เธอจ้องไปที่เด็กตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขน ด้วยสายตาเป็นประกายระยิบระยับ และรู้สึกอึดอัดอย่างมาก

โห้หลีเฉินชำเลืองมองเธอ และถามด้วยเสียงทุ้มต่ำไปว่า

"คุณไม่ชอบเด็กเหรอ?"

แรบบิทเงยหน้าขึ้นทันที แล้วมองเย่ซือซือด้วยดวงตาที่เหมือนกับไข่มุกสีดำอย่างน่าสงสาร ราวกับว่าถ้าเธอไม่ชอบก็สามารถร้องไห้ออกมาได้ในทันที

เย่ซือซือใจอ่อนจนอย่างมาก

เธอส่ายหัวอย่างไม่ต้องคิดเลยว่า "ฉันชอบเด็กมากค่ะ"

"ใช่เหรอ?" สายตาที่คมกริบของโห้หลีเฉินนั้นเต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ "ดูเหมือนว่าคุณ จะอึดอัดมากนะ คนที่ชอบเด็กน่ะไม่ได้มีปฏิกิริยาแบบคุณ"

"นั่นเป็นเพราะ…"

เย่ซือซือกะพริบตาอย่างกระวนกระวาย และหาเหตุผลพูดไปว่า "ฉันแค่ไม่ค่อยชินกับอยู่แนบชิดกับคนแปลกหน้าอย่างกะทันหันน่ะ"

เหตุผลนี้ดีอย่างมาก

แม้ว่าแรบบิทจะน่ารักแค่ไหน แต่สำหรับเธอแล้ว ก็เพิ่งจะเจอกันแค่ 2 ครั้ง และก็เป็นเด็กที่เพิ่งรู้จักกันเท่านั้น

"พี่สาวคะ พวกเรามาทำความรู้จักกันให้มากขึ้น ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าแล้วนะ"

แรบบิทยื่นมือของเธอออกไปจับเสื้อผ้าของเย่ซือซือ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง และความกระตือรือร้นและสนิทสนมเป็นพิเศษ

เธอน่ารักจนอดใจไม่ไหวเลยจริงๆ

เย่ซือซือยื่นมือออกไปสัมผัสแก้มเล็กๆ ของเธอโดยไม่ตั้งใจ จากนั้นครู่หนึ่ง ก็ดูเหมือนว่าเธอจะใช้ความกล้าอย่างมาก ก่อนที่จะพูดออกมาว่า

"ก็ได้"

มาทำความรู้จักกันให้มากขึ้น ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าแล้วเน้อ

โห้หลีเฉินมองดูเธอด้วยสายตาที่มืดครึ้ม โดยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ จากนั้นจึงหันหน้ากลับไป และอ่านหนังสือของเขาต่อ

ดูเหมือนว่าตั้งแต่แรกเริ่ม ก็ไม่ได้สนใจในตัวเธออยู่แล้ว

เมื่อไม่ถูกโห้หลีเฉินจ้องแล้ว เย่ซือซือจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก รสชาติของความวิตกกังวลที่ต้องระแวดระวังอยู่ตลอดเวลาแบบนั้น มันรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย

เย่ซือซือเปิดอ่านหนังสือ และเล่านิทานให้แรบบิทฟัง

เธอเล่านิทานทุกเรื่องด้วยน้ำเสียงและอารมณ์ที่ยอดเยี่ยมและน่าประทับใจ ซึ่งเธอก็กระตือรือร้นเป็นที่สุด

แรบบิทฟังอย่างสนุกสนาน ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

อย่างไรก็ตาม หนังสือนิทานสำหรับเด็กพวกนี้มักใช้เพื่อกล่อมเด็กให้หลับ และแม้แต่แรบบิทก็ไม่มีข้อยกเว้น หลังจากฟัง ก็เผลอหลับไปในอ้อมแขนของเย่ซือซือ

เวลาหนึ่งชั่วโมงนั้น ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

โห้หลีเฉินปิดหนังสือ และมองดูแรบบิทที่โอนอ่อนในอ้อมแขนของเย่ซือซือ แล้วแสงอันอบอุ่นก็ส่องประกายในดวงตาของเขา

จากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เฉยชาว่า

"ส่งเธอให้เว่ยชี แล้วพาเธอไปนอน"

"ค่ะ"

เย่ซือซืออุ้มแรบบิทขึ้นมาเบาๆ แล้วไปที่ประตู

เมื่อเว่ยชีได้ยินเสียงเคลื่อนไหวการเดิน เขาจึงเป็นฝ่ายเปิดประตู

"ลำบากคุณแล้วครับคุณหมอเย่ แค่ส่งคุณหนูมาให้ผมก็พอแล้วครับ"

