จนปัญญา แม้ว่าหลินเยียนจะร้อนใจแค่ไหน แต่ก็ไม่มีประโยชน์  

 

 

ตอนนี้เธอเหมือนถูกขังอยู่ในฝาแก้ว เธอมีสัมผัสด้านการได้ยินและมองเห็น สามารถรับรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกภายนอกได้ แต่เธอทำอะไรไม่ได้เลย  

 

 

ครู่หนึ่งหลังจากนั้น หลินเยียนพบว่าตัวเองหยุดอยู่ที่หน้าโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง แล้วเดินเข้าไปอย่างคล่องแคล่ว  

 

 

ไอ้คนนี้พาร่างของเธอมาทำอะไรที่โรงพยาบาล?  

 

 

หรือมาหาหมอ?  

 

 

ตอนนี้หลินเยียนทำอะไรไม่ได้เลย จึงได้แต่เฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงอยู่เงียบๆ  

 

 

ลิฟต์ค่อยๆ ขึ้นไป ไม่นานก็มาถึงห้องพักฟื้น VIP ห้องหนึ่งที่อยู่ชั้นบนสุด  

 

 

บริเวณชั้นบนสุดเงียบสงัด หญิงสาวเดินไปหยุดอยู่ที่ห้องคนไข้ห้องหนึ่งที่อยู่ภายในสุด  

 

 

หน้าห้องคนไข้ ชายหนุ่มในชุดสูทรองเท้าหนังคนหนึ่งยืนเฝ้าอยู่  

 

 

ผู้ช่วยเห็นหญิงสาวก็พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหลีกทางและเปิดประตูให้หญิงสาว  

 

 

หลังจากประตูถูกเปิดออกมา หลินเยียนก็เห็นผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ทันที  

 

 

หลังจากเห็นชัดแล้วว่าผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้เป็นใคร หลินเยียนตะลึงไปทันที  

 

 

ผู้ชายคนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้คือเผยอวี้เฉิง!  

 

 

ในขณะที่หลินเยียนอึ้งงันไปอย่างสิ้นเชิง เธอพลันเห็นว่าร่างกายของตัวเองนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เตียงคนไข้ที่เผยอวี้เฉิงนอนอยู่  

 

 

หลินเยียนพลันตระหนักเรื่องหนึ่งได้…  

 

 

“เคาะ! ฉันรู้แล้ว! ที่แท้เธอก็เป็นไอ้คนลามกที่นอนกับเผยอวี้เฉิง!”  

 

 

“เธอจะทำอะไร!”  

 

 

“ฉันขอเตือนว่าอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ! นี่มันร่างกายของฉัน! ของฉัน!”  

 

 

“เฮ้ย ฉันคุยกับเธออยู่นะ! เธอได้ยินมั้ย? ฉันจะบอกเธอว่าทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ!”  

 

 

……  

 

 

หลินเยียนมองเผยอวี้เฉิงที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้อย่างลนลานและทำอะไรไม่ถูก หวังว่าเขาจะตื่นมาตอนนี้ แล้วรีบหนีไปจากกรงเล็บของปีศาจตนนี้ซะ  

 

 

แต่ตอนนี้เผยอวี้เฉิงเหมือนจะหลับลึกมาก สีหน้าก็ดูขาวซีดเล็กน้อย  

 

 

แสงแดดสาดส่องผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้เข้ามาตกกระทบบนใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับเทพเจ้าของชายหนุ่ม  

 

 

ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหลับอยู่หรือเปล่า ตอนนี้เผยอวี้เฉิงไม่ได้ให้ความรู้สึกชวนกดดันเหมือนปกติและไม่มีรัศมีความดุดันและอันตราย นอนอย่างสงบโดยไม่มีพิษมีภัย ช่างเหมือนเจ้าหญิงนิทราที่หลับใหลไปเป็นพันปี…  

 

 

ความงามนี้ตะลึงโลก หลินเยียนจ้องตาค้างไปชั่วขณะ  

 

 

และในขณะที่สติของหลินเยียนล่องลอยไปนั้น วินาทีต่อมาเรื่องระทึกขวัญก็เกิดขึ้น  

 

 

มือของเธอขยับเอง…  

 

 

เคาะ! มือของเธอกำลังลูบคลำไปตรงนั้น!!!  

 

 

เมื่อเห็นอุ้งมือมหาบาปของตนค่อยๆ เข้าไปใกล้ขอบคอเสื้อของเผยอวี้เฉิงทีละนิด จิตวิญญาณของหลินเยียนแทบจะคำรามออกมาเป็นเสียงโลมา “อ๊ากๆๆๆๆ! หยุด! เธอทำอะไรน่ะ!”  

 

 

นิ้วมืออันขาวเนียนของหญิงสาวไล้บนขอบคอเสื้อของชายหนุ่มเบาๆ อย่างเนือยๆ “นี่คือสิ่งที่เธออยากทำไม่ใช่เหรอ?”  

 

 

หลินเยียนตะเบ็งเสียงทันที “ซี้ซั้ว! ฉันไม่อยาก!!!”  

 

 

เธออยากทำเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!  

 

 

“เธอคิด จิตใต้สำนึกของเธอไม่มีทางโกหก” น้ำเสียงของหญิงสาวดูมั่นใจ  

 

 

หลินเยียนแทบจะเสียสติแล้ว “หุบปาก! เธอเป็นปีศาจเหรอ? เธอยังอ่านจิตใต้สำนึกของฉันออกด้วยเหรอ?”  

 

 

จิต…จิตใต้สำนึกของเธอไร้ศีลธรรมขนาดนั้นเลยเหรอ?  

 

 

เป็นไปไม่ได้!  

 

 

หญิงสาวใช้มืออีกข้างประคองหน้าผากไว้หลวมๆ พูดอย่างเย็นชาและเกียจคร้านว่า “เพราะฉันมาอยู่ในร่างกายเธอ ก็ถือซะว่าเป็น…ค่าเช่าที่ฉันให้เธอ”  

 

 

หลินเยียน “…”