ราชาเหนือราชัน ตอนที่ 136 : ข้าชอบพยัคฆ์ที่ดุร้าย

 

แผล่บ!

 

ลิ้นขนาดใหญ่ และเปียกชื้นเลียใบหน้าเชี่ยงเส้าหยุน

 

“ขอบคุณ ลูกพี่ หากไม่พาข้ามาด้วย ข้าคงไม่พบมรดกที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้” เสี่ยวไปกล่าว

 

หากเซี่ยงเส้าหยุนไม่พาเสียวไปออกจากหุบเขาร้อยสัตว์อสูรในตอนนั้น เขาคงไม่ได้รับแก่นอสูร เขียวพยัคฆ์ และมรดกแห่งพยัคฆ์ขาว ทั้งสามสิ่งที่เขาได้รับจะต้องขอบคุณเซี่ยงเส้าหยุน

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซี่ยงเส้าหยุนได้ความกล้ากลับคืนมา เขากอดที่คอของเสี่ยวไป และกล่าว “เราเป็นพี่น้องกัน ไม่มีเหตุผลใดต้องมากล่าวขอบคุณข้า” เขาหยุดเพียงครู และกล่าวเสริม “เสี่ยวไปยังหลงเหลือสมบัติที่นี่อีกเล็กน้อย ไปดูกันเถอะ ของเหล่านี้จะสามารถช่วยเจ้าได้มาก”

 

เสียวไปไม่แม้จะมอง และกล่าว “ของเหล่านั้นเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษข้าทิ้งไว้ ข้ามั่นใจว่ามันจะเป็นประโยชน์แน่นอน และข้ายังเชื่อว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่อท่านมากกว่าข้า ลูกพี่

 

“เจ้าหมายความว่าจะยกทั้งหมดนั่นให้กับข้าหรือ?” เซี่ยงเส้าหยุนรู้สึกตื่นเต้นจนไม่อาจหายใจได้คล่อง

 

“แน่นอน ท่านเอาสิ่งที่ต้องการไปได้เลย ลูกพี่ ข้าต้องการเพียงเขี้ยวของท่านบรรพบุรุษ” เสี่ยวไปยืนยันอีกครั้ง

 

“เช่นนั้น ลูกพี่ของเจ้าจะไม่รีรอแล้วนะ” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวด้วยความยินดี

 

หลังจากนั้น ทั้งสองได้มาถึงตรงหน้าบ่อของเหลวสีทอง จากนั้นเขาจึงครุ่นคิดหาวิธีเก็บเกี่ยวสมบัติเหล่านี้

 

“ลูกพี่ ข้าจะลองดื่มโลหิตนี่ ท่านจะได้หยาดจันทราทองคำบริสุทธิ์ และดอกบัวพยัคฆ์ทองคำ แต่หากท่านเก็บมันไป และใช้ในการเพิ่มระดับยุทธ์ตอนนี้ ข้าเกรงว่ามันจะสิ้นเปลืองเสียเปล่า” เสี่ยวไปกล่าวก่อนจะอ้าปาก และดื่มทองคำเหลว

 

เมื่อเขาดูดซับสายเลือดของพยัคฆ์ขาวผสมกับของเหลวสีทองหยาดจันทราทองคำ และดอกบัวพยัคฆ์ทองคำจึงพ้นจากบ่อ ทั้งสอง และศิลาโลหะทองคำคุณภาพสูงสุดใกล้เคียงนั้นกินพื้นที่กักเก็บกว่าสิบตารางเมตรภายในทะเลจักรวาลดวงดาวของเซี่ยงเส้าหยุน

 

เซี่ยงเส้าหยุนไม่มีทางเลือก เขาต้องทิ้งศิลาโลหะทองคำ และศิลาทองคำอันร้ายกาจเพื่อสร้างพื้นที่กักเก็บสมบัติให้เพียงพอแผนแรกคือการขุดหาสมบัติเพื่อซ่อมแซมกระบี่ราชันผ่าเมฆา แต่แผนแรกได้เปลี่ยนไปแล้ว เมื่อเสี่ยวไปได้ช่วยเขาขุดทุกสิ่งแทน

 

เสี่ยวไปเดินไปที่โครงกะดูก และคำราม ก่อนจะเลียมัน และฉีกเอาฟันอันแหลมคมที่สุดสองชื่ออกจากโครงกระดูก

 

ฟันพยัคฆ์ขาว

 

