บทที่ 24 : ขุดหลุมให้ใหญ่กว่า

 

เมื่อรถขับมาถึงสี่แยกเทียนจิง ใกล้กับเย่ไหลเซียง หงต้าหลี่ถามคนขับรถว่า ” เมื่อวานนี้เราซื้อโรงแรมตรงไหนนะ? เมื่อคืนฉันไม่ได้สังเกต..”

 

คนขับรถได้ปาดเหงื่อของเขา เจ้าเด็กเหลือขอคนนี้ เขาไม่คิดที่จะสนใจกับของที่เขาซื้อเลยรึไง แต่ก็คงมีเพียงหงต้าหลี่เท่านั้นที่ทําแบบนี้ได้ ซึ่งคนขับรถก็ทําได้เพียงแค่คิดในใจเท่านั้น เขาตอบว่า “ มีโรงแรมทั้งหมดสามแห่งครับท่านนายน้อย ท่านต้องการตรวจสอบโรงแรมแห่งไหนงั้นเหรอครับ? “

 

ตรวจสอบ? ถือว่าเป็นคําที่ดีเลย ตัวเขาเองก็ต้องการจะดูเหมือนกันว่าเอาสุนัขไปเลี้ยงที่โรงแรมแบบไหน หงต้าหลี่ยิ้มแย้มแจ่มใสและได้พูดขึ้นมาว่า “ เราจะไปดูที่ ๆ ดีที่สุดกันเร็ว ๆ หน่อย ยี่สิบนาที่ผ่านไปแล้ว ฉันจะกลับไปเรียนช้านะ ถ้าเราไม่รีบ “ ถึงแม้ว่าหงต้าหลี่จะเป็นผู้ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยอันดับหนึ่งของโลก แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะใช้เวลาให้เสียเปล่า เขาไม่อยากเข้าเรียนสาย หากเขากลับช้าและทําให้พ่อแม่ต้องกังวล มันก็คงจะดูไม่ดีนัก เพราะพ่อแม่ของเขาให้ความสําคัญกับเขาอย่างมาก

 

” ไม่ไกลจากที่นี่สักเท่าไหร่ครับครับ “ คนขับรถใช้โทรศัพท์ภายใน สั่งการให้ผู้ติดตามคนอื่น ๆ ในรถแองเจิ้ลเพลย์ ” ท่านนายน้อยต้องการรับประทานอาหารกลางวันที่โรงแรมฮันลัง เลี้ยวซ้ายตรงทางแยกข้างหน้าและขับไปหนึ่งร้อยเมตรแล้วเลี้ยวขวาข้างหน้า “

 

เมื่อสื่อสารผ่านโทรศัพท์ภายในเสร็จ คนที่ฟังก็ได้ตอบรับว่า “ รับทราบครับ เราจะทําตามคําสั่งของท่ายนายน้อย! ”

 

โรงแรมฮันลังเป็นหนึ่งในโรงแรมที่หรูหราที่สุดในสี่แยกเมืองเทียนจึงทิศตะวันตก การตกแต่งภายในนั้นหรูหราและมีเสน่ห์ มีทําเลที่ตั้งดี มันน่าเสียดายที่เศรษฐกิจไม่ดี ทําให้ค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้น โรงแรมแทบจะไปไม่รอดและไม่ทําเงินเลย แม้ว่าเงินในธนาคารจะได้รับดอกเบี้ย ถึงจะได้รับประกันว่าเป็นโรงแรมขนาดใหญ่จะไม่สูญเสียค่าใด ๆ แต่ที่ดินแถบนี้ไม่ได้มีมูลค่าเพิ่มขึ้นเลย มันคือการเสียทรัพยากรไปโดยเปล่าประโยชน์เท่านั้น ไม่งั้นพี่ชายหงอันเปาที่ไม่เป็นมิตรคงจะไม่รีบร้อนที่จะขายสถานที่แห่งนี้หรอกนะ

 

สําหรับคนนอก บางทีคงมีเพียงแค่หงต้าหลี่เท่านั้นที่ต้องการจะซื้อที่แห่งนี้

 

แต่มันก็ไม่ได้สําคัญอะไรกับหงต้าหลี่เลย เขาซื้อเพื่อความสนุกและความสะดวกสบายเท่านั้น โรงแรมฮันลังนั้นห่างจากเย่ไหลเซียงเพียง 300 เมตร

 

พวกเขามาถึงที่โรงแรมฮันลังและได้ลงจากรถ เมื่อนายน้อยหงต้าหลี่มองขึ้นไปที่โรงแรมหกชั้นและมองไปที่แจกันขนาดมหึมาสองข้างที่ประตูแต่ละข้าง เขาก็พยักหน้าให้เห็น ” การตกแต่งไม่เลว พี่ชายที่ไม่เป็นมิตรของฉันถึงกับขายนี้ให้กับฉันก็สุดยอดเลยแฮะ ถือว่าเป็นโรงแรมที่ดี มันยอดเยี่ยมมากเลย “

