ณ ตรอกข้างทาง 

ชายฉกรรจ์กลุ่มนึงกำลังยืนสุมหัวสนทนากันอย่างสนุกสนาน และเหตุผลที่พวกมันมีความสุขแบบนี้ก็เพราะ…

 

“ ลูกพี่ทำผมตกใจหหมดเลยนะเนี่ย ผมก็นึกว่าลูกพี่จะถูกปล่อยตัวช้ากว่านี้ซะอีก ”

“ อะไรกันหะหมี นี่แกไม่ดีใจรึไงที่ฉันได้กลับมาเร็วๆน่ะ ”

“ จะไม่ดีใจได้ยังไงกันล่ะครับลูกพี่ แค่ผมสงสัยนิดหน่อยน่ะเพราะคดีหลายอย่างที่ลูกพี่เคยก่อ พอนำมาคิดรวมกันคร่าวๆแล้วน่าจะติดคุกนานกว่านี้ไม่ใช่เหรอครับ? ”

 

คนอื่นๆในกลุ่มเองก็สงสัยไม่ต่างกันและเอาแต่จ้องมองชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่า ‘ลูกพี่’  

กลุ่มนี้เป็นกลุ่มเล็กๆที่ถูกสร้างขึ้นโดยชายวัยกลางคนหรือลูกพี่ มีจำนวนสมาชิกประมาณห้าคนและแต่ละคนภายในกลุ่มก็ล้วนแต่เคยอยู่ในจุดต่ำสุดของห่วงโซ่อาหารกันทั้งนั้น

พวกมันส่วนใหญ่ในนี้ล้วนเข้ากลุ่มนี้มาเพราะเคยถูกลูกพี่ช่วยเหลือไว้ ในระยะ2ปีที่ผ่านมาพวกมันแทบไม่ได้รวมตัวกันเลย ลูกพี่ซึ่งเป็นหัวใจของกลุ่มดันไม่อยู่แล้วพวกมันจะทำอะไรได้ นี่แหละคือสาเหตุที่ทำให้พวกมันมีความสุขอย่างมากที่ได้กลับมาเจอหน้าลูกพี่อีกครั้งนึง

 

“ แล้วพวกแกอยากลองฟังประสบการณ์ของฉันตอนอยู่ในคุกไหมล่ะ ฉันนี่ขาใหญ่ในคุกเลยนะ กระทั่งผู้คุมยังต้องยอมคุกเข่าให้ฉันเลย ถ้าพวกแกทุกคนฟังแล้วอาจจะเข้าใจก็ได้ว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ตรงนี้ ”

“ “ โอส! ” ”

“ เบาเสียงหน่อยสิไอ้พวกโง่!? พวกเอ็งอยากให้คนอื่นได้ยินด้วยเหรอวะ! ”

“ แต่…ลูพี่เสียงดังกว่าพวกเราอีกนะครับ? ”

 

ลูกพี่ของพวกมันได้กระแอมไอออกมาก่อนจะเริ่มเปิดปากเล่าเรื่องทันที ในระหว่างที่เล่าก็แสดงสีหน้าท่าทางภาคภูมิใจไปควบคู่

มันเริ่มเล่าตั้งแต่ตอนไปหาน้องชายของตัวเองที่บ้านเมื่อ2ปีก่อนและเหตุการณ์ต่างๆที่พบเจอในคุก มีการใส่สีตีไข่ซะส่วนใหญ่ แน่นอนว่ามันไม่ได้เล่าเรื่องที่ไอ้น้องชายตรงระหว่างขาของมันใช้งานไม่ได้แล้วออกมา

ถึงมันจะเชื่อว่ายังไงลูกน้องของตัวเองไม่มีทางเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อมันเมื่อได้ยินเรื่องนั้น แต่ถึงยังงั้นมันก็จำเป็นต้องรักษาภาพพจน์ของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกพี่ไว้…

 

“ ทีนี้เข้าใจกันรึยังหะ ”

“ เอ่อ…พวกผมพอจะเข้าใจแล้ว แต่คนที่ลูกพี่เรียกว่า คุณหวู นั่นสามารถเชื่อใจได้จริงๆเหรอครับ? ไม่คิดว่าแปลกบ้างเหรอ ถ้าไอ้คุณหวูสามารถทำให้ลูกพี่ออกจากคุกได้ตลอดเวลาแล้วทำไมมันถึงไม่ยอมออกเองมาล่ะ? ”

