ป่ายฉีมองดูเย้นโม่หลินด้วยความกังวล เขาในตอนนี้เมื่อเทียบกับความกระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวาที่เคยเป็น เหมือนเป็นคนละคน

ในเวลาสั้น ๆ เพียงสัปดาห์เดียว เขาผอมลงไปมาก หน้าตาซีดเผือดเหมือนผี และรอยฟกช้ำใต้ตาของเขาหนากว่าก้นหม้อ

หลายวันนี้เขาหลับไปเพียงไม่ถึงสามชั่วโมง

บาดแผลบนตัวเขายังคงสาหัส

ในที่สุดป่ายฉีก็ทนไม่ไหวและเกลี้ยกล่อมเขา

"พี่ใหญ่ พี่จะทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วนะ ยังไม่ทันเจอกู้จื่อเฟย ร่างกายของพี่จะแย่ก่อน"

สายตาของเย้นโม่เฟยมองตรงไปที่หน้าจอและไม่สนใจคำพูดของป่ายฉีเลย

ป่านฉีปวดหัวหนัก

เขายื่นมือออกไปจับข้อมือของเย้นโม่หลินเพื่อหยุดเขา

"พี่ใหญ่! พี่จะมีชีวิตอยู่ถึงจะมีแรงช่วยกู้จื่อเฟยได้นะ"

หากเขาล้มไปแล้วใครจะช่วยกู้จื่อเฟยได้

ร่างกายของเย้นโม่หลินแข็งทื่อ เขาค่อยๆ เงยศีรษะขึ้น ดวงตาเป็นประกาย ซึ่งเป็นภาพมึนงงที่ป่ายฉีไม่เคยเห็นมาก่อน

มีแม้กระทั่งความกลัวที่ไม่สามารถปกปิดได้

"ป่ายฉี ฉันกลัว"

ป่ายฉีรู้สึกเหมือนฟ้าผ่า

เมื่อมองไปที่เย้นโม่หลินด้วยความไม่เชื่อ ชายผู้มีอำนาจผู้นี้ซึ่งมีความเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว ผู้ซึ่งไม่เคยรู้ว่าความกลัวคืออะไร กำลังบอกว่าเขารู้สึกกลัวในขณะนี้

ในตอนนี้เหมือนโลกกำลังพังทลาย

ริมฝีปากบางของเย้นโม่หลินเปิดและขยับ ราวกับติดอยู่ในขุมนรกแห่งความกลัวไม่สามารถคลี่คลายตัวเองได้

"ฉันกลัว…"

กลัว กลัวแล้วจริงๆ

กลัวว่าหากลืมตาอีกครั้งจะได้รับข่าวว่ากู้จื่อเฟยจากไปแล้ว

กลัวว่าหากเขาหลับตาลงแล้วเขาจะพลาดช่วงเวลาสำคัญที่จะได้ช่วยชีวิตกู้จื่อเฟยไป

เขาไม่กล้าจะผ่อนคลาย แต่เขาค่อยๆ ถูกลากเข้าไปในขุมนรก รู้สึกสิ้นหวังและตื่นตระหนกอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

เขาจึงได้รู้ว่าเขาใส่ใจกู้จื่อเฟยมากเพียงใด

เขาใส่ใจทั้งหัวใจและจิตวิญญาณ และเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอยู่ได้อย่างไรหากไม่มีเธอ

ปรากฏว่าเธอได้ผนึกอยู่ในหัวใจของเขาโดยไม่รู้ตัว…

……

ย้อนเวลากลับมาเมื่อสัปดาห์ก่อน

กู้จื่อเฟยถูกปลุกให้ตื่นขึ้นโดยน้ำแข็งที่เทลงบนศีรษะของเธอ

เมื่อลืมตาขึ้น เธอยังคงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่หลังของเธอ เมื่อแผลโดนน้ำมันทำให้เธอรู้สึกอยากตาย

เธอเจ็บจนดวงตาพร่ามัว เธอกัดฟัน และต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะมองเห็นสภาพแวดล้อมที่เธออยู่

เป็นห้องขนาดกลางที่ไม่คุ้นเคย ประมาณยี่สิบตารางเมตร

เป็นห้องว่างเปล่า ผนังเป็นรูปอิฐตัดสไตล์ยุโรปโบราณ และมีหน้าต่างบานเล็กรูปทรงโค้งสไตล์ยุโรป