ฟันนี่ถือเป็นหนึ่งในส่วนสำคัญของร่างกายพยัคฆ์ขาว มีพลังที่ดีเยี่ยมอยู่ภายใน เสี่ยวไปไม่ได้กลืนฟันเหล่านั้นทันที ด้วยใช้แทนฟันในปาก เขากวาดฟันไปรอบบ่อน้ำ แม้แต่ศิลาโลหะทองคำก็ไม่อาจต้านทานความคมของฟันได้ พวกมันถูกนั่นในทันที

 

“ช่างเป็นฟันที่น่ากลัวนัก” เซี่ยงเส้าหยุนคิด

 

ฟันพยัคฆ์เป็นอาวุธที่ยอดเยี่ยม

 

“ลูกพี่ พร้อมแล้ว” เสี่ยวไปกล่าวหลังจากแยกบ่อน้ำ และยกขึ้นจากพื้นดินในทันที

 

เซี่ยงเส้าหยุนเวลาให้เสียเปล่า เขาเก็บทุกสิ่งเข้าไปในทะเลจักรวาลดวงดาว ด้วยของเหลวทองคำที่เข้ามา ให้ทะเลจักรวาลดวงดาวได้รับพลังบางอย่าง มันเริ่มแสงสีทองราวกับดวงอาทิตย์ปรากฏขึ้นท่ามกลางดวงดาวภายในร่างกาย

 

จากนั้นเซี่ยงเส้าหยุนก็เคลื่อนย้ายกระบี่ราชันผ่าเมฆาเข้าไปในหยาดจันทราทองคำ โดยใช้ของเหลวในกสนหล่อเลี้ยงซึ่งเป็นประโยชน์ในการซ่อมแซมตัวกระบี่ ในขณะที่แช่อยู่ในของเหลว การเผยตัวของมังกร และพยัคฆ์ได้ตอบสนอง พวกมันปรากฏตัวขึ้น พยัคฆ์โฉบออกในขณะที่พลังอันลึกลับที่บรรจุอยู่ภานในของเหลวหล่อเลี้ยงกระบี่ ใบดาบของมันแวววาวยิ่งขึ้น และรอยแตกเริ่มซ่อมแซมตัวเอง เซี่ยงเส้าหยุนไม่ทันได้สังเกต ด้วยมุ่งความสนใจไปที่โครงกระดูกของพยัคฆ์ขาว

 

“เสี่ยวไป เจ้าจะทิ้งโครงกระดูกบรรพบุรุษเจ้าไว้ที่นี่หรือ?” เซี่ยงเส้าหยุนถามขณะถมือเข้าด้วยกัน

 

“ตามธรรมเนียมของสัตว์ปีศาจ มันควรถูกฝังไว้บนฟากฟ้า” เสี่ยวไปกล่าว

 

“ฝังไว้บนฟากฟ้าหรือ? เป็นเช่นไรกัน” เซี่ยงเส้าหยุนถาม

 

“ปล่อยร่างอันไร้วิญญาณหวนคืนสู่ธรรมชาติ” เสี่ยวไปตอบ

 

“นั่นจะไม่สูญเปล่าหรือ?” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าว

 

“แน่นอน นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าหาทางนำมันออกไป มันจะต้องเป็นประโยชน์เมื่อเริ่มรับผู้ติดตามในภายภาคหน้า” เสี่ยวไปกล่าว อย่างภาคภูมิใจ

 

นี่คือโครงกระดูกของพยัคฆ์ขาว ซึ่งเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่แม้แต่พยัคฆ์สายพันธุ์อื่นใฝ่ฝันถึง ไม่เพียงแต่จะสามารถเพิ่มระดับให้แก่สายเลือดของปีศาจพยัคฆ์เท่านั้น มันจะเสริมสร้างความสามารถโดยกำเนิดของพวกเขาได้ด้วย เสี่ยวไปเข้าใจถึงคุณค่าของโรงกระดูกนี้ จึงไม่อาจปล่อยมันให้เสียเปล่าได้

 

ท้ายที่สุดแล้ว ธรรมเนียมของสัตว์ปีศาจนั้นต่างจากธรรมเนียมของมนุษย์ มนุษย์จะฝังศพเพื่อแสดงความเคารพ แต่กับสัตว์ปีศาจมีเพียงแก่นปีศาจ และชิ้นส่วนอันเป็นเอกลักษณ์เท่านั้นจึงจะควรค่าในการเก็บรักษา ส่วนที่เหลือของศพจะถูกปล่อยคืนสู่ธรรมชาติ

