"เสี่ยวโม่ แม่เข้าใจอารมณ์ของลูกในตอนนี้ แต่ลูกจะทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้"

กงจืออวีเดินเข้าไปและกุมมือของเย้นโม่หลินที่จับเมาส์อยู่

ทันใดนั้นเมาส์ก็สูญเสียการควบคุม

เย้นโม่หลินขมวดคิ้ว "แม่ ผมยุ่งอยู่ แม่อย่าทำให้ผมเสียเวลาสิครับ"

กงจืออวีมองไปที่เบ้าตาสีแดงของเย้นโม่หลินที่ดูเหมือนจะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ อย่างทุกข์ใจเหลือทน

น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย และเธอก็พูดอย่างเคร่งขรึม

"เสี่ยวโม่ หากลูกไม่คิดถึงตัวเอง ลูกก็ควรจะคิดถึงน้องสาวของลูกนะ"

เย้นโม่หลินสีหน้าสั่นไหว

เขาขมวดคิ้ว "เย้นหว่านเป็นอะไร?"

ช่วงนี้เขาเอาแต่ค้นหากู้จื่อเฟยอย่างบ้าคลั่งแทบจะไม่ได้รับเรื่องอื่นๆ เลย

ตอนนี้เย้นหว่านมีปฏิกิริยาการตั้งครรภ์ที่รุนแรงมาก และไม่ควรมีอารมณ์แปรปรวนมากเกินไป ดังนั้น การหายตัวไปของกู้จื่อเฟยก็ถูกปิดจากเธอเช่นกัน

ท่าทีของเขาจึงไม่เหมาะที่จะติดต่อกับเย้นหว่านเพื่อไม่ให้เธอจับสังเกตได้

กงจืออวีพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

"ตอนนี้เสี่ยวหว่านอยู่ที่บ้านตระกูลหยูถึงแม้จะมีโห้หลีเฉินดูแลและปลอดภัยดี แต่นั่นก็เป็นตัวที่บ่งบอกว่าตระกูลเย้นของเรายังมีตัวตน ตอนนี้ตระกูลเย้นอยู่ท่ามกลางพายุ หากตระกูลเย้นล้ม หยูฉู่สองคงไม่รีรออีกต่อไป คนต่อไปที่จะโดนก็คือเสี่ยวหว่าน"

"ผมได้ยินว่าหยูฉู๋สองประกาศในงานแต่งงานว่าจะให้ลูกของเสี่ยวหว่านเป็นทายาทคนต่อไป"

"ป่ายฉีได้ศึกษาว่าเด็กที่เสี่ยววานกำลังตั้งครรภ์ก่อนที่จะรับหวงต่านและร่างกายของเด็กอาจแตกต่างกันเล็กน้อย บางทีหยูฉู่สองได้คำนวณไว้แล้วว่าเด็กคนนี้จะมีสายเลือดที่จะเปิดคลังสมบัติอย่างแน่นอน"

"ถึงเวลานั้นเขาจะต้องแย่งเอาตัวเด็กไป มีลูกแล้ว เสี่ยวหว่านก็จะไร้ค่า ถึงตอนนั้นเธอจะตกอยู่ในอันตรายอย่างแท้จริง"

เย้นโม่หลินรูม่านตาหดตัวอย่างรุนแรง

ตอนแรกสถานการณ์วิกฤต เขากับป่ายฉีหนีจากตระกูลหยู แต่ให้เย้นหว่านอยู่ที่บ้านตระกูลหยู ประการแรกเพราะโห้หลีเฉินอยู่ที่นั่น และประการที่สอง พวกเขามั่นใจว่าหยูฉู่สองจะไม่มีทางฆ่าเย้นหว่านถ้าหากเขาไม่มีความมั่นใจเต็มร้อย

แต่ถ้าเด็กเกิดสถานการณ์จะเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

โห้หลีเฉินกับเย้นหว่านจะหมดประโยชน์

ถึงตอนนั้นหากตระกูลเย้นล้มลงอีก หยูฉู่สองจะไม่ต้องรักษาท่าทีอีก และเล่นงานโห้หลีเฉินกับเย้นหว่านได้เต็มที่ เย้นหว่านจะต้องตกอยู่ในอันตรายแน่นอน

หากให้ตระกูลหยูกลืนกินตระกูลเย้นก็จะเพิ่มอำนาจ โห้หลีเฉินก็คงจะยากที่จะต้านทานได้

ร่างกายของเย้นโม่หลินแน่น และมีกลิ่นเลือดในริมฝีปากของเขา

เขาไม่สามารถปกป้องกู้จื่อเฟยให้ดีได้แล้ว หรือว่ายังจะทำให้น้องสาวที่เขารักที่สุดตกอยู่ในอันตรายแบบนั้น?

