเคลื่อนไหวของเนี่ยฟูหานสามารถจับแขนของเขาได้ในทันที ราวกับว่าเขาทำนายการเคลื่อนไหวก่อนหน้าในชั่วพริบตา และเอื่อมมือมาดักก่อน

นี่…

เนี่ยผู้หานเป็นผู้ใช้กฎแห่งธาตุสายฟ้า วิถีรวดเร็วของเขาไม่ธรรมดา แต่ในตอนนี้เขาสามารถเข้าใจวิถีเชื่องช้า ได้ในระดับที่ยอดเยียมเช่นกัน ในเวลาไม่นาน ความแข็งแกร่งเนี่ยฟูหานดูเหมือนว่าจะพัฒนาเกิดกว่าคนในระดับเดียวกันไปไกลแล้ว

“ฉันพึ่งมาที่นี่ยังไม่มีที่พัก ขอไปหาที่พักก่อนแล้วฉันจะติดต่อไปหา”จิวโมไป๋พูดปัด

“น้องชายกำลังจะหาที่พักอย่างนั้นเหรอ ดีเลย ตามฉันมา ฉันจองโรมแรมทั้งชั้นเอาไว้แล้ว น้องชายสามารถเลือกพัก 1 ห้องได้เลย”เนี่ยฟูหานยิ้มกว้างจนเห็นฟันแทบทุกซี่

จิวโมไป๋ถอนหายใจเขาปฏิเสธไม่ได้แล้ว เขาเดินตามเนี่ยฟูหานไปที่รถยนต์หรูสีเงินที่จอดอยู่ไม่ไกล ด้านหน้าและหลังมีรถยนต์สีดำจอดคุ้มกัน จิวโมไป๋หนังเบาะหลังข้างเนี่ยฟูหาน

เมื่อรถกำลังเคลื่อนไปข้างหน้า เนี่ยฟูหานก็หันมายิ้มแล้วพูด

“น้องชายไม่ปล่อยเจ้าตัวเล็กออกมาหน่อยเหรอ”

จิวโมไป๋ไม่พูดอะไร ตบไปที่อกเบาๆ

เสี่ยวหงขยับหัวออกมาจากแขนเสื้อของจิวโมไป๋ มันมองไปยังเนี่ยฟูหานด้วยความไม่พอใจ ที่อีกฝ่ายส่งเสียงดัง

เนี่ยฟูหานเห็นงูสีแดงเลือดเขาก็ชะงักเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาจะเป็นประกายแวววาว

“เจ้าตัวน้อย ทำไมน่ารักขนาดนี้!”เนี่ยฟูหานยืนมือมาจะลูบหัวเสี่ยวหง แต่มันก็โยกหลบไม่ย่อมให้จับง่ายๆ แต่ยังไม่ทันทีมันจะได้ขยับมือของเนี่ยฟูหานก็สัมผัสหัวของมันอย่างแผ่วเบา เสี่ยวหงชะงักก่อนจะเอียงหัวหนีอย่างรุนแรง แววตารีของมันแผ่รังสีคุกคามออกมา

เนี่ยฟูหานทำเหมือนไม่เห็นแววตาไม่พอใจของเสี่ยวหง เขาใช้มือจับโดนหัวเสี่ยวหงทุกครั้ง จิวโมไป๋ที่ดูอยู่เหมือนได้เรียนรู้อะไรบางอย่าง เขานั่งเงียบไม่พูดอะไรมองทั้งสองหยอกล้อกัน

เวลา 5 นาทีผ่านไป เสี่ยวหงทิ้งตัวลงอย่างอ่อนแรง

เนี่ยฟูหานหัวเราะหึหึ ลูบหัวมันอย่างแผ่วเบาๆดวงตายิ่งแวววาว

ท่าทางของเขา มันทำให้จิวโมไป๋นึกถึงหลิวยี้เอินก็มีแววตาแบบนี้เช่นกัน

จิวโมไป๋ยกมือขึ้นห้ามและเอาเสี่ยงหงใส่ในเสื้อให้มันได้นอนพัก เนี่ยฟูหานแสดงสีหน้าน้อยใจเล็กน้อย เหมือนเด็กโดนแยงของเล่น

