"ไม่บอกเธอ เจียงเป้ยนีจึงไม่เตรียมป้องกันคุณ เธอโลภมาก จะเอาชนะคุณอย่างแน่นอน เธอจะพาเราไปหากู้จื่อเฟยเสมอฝ่ายกระทำ"

หลังจากฟังคำพูดเหล่านี้เย้นโม่หลินจิบริมฝีปากสักหน่อย จ้องป่ายฉีอย่างโกรธแค้น

คาดไม่ถึงคนนี้หลอกลวงเขา ใช้เขาเป็นประโยชน์แต่ต้นจนจบ

และสิ่งต่างๆเกี่ยวกับกู้จื่อเฟยจริงๆแล้วเขาช้าลงครึ่งหนึ่ง ตระหนักว่ามันไม่ตรงปกติ เขาก็แค่สงสัยปัญหาของตัวเอง ไม่เคยคิดใน

เรื่องนี้โดยตลอด หรือว่า เขาก็กลัว

ก่อนหน้าหาและพบกู้จื่อเฟยซึ่งอารมณ์ที่หายไปได้กลับมา ทำให้เขารู้สึกเหมือนเขาออกจากนรก ความรู้สึกนั้นเกิดอย่างมีค่ามากเกินไป ทำให้เขากลัวที่จะสูญเสียอีกครั้ง

"ใช่ ยังมีเหตุผลอันหนึ่งที่ไม่ได้บอกให้เธอทราบ"

ป่ายฉีมองกู้จื่อเฟยแล้วว่าหย่างมีความหมายลึกซึ้ง "ตามคำพังเพยจีนที่พูดไปว่า—คนที่อยู่ในเกมส์หรือสถานการณ์จะมองไม่ทะลุ

แต่คนที่อยู่นอกเกมส์หรือนอกสถานการณ์จะมองได้ทะลุปรุโปร่ง ถ้าไม่ใช่อย่างนั้น แล้วพูดได้อย่างไงว่าคำว่าฉันรักนายอย่างน่าสะอิดสะเอียน"

คำพูดเหล่านี้ ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกเป็นการเยาะเย้ย

เย้นโม่หลินยืดริมฝีปากให้แน่นอย่างอึดอัด และมองอย่างลึกไปที่กู้จื่อเฟย

คำที่พูดที่เป็นกลาง

ตอนนี้เขาจึงรู้เรื่องและเข้าใจแจ่มแจ้งว่าความรู้สึกของเขากับเธอ

มองไปที่จ้องมองซึ่งกันและกันด้วยความรักระหว่างเย้นโม่หลินกับกู้จื่อเฟยป่ายฉีรอยยิ้มบนใบหน้าของแข็งทื่อทันที

มีคนเยอะมากในที่สาธารณะ สองคนนี้ไม่สามารถกลับไป ค่อยทำอย่างนั้นหรือ

ไม่สามารถดูได้

เขาจ้องกู้จื่อเฟยอย่างโดยตรงๆ และพูดอย่างละครด้วยการเยาะเย้ย

"กู้จื่อเฟยนี่ของเธอ ไม่เหมือนแท้จริง รอยแผลเป็นบนใบหน้ามีความน่าเกลียดมากกว่าเจียงเป้ยนีหลายเท่า เจ๊อ น่าเกลียดมาก มองแล้งกินไม่ลง"

ฟังแล้ว ใบหน้าเย้นโม่หลินเปลี่ยนมืดมนทันที

สายตาเป็นเหมือนใบมีดบางไปยังป่ายฉี

เขากำลังจะเปิดปากว่า แต่เสียงของกู้จื่อเฟยเป็นขั้นตอนดังขึ้นก่อน

เธอยกคาง จ้องมองที่ใบหน้าของแผลเป็นทั้งหมด ไม่ขี้ขลาดและรู้สึกต้อยต่ำเลย กลับราศีดี

พูดอย่างยั่วยุ "น่าเกลียดแล้วไง ถึงแม้ว่าฉันน่าเกลียดขนาดไหน ฉันก็มีคนรัก แต่เธอล่ะ"

ป่ายฉีมุมปากกระตุก shit……

"หนุ่มโสด" กู้จื่อเฟยสรุปว่า

ป่ายฉี"……"

