เผยอวี่ถังกำลังจะคุกเข่า แต่ทันใดนั้นเองก็มีมือผอมบางคู่หนึ่งรั้งแขนของเขาไว้  

 

 

หลินเยียนถามเขา “ทำไมรีบนักล่ะ”  

 

 

“เฮ้ เฮ้! ทำอะไรของหล่อน จะแกล้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นรึยังไง?” หนึ่งในแก๊งเพื่อนของซ่งเย่าหนานทักท้วง  

 

 

เผยอวี่ถังขมวดคิ้วก่อนปัดมือเธอออก “อย่ามาจุ้นน่ะ! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ”  

 

 

หลินเยียนเมินท่าทีของเขาพลางส่งยิ้มให้ จากนั้น เธอหันไปเผชิญหน้ากับซ่งเย่าหนาน “นายน้อยซ่ง คุณเอาชนะเผยอวี่ถังได้แต่คุณยังไม่ได้แข่งกับฉัน เรามาแข่งกันสักหน่อยไหมคะ”  

 

 

ทุกคนในที่นั้นเงียบกริบก่อนระเบิดเสียงหัวเราะให้กับคำท้าของหลินเยียน  

 

 

“ยัยนี่ท้าพี่หนานแข่งว่ะ ล้อเล่นรึเปล่า?”  

 

 

เผยอวี่ถังดึงหลินเยียนเข้ามาใกล้ “ทำอะไรของเธอ บ้าไปแล้วเหรอ แค่นั่งเฉยๆ ยังเมารถเลย นี่ไปท้าเขาแข่งซะงั้น?”  

 

 

ทุกคนได้ยินที่เผยอวี่ถังพูดดังนั้นก็หัวเราะเสียงดังกว่าเดิม  

 

 

“เมารถแล้วยังท้าแข่งรถอีก มุกนี้โคตรตลกเลย!”  

 

 

หลินเยียนยังคงแสดงท่าทางสุภาพขณะที่พูด “นายน้อยซ่ง มาแข่งกันเถอะค่ะ ถ้าฉันชนะ คุณต้องยอมทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ แต่ถ้าคุณชนะ…”  

 

 

ซ่งเย่าหนานมั่นใจเต็มร้อยว่าหลินเยียนไม่มีทางชนะ เขามองเธอราวกับเป็นตัวตลกที่ประเมินความสามารถของตนสูงเกินไปก่อนจะพูดแทรก “ถ้าฉันชนะจะเป็นยังไง?”  

 

 

หลินเยียนยิ้ม “ถ้าคุณชนะอีกรอบ เผยอวี่ถังจะเรียกคุณว่าพ่อสองครั้งค่ะ”  

 

 

เผยอวี่ถังตะลึงงัน  

 

 

“ฮ่าๆๆ”  

 

 

ทุกคนระเบิดเสียงหัวเราะอีกครั้ง  

 

 

เผยอวี่ถังมองหลินเยียนด้วยแววตาหมดอาลัยตายอยาก “ใช่สิ! ฉันดูถูกเธอไว้เยอะที่โรงพยาบาล เธอเลยหาเรื่องแก้แค้นฉันใช่ไหม นี่คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาพนันด้วยชื่อคนอื่นเขา เธอ…”  

 

 

หลินเยียนเหลือบมองเขาอย่างไม่ใส่ใจก่อนเอ่ยว่า “หุบปาก อยู่เงียบๆ”  

 

 

แม้ว่าท่าทีของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ใบหน้าเล็กๆ ยังคงดูบอบบาง ชุดเดรสเรียบๆ ที่เธอสวมก็ทำให้เธอดูเรียบร้อย แต่เมื่อหลินเยียนกะพริบตา ดวงตาสีเข้มราวกับหยดหมึกของเธอมอบพลังกดดันที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง  

 

 

ความคิดมากมายผุดขึ้นในหัวของเผยอวี่ถัง  

 

 

เขาคิดว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงบ้านนอก แต่จู่ๆ เธอก็พลันเปลี่ยนเป็นหญิงมากเสน่ห์…  

 

 

ราวกับว่าเธอปิดสวิตช์ของเผยอวี่ถัง เขาเงียบกริบในทันที พวงแก้มของเขาเปล่งสีแดงระเรื่อเมื่อถูกเธอจ้องมอง เขาดูเหมือนไม่ได้หายใจด้วยซ้ำ…  

 

 

อย่างกับถูกยาเสน่ห์ยังไงยังงั้น…  

 

 

เขารู้สึกแปลกๆ ราวกับว่ายัยบ้านนอกคนนี้ดูสวยสง่าและแผ่พลังกดดันที่รุนแรงออกมา  

 

 

ต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ…  

 

 

“ตกลงว่าเราจะแข่งกันไหมคะ หรือ…นายน้อยซ่งไม่กล้าซะแล้ว? ถ้าอย่างนั้น ฉันต่อให้คุณชนะก่อนเลยหนึ่งรอบก็ได้นะคะ!” หลินเยียนพูดด้วยท่าทีเป็นธรรมชาติและสบายๆ  

 

 

คำพูดของเธอทำให้เกิดเสียงหัวเราะเยาะอีกรอบหนึ่ง  

 

 

“ฮ่าๆๆ…ยัยนี่เสียสติไปแล้วหรือไง”  

 

 

“รสนิยมเรื่องผู้หญิงของเผยอวี่ถังนี่ไม่เหมือนใครจริงๆ โดยเฉพาะเรื่องสมองอะนะ!”  

 

 

เมื่อซ่งเย่าหนานหยุดหัวเราะ ดวงตาของเขาก็พลันฉายแววอาฆาต “แข่งแน่นอน! ฉันไม่ได้ทำเรื่องสนุกๆ แบบนี้มาตั้งนานแล้ว!”  

 

 

หลินเยียนตอบ “งั้นมาเริ่มกันเถอะค่ะ!”  

 

 

เธอรีบไปนั่งที่เบาะคนขับรถของเผยอวี่ถังทันที  

 

 

หลินเยียนเลิกคิ้วเมื่อเห็นเผยอวี่ถังยังคงนิ่งอยู่กับที่ “ทำไมทำหน้างงแบบนั้นล่ะ มานี่!”  

 

 

เผยอวี่ถังรีบขึ้นรถทั้งๆ ที่ยังหน้าซีดเผือด “อะไรของเธอเนี่ยยัยบ้า นี่ไม่ใช่ของเล่นนะ!”  

 

 

“ประจำที่! พร้อมมั้ย?” ผู้ให้สัญญาณออกตัวกล่าวขณะถือปืนไว้ในมือ  

 

 

หลินเยียนไม่ได้ตอบ เธอเพียงแค่จับพวงมาลัยไว้แล้วถามเผยอวี่ถังว่า “คันเร่งอยู่ตรงไหนนะคะ”  

 

 

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคันเร่งอยู่ที่ไหน แต่เธอกล้าท้าแข่งรถ?  

 

 

‘แค่ก แค่ก’  เผยอวี่ถังไอจนเกือบสำลักเป็นเลือด เขาคาดเข็มขัดนิรภัยด้วยความเร็วแสงแล้วถาม “หลินเยียน! เอาจริงดิ?”