ตอนที่ 247 ทำชั่วได้ชั่ว

 

 

“บุกพร้อมกันทุกคน ไม่ต้องยั้งมืออีกแล้ว” ทันใดนั้นชายผู้เป็นหัวหน้าก็เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

 

‘ฟึ่บ!’

 

 

เมื่อสิ้นเสียงคำสั่งชายหนุ่ม วินาทีต่อมาหญิงสาวในทีมคนหนึ่งก็ใช้กำปั้นโจมตี ‘หลินเยียน’ ภายในชั่วพริบตา พลังรุนแรงมากจนยากที่จะจินตนาการ หมัดนี้เมื่อหวดอยู่กลางอากาศกลับเกิดเสียงแหวกลมดังขึ้นมา

 

 

‘หลินเยียน’ เหลือบมองหญิงสาวที่หวดกำปั้นโจมตีมาคนนั้นแวบหนึ่ง ถึงกระนั้นกลับไม่ ‘หลินเยียน’ เคลื่อนไหวใดๆ วินาทีต่อมาหญิงสาวก็ส่งเสียงโอดโอย ใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเกเพราะความเจ็บปวดอย่างรุนแรง หัวและเท้าตีลังกาสลับตำแหน่ง ศีรษะกระแทกกับหาดทรายแล้วสลบเหมือดไป

 

 

ถัดจากนั้นก็ได้ยินแค่เสียงดัง ‘ตูม’ ต่อเนื่องไม่หยุด

 

 

ร่างของคนทั้งหลายต่างทยอยลอยลงทะเลราวกับแผ่นกระดาษท่ามกลางสายลมอันบ้าคลั่ง

 

 

“หัวหน้า!”

 

 

ภายในสถานการณ์คับขัน คนที่เหลืออยู่ต่างรีบมองไปทางหัวหน้า

 

 

เพิ่งพูดจบ ชายหนุ่มก็ยิ้มเยาะครั้งหนึ่งพร้อมหวดกำปั้นใส่ ‘หลินเยียน’ ไปแล้ว

 

 

อย่างไรก็ตาม ‘หลินเยียน’ ซึ่งยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหนแม้แต่ก้าวเดียวกลับยื่นนิ้วออกไปขวางข้างหน้านิ้วหนึ่ง

 

 

“ฮ่าๆๆ แกนี่ช่าง…น่ารักซะจริง!”

 

 

ชายผู้เป็นหัวหน้าเห็นสถานการณ์ก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งเสียงดัง ดวงตาฉายแววบ้าคลั่งกระหายเลือด ผู้วิวัฒนาการเลเวล F ใช้นิ้วข้างเดียวขวางการโจมตีสุดกำลังของผู้วิวัฒนาการเลเวล E?!

 

 

นี่มีอะไรต่างจากการรนหาที่ตาย?

 

 

‘ตู้ม!’

 

 

วินาทีต่อมาก็เกิดเสียงดังทึบๆ อันน่าพรั่นพรึงลอยมาจากชายหาด

 

 

เวลานี้ ชายหนุ่มหญิงสาวทั้งหลายกำลังมอง ‘หลินเยียน’ รูม่านตาหดรั้งในบัดดล

 

 

รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าชายผู้เป็นหัวหน้าแข็งค้างทันที มอง ‘หลินเยียน’ ที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ

 

 

ผู้หญิงคนนี้…ไม่ใช่แค่ใช่นิ้วมือข้างเดียวขวางการโจมตีสุดกำลังของเขาได้ กระทั่งว่ายังกระแทกจนเขาชาไปทั้งตัวอีกด้วย…

 

 

“นี่มันเป็นไปไม่ได้…” ชายหนุ่มส่ายหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง “โกหกกันหรือเปล่า!”

 

 

ไม่ปล่อยโอกาสให้ชายหนุ่มตอบสนอง นิ้วโป้งและนิ้วชี้ของ ‘หลินเยียน’ จิกลำคอเขาทันที หิ้วขึ้นกลางอากาศพร้อมใบหน้าตกใจระคนหวาดกลัวของชายหนุ่ม

 

 

ไม่ว่าชายหนุ่มจะดิ้นรนอย่างไร กลับไม่อาจหนีพ้นง่ามนิ้ว ‘หลินเยียน’ ไปได้ ราวกับภูเขาขนาดยักษ์ลูกหนึ่งกำลังกดทับเขาจนหายใจไม่ออก

 

 

“แก…”

 

 

ตอนนี้ร่างกายของชายผู้เป็นหัวหน้าชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเย็น มองดูหญิงสาวที่เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนตรงหน้า ภายในดวงตาฉายแววประหวั่นพรั่นพรึง

 

 

“เป็น…เป็นไปไม่ได้…หรือว่าจะเป็นเลเวล B…เป็นไปไม่ได้! นอกจากคนของกิลด์นักล่า สิบปีนี้ไม่เคยได้ยินว่าจะมีผู้วิวัฒนาการเลเวล B ปรากฏตัวที่เมืองตี้ตูมาก่อนเลย!”