"เสี่ยวโม่"

ฝ่ามือของกงจืออวีกดลงบนไหล่ของเย้นโม่หลินเบาๆ น้ำเสียงของเธอหนักแน่น

"แม่รู้ว่าพูดเรื่องพวกนี้มันโหดร้าย และทำให้ลูกลำบากใจ แต่ตระกูลเย้นตอนนี้ตกอยู่ในอันตรายมากเกินไป จะขาดลูกไปไม่ได้

เพื่อเสี่ยวหว่าน เพื่อแม่ ลูกจะต้องลุกขึ้นนะ"

เย้นโม่หลินตัวเย็นและแข็งไปหมด

เขาไม่สามารถจะหักล้างคำพูดของกงจืออวีได้เลย ปกป้องตระกูลเย้น ปกป้องพ่อแม่ ปกป้องน้อง เป็นหน้าที่ที่ติดตัวเขามาตั้งแต่เกิด

แต่เขาก็ไม่สามารถจะทิ้งกู้จื่อเฟยได้เหมือนกัน

ช่วงเวลานี้เขาไม่สามารถจะข่มตาหลับได้เลย พอหลับก็ฝันเห็นกู้จื่อเฟยต้องถูกทรมานจะไม่เป็นผู้เป็นคน นอนเศร้าโศกอยู่ในกองเลือดที่ร้องไห้และขอร้องเขา ช่วยเธอ ช่วยเธอด้วย

เขาตกใจตื่นทุกครั้ง เขาหายใจไม่ออกราวกับว่าเขากำลังจะตาย

เขาไม่มีแก่ใจจะทำเรื่องอย่างอื่น และคิดถึงแต่เพียงการค้นหาเธอ และหาเธอให้เจอเร็วๆ

"เสี่ยวโม่ ลูกเองก็รู้ดี การที่ลูกเป็นแบบนี้ มันก็เป็นเพียงการระงับประสาทตัวเอง ต่อให้ลูกใช้เวลา 24 ชั่วโมงในการค้นหากู้จื่อเฟย มันก็คงช่วยอะไรไม่ได้มากนัก"

"ลูกไม่ยอมให้ตัวเองหยุด และทุ่มสนใจทุกอย่างเพื่อหาเธอ เพื่อที่ลูกจะได้ปลอบใจตัวเอง"

แต่ลูกคือเย้นโม่หลิน ลูกเป็นบุตรแห่งสวรรค์ที่ภาคภูมิใจ และคุณเป็นนายน้อยของตระกูลเย้น ลูกไม่ควรเปราะบางหนีปัญหา"

กงจืออวีพูดด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำเต็มไปด้วยความสงสาร

"ลูกเป็นคนฉลาดและใจเย็นที่สุด และลูกควรใจเย็นตอนนี้และเตรียมการที่สมเหตุสมผลที่สุด เสี่ยวโม่ จื่อเฟยต้องการลูกและตระกูลเย้นก็ต้องการลูกเช่นกัน"

เย้นโม่หลินจับเมาส์ไว้แน่นและเปลือกโลหะที่มีคุณภาพดีเยี่ยมก็เว้าแหว่ง

เขาไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดใจและตื่นตระหนกเช่นนี้ ราวกับว่าท้องฟ้ากำลังพังทลาย แต่เขาดึงเชือกอย่างสิ้นหวัง ไม่อยากเชื่อว่าเขาต้องการจะปีนขึ้นไป

ราวกับว่ามีเพียงแบบนี้ เขาจึงจะมีชีวิตต่อไปได้

แต่ที่กงจืออวีพูดนั้นก็ไม่ผิด จื่อเฟยต้องการเขา ตระกูลเย้นเองก็ต้องการเขา

เขาไม่สามารถจะหลีกหนีมันเพียงเพราะความกลัวของตนเองแล้วละเลยที่จะดูแลตระกูลเย้น

เย้นโม่หลินจับเมาส์ไว้แน่นเป็นเวลานานและในที่สุดก็ปล่อยมัน

เขาหันไปมองกงจืออวีแล้วพูด

"แม่ ผมเข้าใจแล้ว ผมจะเริ่มจัดการเรื่องของตระกูลเย้น"

จมูกของกงจืออวีรื้น และเธอก็ตบไหล่เย้นโม่หลินหลายครั้งด้วยความขอบคุณ

"สมกับที่เป็นลูกชายของแม่ มีความกล้าหาญที่สุดเสมอ"

บ่าทั้งสองข้างนี้ ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด จะโอบอุ้มโลกที่เป็นของเขาไว้

และจะมีความกล้าที่จะเอาชนะความกลัวของตัวเอง

เรื่องการค้นหากู้จื่อเฟยนั้น กงจืออวีและพวกก็พยายามอย่างสุดความสามารถ แม้ตอนนี้ตระกูลเย้นอยู่ในอันตราย แต่พวกเขาทั้งหมดก็กำลังพลิกแผ่นดินหา

อันที่จริงแล้วคำสั่งทั้งหมด พวกเขาทำอะไรได้ไม่มากนัก นอกจากรอข่าว

แต่การรอนั้น มันเป็นสิ่งที่ทรมานที่สุดแล้ว

เย้นโม่หลินทนไม่ไหว ความเงียบเพียงหนึ่งวินาทีเหมือนกำลังจะทำให้เขาตาย เขาจึงทำตัวให้ยุ่งตลอด 24 ชั่วโมง หมกมุ่นอยู่กับการค้นหากู้จื่อเฟยอย่างบ้าคลั่ง

แต่แท้จริงแล้ว ยิ่งทำแบบนี้เขายิ่งเจ็บปวดและไม่มีหนทางจะดึงตัวเองออกมาได้

นอกจากนี้ เวลาที่มีประสิทธิภาพจะยิ่งสูญเปล่าไปกับสิ่งที่ไม่มีผลลัพธ์

แต่ตระกูลเย้นยังต้องการเขาอยู่

ความสามารถและวิธีการของเย้นโม่หลินเป็นสิ่งที่ไม่มีใครตระกูลเย้นสามารถจะมาแทนที่ได้ ต่อให้เป็นเย้นเจิ้นจื๋อก็ตาม

สถานการณ์ของตระกูลเย้นตอนนี้คับขันและจะขาดเย้นโม่หลินไม่ได้

ถึงแม้การตัดสินใจการดึงเย้นโม่หลินออกมาจะค่อนข้างโหดร้าย แต่ด้วยเหตุผลทั้งปวง กงจืออวีก็รู้ว่านี่ดีที่สุดสำหรับทุกคน

ต้องมีใครสักคนที่มีสติสัมปชัญญะ

เย้นโม่หลินเริ่มจัดการเรื่องภายในตระกูลหลินอีกครั้ง และทำให้ตัวเองยุ่งอย่างบ้าคลั่ง

ในเวลาเดียวกัน การค้นหากู้จื่อเฟยก็ไม่เกิดขึ้น เขาสงบลงอย่างสมบูรณ์และจัดเตรียมวิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการค้นหาเธอต่อไป

ข่าวคราวที่เกี่ยวข้องกับกู้จื่อเฟยทั้งหมด เขาต้องรู้ก่อนใคร

เย้นโม่หลินกลับมาเข้ารูปเข้ารอยอีกครั้ง เขายุ่งจนหัวหมุนเหมือนลูกข่างทุกวัน ไม่ปล่อยให้ตัวเองมีช่วงเวลาได้หยุดพัก

เหมือนกับเครื่องจักรกลเหมือนศพเดินได้

มีเพียงบางครั้งที่ได้รับข่าวของกู้จื่อเฟย ประกายแวววาวก็ส่องประกายในดวงตาที่เย็นชาและมืดของเขา แต่ในชั่วพริบตา ความผิดหวังก็หายไป

เวลาติดปีกบิน

สองเดือนต่อมา สิ่งต่างๆ เปลี่ยนไปในที่สุด

พวกเขาจับเย้นซิวหย่าได้

หลังจากสอบปากคำด้วยวิธีต่างๆ ได้เบาะแสที่มีความหมายมาก

เย้นซิวหย่าซัดทอดว่าเจียงเป้ยนีพากู้จื่อเฟยไปที่ชายฝั่งเวลส์ ที่นั่นมีสถานที่ที่หนึ่งที่ขังกู้จื่อเฟยไว้