เว่ยชียื่นมือไปรับแรบบิท

แรบบิทเผลอหลับไปแล้ว แต่เมื่อเธอก็รู้สึกได้ถึงอ้อมกอดที่สบายกำลังเคลื่อนออกไป มือเล็กๆ ของเธอก็คว้าเสื้อของเย่ซือซือไว้

เธอซะอึกซะอื้นและบ่นพึมพำอย่างอาลัยอาวรณ์ว่า "อย่าทิ้งหนูไป ……คุณแม่"

การเคลื่อนไหวของเย่ซือซือหยุดชะงักลง

เธอมองไปที่เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอด้วยสีหน้าที่สั่นไหวอย่างรุนแรง

เว่ยชีก็ตกใจ โอ้พระเจ้า แม้ว่าแรบบิทจะอ่อนโยนและน่ารัก และมักจะยิ้มให้ทุกคน แต่ในความเป็นจริงแล้วนอกจากโห้หลีเฉิน ตัวเขาและพี่เลี้ยงแล้ว เธอก็ไม่ได้สนิทสนมกับคนอื่นเป็นพิเศษเลย

ยิ่งไปกว่านั้นก็เธอก็ไม่เคยเรียกใครว่าแม่ แม้ว่าจะเป็นในความฝันก็ตาม

แต่ เย่ซือซือที่เพิ่งรู้จักกัน คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะดึงแขนเสื้อของเย่ซือซือและเรียกว่าแม่?

ไม่สิ ต้องเพราะฝันเห็นเย้นหว่าน ถึงได้เรียกมั่วไปเรื่อยอย่างนี้

"คุณหมอเย่ครับ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ แม่ของเด็กจากไปตั้งแต่เธอยังเล็ก คงจะเป็นเพราะฝันเห็นแม่"

สีหน้าของเย่ซือซือ เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เธอก็ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม

"ไม่เป็นไรค่ะ เธอเป็นทั้งเด็กที่น่ารักและน่าสงสารมากเลย"

เธอหยุดชะงัก และถามด้วยความสงสัยว่า "เท่าที่ฉันรู้ ตั้งแต่ที่เกิดมาเธอน่าจะไม่เคยเห็นแม่มาก่อน แล้วทำไมถึงได้มีความรักความผูกพันต่อแม่มากขนาดนี้ล่ะ?

เมื่อนึกถึงสภาพแวดล้อมที่เติบโตมาในตระกูลหยูนั้น ก็แทบจะไม่มีคุณแม่ที่เลี้ยงลูกอยู่เลย แล้วแรบบิท ที่เด็กขนาดนี้ ถ้าไม่มีใครกล่อมเกลา ก็คงแทบจะไม่รู้ว่าตัวเองยังมีแม่

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เรื่องที่แม้แต่ในความฝันยังอาลัยอาวรณ์แบบนี้เลย

เว่ยชีเหลือบมองชายที่อยู่ในห้องคนนั้นอย่างลึกซึ้ง แล้วถอนหายใจพร้อมพูดว่า

"เพราะว่าพ่อรักแม่มาก แม้ว่าแม่จะไม่อยู่แล้ว แต่แม่ก็ยังเป็นทุกอย่างในของชีวิตพ่อ"

ความรู้สึกที่ยังมีอยู่แบบนี้ ก็เลยซึมซับเข้าไปในหัวใจของแรบบิทด้วย

เธอรู้ว่าเธอมีแม่ ก็เหมือนกับพ่อของเธอ ที่รักแม่ของเธออย่างมาก

หลังจากที่เว่ยชีพูดจบ ก็ไม่ได้ยินการตอบกลับเลย เขาถึงมองไปที่ เย่ซือซือ แต่กลับเห็นอย่างคิดไม่ถึงว่า เบ้าตาของเธอแดง

เว่ยชีรู้สึกประหลาดใจ "คุณหมอเย่ครับ ทำไมคุณถึงร้องไห้?"

"คะ?"

เย่ซือซือรีบเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอเช็ดตาอย่างลวกๆ และพูดด้วยความเก้อเขินว่า "นี่มันไม่ซึ้งเกินไปหน่อยเหรอคะ ฉันแค่รู้สึกสงสารเจ้าเด็กน้อยที่น่าสงสารคนนี้"

เธอพูด แต่กลับดูรีบร้อนเล็กน้อย จากนั้นจึงส่งแรบบิทไว้ในอ้อมแขนของเว่ยชี

"รีบพาเธอกลับไปนอนเถอะค่ะ"

เว่ยชีมองเย่ซือซืออย่างไม่แน่ใจ "คุณโอเคจริงๆ ใช่ไหมครับ?"

