ลืมรักเลือนใจ 14 เคราะห์กรรมที่ฟ้าประทาน

Now you are reading ลืมรักเลือนใจ Chapter 14 เคราะห์กรรมที่ฟ้าประทาน at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

เธอไม่ได้เป็นคนทำแท้ๆ แต่กลับไม่สามารถเถียงอะไรได้เลย  

 

 

หลินเยียนพูดไม่ออก อึดอัดแทบตาย คนทั้งคนราวกับดอกเห็ดที่ถูกพายุโหมกระหน่ำ  

 

 

เผยอวี้เฉิงมองท่าทางของหญิงสาวที่มีคำพูดในใจเป็นร้อยพัน แต่กลับพูดอะไรไม่ออก พลันรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก “หาข้ออ้างที่สมเหตุสมผลกว่าได้หรือยัง?”  

 

 

หลินเยียนเม้มริมฝีปากอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ  

 

 

เรื่องไร้สาระแบบนี้ ยังให้ไปเอาเหตุผลมาจากไหนได้? แม้แต่บทละครยังไม่กล้าแต่งแบบนี้เลย!  

 

 

นอกจากเป็นคนสองบุคลิก เธอก็คิดเหตุผลอื่นไม่ออกแล้วจริงๆ  

 

 

หลินเยียนทำท่าเหมือนนั่งรอความตาย พลันพึมพำอย่างจำนน “ไม่…ไม่มีแล้ว…”  

 

 

เคราะห์กรรมที่ฟ้าประทานนี้ เธอหนีไม่พ้นแน่…  

 

 

เผยอวี้เฉิงบีบก้นบุหรี่ในมือ “เข้ามา”  

 

 

หลินเยียนได้ยินเช่นนี้พลันเงยหน้าขึ้น เบิกตาโพลงพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความระแวง  

 

 

เห็นหญิงสาวนิ่ง นัยน์ตาของเผยอวี้เฉิงพลันเย็นเยียบขึ้นมาเล็กน้อย ค่อยๆ เผยแรงกดดัน  

 

 

หลินเยียนรู้สึกถึงความเย็นวาบที่แผ่กระจายออกจากสันหลัง กลืนน้ำลายที ก่อนจะขยับเข้าไปหาเผยอวี้เฉิงช้าๆ อย่างจำนน  

 

 

ยืดยาดอยู่นาน ในที่สุดก็เดินไปถึงตำแหน่งที่ห่างจากเผยอวี้เฉิงเพียงสามก้าว  

 

 

ชายหนุ่มราวกับจะเกี่ยงว่าเธอชักช้า จึงยื่นแขนยาวออกไป เพียงพริบตา เธอก็ถูกวางลงบนตักของชายหนุ่มแล้ว  

 

 

กลิ่นบุหรี่จางๆ อันแฝงความเย็นเยียบพลันโอบล้อมเธอเอาไว้  

 

 

หลินเยียนแทบไม่กล้าหายใจ เหลือเพียงสองตาที่จ้องชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างหวาดกลัว  

 

 

ตอนนี้ท่าทางที่ดูลนลานและหวาดกลัวของหญิงสาว ดูทั้งว่าง่ายและน่าสงสาร ราวกับกระต่ายที่หลงเข้ามาในถ้ำหมาป่าอย่างไม่มีผิดเพี้ยน  

 

 

ในระยะประชิดสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ในสถานการณ์ที่สภาพจิตใจและร่างกายของเธอย่ำแย่มาก แต่ผิวก็ยังดีจนเหลือเชื่อ เนียนละเอียดจนแทบมองไม่เห็นรูขุมขน  

 

 

อาจจะเพราะผิวเนียนละเอียดเกินไป บนแก้มข้างที่เธอตบตัวเองไปเมื่อครู่นี้แดงเป่งขึ้นมาแล้ว  

 

 

เผยอวี้เฉิงยื่นนิ้วมืออันเรียวยาวออกไป สัมผัสบนบริเวณแก้มที่แดงเป่งของหญิงสาวเบาๆ ที  

 

 

หลินเยียนเจ็บจนหดคอตามสัญชาตญาณ  

 

 

เผยอวี้เฉิงยื่นมือผ่านหลินเยียนไป เปิดลิ้นชักที่อยู่ด้านหลังเธอ แล้วหยิบบางอย่างออกมา  

 

 

การกระทำนี้เหมือนโอบกอดเธอไว้ในอ้อมอกอย่างไม่มีผิดเพี้ยน  

 

 

หลินเยียนกลั้นหายใจตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่กล้าขยับ  

 

 

คิดว่ายังสามารถต่อต้านด้วยการตีเขาได้เหรอ? คนทำผิดคือเธอนะ!  

 

 

ในขณะที่หลินเยียนรู้สึกว่าเผยอวี้เฉิงไม่ได้จะคว้าไม้มาฟาดเธอ…  

 

 

นิ้วมือของชายหนุ่มมาพร้อมกับสัมผัสเย็นๆ ถูบนแก้มที่แดงเป่งของเธอเบาๆ …  

 

 

ตรงบริเวณที่เจ็บแปลบบนใบหน้าของเธอพลันรู้สึกเย็นขึ้นมา สบายอย่างมากและเหมือนจะได้กลิ่นหอมของยา  

 

 

หลินเยียนแปลกใจ  

 

 

เผยอวี้เฉิงกำลัง…ทายาให้เธองั้นเหรอ?  

 

 

ในขณะที่กำลังคิดเช่นนี้ ชายหนุ่มก็ทายาให้เธอเสร็จแล้ว  

 

 

หลังจากนั้น แขนของเผยอวี้เฉิงก็วางขนาบข้างตัวเธอลวกๆ จ้องเธอด้วยสายตาอันเย็นชาและลึกซึ้ง พลันพูดอย่างไม่ใส่ใจ “คุณหลินโปรดดูแลร่างกายของตัวเองให้ดี ผมไม่อยากเห็นคุณบาดเจ็บอีก”  

 

 

ไม่คิดว่าเผยอวี้เฉิงจำเป็นห่วงตน หลินเยียนพลันกะพริบตาอย่างตะลึง ก่อนจะพยักหน้าตามสัญชาตญาณ “อ่อ…”  

 

 

เผยอวี้เฉิงวางยาครีมไว้ข้างๆ แล้วพูดลวกๆ “เพราะอย่างไรฉันก็มีสิทธิ์ในการใช้ร่างกายของเธอ”  

 

 

หลินเยียน “…”  

 

 

ที่บอกว่าเขาเองก็มีสิทธิ์ในการใช้ร่างกายของเธอหมายความว่าอย่างไร???  

 

 

คงไม่ได้หมายความอย่างที่เธอคิดนะ!  

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด