นี่มันก็คือพวกคนพูดบ่อยว่าใจคนเปลี่ยนไปง่ายหรือ

เขาก็เป็นคนแบบนี้ด้วยเหรอ

เย้นโม่หลินรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย และไม่ค่อยอยากจะยอมรับเรื่องแบบนี้

เย้นโม่หลินหงุดหงิดมาก แล้วหยิบป้ายทะเบียนที่อยู่ด้านข้างและบอกว่า

"หนึ่งร้อยล้าน"

ทุกคนต่างก็อื้ออึง

และทุกคนก็มองเขาด้วยความตกใจ

เพิ่มราคาตรงจาก 50 ล้านเป็น 100 ล้านหรือ

นี่คือคนรวยจากไหน มันคุ้มไหมเพื่อแค่ ครีมลบรอยแผลเป็น 1 ขวดเท่านั้น

เจ้าภาพก็นิ่งอึ้งไปหลายวินาทีก่อนจะโต้ตอบ และเขาพูดอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้มว่า

"สุภาพบุรุษท่านนี้เสนอราคา 100 ล้านนะครับ จะมีสูงกว่านี้อีกไหมครับ"

คนทั้งสนามเงียบไป

จากนั้น เจ้าภาพใช้ค้อนเคาะตีสามครั้ง ครีมลบรอยแผลเป็น ก็เป็นของเย้นโม่หลินแล้ว

กู้จื่อเฟยมองเย้นโม่หลินอย่างดีใจ "นายใจดีกับฉันมากค่ะ"

ใช้เงินเป็นจำนวนมาก เพื่อแต่ซื้อครีมลบรอยแผลเป็นให้เธอ

เย้นโม่หลินจับมือของเธอและวางแผนที่จะจากไป "ไปเถอะ กลับไปลองใช้ครีมลบรอยแผลเป็นหน่อย"

เธอรอคอยนานขนาดนี้ แน่นอนว่ารอไม่ไหวแล้ว

แต่กู้จื่อเฟยกลับจับมือของเขาไว้ และส่ายหัว

"เดี๋ยวก่อนนะคะ ในเมื่อเราได้อยู่ที่นี่แล้ว ก็มาดูกันสิ ว่าจะมีของดีอะไรในเบื้องหลัง มาดูกันว่าของประมูลสุดท้ายมันจะดีอย่างไร"

เมื่อมองดูท่าทางขี้เล่นของกู้จื่อเฟยเย้นโม่หลินก็รู้สึกใจอ่อนทันที

เธอก็เป็นคนขี้เล่นอย่างนี้เลย ไม่ว่าควรหรือไม่ควรและไม่ว่าจะเป็นอะไรก็อยากรู้อยากเห็น

"ครับ เราดูเสร็จก่อนจากไปนะ"

เย้นโม่หลินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แล้ววางมือเล็กๆของกู้จื่อเฟยบนฝ่ามืออย่างเบา ๆ

บางทีเขาอาจจะคิดมากเกินไป

เขามีความรู้สึกที่แตกต่างกับเธอเสมอ

ต่อไป ได้ประมูลสิ่งของอีกสองอย่าง ก็ถึงของสุดท้ายแล้ว

ผู้ชายในงานประมูลนี้ต่างก็ตื่นเต้นดีใจ

ผู้ชายส่วนใหญ่มาที่นี่เพื่อสาวสวยที่สวยงามเลย

เจ้าภาพก็ไม่พูดอะไรมาก "น่าจะว่าทุกคนรอนานแล้ว ของสุดท้ายในคืนนี้ ก็ออกแสดงตรงๆแล้วนะครับ"

เมื่อเจ้าภาพพูดจบ แสงไฟในทั้งสนามนี้มืดไปอย่างกะทันหัน

ไม่กี่นาทีต่อมา ไฟสปอตไลท์ส่องสว่างหนึ่งในเวที

ที่นั่น มีเก้าอี้สีดำตัวหนึ่ง มีผู้หญิงคนหนึ่งถูกมัดบนเก้าอี้โดยใช้โซ่สีทองเล็กๆ

มันเป็นผู้หญิงที่มีชีวิตอยู่เลย

มีถุงสีดำใส่อยู่ศีรษะของเธอ ใบหน้าของเธอมองไม่เห็นทั้งหมด แต่ร่างกายของเธอกลับใส่ชุดสไตล์ที่เปิดโปง

รูปร่างของเธอถูกเปิดเผยไปหมด

พวกผู้ชายในงานประมูล เหมือนกระสุนปืนใหญ่ถูกจุดชนวน ระเบิดไป"

เชี่ย เกรดสูงสุดเลย"

"นี่ผอมไปเลย ผอมไปหมดแล้ว ยกเว้นผิวก็คือกระดูกนั่นแหละ แต่แม้แต่ก็ผอมขนาดนี้ ตำแหน่งที่ควรนูนขึ้นก็ได้นูนขึ้น ไม่คลุมเครือแม้แต่เล็กน้อย"