จิวโมไป๋ถอนหายใจ นี่มันท่าทางของยอดฝีมือตรงไหน

“ถึงแล้วครับนายน้อย”คนขับรถกล่าว

พวกเขาเดินลงจากรถ ก็เห็นโรงแรมสูงร้อยชั้น ตัวอาคารออกแบบด้วยศิลปะโบราณผสมกับความทันสมัยอย่างลงตัว ชื่อโรงแรม IL สีทองสลักอย่างงดงาม

หน้าโรงแรมมียามรักษาความปลอดภัย 4 คนยืนอยู่สองข้างประตู พลังกดดันอันทรงพลังข่มผู้คนที่เดินผ่านไปไม่กล้าเข้าใกล้

จิวโมไป๋มองแววเดียวก็รู้ว่าทั้ง 4 อยู่ขั้นที่ 6 โลหิตปลาย!

“น้องชายเข้ามาเร็ว รู้ไหมว่าโรงแรมแห่งนี้ไม่ใช้แค่เป็นเป็นโรงแรมอันดับ 1 ของเมืองเทียนจิงเท่านั้น แต่เป็นโรงแรมอันดับ 1 ของประเทศมังกรอีกด้วย และรู้ไหมว่ากว่าจะสร้างโรงแรมแห่งนี้ได้มันเกิดเหตุการณ์ต่างๆมากมาย จนแทบจะสามารถสร้างเป็นภาพยนต์ซีรี่ส์เรื่องยาวได้เลย เมื่อโรงแรมถูกสร้างเสร็จ มีผู้ร่วมหุ่นจากตระกูลระดับสูงของประเทศมังกรมากกว่า 100 ตระกูลถือหุ่นร่วมกัน ทำให้มีกฎว่าห้ามก่อเรื่องที่โรมแรมแห่งนี้เด็ดขาด ถ้ามีใครก่อเรื่อง นอกจากจะถูกไล่ออกจากโรมแรมแล้ว ชื่อจะถูกแบล็คลิสจาก บริษัทของ 100 ตระกูลที่ถือหุ้นของโรงแรม ทำให้ไม่สามารถทำงานได้อีกตลอดชีวิต”

เนี่ยฟูหานพูดพล่ามอีกครั้ง ขณะเดินผ่านยามทั้ง 4 เข้าไปในโรงแรม พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศหรูหราของการตกแต่งภายใน ทำให้ผู้คนรู้สึกอย่างกวาดตามอง ไม่สามารถหยุดสอดส่องสายตาได้เลย

งานแกะสลัก ภาพวาด ประติมากรรมต่างๆที่วางประดับล้วนงดงามถึงระดับปรมาจารย์ จิวโมไป๋มองผลงานต่างๆด้วยแววตาเป็นประกาย

สุดยอดผลงานชิ้นเอก!

จิวโมไป๋ถอนหานใจด้วยความชื่นชม แต่เมื่อนึกถึงเจ้าของผลงานพวกนี้ เขาก็พยักหน้าแผ่วเบา เขาไม่แปลกใจ ด้วยความสามารถของคนๆนั้น ไม่แปลกที่เขาจะสามารถสร้างผลงานพวกนี้ได้

“ดูผลงานพวกนี้สิ พวกมันถูกสร้างจากผู้จัดการโรงแรมผู้ลึกลับ และผลงานทั้งหมดที่วางอยู่ที่นี่ ล้วนเป็นผลงานของเขาทั้งหมด”

จิวโมไป๋ได้ยินก็ยิ้มในใจ พลางรู้สึกสงสารพวกคนที่น่าส่งสารที่ถูกหลอก

เขาได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับโรงแรมแห่งนี้ มาจากคนที่รู้จริงๆเกี่ยวกับเหตุการณ์ในครั้งนั้น ทำให้เขารู้เบื้องหลังมากกว่าคนทั่วไป

คนทั่วไปจะรู้ว่า โรงแรม IL เป็นโรงแรมที่เกิดจากความร่วมมือแห่งแรกและแห่งเดียวที่ตระกูลโบราณ ตระกูลราชวงศ์ และตระกูลชั้นสูงที่มีอำนาจมหาศาล ร่วมมือกันสร้างขึ้น

คนที่รู้ลึก จะรู้ว่าจุดเริ่มคนจากการทะเลาะกันเล็กๆของเด็กๆของตระกูลราชวงศ์ 2 ตระกูล แต่ลุกลามไปถึงตระกูลยิ่งใหญ่อื่นๆ ต้องเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ทำให้เกิดโรงแรมแห่งนี้ขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ กลายเป็นเรื่องเล่ามากมาย

