ลืมรักเลือนใจ 13 เสียเปรียบเกินไปแล้ว
เป็นไปได้อย่างไร!
เธอ…
เธอไปเอาความกล้ามาจากไหน!!!
หลินเยียนลุกขึ้น อธิบายอย่างลนลานทำอะไรไม่ถูก “เป็นไปได้ยังไง! คุณเผย ฉันรู้สึกว่าระหว่างเราต้องมีเรื่องเข้าใจผิด ไม่ว่าฉันจะกล้าแค่ไหน ฉันก็ไม่กล้าเสียมารยาทกับคุณหรอก…”
นิ้วอันเรียวยาวของเผยอวี้เฉิงคีบบุหรี่ที่มอดไหม้ครึ่งมวน ดวงตาที่เกียจคร้านเงยขึ้นมองเธอเล็กน้อย “เสียมารยาทไปแล้ว”
หลินเยียน “…”
เสีย…เสียมารยาทไปแล้วงั้นเหรอ…
ใครก็ได้มาช่วยเธอที…
เห็นหลินเยียนเงียบ สายตาอันเย็นเยียบของเผยอวี้เฉิงพลันกระเหม่นเธอที “มีอะไรอยากพูดอีกมั้ย?”
หลินเยียนดิ้นรนสุดชีวิต “มี! คุณเผย ฉันมีคำถามหนึ่งที่สำคัญมาก ในเมื่อคุณบอกว่า…บอกว่าฉัน…เสียมารยาทกับคุณ…งั้น…งั้นฉันทำสำเร็จ…ทำสำเร็จได้ยังไง?”
ถ้าเธอสามารถขึ้นไปนอนบนเตียงเผยอวี้เฉิงได้ ทำไมเธอไม่ขึ้นสวรรค์ไปซะ!
นิ้วอันเรียวยาวของเผยอวี้เฉิงคีบบุหรี่ มืออีกข้างพยุงหน้าผากเฉียงๆ คิ้วที่ราวกับมีหมอกชั้นบางๆ กั้นอยู่เลิกขึ้นเล็กน้อย “เธออยากให้ฉัน…ทบทวนความจำให้เธองั้นเหรอ?”
“คักๆๆๆ …” หลินเยียนตกใจจนหน้าซีด “ไม่! ไม่จำเป็น! ฉันไม่…ไม่ได้หมายความแบบนั้น!”
หลินเยียนถูกบีบจนล้มเลิกความคิดที่จะถามคำถามนี้
จะให้เธอทำอย่างไร?
หลินเยียนใจร้อนดุจดังไฟไหม้ ถามอย่างระมัดระวัง “คุณเผย…ถ้าฉันบอกคุณว่า…ฉันจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ …คุณจะเชื่อมั้ย?”
เห็นท่าทางที่หญิงสาวตกใจ สายตาของเผยอวี้เฉิงก็เผยรอยยิ้มบางๆ “เชื่อสิ”
ในที่สุดก็เชื่อแล้ว!
หลินเยียนตาเป็นประกาย ในขณะที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น กลับได้ยินเผยอวี้เฉิงพูดต่อว่า “ยังไงซะ ผู้หญิงคนหนึ่งถ้าไม่คิดจะจริงจังแต่แรก เหตุผลอะไรก็แต่งขึ้นมาอ้างได้ทั้งนั้นแหละ”
หลินเยียน “…”
โธ่เฮ้ย!
เธอ! เปล่า! จริง! จริง!
ความคิดที่ว่าไม่คิดจริงจังกับเผยอวี้เฉิงตั้งแต่แรก น่าตกใจเกินไปหรือเปล่า!
หรือว่า…เธอลืมบางอย่างไปจริงๆ?
และในขณะนั้นเอง ความคิดหนึ่งพลันผุดขึ้นในหัวหลินเยียน
เธอเหมือนจะ…รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น!
รวมทั้งเรื่องที่ทำไมก่อนหน้านี้ ตนถึงทำเรื่องมากมายโดยที่จำอะไรไม่ได้เลย!
เรื่องที่บุกเข้าไปในงานเลี้ยงวันเกิดของหลินซูหย่า…
และออกมาพร้อมกับเผยหนานซวี่…
ถึงขั้นที่ตื่นมาอีกที ก็มานอนอยู่ที่บ้านของเผยอวี้เฉิง…
ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียว…
เป็นคนหลายบุคลิก!!!
ถ้าเป็นแบบนี้ ดูเหมือนว่าทุกอย่างก็พอจะอธิบายได้
“ฉัน…ฉันมีปัญหาทางจิตหรือเปล่าเนี่ย…กลายเป็นคนหลายบุคลิกไปแล้วหรือเปล่า…” หลินเยียนพึมพำอย่างลนลาน
เผยอวี้เฉิงได้ยินสิ่งที่หญิงสาวพึมพำ มุมปากราวกับกระตุกอย่างยากจะสังเกตขึ้นที “…”
หลินเยียนคิดถึงตรงนี้ก็เริ่มปวดหัวขึ้นมา ถ้าเธอบอกเผยอวี้เฉิงว่าตนเป็นคนสองบุคลิก คนที่ได้เขาคือคนอื่น ไม่ใช่เธอ ก็ไม่รู้ว่าเผยอวี้เฉิงจะปล่อยเธอไปหรือเปล่า?
หลินเยียนคิดทบทวนอย่างละเอียด แล้วพบว่าเหมือนจะเป็นไปไม่ค่อยได้…
แม้จะเป็นคนสองบุคลิก แต่ทั้งหมดก็เป็นฝีมือเธออยู่ดี!
ถ้าความจริงเป็นแบบนั้นจริงๆ งั้น…งั้นเธอก็จะเสียเปรียบมากเลยไม่ใช่เหรอ?
เธอต้องแบกรับผลที่ตามมา แต่กลับจำเรื่องราวระหว่างนั้นไม่ได้เลยสักนิด!
Comments