"กูได้เห็นรูปร่างแบบนี้เป็นครั้งแรกเลย ผู้หญิงก่อนๆก็จีบเปล่าประโยชน์แล้ว ผมเอาเธอแล้วนะ และเธอต้องเป็นของผมในคืนนี้"

"ไปให้พ้นเลย เธอเป็นของผม ผมจะเอาแน่ๆเลย"

คนที่อยู่ใกล้กันทะเลาะกันโดยตรง

พวกเขามั่นใจมาก ทุกคนก็จะเอาผู้หญิงที่อยู่บนเวทีเป็นของตัวเอง

กู้จื่อเฟยมองไปที่ผู้หญิงที่ถูกติดอยู่บนเวที ได้แสดงแววตาที่รังเกียจเล็กน้อยออก

เธอหันไปมองเย้นโม่หลินและถามอย่างติดตลกว่า "ผู้ชายเหล่านี้ล้วนหลงใหลในรูปร่างของผู้หญิงคนนี้ โม่หลิน แล้วนายล่ะ นายอยากเอาเธอไหมคะ"

เย้นโม่หลินไม่ได้สนใจกับผู้หญิงมีเสน่ห์อะไรเลย

แต่เมื่อได้เห็นสายตาของเธอ สายตาของเขาก็เหมือนกับถูกอะไรดึงดูดไว แล้วก็จ้องมองเธอโดยตรงๆ

แม้แต่คำพูดของกู้จื่อเฟย กู้จื่อเฟยก็ไม่ได้ยิน

กู้จื่อเฟยไม่ได้รับคำตอบ และจากนั้นก็พบว่าเย้นโม่หลินกำลังจ้องมองผู้หญิงบนเวทีคนนั้น เธอก็มึนงงไปทันที และคิดว่าสับสนอลหม่านทันที

แล้วก็เกลียดยิ่งนักอีก

เธอพยายามปกปิดอารมณ์ของเธอ และพูดออดอ้อนโดยไม่พอใจว่า

"นายก็หลงใหลในรูปร่างของผู้หญิงคนนั้นเหมือนพวกเขาหรือคะ"

เสียงที่อัดอั้นตันใจนั้นดูเหมือนจะร้องไห้

เย้นโม่หลินจึงรู้สึกตัวอีกที มองสีหน้าที่อัดอั้นตันใจของกู้จื่อเฟยราวกับว่าถูกสายฟ้าผ่า

เมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้นกับเขา

คาดไม่ถึงเลยว่าจะมองผู้หญิงที่ใส่ชุดเปิดโปงคนหนึ่งขาดสมาธิ

จะเป็นบ้าหรือ

เย้นโม่หลินปลอบโยนด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า "ไม่ครับ ผมไม่ได้สนใจเธอนะครับ"

"จริงหรือคะ ถ้าอย่างนั้นจะห้ามนายมองเธออีกแล้วนะ"

กู้จื่อเฟยพูดอย่างหึง

เย้นโม่หลินหัวเราะอย่างจนปัญหา คนที่อยากอยู่ที่นี่ดูต่อไปคือเธอ แล้วตอนนี้คนที่ไม่ให้ดูก็คือเธอ

"โอเคนะ ผมไม่ดูนะครับ"

เขาเชื่อฟังข้อเรียกร้องของเธอ แล้วก้มศีรษะดื่มน้ำชาไม่มองผู้หญิงคนนั้นอีก

ด้านนี้ บรรยากาศในงานประมูลได้คึกคักไปหมดแล้ว

"สิบล้าน"

"สิบเอ็ดล้าน"

"ผมให้ 20 ล้าน"

"นายจะต้องทำถึงขนาดนี้เหรอ เพื่อแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ผมให้ 30 ล้าน ไม่มีใครขโมยฉันได้หรอก"

"ห้าสิบล้าน"

……

เสียงของคนที่เสนอราคาไม่มีที่สิ้นสุด

การแข่งขันดุเดือดมากในพวกผู้ชาย ใครก็ไม่ถือว่าเงินเป็นเงิน อยากแค่ได้ผู้หญิงคนนี้เลย

บริษัทประมูลไม่ได้ว่าผิดเลย

ผู้หญิงคนนี้เพียงพอที่จะทำให้ผู้ชายบ้าคลั่งได้ ถึงแม้ว่าแม้แต่เป็นใบหน้าเธอก็ไม่เคยเห็น

แต่ผู้ชายต่างก็เป็นคนที่ทำตามเรื่องทางเพศ ถ้ารูปร่างจะเซ็กซี่พอ ก็สามารถกระตุ้นความปรารถนาที่จะเป็นเจ้าของ ยิ่งไปกว่านั้น ผู้หญิงที่มีรูปร่างดีขนาดนี้ หน้าตาจะดูแย่หรอ