 

 

ชายหนุ่มจับจ้อง ‘หลินเยียน’ เหมือนจะควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้

 

 

เพียงแต่ผู้หญิงตรงหน้ากลับไม่ได้เอ่ยปากพูดเลย ตัวคนเหมือนแม่น้ำน้ำแข็งหมื่นปี เย็นชาจนทำให้คนไม่อาจหายใจ อยากจะหลบหนี

 

 

เมื่อชายผู้เป็นหัวหน้าสิ้นเสียง เพราะสัมผัสพลังที่ส่งมาจากฝ่ามือของ ‘หลินเยียน’ จึงยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างเห็นได้ชัด

 

 

อย่างมากก็แค่ช่วงลมหายใจไม่กี่ครั้ง ชายหนุ่มก็ใบหน้าแดงก่ำ และสลบเหมือดตรงนั้นไปทันที

 

 

วินาทีต่อมา ‘หลินเยียน’ ก็โยนร่างอันอ่อนยวบยาบของชายหนุ่มไปด้านข้าง

 

 

ครู่ต่อมา ‘หลินเยียน’ ก็ดับบุหรี่ที่ลุกไหม้จนหมดแล้วพร้อมเอาใส่กระเป๋าเสื้อเบาๆ เดินออกจากชายหาดโดยไม่หันกลับมาอีก

 

 

…

 

 

‘จ๋อม จ๋อม…’

 

 

เมื่อ ‘หลินเยียน’ หายลับไปแล้ว คนติดอ่างก็ยื่นสองมือขึ้นมาจากทะเล พร้อมตะกายร่างขึ้นมา

 

 

“คะ…คะ…คุณคุณ…พระ…คุณเจ้า!”

 

 

ตาคนติดอ่างผู้มีหน้าตาหล่อเหลามองสำรวจทิศทางที่ ‘หลินเยียน’ เดินจากไปอยู่นาน

 

 

“ทำ…ทำชั่ว…ยะ…ย่อม…ได้…ชั่ว จะ…เจอ…ตะ…ตอแล้วล่ะสิ!” ตาคนติดอ่างเหล่มองชายหนุ่มที่สลบเหมือดอยู่ตรงนั้นพร้อมยิ้มเยาะ

 

 

 

 

ตอนที่ 248 ทำไมถึงมีผู้หญิงที่น่ากลัวขนาดนี้อยู่ด้วย

 

 

ตอนนี้ ‘หลินเยียน’ กำลังเดินอยู่บนถนนสายเล็กๆ ที่ไม่รู้จักชื่อ

 

 

ไม่นานนักสายตาของหญิงสาวก็เปลี่ยนจากเย็นชาเป็นพร่าเลือน กลับคืนสู่ความกระจ่างใสอีกครั้ง

 

 

หลินเยียนร่างกายสั่นเทิ้ม มองสำรวจรอบๆ โดยอัตโนมัติ

 

 

หลินเยียนมีสีหน้างุนงงทันที

 

 

ชายหาดล่ะ?

 

 

ยังมีอีก…พวกคนที่คิดจะจับตัวเธอก่อนหน้านี้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นกัน

 

 

หลินเยียนขมวดคิ้ว หรือตัวเองจะอาการกำเริบอีกแล้ว?

 

 

ความทรงจำของเธอหยุดอยู่ตอนที่ตัวเองถูกวัตถุคล้ายตาข่ายไฟฟ้ารัดเอาไว้เท่านั้น จากนั้นสมองก็ผุดภาพความทรงจำที่สับสนวุ่นวายจำนวนมาก ส่วนเรื่องราวหลังจากนั้นตัวเธอเองกลับจำอะไรไม่ได้เลย

 

 

ที่นี่ถือว่าไม่ได้อยู่ไกลจากชายหาดมากนัก

 

 

หลินเยียนเหลียวมองรอบด้าน ที่นี่เป็นถนนเล็กๆ สายหนึ่ง ปกติแล้วไม่ค่อยมีคน โดยเฉพาะพอตกกลางคืน

 

 

ไม่นานนักหลินเยียนก็รู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงหาสถานที่เพื่อนั่งลงโดยไม่สนใจภาพลักษณ์

 

 

ไม่รู้เพราะอะไร รู้สึกว่าร่างกายตนเองอ่อนปวกเปียก คล้ายถูกสูบพลังออกไปจนหมดสิ้น ไม่เพียงเท่านี้ ยังรู้สึกปวดหัวเล็กน้อยอีกด้วย