“ อ่า ไอ้นั่นฉันก็สงสัยเหมือนกัน แต่ตราบใดที่ฉันแค่ไปส่งสิ่งนี้และได้อิสระกลับคืนมา เรื่องที่เหลือค่อยคิดทีหลังก็ได้ แถมไม่มีความจำเป็นต้องรีบด้วย ”

 

ลูกพี่ได้ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนที่จะหยิบบางสิ่งบางอย่างที่มีขนาดเท่าลูกองุ่นยื่นมา 

 

“ ไอ้สิ่งนี้แหละที่ฉันได้รับหน้าที่มา ถ้าจำไม่ผิดมันน่าจะชื่อ[ยากระตุ้นลมปราณ]ละมั้งนะ? ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ ”

“ ยากระตุ้นลมปราณ? ฟังดูเหมือนชื่อยาที่อยู่ในพวกหนังจอมยุทธ์จีนเลยนะครับ ”

“ อ่า อันนั้นฉันก็คิดเหมือนกัน ถึงจะมีหลายอย่างแปลกๆ แต่ในเมื่อรับปากมาแล้วฉันก็อยากไปทำให้สำเร็จซะก่อน แถมคุณหวูก็ยังบอกว่าฉันจะได้รับเงินอีกด้วยเมื่อนำยาตัวนี้ไปส่ง ”

“ ได้เงินด้วยเหรอครับ!? ”

 

เมื่อพูดถึงเรื่องเงินแล้ว ไม่มีใครในที่นี้ที่ไม่ตาเป็นประกาย 

เงินตราคือรากฐานของชีวิต ถ้าเราไม่มีเงินเราจะต้องวิ่งไล่ตามหาความสุข แต่ถ้าเรามีเงินเดี๋ยวความสุขมันก็จะเข้ามาหาเอง นี่คือคติประจำใจของพวกมันทุกคน 

สำหรับคนที่ไม่ได้ร่ำรวยอย่างพวกมันแต่ละคนแล้ว หากมีเงินไหลเข้ามาก็จะต้องถูกใช้ทันทีจากภาระปัญหาหนี้สินต่างๆแทบไม่เหลือให้เก็บออมเลย และยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ที่จะนำไปต่อยอดเพิ่ม

แต่ละครั้งที่พวกมันเปิดดูทีวีแล้วบังเอิญเจอช่องที่เชิญไอ้พวกคนมีเงินแล้วพูดว่า ‘เงินซื้อความสุขไม่ได้’ พอได้ยินทีไรพวกมันก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนด่าใส่ทีวีแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีทางได้ยิน 

คนรวยไม่มีทางจะเข้าใจคนจนก็เหมือนกับที่คนจนไม่มีทางจะเข้าใจคนรวย…

 

“ แต่ลูกพี่รู้แล้วเหรอครับว่าต้องเอายาไปส่งให้ใคร? ”

“ ฮะฮ่าๆๆ…ไม่รู้! ถึงคุณหวูจะไม่ได้บอกเรื่องนั้น แต่เค้าบอกกับฉันว่าเมื่อฉันก้าวเท้าเข้าสู่ประเทศจีนเมื่อไร จะมีคนเดินมารับมันไปเอง ”

“ โฮ๋! ถ้างั้นลูกพี่ก็ทำสำเร็จแล้วก็ได้รับเงินง่ายๆเลยน่ะสิครับ?! …ลูกพี่อย่าลืมพวกเราตอนที่ถูกเรียกว่าเศรษฐีด้วยนะครับ~ ”

 

ลูกพี่ของพวกมันได้หัวเราะออกมาอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปหาวัยรุ่นชายคนที่พูดขึ้นมา มันเอามือไปจับไหลของอีกฝ่ายและมองไปที่ดวงตาของวัยรุ่นชาย

 

“ ลูกพี่ครับ? ”

“ นายเป็นคนชอบพูดดีนี่หน่า…ฮึ! แต่นายจะดูถูกฉันเกินไปแล้วนะ ยังไงฉันก็ไม่ทิ้งพวกนายไว้ข้างหลังหรอก จำไว้ให้ดีล่ะไอ้น้องชาย ”

 

พวกมันทุกคนยิ่งเกิดความนับถือลูกพี่คนนี้มากขึ้นไปอีก ความนับถือระดับนี้แทบจะเทียบได้กับการนับถือพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดเลยด้วยซ้ำ

 

“ โอส! ขอบคุณมากครับลูกพี่! พวกเราเองก็จะไม่มีทางทิ้งลูกพี่เด็ดขาด! ”