แต่ที่จริงแล้ว ทุกอย่างเกิดจาก‘มือมืด’ ที่เข้ามายุแยงทำให้ 100 กว่าตระกูลเกิดการทะเลาะกัน จนพวกเขาบ้าคลั่ง ทุ่มเงินแข่งขันกันเพื่อลงทุนให้กับโรมแรม เพื่อถือหุ้นส่วนมาก เพื่อเหนือกว่าคนอื่นๆ กว่าจะรู้ตัวจำนวนเงินที่พวกเขาลงทุนก็มากมายมหาศาล

และพวกเขาก็ไม่สามารถถอนทุนออกได้ เพราะถ้าถอนทุนโรงแรมออก พวกเขาก็เหมือนแพ้ตระกูลอื่นๆที่ถือหุ้นอยู่ และพวกเขาก็ไม่สามารถหาเรื่องทำลายโรงแรมได้ เพราะมันก็เหมือนการ ชกหน้าตระกูลอื่นๆ พูดได้ว่าไม่สามารถทำอะไรได้เลย

จนเกิดความสมดุลในการถือหุ้นของโรงแรมอย่างน่าอัศจรรย์

เงินที่ลงทุนให้กับโรงแรม IL มากมายมหาศาล จนสามารถสร้างโรมแรมหรูนับหมื่นได้เลย

โรงแรมIL เหมือนกับหนามที่ทิ่มแทง ความอัปยศของตระกูลชั้นสูง!

ที่เขาจำได้แต่ละตระกูลถือหุ้นกันคนละ 0.7%

และในภายหลังมือมืดก็กลายเป็นผู้จัดการโรงแรมผู้ลึกลับ นอนนับเงินที่หลอกมาอย่างสบายใจ

จิวโมไป๋ยืนรอเนี่ยฟูหานไปคุยกับพนักงานเพื่อรับกุญแจห้อง สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นภาพวาดที่ติดอยู่บนเสาหินกลางห้องโถงรับแขกด้านหน้า มันถูกวางเด่นชัดที่สุดในหมู่ผลงานอื่นๆที่อยู่ที่นี่ แต่มันก็เป็นผลงานที่ดูธรรมดาที่สุด ไม่ได้เป็นผลงานชิ้นเอกเหมือนผลงานอื่นๆ

มุมปากของจิวโมไป๋ก็เผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาไม่คิดเลยว่าจะพบมันอีกครั้ง ไม่ว่าคนๆนั้นจะไปที่ไหน ภาพวาดนี้ก็จะติดตามไปเสมอ แม้จะผ่านไปเกือบร้อยปี ผลงานชิ้นนี้ก็ยังคงอยู่

แตกต่างจากผลงานชิ้นเอกที่ผู้คนนับไม่ถ้วนยกย่อง คนๆนั้นมักจะลืมหรือทิ้งผลงานเหล่านั้นไปอย่างไม่ใส่ใจ

แต่คนๆนั้นไม่ลืมที่จะเก็บผลงานชิ้นนี้

สายตาของจิวโมไป๋จับจ้องไปที่ พระจันทร์ครึ่งดวงสีน้ำเงิน ลอยอยู่กลางหมู่ดาวสีเงินนับไม่ถ้วน เป็นชิ้นงานที่เรียบง่ายไม่แฝงความคิดใดๆทั้งสิ้น แม้แต่เด็กก็สามารถวาดได้

อาจจะมีความหมายแฝงแต่ไม่มีใครเขาใจ แม้ว่าเขาจะติดตามคนๆนั้นหลายสิบปี แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าผลงานชิ้นนี้ต้องการจะสื่อถึงอะไร

จิวโมไป๋ถอนสายตาออกอย่างช้าๆ พยายามจะฝังภาพ พระจันทร์ครึ่งดวงสีน้ำเงินและหมู่ดาวสีเงินลงไปในความทรงจำอีกครั้ง

ถ้าโชคชะตาบรรจบกันอีกครั้ง

ในครั้งนี้เขาจะไม่เถรตรง และจะขโมยซึมซับความรู้ทุกอย่างจากอีกฝ่ายมาให้หมด ไม่เรียนอะไรครึ่งๆกลางๆอีกแล้ว!

—-