 

เมื่อเข้ามาในโรงแรม ผู้จัดการแผนกต้อนรับซึ่งได้รับข่าวว่าเจ้าของคนใหม่ของโรงแรมกําลังมาเยือน เขาก็เตรียมตัวต้อนรับทันที เขาโค้งคํานับและทักทายหงต้าหลี่ ” ยินดีต้อนรับครับ ท่านนายน้อยต้าหลี่ “ เขาหันไปหาถังมู่ซินและโค้งคํานับเธอเช่นกัน ” ยินดีต้อนรับครับ ท่านผู้หญิง ”

 

“…“ ทุกคนเรียกเธอว่า ” ท่านผู้หญิง ” ในตอนนี้ ถังมู่ซินยอมรับคําทักทายอย่างไม่เต็มใจ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอับอาย ตั้งแต่เธอหมั้นกับหงต้าหลี่ นี้ก็นับว่าเป็นสิทธิประโยชน์ที่เหนือกว่าผู้หญิงคนอื่น ๆ มันเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลย เพราะครอบครัวของเธอตอนนี้เป็นหนี้ครอบครัวหง ถังมู่ซินจึงได้แต่พยักหน้าและพูดเบา ๆ ว่า “ อืม ไม่จําเป็นต้องเป็นพิธีมากนักหรอก”

 

” ขอบคุณครับ ท่านผู้หญิง ” หลังจากทักทายเสร็จ ผู้จัดการแผนกต้อนรับถามหงต้าหลี่ว่า ” ท่านนายน้อย วันนี้ท่านอยากจะทานอาหารอะไรเป็นพิเศษครับ? อาหารของเราล้วนแต่ใช้วัตถุดิบล้ำเลิศ เราแค่ไม่แน่ใจว่าอะไรจะเหมาะกับรสนิยมของท่านนายน้อยและท่านผู้หญิงนะครับ ”

 

ผู้จัดการแผนกต้อนรับพวกเขาด้วยความยินดี ซึ่งมันก็เป็นเรื่องธรรมดา หงต้าหลี่ถามถังมู่ซินอย่างสุภาพว่าเธออยากทานอะไรและก็ได้หาสถานที่นั่งโรแมนติก พวกเขาทั้งคู่พลิกเมนูสั่งอาหารจานพิเศษและพูดคุยในขณะที่รอให้พ่อครัวปรุงอาหาร ในตอนนี้พวกเขาคงจะต้องใช้เวลาในการรู้จักกันเพิ่ม

 

ซึ่งแน่นอนว่าหงต้าหลี่คงไม่ทําอะไรที่ธรรมดาแน่นอน

 

ในฐานะที่เป็นผู้ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยที่สุดในประวัติศาสตร์ หงต้าหลี่จึงได้พูดอย่างเมินเฉยว่า “ ฉันไม่รู้ว่าอะไรที่เหมาะกับรสนิยมของฉัน สําหรับเรื่องอาหารแล้ว ขอให้พ่อครัวเลือกอาหารจานอร่อยจากเมนูที่เขาทําได้และรีบเตรียมมาเลย ฉันจะลองอาหารทั้งหมด แล้วค่อยตัดสินใจทีหลังล่ะกันว่าอันไหนที่ฉันชอบที่สุด”

 

ถังมู่ซิน: “…“

 

หลิงเสี่ยวหยี่: “…“

 

คนขับรถ: “…“

 

ผู้ติดตามคนอื่น ๆ : “…“

 

ผู้จัดการแผนกต้อนรับปาดเหงื่อออกและพูดพึมพําว่า “ เอ่อ …”

 

ในขณะนั้นเอง หนึ่งในผู้ติดตามก็รีบไปที่ด้านหน้าและพูดอะไรบางอย่างออกมา “ ถ้าท่านนายน้อยของเราบอกให้มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก เราต้องอย่ามุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก หากท่านต้องการให้จับสุนัข ก็ห้ามจับไก่มา หากท่านต้องการให้คุณเตรียมอาหารอย่างละหนึ่งจาน แกก็จะต้องเตรียมอาหารอย่างละหนึ่งจานมา ถ้าไม่กล้านําอาหารอย่างละจานมาให้ท่านนายน้อย ก็มาดูสิว่าพวกแกจะต้องเจอกับอะไร!”

 

อืม ผู้ติดตามคนนี้มีไหวพริบดี! หงต้าหลี่หักนิ้วของเขาเองพร้อมกับพูดว่า “ พูดได้ดี! ให้ทิปกับเขาเขา 5,000 หยวน! ”

 

ใบหน้าของผู้ติดตามดูสดใสและยินดีมาก เขาพยักหน้าและคํานับ “ ขอบคุณครับท่านนายน้อย! ขอให้ท่านอายุยืนยาว ขอให้ท่านได้ครองโลก! ”

 

ผู้ติดตามคนอื่น ๆ มองด้วยใบหน้าทิ้งตึงด้วยความอิจฉา พวกเขาพลาดโอกาสที่ดีแบบนี้ได้ยังไงกัน?

