ด้านนอกหอคอยแห่งขีดจำกัด ผู้ดูแลตำหนักผู้ชี้แนะเซี่ยงเส้าหยุนได้ย้อนกลับมา เขากล่าวกับศิษย์พี่ผู้ดูแลว่า “ศิษย์พี่ ท่านไม่คิดว่าโหดร้ายไปหน่อยหรือ? โดยปกติจะมีเพียงศิษย์ที่มีระดับพื้นฐานขั้นหกที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา และพวกเขาจะอยู่ในนั้นเพียงหนึ่งในสี่ชั่วโมงเท่านั้น เจ้าเด็กหนุ่มผู้นี้อยู่เพียงขั้นห้าเท่านั้น ใยจึงให้เขาอยู่ข้างในถึงครึ่งชั่วโมงเล่า”

ผู้ดูแลสูงวัยโบกมืออย่างเกียจคร้านและกล่าวว่า “อย่าได้เป็นกังวล เขาเป็นถึงผู้มีห้าดวงดาวสถิต เขาจะต้องประสบพบสิ่งต่าง ๆ มากกว่าผู้อื่นเป็นธรรมดา หากว่าเขาไม่สามารถก้าวข้ามขีดจำกัดแรกได้ นั่นหมายความว่าหัวใจของเขาอยู่ไม่ถูกที่ถูกทาง ทำให้เป็นเรื่องยากลำบากที่เขาจะประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ในอนาคต”

“ตกลง ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าหวังจริง ๆ ว่าจะไม่มีเหตุร้ายแรง มิเช่นนั้น ถ้าหากผู้อาวุโสที่สิบเก้ามาพบข้า ข้าคงจะต้องโดนจับต้มเป็นแน่” ก่อนที่ผู้ดูแลตำหนักจะจากไป เขาหันไปมองยังหอคอยแห่งขีดจำกัดอีกครั้ง

ด้วยท่าทีเฉยชา ผู้ดูแลสูงวัยค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ และจมลงสู่ห้วงแห่งสมาธิ ในห้องแรกเซี่ยงเส้าหยุนทรมานถึงขีดสุด ภายใต้แรงโน้มถ่วงหนักห้าร้อยกิโลกรัม ทุกวินาทีช่างเหลือทน ราวกับผ่านไปเป็นชั่วโมง

แม้ว่าเซี่ยงเส้าหยุนสามารถฝืนสัมผัสถึงพลังงานดวงดาวผ่านวิชาราชันพิชิตสวรรค์และลดทอนความเจ็บปวดได้ ขณะเวลาผ่านไป เขารับรู้ถึงกระดูกที่เริ่มหักพร้อมจิตใจที่แหลกสลาย การทดสอบนี้ไม่เพียงแต่ทดสอบความอดทนของร่างกาย ทว่ายังรวมถึงพลังจิตใจ หากจิตใจไม่แข็งแกร่งพอจนหมดสติ เช่นนั้นเขาจะถูกแรงดึงดูดบดขยี้

“ข้าจะต้องก้าวข้ามขีดจำกัดและเปิดใช้วิชาราชันพิชิตสวรรค์ให้จงได้!” เซี่ยงเส้าหยุนนึกถึงเรื่องราวที่ถูกผู้อื่นดูถูก มันทำให้เขามีเรี่ยวแรงมากขึ้นจากการไม่ยอมแพ้ ดวงดาวในร่างกายของเขาเริ่มส่องแสงเจิดจรัส ด้วยเก้าดวงดาวไหลเวียนอยู่ภายในคล้ายวังวนทั้งเก้าได้เริ่มทำงาน ศักยภาพที่ซ่อนอยู่ภายในเนื้อหนัง เส้นลมปราณ อวัยวะและกระดูก