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป อึดอัดมากและอยากโต้แย้ง เขากลับเห็นสองมือของกู้จื่อเฟยกอดคอของเย้นโม่หลินอย่างนุ่มนวลไปในเวลานี้ และร่างกายทั้งหมดติดอยู่กับแขนของเขา

เสียงเธองามหยดย้อยมาก "พี่เย้นโม่หลินฉันเหนื่อยมาก ไม่อยากเดินแล้ว ขอกอด"

ขนลุกซู้ป่ายฉีเต็มไปหมด

แต่มีประโยชน์ต่อเย้นโม่หลินมาก ไม่ได้พูดอะไรก็ไปรับและกอดกู้จื่อเฟย

ทันใดนั้นกู้จื่อเฟยก็พิงแขนของเขา และมองป่ายฉีด้วยสายตาอย่างยั่วยุ

เย้นโม่หลินมองไปที่การกระทำซุกซนของเธอ แต่หัวใจสร้างความอบอุ่นและความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ ใช่ เธอไม่ผิด มีเพียงกู้จื่อเฟยของเขาเท่านั้นที่จะไร้ยางอาย

จึงไม่ใช่คู่ใจกับป่ายฉี

นึกถึงไปทานอาหารเช้าก่อน ป่ายฉีเรียก"เฟยเฟย"อย่างเนื้อสัตว์ ป่ายฉีก็สงสัยแล้วในเวลานั้น

แต่เขาคิดว่าคือป่ายฉีเห็นกู้จื่อเฟยเสียโฉม ไม่สามารถทนได้ จะเปลี่ยนทัศนคติ อ่อนโยนต่อเธอ

แน่นอนว่าเขาไม่สามารถถามสูงเกินไป คิดที่สวยงามเกินไป

"พี่เย้นโม่หลินคุณคิดอะไรอยู่ กอดฉัน คุณไม่สามารถคิดถึงผู้หญิงคนอื่นได้ โอ้"

กู้จื่อเฟยดึงคอของเย้นโม่หลินอย่างแรง ใบหน้าเล็ก ๆ ทำให้การแสดงออกที่โกรธเป็นพิเศษ

ใบหน้ามีรอยแผล แต่มันดูแล้ว น่ารักเป็นพิเศษ

ริมฝีปากบาง ๆ ของเย้นโม่หลินสูงขึ้น ก้มหน้า แล้วได้จูบที่หน้าผากของกู้จื่อเฟย

ความรู้สึกที่อ่อนนุ่มได้ผ่านไปจากผิวหนังไปที่หัวใจ

ทันทีหน้าของกู้จื่อเฟยเปลี่ยนแปลงสีแดง "คุณกำลังทำอะไรอยู่"

ทันใดนั้นก็จูบเธอ ที่น่าอึดอัดใจแค่ไหน

เย้นโม่หลินได้จ้องมองอย่างลึกกับเธอ และกล่าวว่าอย่างจริงจัง "ผมอยากจูบคุณเฉยๆ"

แก้มของกู้จื่อเฟยยิ่งแดงแล้ว "เนื่องจากคุณกระตือรือร้นจึงจะดีกว่าที่จะจูบลิ้น"

ตาของเย้นโม่หลินทันทีเผาไฟกระจัดกระจาย

เสียงของเขาต่ำเดซิเบลหลายแห่ง สกรอลล์คอ"ขึ้นรถ"

เวลาพูด เขาก็กอดเย้นโม่หลินเย้นโม่หลินเย้นโม่หลินและเดินอย่างก้าวใหญ่ออกไปข้างนอกซอย

ป่ายฉีอยู่ในที่เดียวกันยุ่ง

สองคนนี้มีคุณธรรมชายหรือไม่ เขายังอยู่ที่นี่ อวดรักกัน มันตายง่าย ไม่รู้หรือ

"นาย ที่นี่วุ่นวายมาก คุณขึ้นรถและกลับก่อนเถอะ"

ผู้คุ้มกันเดือนอย่างอ่อนแอ

ป่ายฉีมองรถอยู่ที่ดูซอย "รถคันเดียวเท่านั้น"

"ตอนนี้มีเพียงรถเดียวเท่านั้น คุณและจะได้นั่งด้วยกัน…"

