ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เกี้ยวพาเธอหรือ? 2

นี่เธอกำลังจะมีประจำเดือนหรือ?

ช่วงนี้ถึงได้อารมณ์แปรปรวน!

เธอสูดลมหายใจเข้านิดๆ ให้ตัวเองสงบ ท่าทางสุภาพดังที่ผ่านมา นั่งตัวตรง ปรับความคิดให้ถูกต้อง จิบชาเข้าไปหนึ่งอึก ดื่มด่ำอยู่ครู่หนึ่ง

ชานี้มิใช่ทั้งชาแดงและชาดอกไม้และมิใช่ชาเขียวหรือชาผูเอ่อร์ คล้ายว่ามันทำมาจากดอกไม้อบแห้งชนิดหนึ่ง

แต่ก็มองเห็นใบชาแช่อยู่ในน้ำชา เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นชา…

“นี่คือดอกอะไรหรือเจ้าคะ?” กู้ซีจิ่วเงยหน้าขึ้นมาถาม ไม่ทันระวังเผลอสบตากับอีกฝ่ายเข้า

ดวงตาคู่นั้นล้ำลึกเหลือเกินราวกับปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาได้ ทำให้หัวใจเธอเต้นรัว

เคราะห์ดีที่สายตาคู่นั้นผละไปจากใบหน้าของเธออย่างรวดเร็ว “คือชาพุดตานพาฝัน ชอบหรือไม่?” ท่านเทพศักดิ์ถามกลับ

“ชอบเจ้าค่ะ!” กู้ซีจิ่วไม่ปิดบังความชอบของตน “ชานี้มีขายที่ใดหรือเจ้าคะ?” เธอจะไปซื้อมาสักจินแล้วค่อยๆ ละเลียดดื่ม!

“เจ้าปัดความคิดนี้ทิ้งไปได้เลย ข้าวของที่เปิ่นจุนใช้สามารถซื้อหาได้ง่ายๆ งั้นหรือ?” วาจาสองประโยคนี้ของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ดับฝันของเธอ เขานิ่งไปครู่หนึ่ง เอ่ยเสริมอีกประโยค “เพียงแต่ถ้าเจ้าอยากดื่มจริงๆ หากสามารถทำให้เปิ่นจุนพอใจได้ ก็มาดื่มชาที่นี่ได้”

“…ข้าจะพยายามทำให้ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์พึงพอใจเจ้าค่ะ” ดวงตากู้ซีจิ่วหยีโค้ง ยามที่เธอเบิกบานจะคุยง่ายยิ่งนัก อารมณ์ก็ดีเช่นกัน

เธอจิบชาในมืออีกคำหนึ่ง

ชิ หมดเกลี้ยงไปอีกถ้วยหนึ่งแล้ว!

รสดีจริงๆ! น่าเสียดายที่ถ้วยชาเล็กไปหน่อย หากเปลี่ยนเป็นมอบโถชาให้เธอสักใบก็คงดี…

เธอทำตาปริบๆ มองกาชาที่อยู่บนโต๊ะอีกครั้ง ยื่นมือออกไปทันที คว้าเอามา ยิ้มกว้างอย่างจริงใจยิ่งนัก “ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เจ้าขา จะให้ท่านเมตตารินชาให้ซีจิ่วอยู่ฝ่ายเดียวได้อย่างไร? ตาข้าบ้างนะเจ้าคะ”

ยามที่คว้ากาน้ำชา เธอสุขใจนัก กาน้ำชาอยู่ในมือ ยังต้องกลัวว่าจะไม่ได้ดื่มอย่างสำราญอีกหรือ?

สิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขยิ่งขึ้นคือกาน้ำชาหนักมาก แค่ดูก็รู้ว่ามีน้ำชาอยู่เต็มเปี่ยม เพียงพอจะรินใส่ถ้วยชาบนโต๊ะนี้ได้อีกเจ็ดแปดใบ

เธอรินให้ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ก่อนหนึ่งถ้วย จากนั้นก็รินให้ตัวเองอย่างชอบธรรม ผลปรากฏว่า…หมดแล้ว!

สักหยดก็ไม่มีออกมา!

มือเธอหยุดชะงัก มองกาน้ำชาในมืออย่างไม่เชื่อสายตา ยังมีอยู่เต็มเปี่ยมชัดๆ ทำไมถึงหมดแล้วล่ะ?!

เธอยื่นมือออกไปคิดจะเปิดฝากาดู มือข้างหนึ่งก็คร่อมลงมา หยิบกาชาใบน้อยกลับไป “ไม่จำเป็นต้องมองแล้ว กาใบนี้รินได้เพียงห้าถ้วยเท่านั้น” ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เอ่ย

กู้ซีจิ่วตะลึง

เอาใจไปฟรีๆ ซะแล้ว! ถ้ารู้แบบนี้แต่แรก เธอจะทำหน้าหนารินให้ตัวเองก่อน…

“ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ ข้าชงอีกได้ไหมเจ้าคะ?” คงมิใช่ว่ากาชาก็ชงได้เพียงครั้งเดียวกระมัง?

ขณะที่กู้ซีจิ่วคิดจะหยิบกาชาที่อยู่ด้านข้างเข้ามา ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ก็เอ่ยมาว่า “ไม่จำเป็น ชานี้สามารถชงได้เพียงครั้งเดียว”

เป็นชาที่หยิ่งผยองเหลือเกิน!

เฮ้อ หากว่ากาชาของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เป็นแบบเดียวกับกาสุราใบน้อยของตี้ฝูอีก็คงดี

สุราที่อยู่กาสุราใบนั้นของตี้ฝูอีเต็มเปี่ยมไม่มีวันหมด เหมือนกับอ่างวิเศษ ทำให้เธอปรารถนาจะขโมยมายิ่งนัก…

ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เพ่งพิศนางอยู่เงียบๆ มาโดยตลอด ย่อมมองเห็นแววตาเล็กๆ น้อยๆ ของนาง

ดูเหมือนนางจะชอบชานี้มากจริงๆ มิใช่การแสร้งทำเป็นชอบเพื่อเอาใจเขา

ดวงตาท่านเทพศักดิ์สิทธิ์หยีโค้งอยู่เบื้องหลังหน้ากาก เห็นได้ชัดว่าเขาก็มีความสุขเช่นกัน

กู้ซีจิ่วจ้องกาชาใบน้อยแวบหนึ่งอย่างห้ามใจไว้ไม่อยู่ กาชาใบน้อยวิจิตรนัก รูปร่างคล้ายระฆังวัด

“ชอบกาใบนี้หรือ?” นิ้วท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เคาะโต๊ะเบาๆ มองดูนาง

“เป็นกาที่งดงามนักเจ้าค่ะ ชาที่ชงออกมาก็รสชาติเยี่ยมยอด เสียดายแต่…”

“เสียดายแต่อะไร?” ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ถาม

“เสียดายที่ไม่เหมือนกาสุราน้อยของท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ที่รินได้เรื่อยๆ ไม่มีหมด” กู้ซีจิ่วทอดถอนใจ