หึ่ง หึ่ง

ร่างกายเซี่ยงเส้าหยุนเริ่มเปล่งแสงประหลาดส่งเสียงหึ่ง คลื่นพลังขนาดใหญ่หลั่งไหลออกมาจากแขนขาและกระดูกท่ามกลางดวงดาวทั้งเก้า เป็นพลังอันยิ่งใหญ่เกินกว่าผู้ฝึกยุทธ์ระดับพื้นฐานขั้นห้าจะควบคุมได้ และไม่ได้มาจากการทนต่อสภาพแรงโน้มถ่วงห้าร้อยกิโลกรัม ที่มาของพลังมาจากภายในตัวของเซี่ยงเส้าหยุนเอง

“ท่านพ่อ เหตุใดท่านจึงนำเหยือกยาใหญ่ ๆ เหล่านี้มาตั้งมากมาย? เรายังไม่ได้ต้มยาที่มีอยู่เลย!”

“พ่อกำลังใช้ยาวิญญาณเสริมสร้างร่างกายของลูกนะ ถึงแม้จะมีพรสวรรค์ที่น่าทึ่ง ตั้งแต่เจ้าเดิมพันกับผู้อื่นว่าจะไม่ฝึกฝนถึงสิบปี เจ้าสูญเสียสิบปีที่ยอดเยี่ยมเพื่อเป็นผู้ฝึกยุทธ์! พ่อทำเช่นนี้เพื่อจะสร้างรากฐานให้เจ้าได้ลุกขึ้นได้อีกครั้งหลังจากผ่านไปสิบปี เพราะฉะนั้น นับตั้งแต่ที่ผัวดวงดาวก่อตัวขึ้น ความสำเร็จของเจ้าจะถูกจำกัดอย่างมาก!”

“แต่ แต่ แต่ หม้อต้มยานี้กำลังเดือด ข้าคงจะถูกต้มจนสุกแน่!”

“อย่าได้กังวล พ่อได้ผนึกเส้นลมปราณและผังดวงดาวเอาไว้แล้ว และจะแช่แข็งยาวิญญาณด้วยผนึกในมือ เป็นเด็กดีและชื่อฟัง ลูกจะไม่รู้สึกเจ็บอะไร”

“ท่านพ่อโกหก! บอกไม่ใช่เหรอว่าไม่เจ็บ?! แต่นี่มันร้อน ร้อนจนสุกแล้ว อ๊าก ท่านกำลังฆ่าลูกตัวเอง!!”

นึกถึงสิ่งที่บิดาได้กระทำกับเขาครั้งอายุห้าขวบ เซี่ยงเส้าหยุนจึงเผยยิ้ม “ท่านพ่อ ทุกความยากลำบากที่ท่านทำครั้งนั้น บุตรของท่านกำลังจะเก็บเกี่ยวผลผลิตแล้ว สู้!”

เซี่ยงเส้าหยุนกู่ร้องออกมา เขาวางฝ่ามือราบไปกับพื้น บังคับตัวเองให้ยืนขึ้นต่อต้านน้ำหนักที่มากถึงห้าร้อยกิโลกรัม เก้าดวงดาวภายในร่างเปล่งแสงออกมาในขณะที่พลังงานแผ่ออกเป็นหมอกควันจากภายในผังดวงดาวของเขา เพิ่มพลังดวงดาวให้มีขีดจำกัดมากยิ่งขึ้น คลื่นพลังถูกสกัด หลั่งไหลไปทั่วร่างผ่านเส้นลมปราณและสะท้อนภายในจุดฝังเข็มทั้งสามร้อยหกสิบห้าจุด ทำให้พลังงานภายในของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว จากการฝึกขั้นต้นของผู้ฝึกยุทธ์ระดับพื้นฐานขั้นห้า การเติบโตอย่างรวดเร็วผลักดันให้การฝึกยุทธ์ของเขาเข้าสู่ช่วงสูงสุดของขั้นห้า

ตู้มมม!

