ทุกถ้อยคำ ราวกับถูกใบมีดทิ่มแทงลงปลายหัวใจ

เธอเคยคิดว่า หลังจากที่หายาทั้งสามชนิดมาได้แล้วนั้น โห้หลีเฉินจะสามารถหลุดพ้นออกมาจากเมืองนรกได้แล้ว ชีวิตของพวกเขา จะไม่มีวันพลัดพรากจากกันจากความเป็นความตายอีกแล้ว และจะมีความสุขที่ยืนยาว

เธอจะได้ไม่ต้องกลัวว่าจะสูญเสียเขาไปและนอนไม่หลับในเวลากลางดึก เพื่อคอยพะว้าพะวังอยู่

ทว่าเพิ่งผ่านมาได้ไม่นาน เพิ่งไม่กี่เดือนเอง ความรู้หวาดกลัวกับการสูญเสีย มันเริ่มกลับมาล้อมรอบเธออีกครั้ง

กระทั่งมันรุนแรงหนักหนากว่าเก่าเสียอีก

ระยะที่สอง คือการบีบบังคับให้เข้าใกล้ความตายเข้าไปทุกที

การพัฒนาในขั้นนี้ถือว่าเร็วมาก อาจจะเร็วมากจนไม่สามารถรอให้ลูกของพวกเขาคลอดออกมาด้วยซ้ำ

“คุณนาย”

เว่ยชีรีบวิ่งเข้ามาหาทันที พลางนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นและประคองเย้นหว่านขึ้นมา และรีบพูดปลอบใจอย่างตื่นตระหนก “คุณอย่าเพิ่งร้อนใจไป คุณชายไม่เกิดเรื่องขึ้นหรอก ยังมีเวลา ยังทันอยู่”

พูดจบ เขาก็รีบพูดตะคอกใส่แคทเธอรีนอย่างดุเดือดทันที

“แคทเธอรีนแกอย่าพูดจงใจทำให้คนเขาตกใจขนาดนี้ ระยะที่สองทำให้คุณชายต้องเจ็บปวดก็ตาม แต่เวลาก็ไม่ได้สั้นขนาดนั้น มันยังสามารถยื้อถึงวันนั้นที่คุณนายสามารถคลอดลูกได้อยู่”

เมื่อได้ยินดังนั้น เย้นหว่านราวกับเกิดความหวังขึ้นมา แววตาจ้องเว่ยชีอย่างเปล่งประกาย

“นายพูดจริงใช่ไหม? สามารถที่จะยื้อได้ถึงใช่ไหม? จะยื้อได้อีกกี่เดือน?”

แค่วันเดียวก็คือวันเดียว เธอไม่คิดถึงเรื่องการคลอดตามกำหนดคลอดแล้ว

ไม่สนสิ่งที่ตามทุกอย่างอีกต่อไป เธอต้องการให้โห้หลีเฉินมีชีวิตอยู่ต่อ

เว่ยชีพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ใช่ครับ สามารถยื้อได้ถึงวันที่เด็กๆ คลอดออกมา ก่อนหน้านี้แคทเธอรีนก็เคยรับประกันแล้ว การที่คุณชายไม่เคยบอกกับคุณ กลัวว่าคุณจะเจ็บปวดการที่เขาต้องเผชิญความลำบากในระยะที่สอง”

วัคซีนป้องกันระยะที่สอง ก็ได้ฉีดไปแล้ว ที่ทำให้ชีวิตคนชีวิตย่ำแย่ยิ่งกว่าตาย

เบ้าตาเย้นหว่านร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

เจ็บปวดใจจนใกล้จะหมดลมหายใจแล้ว

น้ำตาของเธอนั้นจ้องมองแคทเธอรีนอย่างพร่ามัว และรีบพูดทันควัน

“แกรีบพูดมา จริงไหม? ว่าเขาสามารถอยู่ต่อได้อีกหลายเดือนใช่ไหม?”