“ ฉันบอกไปแล้วไงว่าให้เบาเสียงไอ้พวกบ้า! ไม่เห็นรึไงว่าคนอื่นหันมองมาทางนี้กันหมดแล้วเว้ย! ”

“ ลูกพี่เองก็เสียงดังเหมือนกันนั่นแหละครับ…ฮะฮ่าๆๆ ”

“ ฮะฮ่าๆๆ! แต่ก่อนที่ฉันจะไปจีนฉันต้องไปสะสางบัญชีแค้นกับไอ้เด็กเปรตนั่นก่อน ไม่งั้นฉันคงรวยอย่างไม่มีความสุขแน่… ”

 

พวกมันสนทนากันต่ออย่างดี๊ด๊าโดยไม่ได้รับรู้เลยว่าสายตาของนักล่าตัวนึงกำลังจ้องจะเขมือบหนึ่งในนั้น

 

( ก็พี่น้องกันนนี่นะ…คงจะคาดหวังอะไรไม่ได้อยู่แล้วแหละ )

 

เบื้องหน้าของฉันตอนนี้คือไอ้แก่เศษสวะที่เคยจับฉันเป็นตัวประกันเพื่อรีดเงินจากน้องชายแท้ๆของตัวเอง

ตอนนี้มันกำลังนอนหลับอย่างสบายใจเฉิบ และดูท่าจะฝันดีมากด้วยถึงได้แสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจแบบนั้นออกมา

การที่จะแอบเข้ามาภายในห้องนี้นั้นไม่มีความยากลำบากเลยสักนิดเพราะฉันไม่ได้เข้ามาทางประตูที่ถูกล็อกกลอนไว้ ฉันก็แค่มีวิธีที่ง่ายกว่านั้นเฉยๆ…

 

“ ร้อยล้านดอลลาร์นี่ซื้อหนังสือได้กี่เล่มกันนะ? ”

 

ใบมีดสีดำเงาสะท้อนกับแสงจันทร์ที่ส่องผ่านบานหน้าต่าง ออร่าที่แผ่ออกมาจากตัวใบมีดนั้นสวนทางกับความสวยงามของมันอย่างสิ้นเชิง ความปรารถนาที่จะดูดกลืนทุกสรรพสิ่งได้เป็นแรงขับเคลื่อนให้มันน่าหวาดกลัว 

มีดเล่มนี้มีชื่อว่า ‘มาซาโกะ’ เป็นอาวุธโบราณระดับสูงที่ถูกค้นพบในซากโบราณสถานของญี่ปุ่นและถูกนำมาประมูลที่โรงประมูลของตระกูลไพมอน มันถูกประมูลไปในราคาหลักร้อยล้านดอลลาร์จากหญิงสาวผู้ร่ำรวยที่มีชื่อว่า ทราย ไคม์ ซึ่งเป็นพี่สาวแท้ๆของแก้ว

ต่อมาด้วยเหตุผลบางอย่างมีดเล่มนี้จึงถูกนำมาฝากไว้ที่แก้วให้เป็นคนดูแล…

 

“ น่ารำคาญเป็นบ้าเลย… ”

 

ใบมีดสีดำของมาซาโกะได้ถูกนำมาปักเข้ากลางลำคอของคุณลุงอย่างง่ายดาย ไม่มีความรู้สึกถึงแรงต้านหรือแรงเสียดทานเลยสักนิด เป็นประสิทธิภาพที่สมกับชื่ออาวุธโบราณระดับสูง

 

“ อึก?!…อะ?! ”

 

คุณลุงผู้โชคร้ายที่ดันตื่นขึ้นมาตอนนี้ได้พยายามส่งเสียงร้องออกมา แต่มันก็ทำไม่ได้เพราะตอนนี้มีมีดปริศนาปักอยู่ตรงคอของมัน 

ดวงตาของมันเบิกโพลงด้วยความหวาดกลัว กล่องเสียงถูกตัดขาดไปพร้อมกับหลอดลม เพียงแค่ปล่อยไว้เฉยๆคุณลุงก็จะตายอย่างทรมานเอง ซึ่งฉันก็ยืนมองคุณลุงที่พยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอดด้วยความนิ่งเฉย

และในท้ายที่สุดร่างของคุณลุงก็แน่นิ่งไป สภาพของคุณลุงในตอนนี้ไม่ค่อยน่าดูชมสักเท่าไร ดวงตาเปิดแข็งค้างเพราะความตกใจ ปากอ้ากว้างเพราะต้องการกรีดร้อง แขนขาบิดงอผิดรูปเพราะดิ้นไปมาจนวินาทีสุดท้าย และเลือดที่ไหลออกจากทุกรูขุมขนยิ่งทำให้ความน่าสยดสยองถูกเพิ่มทวีคูณเข้าไปอีก