ระดับพื้นฐานขั้นหก

พลังงานของเซี่ยงเส้าหยุนโหมกระหน่ำเฉกเช่นพระเจ้าที่ยึดมั่นในสวรรค์และโลก แรงโน้มถ่วงที่หนักถึงห้าร้อยกิโลกรัมยังคงทำร้ายเขาและรีดเร้นพลังงานที่ซ่อนอยู่ภายในร่างกาย ซึ่งได้เติมพลังเก้าดวงดาวของเขา ทั้งหมดนี้ส่งผลให้การฝึกยุทธ์ของเขาเพิ่มขึ้นอย่างร้ายกาจ!

ร่างกายของเซี่ยงเส้าหยุนเริ่มเสริมพลังมากขึ้นตั้งแต่ที่เขามีอายุเพียงห้าขวบและกินเวลาไปจนเขาอายุได้สิบสี่ เป็นเวลาเก้าปีเต็ม! ส่งผลให้ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลังที่ไม่สิ้นสุด ความกดดันของหอคอยแห่งขีดจำกัดได้ปลดปล่อยมันออกมาเพียงเล็กน้อย

เซี่ยงเส้าหยุนลืมเรื่องที่ตนหิวโหย เขาถูกเติมเต็มไปด้วยพลังงาน ถึงกับลืมไปว่ามีน้ำหนักถึงห้าร้อยกิโลกรัมกำลังกดทับอยู่!

“เราคงไม่สามารถบรรลุได้รวดเร็วเสียแล้ว ก่อนอื่นข้าต้องรวบรวมความแข็งแกร่งใหม่และสร้างรากฐานที่มั่นคง!” แม้ว่าเซี่ยงเส้าหยุดจะไม่ได้มีคุณสมบัติเป็นผู้ฝึกฝนอย่างเป็นทางการ ไม่มีใครเข้าใจดีไปกว่าตัวของเขาเองถึงแก่นแท้ของการฝึกยุทธ์

ด้วยกระแสแห่งความคิดนี้ เซี่ยงเส้าหยุนระงับการไหลเวียนของพลังอันไม่มีที่สิ้นสุด บังคับมันให้อยู่ในรูปแบบของเก้าดวงดาว แม้ว่าดูเหมือนจะเป็นพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อได้สัมผัสกับดวงดาวทั้งเก้า ความกดดันในร่างกายของเขาค่อย ๆ จางหายไป กลายเป็นเรื่องง่ายที่จะทนต่อแรงโน้มถ่วง

พร้อมกันนั้น พลังงานที่บีบอัดค่อย ๆ คลายลงอย่างช้า ๆ และหายไปในที่สุด นั่นคือพลังงานที่เขาได้เสริมสร้างร่างกายทั้งหมดซึ่งสะสมมาตลอดเก้าปีหรือไร? โดยปกติแล้วเซี่ยงเส้าหยุนจะเข้าใจว่าคงไม่ใช่เช่นนั้น ขีดจำกัดของห้องนี้ไม่สามารถควบคุมพลังงานภายในร่างกายของเขาได้อีก

โดยไม่รู้ตัวเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว เมื่อผู้แลสูงวัยเข้ามายังหอคอย ผ่านทางเข้าไปยังห้องและได้พบกับเซี่ยงเส้าหยุนกำลังยืนตัวตรงอยู่ ราวกับว่าสภาพแวดล้อมภายในห้องทำให้เขารู้สึกปกติ! เมื่อได้เห็นเช่นนั้น ผู้ดูแลสูงวัยตกใจจนตาแทบจะหลุดจากเบ้า!

นับตั้งแต่ที่ผู้ดูแลสูงวัยได้เข้ารับตำแหน่งผู้ดูแลของหอคอยแห่งขัดจำกัด เขาไม่เคยเห็นใครที่อยู่ต่ำกว่าระดับพื้นฐานขั้นเจ็ดจะสามารถยืนอยู่เช่นนั้นอย่างง่ายดาย เป็นไปได้ยากมากสำหรับผู้ที่อยู่เพียงขั้นห้า!