“เว่ยชีพูดถูก ตอนแรกก็สามารถอยู่ต่อได้ 4-5 เดือน” แคทเธอรีนใช้แววตาเย็นชาจ้องมองเย้นหว่าน ด้วยการเยาะเย้ย “แต่ว่า ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว”

“แกหมายความว่ายังไง!” เส้นเสียงของเย้นหว่านใกล้จะพังพินาศจนหมดเสียงอยู่แล้ว

“การรักษาในระยะที่สอง มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเอาชนะมันได้ แม้ว่าพวกคุณจะไปหาหมอคนอื่นมาก็ตาม แต่การใช้ยาที่ไม่เหมือนกัน จะทำให้โห้หลีเฉินตาย ฉะนั้น การที่ให้เขามีชีวิตอยู่ต่อ ไปอีกหลายเดือน ต้องให้ฉันเป็นคนกำหนดถึงจะไปรอด”

แคทเธอรีนยกเท้าขึ้น ปลายเท้าชี้มาที่ปลายคางของเย้นหวานด้วยท่าทางดูถูกเต็มทน

“คุณนายโห้ ตอนนี้ฉันเกลียดคุณเข้ากระดูก ฉันไม่อยากช่วยชีวิตคนรักของคุณแล้วสิ”

เว่ยชีใช้ฝ่ามือสะบัดเท้าของแคทเธอรีนออกไป พร้อมทั้งตะคอกใส่อย่างโกรธเคือง

“แคทเธอรีนแกรนหาที่ตายใช่ไหม?!”

“คนอย่างฉันกลัวตาย แต่ไม่ได้รนหาที่ตาย แต่ว่าชีวิตของโห้หลีเฉินอยู่ในกำมือของฉัน ฉันเป็นคนลิขิตเอง พวกแกก็ไม่กล้าฆ่าฉันจริงๆ หรอก”

แคทเธอรีนมั่นใจอย่างเต็มที่ “พวกแกสามารถทรมานฉันได้ แต่ว่าฉันอยู่เหนือกว่าพวกแกแน่นอน ลองดูสักตั้งไหมล่ะ?”

ลองดูเหรอ? เอาความเจ็บปวดทุกข์ทรมานของโห้หลีเฉินมาต่อรองเนี่ยนะ?

เย้นหว่านตัวสั่นแรงมาก กระทั่งเรี่ยวแรงที่ยืนขึ้นยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ

“ตกลงว่าแกคิดจะทำยังไง?”

เธอเอ่ยปากถาม

จุดประสงค์ของแคทเธอรีน ก็ต้องเป็นเธออย่างแน่นอน

การถามเช่นนี้ ถือว่ามีความหมายประนีประนอมแสดงความอ่อนแอออกมา จนทำให้แคทเธอรีนรู้สึกดีใจอย่างเต็มเปี่ยม

เธอพูดจาอย่างหยิ่งผยอง

“ฉันต้องการให้แกไสหัวไปเดี๋ยวนี้ ออกไปจากที่นี่ อย่าได้มาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก แน่นอนว่าอย่าได้ปรากฏตัวต่อหน้าโห้หลีเฉิน”

“ฉันไปแล้ว แกก็จะรักษาเขาใช่ไหม?”

แคทเธอรีนพยักหน้าอย่างมีความสุข “แน่นอนสิ ฉันจะช่วยเขา”

ริมฝีปากของเธอยกขึ้นอย่างได้ใจ มองดูแล้วช่างชั่วร้ายอย่างยิ่ง

เธอไม่ได้พูด เย้นหว่านก็คิดได้ แคทเธอรีนต้องการจะทำอะไร

จะฉวยจังหวะตอนที่เธอไม่อยู่ ฉวยจังหวะตอนที่เธอมีอำนาจในมือกำหนดความเป็นความตายได้ มาเปลี่ยนวิธีเพื่อเป็นการหลอกล่อให้ท่าโห้หลีเฉิน