"ไปให้พ้น กูไม่อยากนั่งกับพวกเขาด้วยกัน"

รังเกียจมาด ไปดูปลายของการจูบลิ้นหรือไม่ เขายังไม่ถูกทำร้ายตัวเอง

น้ำเสียงผู้คุ้มกันอ่อนแอ "แต่รถของเราจะใช้เวลา เนื่องจากเขตแถวนี้วุ่นวาย ไม่มีรถคันอื่นที่กล้าขับมา"

"กูเดินไป"

…

โรงแรมก่อนหน้านี้ เจียงเป้ยนีเคยอาศัยอยู่เย้นโม่หลินไม่อยากทำให้กู้จื่อเฟยรู้สึกอึดอัด ก็เปลี่ยนโรงแรมโดยตรงๆ

กู้จื่อเฟยมาถึงห้องพักของโรงแรม ดูเหมือนว่าคนทั้งหมดจะหลวมและนอนลงบนเตียงอย่างนุ่มๆ

เธอดูเพดานสีขาว ดูเฟอร์นิเจอร์ในห้อง รู้สึกว่าเตียงนุ่ม ๆ ใต้ร่างกาย ดวงตาแดงบ้างอย่างไม่ได้นึกมาก่อน

ทั้งหมดนี้ เธอจะไม่เจอมันในชีวิตนี้อีก

สองเดือนกว่าที่ผ่านมาที่ถูกจำคุกในห้องอย่างเรียบง่ายและเปียก ซึ่งมีเพียงหน้าต่างเดียวและประตูเพื่อฆ่าประตูตลอดเท่านั้นในประภาคาร เธอไม่เหลืออะไรแล้ว

ช่วงนั้น เธอนอนหลับในพื้นเย็นและแข็งและเป็นคลื่น

"เหนื่อยแล้วหรือ พักผ่อนก่อน"

เย้นโม่หลินนั่งบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มเพื่อให้กู้จื่อเฟย

เขามองที่ดวงตาแดงๆของเธอเสมอ เขาก็รู้ว่าเธอยังขาดการนอนหลับอย่างมาก

ในช่วงเวลานี้ จนกระทั่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอผ่านไปได้อย่างไร

กู้จื่อเฟยดึงผ้าห่มอย่างรวดเร็ว "ฉันสกปรกมากถึงขนาดนี้ คุณไม่รังเกียจฉันอยู่บนเตียงหรือ"

ฝุ่นลอยอยู่ในอากาศ มีรสเลือดเข้มข้นด้วย

เย้นโม่หลินแสดงเป็นแบบหน้าตาเฉย "เมื่อตื่นแล้วค่อยอาบน้ำ ผ้าปูเตียงและผ้าห่มเปลี่ยนชุด"

นั่นเป็นวิธีปฏิบัติที่คนรวย

กู้จื่อเฟยเหนื่อยจะตาย แค่อยากนอนในเตียงใหญ่ที่อ่อนนุ่มเท่านั้น แต่ร่างกายสกปรกมาก เธอไม่อยากอดทนอีกต่อไป

เธอหายใจด้วยเธอนั่งขึ้นจากเตียง

"ฉันยังคงอาบน้ำก่อนเถอะ ในกรณีที่คุณบอกว่าคุณไม่ถือสา แต่ในใจ คุณรังเกียจละ ฉันไม่รับความเสี่ยง ฉันยากที่ได้ตัวคุณ ไม่สามารถทำหายไป"

เย้นโม่หลิน"……"

ไม่ยั่วยุเขาเป็นวินาทีก็ทนไม่ไหวหรือ

จำใจมาก แต่เขากอดเธอขึ้นอีก ยกขาแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ

กู้จื่อเฟยตกใจมาก "ทำอะไรกันเนี่ย"

"ช่วยอาบน้ำให้" เขาพูดคำที่ชอบธรรม

"อะไรนะ"

กู้จื่อเฟยรู้สึกประหลาดใจที่คางเหมือนจะตกลง "นี่…ไม่ค่อยดีนัก ฉันรู้สึกไม่สบายใจ"

เย้นโม่หลินก้มหัวและมองกู้จื่อเฟยใบหน้าของเธอ แค่เห็นประหลาดใจออก เห็นไม่ออกเธอไม่สบายใจเลย