 

ผู้จัดการแผนกต้อนรับเข้าใจสถานการณ์อย่างช้า ๆ สิ่งที่หงต้าหลี่พูดนั้นเป็นดั่งพระราชกําหนด ไม่จําเป็นต้องพูดอะไรให้มากความอีก เขาจึงได้สั่งให้คนอื่น ๆ เริ่มเตรียมอาหารได้อย่างรวดเร็ว

 

หงต้าหลี่ดึงถังมู่ซินไปที่โต๊ะข้างหน้าต่างและยิ้ม “ อืม ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบทานอะไร ดังนั้นฉันจึงได้บอกให้พวกเขาเตรียมทุกอย่างมา น่าจะมีอะไรที่เธอชอบบ้างแหละ นี่ เธอคิดยังไงกับโรงแรมนี้ล่ะ? ฉันคิดว่าฉันซื้อมาในราคาที่ดีมากเลยนะ ”

 

แม้ว่าครอบครัวถังมู่ซินจะมีเงินมากมาย แต่ก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับครอบครัวของหงต้าหลีได้ ถังมู่ซินไม่ได้ยึดติดกับกับของนอกตัวมากนัก โชคดีที่เธอฉลาดกว่าคนอื่น ๆ และรู้จักคุณค่าของสิ่งของ เธอจึงพูดอย่างรวดเร็ว ” ดูรวม ๆ แล้ว สถานที่นี้ดูดี แต่มันรู้สึกเหมือนจะขาดอะไรไปบางอย่างนะ …. “ เธอคิดสักครู่และสังเกต” สีผนังดูค่อนข้างเรียบเกินไป มันดูไม่มีชีวิตชีวาเลย ”

 

” เรียบง่าย ไม่มีชีวิตชีวาเหรอ? “ หงต้าหลี่ลูบคางของเขา “ โอ้ เธอกําลังบอกว่าสีนั้นค่อนข้างธรรมดาสินะ นั่นหมายความว่ามันควรจะเป็นสีเขียว? อืม นั่นเป็นความคิดที่ดี “ เขาไตร่ตรองสักครู่แล้วเรียกผู้จัดการแผนกต้อนรับ “ นาย มานี่หน่อย ๆ

 

ผู้จัดการแผนกต้อนรับได้วิ่งมาหา ” ท่านนายน้อย มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ? “

 

หงต้าหลีชี้ไปที่กึ่งกลางของล็อบบี้และได้พูดว่า “ พรุ่งนี้นายจะต้องขุดหลุมให้ลึกลงไป และสร้างบ่อน้ำพร้อมน้ำตกเทียม ต้องมีปลาคราฟด้วย ฉันจะได้มาตกปลาที่นี่ เมื่อฉันมีเวลาว่างอะนะ โอ้ ใช่ ปลูกดอกไม้และหญ้ารอบ ๆ สระด้วย และเพิ่มหญ้าในสนามหญ้า อืม ปลูกต้นไม้ด้วยก็ดี “ เขาหันไปหาถังมู่ซิน ” เป็นยังไง? ที่ฉันพูดเมื่อกี้ทําให้มันดูมีชีวิตชีวาขึ้นรึยัง? ”

 

ถังปูซินรู้สึกตะลึงงัน เธอเอามือกุมหน้าของเธอแล้วพูดว่า “ อย่ามาพูดกับฉันเลย นายมันสิ้นเปลืองชะมัดยาก! ใครเขาจะพากันขุดหลุมกลางโรงแรมกัน! น่าอับอายจริง ๆ ที่ฉันเผลอไปเห็นด้วยกับนาย! ทําเป็นว่าฉันไม่เคยพูดอะไรแล้วกัน! “

 

ผู้จัดการแผนกต้อนรับได้คิดในใจบางอย่าง ท่านนายน้อยต้าหลี่แค่พยายามทําให้ท่านผู้หญิงมีความสุข หรือว่าเขาจริงจังกันแน่นะ? ตัวเขาควรจะทําตามที่นายท่านสั่งไหม? ในขณะที่เขาคิดไตร่ตรอง เขาก็จําได้ว่าผู้ติดตามที่ได้รับทิปเงิน 5,000 หยวนไปมะกี้ทําอะไรยังไง ลืมเรื่องพวกนี้ดีกว่า เขาจะทําตามคําสั่งของท่านหงต้าหลีไม่ว่านายท่านจะสั่งยังไง เพราะสุดท้ายมันก็เป็นเงินของเขาแหละนะ