ส่วนหลีโห้เฉินเมื่อเข้าสู่ระยะที่สองแล้ว ก็จะอาการหนักถึงขั้นไม่สามารถลงจากเตียงได้ ราวกับทุกวันต่อจากนี้จะอยู่ที่นี่ตลอด

ถ้าเย้นหว่านไม่มา ก็จะทำไม่เห็นหน้าเขาเลย

และยิ่งไปกว่านั้นคือ ถ้าตอนที่ลำบากก็ต้องการจะอยู่ข้างกายเขา

เย้นหว่านเจ็บปวดดั่งมีมีดมาเชือดเฉือนหัวใจ ความคับแค้นใจมันจุกอยู่ตรงลำคอไปไหนไม่ได้ จนเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย

เว่ยชีทนดูไม่ได้แล้วจริงๆ “แคทเธอรีนการขอร้องของแกนี่มันเกินไปไหม คุณนายเป็นภรรยาของคุณชาย ก็ต้องอยู่กับเขาเพื่อดูแลข้างกายของเขาสิ ถึงแม้ว่าคุณนายจะยอมไป แต่คุณชายก็คงไม่เห็นด้วยอยู่ดี”

“จะกำหนดชีวิตของโห้หลีเฉิน งั้นก็เป็นเรื่องของแกแล้ว”

แคทเธอรีนจ้องมองเย้นหว่านอย่างชั่วร้าย “คุณนายโห้ คุณมีวิธีที่จะกำหนดชีวิตของโห้หลีเฉินให้อยู่หมัดแล้วใช่ไหม?”

ให้เธอได้กำหนดชีวิตของโห้หลีเฉินเอง เพื่อส่งโห้หลีเฉินมาอยู่ใกล้ตัวเธองั้นเหรอ?

การขอร้องเช่นนี้ เป็นการโยนความผิดให้เธออย่างตั้งใจ

เย้นหว่านหายใจติดขัด หัวใจปวดร้าว

เธอกำหมัดไว้แน่น จนสามารถดึงเรี่ยวแรงทีละนิดของตนเองขึ้นมา

“แกคิดว่าอยู่ข้างกายโห้หลีเฉินแล้ว สามารถได้ความรักจากเขางั้นสิ? เขาไม่มีวันจะรักคนอย่างแกหรอก ยิ่งแกทำมากเท่าไหร่ ก็เหมือนคิดลมๆ แล้งๆ อยู่คนเดียว”

รอยยิ้มภาคภูมิใจของแคทเธอรีนค้างเติ่งทันที ราวกับถูกจิ้มจุดที่แสนเจ็บปวดในหัวใจ

ระยะที่รู้จักมักจี่กันนี่ ในสายตาของโห้หลีเฉินไม่เคยมีเธอมาก่อนเลย

เธอย่อมรู้ดีกว่าใครๆ

แต่ว่า เธอเองก็ไม่ใช่คนที่จะยอมปล่อยมือไปง่ายๆ อีกทั้ง เธอยังมีโอกาสมากพอเสียด้วย

ความเจ็บปวดในระยะที่สอง เกินขีดจำกัดที่มนุษย์สามารถรับมือได้ ช่วงนั้นจะเป็นช่วงที่โห้หลีเฉินเปราะบางที่สุดแล้ว แม้ว่าเขาจะยิ่งเย็นชาแกร่งกล้าขนาดไหนก็ตาม แต่เวลานั้น เขาก็เป็นแค่คนป่วยธรรมดาเท่านั้นเอง

ตอนที่เจ็บปวดทรมานยากแก่การจนอดทน ตอนที่จิตใจตกต่ำที่สุดในตอนนั้น เธอก็จะฉวยโอกาส เพื่อเข้าไปอยู่ในใจของเขา

“นั่นมันเป็นเรื่องของฉัน เย้นหว่าน แกก็เอาตำแหน่งของคนใกล้ตัวของโห้หลีเฉิน เอามาให้ฉันอย่างเชื่อฟังก็พอ”