 

“ฮ่า ฮ่า เป็นความคิดที่ดี” เซี่ยงเส้าหยุนหัวเราะ ความคาดหวังผุดขึ้นบนใบหน้าขณะกล่าว “เสี่ยวไป ที่จริงกระดูกสันหลังน่าจะมีประโยชน์ต่อข้านะ ถ้าหากว่า…”

 

ยังไม่ทันกล่าวเสร็จ เสี่ยวไปกระโดดขึ้นไป และใช้ฟันพยัคฆ์ตัดกระดูกสันหลังออกจากโครงกระดูก ทำให้โครงกระดูกทรุดตัวลงทันที

 

เสี่ยวไปตะโกน “ลูกพี่ มาเอาไปสิ!”

 

เซี่ยงเส้าหยุนรู้สึกประทับใจอย่างมาก เขาไม่คาดคิดว่าเสี่ยวไปจะยกกระดูกสันหลังให้แก่ตนโดยไม่คิดมากเช่นนี้ ไม่มีคำกล่าวใดบ่งบอกความซาบซึ้งของเขาได้เลย

 

ในที่สุด เซี่ยงเส้าหยุนใช้กระดูกสันหลังเพียงชิ้นเล็กเท่านั้นด้วยกระดูกสันหลังทั้งหมดนั้นยาว และหนาทึบเกินไป เขาไม่จำเป็นต้องซ่อมแซมกระบี่ราชันผ่าเมฆา ดังนั้นจึงไม่ต้องการเพิ่มมากกว่านี้ ส่วนที่เหลือจึงถูกเสี่ยวไปกลืนไป

 

“เจ้าสร้างจักรวาลภายในได้ไหม?” เซี่ยงเส้าหยุนถามด้วยความตื่นตระหนก

 

เสี่ยวไปตอบ “แน่นอน มันเป็นจักรวาลกลืนกิน เป็นพรสวรรค์โดยกำเนิดแรกที่ตื่นขึ้นหลังจากข้าวิวัฒนาการณ์

 

“จากสิ่งที่เซี่ยงเส้าหยุนรู้ ทักษะนี้คล้ายกับทะเลจักรวาลดวงดาวของมนุษย์ เขาถาม “งั้นตอนนี้เจ้าก็สามารถแปรงกายเป็นมนุษย์ได้แล้วใช่ไหม?”

 

เสี่ยวไปไม่กล่าวอะไร ทันใดนั้น เขาแปรงกายเป็นชายหนุ่มผมสีขาวที่ดูเด็ดเดี่ยว มีใบหน้าหล่อเหลา สัดส่วนอันไร้ที่ติ และร่างกายอันแข็งแรงจนแม้แต่เซี่ยงเส้าหยุนยังต้องอิจฉา

 

“ลูกพี่ นี่คือร่างกายมนุษย์ของข้า” เสียวไปกล่าวขณะเกาหัวอย่างเชื่องช้า ด้วยไม่คุ้นเคยกับร่างกายของมนุษย์

 

“ฮ่าฮ่า เจ้าช่างดูหล่อเหลาเอาการ พยัคฆ์มากมายจะต้องทำร้ายเจ้าแน่ เมื่อเห็นร่างนี้” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าว และคำรามเสียงหัวเราะขณะตบไหล่เสี่ยวไป

 

“ข้าไม่สนใจพยัคฆ์ทั่วไปหรอก” เสี่ยวไปกล่าวอย่างหนักแน่น

 

“เจ้าหมายความว่า เจ้าชอบพยัคฆ์ที่ดุร้ายหรือ?” เซี่ยงเส้าหยุน ถาม

 

“ถูกต้อง” เสี่ยวไปยืนยัน

 

“โอ้ เจ้าช่างดูน่าทึ่ง” เซี่ยงเส้าหยุนยกนิ้วโป้งขึ้น ภายในเจารพึงว่าสัตว์ปีศาจช่างมีรสนิยมที่มีเอกลักษณ์

 

“ลูกพี่ เราจะไปกันหรือยัง?” เสี่ยวไปถาม

 

“แน่นอน มันคงถึงเวลาที่เราจะต้องไปแล้ว” เซี่ยงเส้าหยุนตอบเขามองดูออร่าทองคำอันร้ายกาจเหนือทั้งสองอย่างใจจดใจจ่อ “แต่เราจะออกไปอย่างไร?”