วังจิ่งหยางไม่คิดว่าจู่ๆ หลินเยียนจะตื่นขึ้นมา ตกใจจนตกเก้าอี้ไป ตั้งนานกว่าจะพยุงเอวตัวเองลุกขึ้นได้  

 

 

“เยสเข้! หลินเยียนเธอทำอะไร? เธอทำฉันตกใจจนเกือบจะเป็นโรคหัวใจแล้วนะ!!!”  

 

 

ใบหน้าของหญิงสาวเหมือนจะตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่ก็กลับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาเผยความเข้าใจบางอย่าง  

 

 

เห็นเพียงว่าดวงตาที่แต่เดิมดูมืดมนของหญิงสาว เหมือนไข่มุกที่ถูกเช็ดมลทินออกในพริบตา เปล่งประกายด้วยแสงอันเย็นเยียบ เมื่อได้ยินเสียง เธอก็เหลือบมองวังจิ่งหยางและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ถ้าไม่ได้ทำอะไรผิด นายจะกลัวอะไร”  

 

 

“ฉัน…” วังจิ่งหยางรู้สึกผิดมากจริงๆ พลันดื้อด้านอธิบายไปว่า “ฉันเห็นอะไรบางอย่างติดอยู่บนหน้าเธอ ฉันจะช่วยเธอเอามันออกก็เท่านั้น! ไม่อย่างนั้นเธอคิดว่าฉันจะทำอะไร? “  

 

 

“จริงเหรอ?” หลินเยียนระบายยิ้มเบาๆ โดยไม่แสดงออกว่าเชื่อหรือไม่  

 

 

แต่สีหน้าแบบนั้น กลับทำให้วังจิ่งหยางรู้สึกลนลานเหมือนความคิดทุกอย่างถูกอ่านออกหมดแล้ว  

 

 

ถึงขั้นที่รู้สึกกดดันและหวาดกลัวเหมือนเผชิญกับศัตรูที่เก่งกาจ…  

 

 

เคาะ! นี่มันสถานการณ์อะไรกันเนี่ย…  

 

 

วังจิ่งหยางอดบ่นไม่ได้ “หลินเยียน ผีเข้าสิงเธอหรือไง? ทำไมจู่ๆ ถึงเย็นชา…แบบนี้…”  

 

 

และเมื่อครู่นี้ สายตาตอนที่ลืมตาขึ้นนั้น สามารถทำเขาตกใจจนกลายเป็นเอ๋อได้จริงๆ!  

 

 

วังจิ่งหยางพลางบ่นพึมพำ พลางรีบเปลี่ยนเรื่อง “หลินเยียน เธอได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้มั้ย? เธอไปพักกับฉันซะเลยดีมั้ย จะได้ไม่ต้องไปทนแบกรับอารมณ์ป้าสะใภ้เธอ!”  

 

 

หลินเยียนมองเขาปราดหนึ่ง “ไม่ต้องแล้ว”  

 

 

วังจิ่งหยางคิดว่าเธอไม่อยากรบกวนตน จึงเกลี้ยกล่อม “เธอยังจะเกรงใจอะไรฉันอีก! ยังไงห้องที่บ้านฉันก็ว่างอยู่  

 

 

หลินเยียนหยิบปิ้งย่างบนโต๊ะขึ้นมาไม้หนึ่ง แต่กลับไม่มีท่าทีว่าจะทาน เพียงมองแล้วพูดลวกๆ ว่า “มีที่ไป”  

 

 

สีหน้าของวังจิ่งหยางเหลืออด “ถ้าเธอเกรงใจจริงๆ รอให้เธอได้เงินเมื่อไหร่ค่อยให้ค่าเช่าฉันก็พอแล้ว! ไม่ต้องเข้มแข็งแล้ว เธอไม่ได้มีเพื่อนและญาติคนอื่นๆ ในเมืองหลวง จะไปไหนได้?”  

 

 

หลินเยียนมองเขาราวกับยิ้มและไม่ยิ้มในขณะเดียวกัน “ที่บ้านแฟนฉัน”  

 

 

วังจิ่งหยาง “…!!!”  

 

 

วังจิ่งหยางอึ้งค้างอยู่กับที่ ปิ้งย่างในมือตก ‘เคร้ง’ ลงพื้นไป  

 

 

“เธอ…เธอว่าอะไรนะ?” วังจิ่งหยางเหมือนถูกใครฟาดหัวอย่างแรง  

 

 

แฟน? เธอมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่?  

 

 

หลังจากหลินเยียนเลิกกับหันอี้เซวียนจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ออกไปไหนเลย จู่ๆ มีแฟนได้อย่างไร???  

 

 

ทำไมเขาถึงไม่รู้!  

 

 

“ขอบคุณที่ดูแล”  

 

 

หลินเยียนพูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไป น้ำเสียงอันเย็นชาและห่างเหินแผ่กระจายอยู่ท่ามกลางลมกลางคืน…  

 

 

ทิ้งวังจิ่งหยางให้อึ้งค้างอยู่กับที่ จ้องแผ่นหลังที่จากไปของหลินเยียนพร้อมหัวใจที่แตกสลายเป็นไส้เกี้ยว…  

 

 

มีแฟนแล้วก็เปลี่ยนไปแบบนี้แหละ แม้แต่น้ำเสียงที่พูดกับเขาก็เย็นชาขึ้น!!!  

 

 

ในขณะเดียวกัน อีกด้านจู่ๆ เผยอวี้เฉิงก็หมดสติไปอย่างกะทันหัน เผยหนานซวี่ทำอะไรไม่ถูกไปแล้ว  

 

 

เตรียมจะรีบขับรถไปส่งที่โรงพยาบาล จู่ๆ ก็มีคนเคาะกระจกรถ  

 

 

เผยหนานซวี่ลดกระจกลง จากนั้นจึงเห็นว่า คนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือหลินเยียน!  

 

 

“เธอ…หลินเยียน?”  

 

 

หญิงสาวเปิดประตูรถแล้วขึ้นมานั่งบนเบาะหลังข้างๆ เผยอวี้เฉิงทันที “ไม่ต้องไปโรงพยาบาล กลับหมู่บ้านอวิ๋นเจียนซุ่ย”  

 

 

สายตาของเผยหนานซวี่เผยความระแวง “เธอเป็นใคร? เป็นอะไรกับพี่ชายฉัน?”  

 

 

แปลกจัง…นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารู้สึกแบบนี้แล้ว…  

 

 

น้ำเสียงของผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขาทำตามอย่างไม่รู้ตัว  

 

 

ความเฉยเมยและความสงบบนใบหน้าของหญิงสาวยังคงไม่เปลี่ยนแปลง พลันถามกลับว่า “พี่ชายคุณไม่เคยพูดถึงความสัมพันธ์ของเราเหรอ?”  

 

 

เผยหนานซวี่เงียบไปทันที “…”  

 

 

แม้เขาไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร แต่สามารถทำให้พี่ชายใหญ่เขาพูดออกมาว่า “ความสัมพันธ์ที่สนิทที่สุด” ได้  

 

 

ผู้หญิงคนนี้…จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน…  

 

 

อย่างน้อยๆ คงจะไว้ใจได้สำหรับพี่ชายเขา  

 

 

หลังจากดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายเผยหนานซวี่ก็เลือกที่จะขับรถมุ่งหน้าไปทางหมู่บ้านอวิ๋นเจียนซุ่ย