ด้านนอกเธอเห็นเพียงท้องฟ้า

ในขณะที่มีผู้หญิงวัยกลางคนอ้วนสองคนกำลังยืนอยู่ในห้อง คนหนึ่งถืออ่างเปล่าอยู่ในมือ และอีกคนหนึ่งถือมีดและเครื่องมือในมือ

ข้างหน้าพวกเขามีเก้าอี้สีดำ และสาวใช้ที่เคยพบมาก่อนที่บ้านตระกูลเย้นก็นั่งอยู่บนนั้นด้วยใบหน้าที่เย็นชา

กู้จื่อเฟยถอนหายใจ

ความทรงจำทั้งหมดก่อนที่จะหมดสติไปเข้ามาในหัว เธอถูกกระแทกและถูกพาตัวออกไป

สุดท้ายแล้วคนที่พาตัวเธอมาก็คือสาวใช้คนนั้นเอง!

"เธอเป็นใคร? เธอคิดจะทำอะไร?"

กู้จื่อเฟยทนความเจ็บปวดและต้องการยืนขึ้น เมื่อเธอขยับ เธอก็รู้ว่ามือของเธอถูกมัดไว้ข้างหลังด้วยเชือก

หลังของเธอยังคงเจ็บมากอยู่และไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นนั่ง

ได้แต่เพียงเงยหน้ามองผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงคนนั้นยกคางขึ้น มองลงไปที่กู้จื่อเฟยอย่างดูถูกด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกบนปากของเธอ

"กู้จื่อเฟย เธอทำให้ฉันต้องมองเธอด้วยมุมมองใหม่จริงๆ ในสถานการณ์แบบนี้ก็ยังยอมเสียสละตัวเองเพื่อช่วยเย้นโม่หลิน

ฉันควรจะชื่นชมในความกล้าของเธอหรือคิดว่าเธอมันไร้ยางอายกันแน่?"

ในขณะที่ที่ผู้หญิงคนนั้นพูด รองเท้าส้นสูงแหลมของเธอก็เหยียบไปที่ข้อเท้าของกู้จื่อเฟย

กู้จื่อเฟยร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดในทันที

"โอ๊ย——"

แผลที่หลังของเธอนั้นสาหัสมากจนทำให้ร่างกายอ่อนแอบวกกับความเจ็บปวดที่เพิ่มเข้ามาเหมือนกับเอาเกลือมาทาที่แผล

ทำให้เธอรับไม่ไหว

ผู้หญิงคนนั้นมองดูท่าทางเจ็บปวดของกู้จื่อเฟยอย่างสนุกสนานและพูดด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม

"กู้จื่อเฟย เธอมันหน้าไม่อาย! เธอเสียสละตัวเองเพื่อช่วยเย้นโม่หลิน ต่อให้เธอตาย เธอก็จะเป็นได้แค่จุดจูซา(เป็นชื่อตัวละครในนิยายจีน เอามาเปรยบเทียบคนรักที่ไม่สมหวังและไม่มีวันจะลืม) ที่เขาจะไม่มีวันลืมเธอไปตลอดชีวิตของเขา

นี่คงจะเป็นเล่ห์กลของเธอสินะ! ถึงทำให้เย้นโม่หลินหลงเธอจนหัวปักหัวปำได้"

ในสายตาของเธอ ทุกอย่างที่กู้จื่อเฟยทำ มันไม่ใช่การเสียสละเลย แต่มันคือแผน ทั้งหมดนี้เป็นเล่ห์กลของเธอ

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาจนตอนนี้ กู้จื่อเฟยก็ใช้ลูกไม้พวกนี้เพื่อควบคุมเย้นโม่หลินไว้

ไม่อย่างนั้นเย้นโม่หลินที่เย็นชาแบบนั้นจะรักเธอได้ยังไง

กู้จื่อเฟยเจ็บปวดจนจะเป็นลมไปอีกรอบ

นัยน์ตาของเธอแข็งกระด้าง มองไปยังหญิงสาวที่มีสีหน้าบูดบึ้งที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอพูดด้วยความยากลำบาก

"เธอเกลียดฉันขนาดนี้? และใส่ใจเย้นโม่หลินขนาดนี้ เธอ เธอคือ… เจียงเป้ยนี!"

