วันหยุดปิดเทอมคือช่วงเวลาที่มีค่ามากสำหรับใครหลายคนและก็ไร้ค่ามากสำหรับคนบางคน…

“ แง…พี่คะ…. ”

เสียงร้องของน้องสาวที่ดังขึ้นจากบาดแผลและข้างๆตัวเธอก็มีแมวขนสีเงินอยู่ด้วย

“ แฮก…แฮ่ก… ”

เสียงหอบของพี่ชายที่รีบวิ่งตรงมาด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ความเร็วการวิ่งของฉันนั้นแพ้แม้กระทั่งเด็กประถมทั้งที่ตัวเองอยู่มัธยมแท้ๆ

“ เฮือก! ทำไมการวิ่งมันถึงเหนื่อยจังฟะ!? ”

ร่างของฉันเคลื่อนที่ไปข้างหน้าเชื่องช้าราวกับเต่าคลาน สภาพโซเซเหมือนคนกำลังจะตายซะมากกว่าคนที่กำลังจะไปช่วยเหลือคนอื่น

“ แฮกๆ…แฮ่กๆ…ในที่สุดก็ถึงสักที ”

“ หนูว่าพี่น่าจะอาการหนักว่าหนูอีกนะ พี่ไหวแน่เหรอคะ? ”

“ พี่ไม่เป็นไร แต่เลือดออกเยอะมากเลยนะฟ้า ”

ที่หัวเข่าของน้องสาวมีแผลถลอกขนาดใหญ่ที่น่าจะมาจากการตกที่สูงอย่างเช่นต้นไม้เบื้องหน้า

“ ขึ้นมาเลย ต้องรีบไปทำแผลที่บ้านก่อนติดเชื้อ ”

ฉันหันหลังและย่อเข่าลงข้างนึงเพื่อให้น้องสาวสามารถขึ้นมาได้ เธอรีบขึ้นมาอย่างรวดเร็วเหมือนนี่คือสิ่งที่เธอต้องการอยู่แล้ว

“ แล้วฟ้าไปทำอีท่าไหนถึงได้แผลมาเนี่ย? ”

“ อ—เออ…อืม…. ”

“ หืม แมวงั้นเหรอ? ”

ในขณะที่น้องสาวกำลังอ้ำอึ้ง สายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นแมวขนสีเงินตัวหนึ่งที่เดินตามมา

ดวงตาสีแดงคมกริบและขนสีเงินที่โดดเด่น มันยกหางขึ้นและม้วนเล็กน้อยในตอนที่เอาลำตัวมาถูไถกับขาของฉัน

ฉันพอจะคาดเดาได้คร่าวๆแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าเปรียบเทียบจากนิสัยที่รักสัตว์ของน้องสาวแล้ว มันก็มีความเป็นไปได้ที่เธอจะเข้าไปช่วยไอเจ้าแมวตัวนี้จากบนต้นไม้จนพลาดตกลงมา

“ พี่คะ…หนูอยากเลี้ยงแมวตัวนี้ค่ะ ช่วยหนูหน่อยได้ไหมคะ~ ”

เธอพยายามใช้น้ำเสียงสุดแสนจะน่ารักในการขอร้องฉัน ซึ่งแน่นอนว่าฉันไม่ได้โดนมันสะกดหรอก…จริงๆนะ

“ ได้สิ แต่พี่คงทำได้แค่ช่วยพูดให้พ่อกับแม่ฟังเท่านั้นนะ ”

“ ขอบคุณค่ะพี่~❤️ ”

จุ๊ฟ

เธอยื่นหน้ามาหอมแก้วของฉันในขณะที่เผลอ ปรากฏการณ์ไม่คาดคิดนี้เกือบให้ขาของฉันอ่อนแรงลงจนล้มลงเลย

ฉันก็ไม่ได้เห็นหรอกว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอจะแสดงอารมณ์ยังไงออกมา แต่ก็มีฉันคนนึงแหละที่มีความสุขอยู่ในตอนนี้…

“ อ้า กลับมาแล้วเหรอจ๊ะทั้งสองคน ”

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฉันก็เจอกับคุณแม่ที่กำลังตากผ้าอยู่หน้าบ้าน

เธอมีชื่อว่า ฝน เธอคือสุดยอดแม่บ้านที่เก่งงานบ้านไปหมดซะทุกอย่าง งานบ้านส่วนใหญ่เธอจะเป็นคนทำทั้งหมด แถมเธอยังเป็นคนที่มีจิตใจดีมากซะด้วย เธอค่อนข้างเป็นที่รู้จักในระแวกนี้เพราะความหน้าเด็กที่สวนทางกับอายุที่แท้จริงของเธอ

“ เอ๊ะ? ฟ้าไปโดนอะไรมาน่ะ!? ”

“ มันก็แค่แผลถลอกนิดหน่อยน่ะค่ะ หนูไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ”

“ อย่างงั้นก็ดีแล้ว แต่ยังไงก็ไปทำแผลก่อนเถอะ เดี๋ยวจะติดเชื้อเอานะ ”

“ ก็ได้ค่ะ ”

คุณแม่ได้รับช่วงต่อไปจากฉัน ทั้งคู่ได้พากันเข้าไปในบ้านซึ่งมีฉันเดินตามหลังเข้าไป

หลังจากที่พวกเราทั้งสามเข้าไปในบ้านได้ไม่นาน ก็พลันมีคนอีกคนนึงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับตะโกนเสียงดังด้วยท่าทางมีความสุข 

“ กลับมาแล้วจ้าที่ร๊ากกกกก❤️ ”

เขาคือคุณพ่อของฉันเองแหละ เขาพึ่งจะกลับบ้านมาหลังจากไปทำงาน

เขามีชื่อว่า พายุ เขาเป็นคนที่รักครอบครัวมากและก็ขยันทำงานมากเหมือนกัน เขาให้ความสำคัญกับครอบครัวเป็นอันดับหนึ่งเสมอ และที่สำคัญคือเขาเป็นคนที่ติดภรรยาหรือคุณแม่ของฉันจนโงหัวไม่ขี้นเลย

มันก็จะอธิบายยากแต่ที่เป็นปัญหาเลยคือความหมายคำว่า ‘ครอบครัว’ ของเขาต่างหาก….