ทั้งสองที่สวมกอดกัน คนหนึ่งชุดดำคนหนึ่งชุดขาว คนหนึ่งตัวใหญ่คนหนึ่งตัวเล็ก แต่ก็เข้ากันได้อย่างน่าประหลาดใจ  

 

 

สักพักหนึ่ง ในจวนก็สงบลง จนทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าไปรบกวน  

 

 

ลู่จ้านส่งสัญญาณด้วยสายตาให้กับสาวใช้คนหนึ่ง พอสาวใช้คนนั้นรับรู้ก็ถอยกลับไปข้างๆ เขาอย่างเงียบๆ ทั้งสองถึงได้ออกจากจวน ทิ้งความเงียบสงบและความสงบสุขไว้ให้ทั้งสองในจวน  

 

 

 “ข้าขอโทษนะลู่เจี้ย” ลักษณะท่าทางของลู่เจี้ยทำให้เจียงหลีนึกถึงลู่อ๋องและพระชายา ในใจนางรู้สึกเสียใจมาก คำขอโทษก็ออกจากปากอย่างอดไม่ได้  

 

 

แม้ไม่มีที่มาที่ไป ลู่เจี้ยก็เข้าใจความหมายที่นางจะสื่อได้จากคำพูดนั้น  

 

 

เขาปล่อยให้หญิงสาวกอดเขา และพิงตัวนางพร้อมกับสูดกลิ่นหอมของหญิงสาวที่เพิ่งเริ่มเติบโต แล้วยิ้มเล็กน้อย “นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าเลย มันเป็นทางที่ท่านพ่อท่านแม่เลือกเอง”  

 

 

เจียงหลีขมวดคิ้ว นี่เป็นสิ่งที่นางไม่อาจเข้าใจ  

 

 

ลู่เจี้ยพูดอย่างนุ่มนวลว่า “เพื่อตระกูลลู่แล้วพวกท่านเลือกที่จะทำเช่นนี้ พวกท่านยอมเสียสละตนเองเพียงเพื่อไม่ให้ตระกูลลู่อยู่อย่างมีรอยร้าวอีกต่อไป เพื่อให้ตระกูลลู่จะไม่อยู่เฉยอีก และเพื่อให้ตระกูลลู่ปลอดภัย”  

 

 

เจียงหลีถอนหายใจอย่างเงียบๆ  

 

 

นางเข้าใจเหตุผล แต่ทว่า…  

 

 

มือทั้งสองของนางลูบลงบนแผ่นหลังของลู่เจี้ยเบาๆ แล้ววางคางของนางไว้บนผมของเขาเบาๆ “ลู่เจี้ย เจ้าอยากร้องไห้หรือไม่ ถ้าหากว่าเจ้าอยากร้องเจ้าก็ร้องออกมาเถอะ”  

 

 

คำพูดของหญิงสาวทำให้ลู่เจี้ยอยากหัวเราะ  

 

 

น้ำตาของเขาถูกเขากลืนลงท้องไปพร้อมๆ กับเลือดตั้งแต่ต้นแล้ว เขาเป็นคนวางแผน ผู้คนบนโลกนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นไปตามที่เขาวางไว้ เขาจะร้องไห้ได้อย่างไร  

 

 

เขาเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่ยังดูเป็นเด็กน้อยอยู่พร้อมกับยื่นนิ้วมืออันเรียวสวยของเขาสัมผัสลงบนใบหน้าของนาง “ราชินี ลู่เจี้ยนั้นไร้น้ำตา”  

 

 

ลู่เจี้ยที่เป็นเช่นนี้…  

 

 

แววตาสดใสที่ปรากฏในดวงตาของเจียงหลี หรี่เล็กน้อย  

 

 

เปราะบาง สวยงามและบริสุทธิ์ แต่ก็ซ่อนกลิ่นคาวเลือดและอารมณ์ทั้งหมดไว้ เจียงหลีโกรธเล็กน้อย โกรธที่เขายังคงปิดปังตนเองเมื่ออยู่ต่อหน้านาง  

 

 

มือทั้งสองของนางปล่อยออกจากเขา เปลี่ยนเป็นจับหน้าเขาแน่น “ข้า! ราชินีขอสั่งให้เจ้าร้องไห้!  

 

 

“ได้พ่ะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมร้องไม่ออกจริงๆ” ลู่เจี้ยมองนางอย่างน่าขัน  

 

 

ลู่เจี้ย เจ้าจะให้ข้าเป็นกังวลเพราะเจ้าไปจนตายเลยรึ  เจียงหลีขมวดคิ้วเบาๆ ต่อใบหน้าอันหล่อเหลาที่สามารถบดบังความสวยของดอกไม้ และแสงสว่างของดวงจันทร์นั้น พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “หากว่าเจ้าไม่ร้องออกมา ข้าจะลงโทษเจ้าอย่างหนัก”  

 

 

“ท่านจะลงโทษข้าเยี่ยงไร” ลู่เจี้ยรู้สึกน่าขันเข้าไปใหญ่  

 

 