เอาตำแหน่งคนข้างกายของโห้หลีเฉิน…ยกให้…

เย้นหว่านตัวสั่นเทา หัวใจราวกับแหลกสลายเป็นผุยผง

ความรู้สึกท้อแท้ เจ็บปวด และทำให้คนอยากจะบ้าตายเช่นนี้

ทว่าเธอ ชำเลืองมองใบหน้าซีดโพลนที่อยู่บนเตียง ผู้ชายที่นอนหลับลึกทั้ง ๆ  ที่ข้างเตียงเสียงดังลั่นขนาดนี้แต่กลับไม่มีอาการตกใจจนอยากจะตื่นเลย ความแค้นเคืองและไม่ยินดีที่อยู่ในใจทั้งหมดนั้น ต่างกลายเป็นความหวาดหวั่นและปวดใจอยู่เต็มอก

ร่างกายของโห้หลีเฉิน ใกล้จะหมดสิ้นอายุขัยจริงๆ แล้ว

เมื่อเอามาเปรียบเทียบการอยู่กับเขา การที่เธอถูกดูแคลนไปบ้างมันจะเป็นอะไรไปล่ะ

เธอไม่อยากยกโห้หลีเฉินให้กับแคทเธอรีน แต่ทำได้แค่ถอยหลังออกไปก้าวหนึ่ง แค่หลับตาลงไปข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่งทำไม่รู้ไม่เห็นก็เท่านั้นเอง…..

ถ้ามัวแต่คิดอยู่ ก็อยากจะฆ่าคนเพราะความรำคาญขึ้นมา

เย้นหว่านใช้แขนที่สั่นเทาทั้งสองข้างค้ำกับพื้นเพื่อพยุงให้ลุกขึ้น จากนั้นก็จ้องมองแคทเธอรีนอย่างโหดเหี้ยม ด้วยดวงตาที่บวมแดง

“ได้ ฉันตกลง! แต่ฉันขอเตือนแกไว้ก่อน ถ้าเขาเกิดเป็นอะไรไป แกจะต้องตายไม่มีหลุมฝังศพอย่างแน่นอน”

แคทเธอรีนยิ้มอย่างมีความสุข

เธอประสบความสำเร็จแล้ว

ไพ่ใบสำคัญที่อยู่ในมือของเธอ อำนาจในการสื่อสารตกมาอยู่ในมือของเธอ การบีบให้เย้นหว่านไปจาก มันเป็นวิธีการเพียงก้าวแรกที่ง่ายดายที่สุด

เธอเย้ยหยันอย่างได้ใจมาก “ได้ รีบไปสิ อย่ามายืนขวางหูขวางตาอยู่ที่นี่ จนทำให้ฉันหมดอารมณ์ จนไม่อยากจะรักษาต่อแล้ว”

เย้นหว่านเกลียดแสนเกลียดจนอยากจะบีบคอเธอให้ตายไป

เธอเก็บงำความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่เต็มอกเอาไว้ พลางก้มหน้ามองมายังโห้หลีเฉิน จนน้ำตาไหลพรากเป็นสายอย่างผิดหวัง

ปวดใจ และสำนึกผิด

ปวดใจที่เขาเจ็บใจ

สำนึกผิดในเวลานี้ ก็เป็นเพราะว่าเธอไม่มีวิธีช่วยเขา แถมยังยกเขาให้กับแคทเธอรีนที่จิตใจชั่วร้ายยากแก่การคาดเดาได้อีก

ถ้าเขารู้ความจริงขึ้นมา ต้องโกรธมากใช่ไหม

เย้นหว่านจิตใจหนาวเหน็บ พลางก้มตัวลง และบรรจงจุมพิตลงบนหน้าผากของเขาอย่างแผ่วเบา

“คุณสามี คุณต้องรอดชีวิตให้ได้นะ เพื่อคุณ ฉันยอมทิ้งทุกอย่างไป”