 

 

หลินเยียนรู้สึกเหมือนตัวเองดื่มเหล้าจนเมา นอกจากปวดหัวก็ยังรู้สึกวิงเวียนอยู่บ้าง ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ครุ่นคิดอยู่นานก็ยังจำอะไรไม่ได้สักนิดเดียว

 

 

……

 

 

ณ ชายหาด

 

 

ขณะนี้ชายหนุ่มหญิงสาวทั้งหลายต้องใช้เรี่ยวแรงที่มีอยู่ทั้งหมดถึงจะตะกายขึ้นมาจากทะเลได้

 

 

ทุกคนต่างเปียกโชก หน้าซีดเผือด ร่างกายสั่นระริกอย่างไม่อาจจะควบคุมได้ โดยเฉพาะชายผู้เป็นหัวหน้าซึ่งเพิ่งได้สติ ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

 

 

ก่อนหน้านี้ ทุกสิ่งที่เลเวล F คนนั้นแสดงออกมาอยู่เหนือขอบเขตความเข้าใจของพวกเขาทั้งสิ้น

 

 

แค่ผู้วิวัฒนาการเลเวล F ทำไมถึงน่ากลัวได้ขนาดนี้…

 

 

“หัวหน้า แจ้งเบื้องบนเถอะค่ะ… คนเมื่อกี้น่ากลัวเกินไปแล้ว พวกเราไม่มีทางจัดการได้แน่นอน!” หญิงสาวคนหนึ่งพูดกับหัวหน้า

 

 

“แต่เธอกลับไม่ได้ฆ่าพวกเรา ออกจะเหลือเชื่อเกินไปแล้ว เดิมฉันยังนึกว่าวันนี้ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเสียอีก” เมื่อชายหน้าบากนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้าก็อดตัวสั่นสะท้านไม่ได้

 

 

“ทำไมถึงมีผู้หญิงที่น่ากลัวขนาดนี้อยู่ด้วย เธอไม่ใช่เลเวล F อย่างนั้นเหรอ!” หัวหน้ามีสีหน้าถมึงทึง เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

 

 

“แจ้งเบื้องบน!” อีกครู่หนึ่งหัวหน้าจึงตวาดด้วยเสียงเย็นชา

 

 

“หัวหน้า พวกเราไปกันก่อนเถอะ ถ้าผู้หญิงคนนั้นกลับมา… พวกเราจะเสี่ยงเกินไปแล้ว!”

 

 

“ฉันรู้จักถนนเล็กๆ สายหนึ่ง พวกเราเดินอ้อมไป บัดซบ ซวยจริงๆ มาเจอสัตว์ประหลาดโรคจิตได้!”

 

 

พอพูดจบทุกคนก็เดินส่ายโอนเอนขนาบชายหนุ่มไปทางถนนสายเล็ก

 

 

……

 

 

บนถนนสายเล็ก เมื่อเดินไปได้ไม่นานนักชายหน้าบากกลับเห็นคนผู้หนึ่งนั่งเอียงคออยู่กลางถนน เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

 

 

“ไสหัวไป!”

 

 

ชายหน้าบากอารมณ์ไม่ดีเป็นทุนเดิม พอเห็นว่ามีคนนั่งขวางอยู่กลางถนนจึงหลุดปากด่าออกไป

 

 

หลินเยียนซึ่งกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ถูกเสียงตวาดอย่างมีน้ำโหของชายหน้าบากดึงกลับคืนสู่โลกแห่งความเป็นจริง หมุนตัวมาโดยอัตโนมัติพร้อมมองชายหน้าบาก

 

 

ชั่วพริบตาที่หลินเยียนหันกลับมา ชายหน้าบากมองเห็นโฉมหน้าหลินเยียนอย่างชัดเจนโดยอาศัยแสงจันทร์

 

 

“ซี้ด!”

 

 

แทบจะภายในชั่วพริบตา ชายหน้าบากสูดลมหายใจหนาวเหน็บ สองเท้าเดินถอยหลังย้อนศรกลับไปหลายก้าวจนสะดุด ล้มจ้ำเบ้าลงกับพื้น

 

 

และเมื่อหลินเยียนมองเห็นกลุ่มชายหนุ่มหญิงสาวที่เปียกโชกไปทั้งตัว น้ำทะเลยังคงหยดติ๋งลงมาจากตัวคนกลุ่มนี้อย่างชัดเจนก็นิ่งอึ้ง จากนั้นก็ผุดลุกขึ้นมาทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

 

 

คนพวกนี้เป็นใครกันแน่ ถึงได้ตามหลอกหลอนขนาดนี้ ตัวเธอไปที่ไหนก็ตามถึงที่นั่น?!

Related