มันจะแน่นอนว่าดีที่สุดเลย

ใครได้ซื้อเธอ มันเป็นผลประโยชน์มหาศาลเลย

กู้จื่อเฟยดื่มน้ำชากับเย้นโม่หลินและมองผู้หญิงบนเวทีเป็นครั้งคราว

เมื่อได้ยินพวกผู้ชายเสนอราคาอย่างบ้าคลั่งเพื่อเธอ จนเกือบจะต่อสู้กันกู้จื่อเฟยก็กัดฟันไว้ความอิจฉาและความเกลียดชังซ่อนอยู่ในดวงตาของเธอ

อีดอก

ก็เป็นคนที่ชอบดึงดูดผู้ชายเลย

…

หลังจากการเสนอราคาอย่างดุเดือดจบ แล้วในที่สุด คือผู้ชายที่มีรอยสักเต็มตัวและร่างสูงซื้อได้ผู้หญิงที่อยู่บนเวทีด้วยราคาสูงถึง 300 ล้านหยวน

โดยทั่วไป หลังจากซื้อได้แล้ว บริกรจะจัดส่งของไปให้ผู้ซื้อ

แต่อาจเป็นการแข่งขันดุเดือดมาก หลังจากประมูลได้ผู้ชายคนนั้นตื่นเต้นเกินไป และรอไม่ไหวที่จะส่งผู้หญิงคนนั้นไปให้เขา เขาก็ขึ้นเวทีอย่างรวดเร็วแล้ว

เขาผลักเจ้าภาพไป และเดินไปถึงข้างกายของผู้หญิงคนนั้น ถูมือด้วยความตื่นเต้น

"คนสวย กูจะถูกเธอดึงดูดจนจะตายนะ ให้กูลูบหน่อยว่าผิวเธอจะนุ่มแค่ไหนนะ"

ขณะที่เขาพูด เขาก็ยื่นมือออกลูบแขนของผู้หญิงคนนั้น

แล้วก็มีเสียงด่าที่ไม่เต็มใจดังขึ้นจากคนที่ใต้เวที

"เหี้ย ให้มึงได้เอาเปรียบแล้ว"

"ไอ้เชี่ย ตอนนี้ก็เริ่มทำเธอแล้ว มันตั้งใจให้เราอิจฉาหรอ"

"ถ้าเธอมีความสามารถก็ร่วมรักกับเธออยู่ที่นี่ ให้เราดูหน่อยเอวที่เกือบจะเล็กๆบางๆกับแขนของเธอจะถูกนายหักขาดได้หรือไม่"

พวกคนดุด่าอยู่ ร้องโห่อยู่และร้องตะโกนอยู่

แม้ว่างานประมูลจบแล้ว ก็ยังอยู่ที่นี่ไม่เต็มใจที่จะจากไป

ผู้ชายที่อยู่บนเวทีถูกยั่วยุ แล้วตื่นเต้นมาก

เขาพูดว่า "ตอนนี้กูก็ร่วมรักกับเธออยู่ที่นี่ ให้พวกมึงอิจฉาหน่อย"

ขณะที่เขาพูด เขาก็แก้โซ่บนเก้าอี้ แล้วดึงผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้น

แขนของเขาวางบนเอวของเธอ แล้วลูบไล้อย่างป่าเถื่อน

"ที่รัก เราก็ร่วมรักที่นี่และชื่นใจให้พวกมึงดูหน่อยนะครับ"

ขณะที่เขาพูด เขาก็ยกมือลูบไปที่ข้างบน

"ดิ๊งดิ๊งด่องด่อง"

ผู้หญิงดูเหมือนหวาดกลัวมาก และมือที่ล็อกด้วยสร้อยข้อมือของเธอก็ผลักเขาอย่างตื่นเต้น ทำการต่อต้านที่ไร้พลังที่สุด

ผู้ชายก็อารมณ์คึกคักยิ่งขึ้น

แล้วเสียงร้องโห่ของพวกผู้ชายที่อยู่ใต้เวทีก็ดังยิ่งขึ้น

กู้จื่อเฟยมองไปที่ผู้หญิงที่บนเวทีต่อต้านไม่ได้อย่างหยิ่งทะนง คิดว่าสบายใจมาก

แต่เธอกลับแสร้งทำเป็นท่าทางไม่กลั้นใจ และพูดกับเย้นโม่หลินว่า

"ไปเถอะ ฉันไม่อยากดูเรื่องแบบนี้ค่ะ"

จากนั้น เธอก็จูงมือของเย้นโม่หลินลุกขึ้น

แต่เย้นโม่หลินไม่ได้เคลื่นไหว นั่งอย่างแข็งทื่อบนเก้าอี้ มองเวทีอย่างตรงๆ

ฟันของเขากัดแน่นๆ แววตาลึกซึ้ง และความโกรธของเขาเกิดเหมือนกับฟ้าฝนพายุที่ซัดกระหน่ำ กำลังคำรามอย่างโหดร้ายทารุณ