การกลับมาของเจียงหลี ทำให้หัวใจที่แหลกสลายของเขากลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง ถ้าหากมีนางอยู่ด้วยแล้วดูเหมือนว่าเขาจะสามารถปล่อยวางทุกสิ่งและมีความสุขกับช่วงเวลาแห่งความเงียบสงบนี้ได้   

 

 

ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะดูแลนาง ตามใจนาง เอาใจนางและตัวติดกับนาง  

 

 

สีหน้ายิ้มแย้มของชายคนนี้ ทำให้เจียงหลีโกรธ ทันใดนั้นเอง นางก็ก้มศีรษะลง และจูบลงบนริมฝีปากที่เย็นเยียบของชายคนนี้อย่างไม่คาดคิด ทั้งรุนแรงและหยาบโลน  

 

 

!  

 

 

ลู่เจี้ยถึงกับผงะ จากน้ำแข็งบางๆ ที่เคลือบความสวยงามตรงใต้ตาของเขาก็กลายเป็นน้ำอ่อนๆ  นี่เป็นการลงโทษของท่านนี่เอง การลงโทษเช่นนี้ช่างหอมหวานยิ่งนัก  

 

 

รสจูบของเจียงหลีดูเหมือนจะมีกลิ่นของการแก้แค้นเล็กน้อย  

 

 

หลังจากที่นางถอยออกนั้น ริมฝีปากของลู่เจี้ยจากเดิมที่ซีดจางนั้น กลายเป็นริมฝีปากที่ทั้งแดงและอิ่มน้ำแล้ว อย่างไรก็ตามด้วยใบหน้าอันมีเสน่ห์ของเขา ทำให้ยิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก  

 

 

โชคดีที่ครั้งนี้เจียงหลีไม่หลงกลในความหล่อของเขา นางถามด้วยสีหน้างุนงง “เจ้าจำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือ” จำเป็นต้องต่อต้านทุกอย่างด้วยแรงของตนเองเลยหรือ  

 

 

“หลีเอ๋อร์” ลู่เจี้ยยื่นมือออกไปพยายามจับผมที่ร่วงหล่นจากหูของนาง แต่นางก็ตบมันออก เขาไม่ได้โกรธแต่ยังคงยิ้มจางๆ “ทุกคนมีหน้าที่ที่ตนเองต้องรับผิดชอบและข้าแค่ทำในสิ่งที่ควรทำ”  

 

 

หน้าที่งั้นรึ  

 

 

เจียงหลีหัวเราะในใจ  

 

 

นางทำสิ่งต่างๆ ตามที่ตนเองต้องการมาโดยตลอด โดยอาศัยความชอบของนางเอง หากพูดถึงความรับผิดชอบ อาณาจักรแม่มดโบราณนับหรือไม่ อย่างไรก็ตามเมื่อนางตัดสินใจที่จะติดตามมู่ชิงเกอแล้วนั้น นางก็ได้ทิ้งตำแหน่งราชินีของอาณาจักรนั้นไปด้วยเช่นกัน  

 

 

นางยอมรับแล้ว ว่านางชอบชายที่อยู่ตรงหน้านางเข้าให้แล้ว  

 

 

เพราะเช่นนี้ นางจึงไม่อยากเห็นชายคนนี้เสียใจ ไม่อยากเห็นชายคนนี้ถูกรังแกและไม่อยากเห็นความอดทนของเขา ถ้าหากจะพูดถึงหน้าที่ความรับผิดชอบ เช่นนั้น ชายคนนี้ก็คือความรับผิดชอบของนางนั่นแหละ!  

 

 

“ข้าจะบอกเจ้านะ ลู่เจี้ย เจ้าก็คือความรับผิดชอบของข้า” เจียงหลีจับคางของเขาอย่างกะทันหันและพูดอย่างร้ายกาจ  

 

 

เจ้าคือความรับผิดชอบของข้า!  

 

 

สายตาที่นิ่งสงบของลู่เจี้ยถูกทำลาย กลายเป็นสายตาที่ตกใจแทน  

 

 

แต่ทว่า เจียงหลีมิอาจรับรู้และพูดความในใจของนางต่อ “เพราะฉะนั้น เจ้าต้องมีชีวิตที่ดีเพื่อข้า อีกทั้งยังต้องอยู่อย่างไร้กังวล มีความสุขตลอดเวลา ถ้าหากเจ้ากล้าเหยียบย่ำตัวเองอีกละก็ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”  

 

 

หลังจากทิ้งคำประกาศที่ดุดันเช่นนี้ไว้ เจียงหลีก็หันหลังและเดินออกไปจากจวนของลู่เจี้ย ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวผ่านม่านที่พลิ้วไปกับสายลมและมองไปที่ด้านหลังของนาง  

 

 

หลีเอ๋อร์เจ้าคนโง่ของข้า  จนกระทั่งร่างของเจียงหลีหายไป รอยยิ้มอันขมขื่นก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของลู่เจี้ย  

 

 

ลมที่พัดเข้ามาในจวนก็สลายไปอย่างเงียบ ๆ  

 

 