แต่ถึงมันจะน่าสยดสยองเพียงใด ใบหน้าของฉันก็ยังไม่เกิดความเปลี่ยนแปลง…

 

“ «ดูดกลืน» ”

 

ใบมีดสีดำของมาซาโกะที่ยังไม่ถูกดึงออกมาจากคอพลันเปล่งแสงสีเทาสว่างจ้าออกมา

ฉับพลันนั้นเอง แรงดูดลึกลับได้ทำการดูดเลือดที่ไหลออกมาจากทั่วร่างของคุณลุงไปรวมกันที่ตัวใบมีด ไม่ใช่เพียงแค่เลือดเท่านั้น แต่ยังมีแสงสีฟ้าอ่อนๆที่ไหลเข้าไปในใบมีด ด้วย

ปกติแล้วฉันไม่สามารถเห็นแสงสีฟ้าพวกนี้ได้หากยังไม่สัมผัสวัตถุโบราณระดับสูง แต่เพราะมาซาโกะประเภทอาวุธโบราณระดับสูงเลยเข้าเงื่อนไข

 

“ เดี๋ยวสิมาซาโกะ!? เอ็งช่วยใจเย็นกว่านี้หน่อย มานาหรือเลือดพวกนั้นฉันไม่ได้ต้องการหรอก แต่อย่างน้อยก็ช่วยอย่าดูดความทรงจำไปด้วยซิฟะ! ”

[ …• ~ •… ]

 

และเหมือนมาซาโกะเข้าใจที่ฉันพูด จู่ๆแรงดูดก่อนหน้านี้ได้เบาบางลง

ฉันลูบไปที่มาซาโกะเบาๆก่อนที่จะชี้นิ้วไปที่หน้าผากของคุณลุง ทันใดนั้นแสงสีม่วงจำนวนมหาศาลได้พรั่งพรูออกมาเต็มทั้วห้องก่อนที่ทั้งหมดจะค่อยๆถูกดูดเข้ามาภายในปลายนิ้วฉัน

เมื่อมันไหลเข้ามาแล้ว สัญชาตญาณก็สั่งให้พวกมันรีบพุ่งตรงขึ้นสมอง แต่ในฉับพลันนั้นแสงสีดำที่มีขนาดเล็กเท่ากันได้มาสะกัดขวางพวกมันไว้และดูดพวกมันทั้งหมดก่อนจะไปถึงสมอง

ทั้งหมดเกิดขึ้นภายในร่างกายเพียงหนึ่งวินาที…

 

“ นี่ก็น่าจะพอชดเชยเป็นพลังงานสำรองได้…หืม? นั่นมันอะไรน่ะ? ”

 

สายตาของฉันได้เหลือบไปเห็นคลื่นแสงสีฟ้าที่เข้มข้นมากกว่าอันที่ออกมาจากร่างคุณลุง มันลอยมาจากกล่องไม้อันหนึ่งบนโต๊ะข้างๆไปรวมกับมาซาโกะตามแรงดูด

ฉันเดินเข้าไปหากล่องไม้นั้นและเปิดมันได้อย่างง่ายดายเพราะไม่มีที่ล็อก มันถูกเก็บไว้ในกล่องไม้เก่าๆเหมือนไม่มีความสำคัญแต่ฉันจำมันได้

 

“ ไอ้นี่ใช่สิ่งที่พวกมันพูดถึงไหมนะ…ยากระตุ้นลมปราณ? ”

 

ฉันหยิบยาเม็ดนั้นออกมาก่อนจะมองสำรวจรอบๆและฉันก็ลองโยนยานั้นเข้าใส่มาซาโกะดู ผมลัพธ์ก็คือมาซาโกะดูดยาตัวนั้นหายไปทันที 

ถึงฉันจะไม่รู้ว่ายาตัวนั้นมีไว้ใช้เพื่ออะไร แต่คนตายน่ะไม่จำเป็นต้องใช้ยาหรอก

ฉันดึงมาซาโกะออกจากร่างคุณลุงก่อนจะโบกมือบ๊ายบายหายเข้าไปในแสงสีทองเหมือนตอนที่มา ทิ้งไว้เพียงแค่ร่างคุณลุงที่แห้งเหือด…