คำพูดสุดท้ายสามคำนั้น กู้จื่อเฟยแทบจะเค้นคำพูดออกมา

ก่อนหน้านี้เธอสงสัยมาตลอด

ตั้งแต่เรื่องสาวใช้ที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ทำไมถึงได้เกลียดเธอนัก เกลียดอย่างไม่มีที่มาที่ไป

อีกทั้งยังตอนที่ติดต่อเธอเรื่องของเย้นโม่หลินหลายครั้งก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป ในตอนนี้ที่เห็นเธออิจฉาอย่างบ้าคลั่งนั้น ในที่สุดกู้จื่อเฟยก็มั่นใจในตัวตนของเธอว่าเป็นเจียงเป้ยนี

มีเพียงเจียงเป้ยนีเท่านั้น

มีเพียงเธอที่จะเกลียดเธอได้แบบนี้ เกลียดที่เธอแย่งเย้นโม่หลินไป เธอมีความสามารถในการวางแผนลอบสังหารครั้งนี้ ระดมคนจำนวนมากเพื่อต่อสู้กับเย้นโม้หลินและคนอื่นๆ

หญิงสาวชะงักครู่หนึ่งแล้วยิ้มอย่างดูถูก

"เธอเพิ่งจะเดาได้งั้นเหรอ มันช้าไปแล้วล่ะ"

เธอพูดแล้วหยิบยาพิเศษออกมาและฉีดมันใส่หน้าเธอ

ทันใดนั้น ผิวไร้ที่ติก็ลอกออกและเธอก็ใช้มือถูมันก่อนจะฉีกมันออกจากกัน

กู้จื่อเฟยเฝ้าดูขณะที่ใบหน้าถูกฉีกออกและแทนที่ด้วยใบหน้าของเจียงเป้ยนี

สวยงามแต่กลับร้ายกาจและป่าเถื่อน

"กู้จื่อเฟย เธอรู้ไหม? เธอทำลายทุกอย่างของฉัน"

"เธอทำลายงานแต่งงานของฉัน ทำลายชื่อเสียง ทำลายอนาคตของฉัน ตอนนี้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะใช้ใบหน้านี้ปรากฏในสายตาของผู้คน"

"ตอนนี้ฉันหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว ทั้งหมดก็เป็นเพราะเธอ"

กู้จื่อเฟยขมวดคิ้วแน่นเผชิญหน้ากับใบหน้าที่สวยงาม แต่มันน่าขนลุกยิ่งกว่าการเผชิญหน้ากับใบหน้าปลอมธรรมดาของสาวใช้ในตอนนี้

บนใบหน้านี้ มันชัดเจนถึงรายละเอียดที่ละเอียดอ่อนที่แสดงความเกลียดชังของเจียงเป้ยนี

กู้จื่อเฟยมองเธอด้วยหัวใจที่หนักอึ้งจนเกือบจะหมดหวัง

เธอรู้ว่าตนเองตกอยู่ในกำมือของเจียงเป้ยนี และแทบจะไม่มีโอกาสรอด

ความโชคดีเพียงอย่างเดียวของเธอคือเย้นโม่หลินยังมีชีวิตและสบายดี

"ในเมื่ออยู่ในมือเธอแล้ว ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด เจียงเป้ยนี เธอจะฆ่าก็ฆ่าเลย ก็แค่ชีวิตเดียวเท่านั้น ฉันให้เธอ"

"อยากตาย? มันจะง่ายอย่างนั้นได้ยังไง!"

เจียงเป้ยนีก้มลง บีบคางของกู้จื่อเฟย ริมฝีปากสีแดงของเธอกระตุกขึ้นและยิ้มราวกับปีศาจ

"ในเมื่อชีวิตนี้ฉันไม่มีวันได้ครอบครองเย้นโม่หลิน แต่ฉันก็จะไม่มีวันยอมให้เธออยู่ในใจของเขาไปตลอดชีวิตของเขา"

"ฉันพัง เธอก็ต้องพัง"

ขณะพูด อีกมือของนางก็หยิบมีดบนถาด…