บทที่ 11 เอาข้อเสนอมาแลก

พอ เย้นหว่านได้กลับไปถึงที่แผนกออกแบบ เธอรู้สึกถึงบรรยากาศในออฟฟิศไม่เหมือนเดิม สายตาเพื่อนร่วมงานที่

มองเธอก็ดูแปลกๆ แต่ก็ว่านะ ผลงานของเธอที่เลอะเทอะไปหมดกลับได้ที่หนึ่ง ถ้าเป็นเธอๆก็คงคิดว่ามันไม่ปกติ

เหมือนกัน เธอก็ไม่กะจะอธิบายอะไร อีกอย่าง เรื่องที่เกี่ยวกับโห้หลีเฉินเรื่องนี้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอธิบายมัน

ยังไง รอผ่านไปหลายวัน ทุกคนคงลืมมัน

หลังจากนี้เธอก็ไม่สนใจเรื่องพวกนี้อีก กลับไปถึงโต๊ะทำงานของตัวเอง เริ่มดูเอกสารแข่งขันกับเวลา พรุ่งนี้ก็ต้อง

ส่งโครงสร้างการออกแบบแล้ว เวลาของเธอกระชั้นชิดมาก

เธอเพิ่งนั่งดูไปได้ไม่นาน ก็มีเอกสารมากองที่โต๊ะเป็นปึก

เสิ่นโป๋เม๋ยมองเธอด้วยสีหน้าเชิดยิ่ง “ ช่วยไปถ่ายเอกพวกนี้มาอย่างละสามชุด จัดตามลำดับมาด้วย “

เอกสารกองนี้มันเยอะมากเลยนะ อีกอย่างไม่ได้จัดเตรียมมาตามลำดับทั้งหมดเลย กว่าเธอจะทำเสร็จคง

เสียเวลาไปมาก

เธอขมวดคิ้วขึ้น พูดปฏิเสธเธอไป “ ตอนนี้ฉันยังมีเรื่องอย่างอื่นต้องทำ ให้คนอื่นทำไปก่อน “

เสิ่นโป๋เม๋ยเริ่มไม่พอใจ ต่อว่าเธอขึ้นอย่างเสียงดัง

“ เย้นหว่าน เธอคิดว่าใช้วิธีสกปรกได้ที่หนึ่งมาในครั้งนี้

แล้วคิดว่าตัวเองไม่เหมือนเดิมงั้นสินะ ? ฉันจะบอกอะไรให้นะ วันไหนที่เธอยังไม่ได้เลื่อนขั้น เธอก็ยังเป็นเด็กใหม่

ของแผนกออกแบบวันยามค่ำ และเรื่องพวกนี้ก็เป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องทำ ถ้าเธอไม่อยากทำ ก็เตรียมเก็บข้าว

ของออกไปได้เลย “

ผลการแข่งขันครั้งนี้ ดีไซเนอร์ในแผนกต่างก็ไม่พอใจ เสิ่นโป๋เม๋ยยิ่งเป็นหัวโจกของเรื่องนี้

ถ้าเธอฉวยโอกาสนี้ไล่เธอออกไปหล่ะ หลายปีมานี้ที่เธอทนความลำบากทุ่มเทมาก็สูญเปล่าสิ เธอกัดฟันทนมันไว้

ยกเอกสารกองนั้นขึ้น “ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ “

เสิ่นโป๋เม๋ยมองเงาหลังเธอที่เดินไป แววตาของเธอนั้นดุร้ายมาก

และเธอไม่หวังดีพูดขึ้น “ ถ่ายเสร็จแล้ว เธอมาเอาที่ห้องทำงานของฉันอีก ยังมีอีกเยอะเลย “ เสิ่นโป๋เม๋ยตั้งใจจะ

แกล้งเธอให้ได้

เย้นหว่านโกรธจนย้ำเท้า คิดอยากจะโยนเอกสารที่อยู่ในมือทิ้งให้หมดซะ แต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมรับชะตากรรม

ได้แต่เดินไปถ่ายเอกสารที่หน้าเครื่องตามคำสั่ง กว่าจะเสร็จก็ใช้เวลาไปครึ่งค่อนวัน รอจนเธอจัดการเรื่องพวกนี้

เสร็จ ก็ใกล้ถึงเวลาเลิกงานพอดี

เธอจ้องดูเอกสารที่โห้หลีเฉินให้มากองนั้น เธอใช้มือนวดขมับตัวเอง สุดท้ายเธอตัดสินใจทำโอทีต่อ

ในห้องออกแบบที่กว้างใหญ่ ดวงไฟทุกที่ได้ดับลง ในเวลานี้มีแต่โต๊ะทำงานเธอที่ยังเปิดไฟสว่างไว้ มือข้างนึง

กำลังเปิดดูเอกสาร อีกข้างใช้ปากกาจดสิ่งสำคัญอยู่ ดูมีสมาธิและตั้งใจมาก คล้ายๆยังมีความกังวลเล็กน้อย

คุณโห้หลีเฉินเดินมาถึงที่แผนกออกแบบ มองไปก็เห็นเธอที่อยู่ใต้แสงไฟพอดี มองไปรอบๆมืดไปหมด เธออยู่ใต้

แสงไฟแล้วดูเด่นชัดเป็นพิเศษ

ในดวงตาที่คมลึก มีความมืดมนแว๊บเข้ามา จากนั้นก็เดินไปทางเธอ “ คุณยังทำอะไรอยู่ตรงนี้ ? “

ห้องที่เงียบกริบ จู่ๆมีเสียงคนขึ้นมา ทำเธอตกใจ ร่างกายทรงตัวไม่อยู่เกือบล้มจากเก้าอี้ลงมา

ผู้ชายรีบเดินก้าวเข้าไป ตามือไวรีบรับหลังเธอไว้ ระยะของสองคนใกล้ชิดเข้ามา เย้นหว่านก็เพิ่งเห็นชัดหน้าอันหล่อ

เหลาของเขา เป็นโห้หลีเฉินได้ไง แขนของเขาติดแนบกับแผ่นหลังเธอ มีแรงและรู้สึกถึงความร้อนได้ ใจเธอเริ่ม

เต้นเร็วขึ้น หลังจากนั้นก็ได้สติกลับมา เธอรีบยกตัวขึ้นนั่งออกจากอกของเขา เธอถอยออกสองก้าวจากเขา

ทิ้งระยะห่างไว้

“ คุณโห้หลีเฉิน ฉันทำโอทีต่อค่ะ “

เห็นสีหน้าเธอที่ระแวง ในตาของเขามีความไม่พอใจได้แวะเข้ามา

เขาพูดเสียงเข้ม “ คุณไม่จำเป็นต้องทำโอทีต่อก็ได้ “

“ แต่เวลาฉันไม่พอ …….. “

เธอพูดถึงครึ่ง จู่ๆเธอก็นึกอะไรออก เห็นแววตาเขาใสขึ้น เธอเต็มไปด้วยความหวังพูดขึ้น “ คุณโห้หลีเฉิน

ความหมายว่าคุณจะให้เวลาฉันอีกสองวันใช่มั้ยคะ ? “

“ คำขอของคุณ ผมสามารถรับปากได้ แต่คุณก็ต้องรับปากเงื่อนไขของผมด้วย “

โห้หลีเฉินสายตาคมลึกจ้องมองเธออยู่ ในความมืด แววตานั้น ปะปนไปด้วยแววตาอนาจารหน่อยๆ

เธอรู้สึกไม่สบายใจ รองแกล้งถามขึ้น “ เงื่อนไขคุณคืออะไร ? “