ผู้ดูแลสูงวัยตัวสั่นและตะโกนออกมาด้วยความยินดี “ช่างน่าอัศจรรย์นัก! เจ้าเด็กนี่ได้บรรลุสู่จุดสูงสุดของระดับพื้นฐานขั้นหกแล้วงั้นรึ? ตะ แต่…เป็นไปได้อย่างไรกัน? ผู้ดูแลสูงวัยจ้องมองสิ่งน่าเหลือเชื่อที่เกิดขึ้น เซี่ยงเส้าหยุนหันกลับมาพบเขายืนอยู่ตรงนั้น

เซี่ยงเส้าหยุนหัวเราะก่อนจะถาม “ท่านผู้ดูแลที่เคารพ ข้าขออยู่ที่นี่อีกสักหน่อยได้หรือไม่?”

“หือ? เรื่องนี้…ย่อมได้ ตามสบายเถิด” ผู้ดูแลสูงวัยตอบกลับมาด้วยความตะลึงงัน

“ข้าขอขอบคุณท่านมาก” เซี่ยงเส้าหยุนตอบอย่างร่าเริง

เมื่อออกมายังด้านหน้าห้องแรก ผู้ดูแลสูงวัยจึงเผยสีหน้าตื่นตะลึง ท้ายที่สุดบรรดาผู้ดูแลต้องสบถออกมาเสียงเบา “บ้าฉิบ ไอ้หนูนี่มันชอบหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัวเล่น!”

ถ้าหากเซี่ยงเส้าหยุนได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาจะต้องล้มลงกับพื้นเป็นแน่ เขาหรือจะชอบให้ตนเองเจ็บปวด? ทั้งหมดที่เขาต้องการจะทำมีเพียงแค่ปรับตัวให้เข้ากับแรงโน้มถ่วงภายในห้องและดูว่าจะทนไปได้นานเพียงใด!

ผ่านไปสี่ชั่วโมงเต็ม เซี่ยงเส้าหยุนได้ก้าวออกมาจากหอคอย ช่วงเวลาที่เขาก้าวเท้าออกมานั้น จึงรู้สึกได้ในทันทีว่าความกดดันทางร่างกายของเขาหายไปด้วย ในความเป็นจริงเวลานี้ร่างกายของเขารู้สึกราวกับไร้น้ำหนัก

ด้วยความถึงพอใจอย่างมาก เซี่ยงเส้าหยุนหัวเราะกับตนเอง “ฮ่า ฮ่า! การทดสอบขีดจำกัดของข้าช่างยอดเยี่ยมนัก!”

ในยามที่เซี่ยงเส้าหยุนก้าวเท้าออกจากที่แห่งนี้ผู้ดูแลสูงวัยได้รอคอยเขาอยู่นาน

“เจ้าหนุ่มทำได้ไม่เลวทีเดียว” ผู้ดูแลสูงวัยได้กล่าวชมเซี่ยงเส้าหยุนอย่างไม่รีรอ

“ท่านกล่าวชมข้าเกินไปแล้ว ข้าขอขอบคุณท่านมาก ท่านผู้ดูแล” เซี่ยงเส้าหยุนตอบกลับอย่างนอบน้อม โดยไม่นำสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นมารบกวนในความคิด

“เข้าใจแล้ว ตั้งแต่ที่การท้าทายของเจ้าประสบผลสำเร็จ เจ้าจะได้รับหนึ่งพันแต้มเป็นรางวัล!” ผู้สูงวัยกล่าวตามความจริง

“หนึ่งพันแต้มนี้ทำอะไรได้? ข้าต้องการอาหาร!” เซี่ยงเส้าหยุนบ่น ตอนนี้เขาได้กลายเป็นผีที่หิวโหยเรียบร้อยแล้ว