ร่างอรชรราวกับเทพเซียนปรากฏขึ้นอย่างเงียบๆ ที่ด้านหลังของลู่เจี้ย มองไปที่ด้านหลังของเขาและถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ  

 

 

…  

 

 

เจียงหลีเดินออกจากวังอย่างรวดเร็ว และยืนอยู่บนบันไดยาวพร้อมกับหันหน้าไปทางท้องฟ้าเหนือหุบเขา พลางถอนหายใจออกมา  

 

 

หัวใจของนางยังคงเต้นแรงไม่หยุด แก้มของนางร้อนฉ่าเล็กน้อย  นี่เป็นครั้งแรกที่ราชินีสารภาพรักกับชายหนุ่มเช่นนี้ ไม่รู้ว่าคนโง่คนนั้นจะเข้าใจหรือไม่   

 

 

เมื่อนึกถึงสิ่งที่นางทำในตอนนั้น ดวงตาของเจียงหลีก็ลุกลี้ลุกลน บนตัวนาง ร่างหญิงสาวที่ขี้อายนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นมา  

 

 

ทันใดนั้น เงาๆ หนึ่งก็ห่อหุ้มนางไว้  

 

 

เจียงหลีสงบลงในทันทีด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งและเงยหน้าขึ้นมองดูการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของลู่จ้าน  

 

 

“ตามข้ามา มีคนหนึ่งที่เจ้าจะต้องอยากพบแน่นอน” ลู่จ้านพูดจบก็หันกลับไปนำทาง   

 

 

ดวงตาของเจียงหลีกรอกไปมา พร้อมเดินตามเขาไป  

 

 

…  

 

 

ในจวน ทันใดนั้นก็มีท่านผู้เฒ่าที่ปรากฏตัวก็มองไปที่ด้านหลังของลู่เจี้ยอย่างเป็นห่วง  

 

 

ราวกับว่าเขาจะหายไปกับสายลมได้ทุกเมื่อ  

 

 

“เจี้ยเอ๋อร์ ทำไมเจ้าต้องลำบากด้วยเล่า การวางแผนก่อนหน้านั้นช่างมันเถอะ” ท่านผู้เฒ่าลดสายตาลงและส่ายหน้าอย่างช้าๆ สีหน้าของเขาซีดลงเช่นกัน ผมสีเงินที่ปล่อยลงมาของเขาก็ไม่เงางามเท่าเมื่อก่อน   

 

 

“ท่านปู่ เจี้ยเอ๋อร์ตัดสินใจเรื่องใดไปแล้ว จะไม่มีทางเปลี่ยนแปลง ข้าเหลือเวลาไม่มากแล้ว สิ่งที่ทำได้เพียงอย่างเดียวตอนนี้ คือรีบจัดการทุกสิ่งให้แล้วเสร็จได้ทันเวลา” ลู่เจี้ยหันพร้อมกับทำความเคารพต่อชายชราที่อยู่ด้านหลัง  

 

 

ลู่วั่งชวนอดไม่ได้ที่จะกล่าว “ถ้าหากเจ้ายืนกรานที่จะทำเช่นนี้จริงๆ และตัวตนของนางเปลี่ยนไป เจ้ากับนางจะไม่มีทางเป็นไปได้อีก”  

 

 

ลู่เจี้ยขัน “ข้าเป็นร่างที่แหลกสลายอยู่แล้วตั้งแต่ต้น แม้ว่าจะกลับไปเป็นเหมือนก่อนข้ากับนางก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว หากเป็นเช่นนี้ จะลากนางมาลำบากด้วยทำไมกันเล่า แม้ว่าข้าจะใช้ใจไปแลก นางก็จะแบกรับภาระตระกูลลู่ไว้เพื่อข้า พูดถึงตอนนี้ ทั้งชาตินี้เป็นข้าเองที่ติดหนี้นาง”  

 

 

“จริงอยู่ที่พรสวรรค์ของนางนั้นหาได้ยาก ปู่เข้าใจดีว่าการวางแผนของเจ้าทั้งหมดก็เพื่อตระกูลลู่ทั้งนั้น แน่นอนว่าเพื่อนางด้วย อย่างไรก็ตาม ข้าได้สั่งให้คนไปสืบหาหลิงหวังที่ฝึกฝนสายการช่วยเหลือ ไม่แน่ร่างกายของเจ้าอาจจะมีโอกาสกลับมาหายดีก็ได้” ลู่วั่งชวนเอ่ยขึ้น  

 

 

“หากเป็นเช่นนั้น ค่อยว่ากันคราวหลังเถิดขอรับ” ลู่เจี้ยยิ้ม ถ้าหากว่าเขาสามารถอยู่รอดต่อไปได้หลีเอ๋อร์ต้องเป็นของเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้น  

 

 

ลู่วั่งชวนถอนหายใจ “ตระกูลลู่ของข้า…”  

 

 

“ท่านปู่มิต้องเป็นกังวลไป ความคับแค้นและความอยุติธรรมของตระกูลลู่จะถูกเปิดเผยในไม่ช้านี้” สายตาของลู่เจี้ยพลันดุดันขึ้น