เย่ซือซือลืมตาขึ้นมาและยิ้ม ราวกับว่าคนที่มีอารมณ์อ่อนไหวที่เบ้าตาแดงเมื่อครู่นั้นไม่ใช่เธอเลย

เธอพูดติดตลกว่า "ผู้ช่วยเว่ยคะ ไม่แปลกใจเลยที่คุณยังโสด เพราะคุณไม่เข้าใจผู้หญิงจริงๆ ผู้หญิงน่ะมักจะรู้สึกสะเทือนใจง่าย และความรู้สึกสะเทือนใจก็ใช้เวลาเพียง 3 วินาทีเท่านั้น"

หลังจากนั้น ก็จะสามารถกลับไปสู่สภาวะปกติได้อย่างรวดเร็ว

เว่ยชีไม่ค่อยเห็นด้วยกับเรื่องนี้ "ก็ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนหรอกที่เป็นแบบนี้ คุณนายของตระกูลผม เวลาดูทีวีแล้วเกิดรู้สึกสะเทือนใจ เธอจะร้องไห้นานมาก"

และทุกๆ ครั้งคุณผู้ชายก็จะเข้าไปปลอบโยนเธอนานมากเลยล่ะ

ดังนั้นเขาก็เลยเป็นกังวลเย่ซือซือเล็กน้อย ว่าจะร้องไห้นานหรือเปล่า

เย่ซือซือยักไหล่ "ระหว่างผู้หญิงด้วยกัน ก็มีความแตกต่างเหมือนกันนะคะ"

เมื่อเว่ยชีได้ยินดังนั้น ก็ยิ้ม "ก็ใช่ครับ"

เย่ซือซือก็คือเย่ซือซือ เย้นหว่านคือเย้นหว่าน

คุณนายของตระกูลเขา เป็นผู้หญิงที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ถึงสามารถชนะใจคุณผู้ชายได้

เว่ยชีอุ้มแรบบิทที่หลับใหลอยู่นั้นและจากไป

เมื่อประตูปิดลง ในห้องก็มีเพียง เย่ซือซือและโห้หลีเฉินสองคนเท่านั้น

เธอยืนอยู่ข้างประตู และมองไปยังห้องที่กว้างขวาง จากนั้นบรรยากาศก็ทำให้เธอประหม่าโดยไม่รู้ตัว

โห้หลีเฉินลืมตาขึ้นมองเธอ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า

"ยืนทำอะไรที่ประตูน่ะ? กลัวว่าฉันจะกินคุณงั้นเหรอ?"

ตอนที่เขายังรู้สึกดีกว่าอีก แต่ทันทีที่เขาพูด เย่ซือซือก็ยิ่งตัวแน่นขึ้นมาในทันที

เธอคิดแม้กระทั่งความคิดที่จะเปิดประตูและหนีไป

"เหอะ"

โห้หลีเฉินเลื่อนรถเข็นไปที่ข้างเตียงช้าๆ มองสายตาที่ดูเยือกเย็นและเงียบสงัดเป็นพิเศษของเย่ซือซือ

"วางใจเถอะ นอกจากภรรยาของผมแล้ว ผมก็ไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลย"

สีหน้าของชายผู้นั้น หนักแน่นเป็นพิเศษ

และอย่างไม่มีข้อสงสัยและเด็ดขาด

ทำให้คนเชื่อถือและศรัทธา

ร่างกายที่แน่นของเย่ซือซือก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลงเล็กน้อย และแก้มของเธอก็ซีดขาวเล็กน้อย และรู้สึกเขินอาย

"แค๊กๆ คุณโห้คะ คุณเอนตัวนอนลงเถอะ เดี๋ยวฉันจะให้น้ำเกลือคุณ"

โห้หลีเฉินนั่งอยู่บนรถเข็นข้างเตียงและไม่ขยับ จากนั้นก็จ้องไปที่เย่ซือซือด้วยสายตาที่เยือกเย็น

"ถ้าฉันสามารถขึ้นไปนอนบนเตียงเองได้ จะยังต้องการคุณอยู่อีกเหรอ?"

เย่ซือซือ: "…"

หรือว่าการที่เธอมาเข้าเวรกลางคืน ยังมาทำงานเป็นพี่เลี้ยงที่ค่อยดูแลชั่วคราวไม่ได้? !

"คุณโห้คะ คุณเพิ่งพูดว่าคุณซื่อสัตย์ต่อภรรยา และการที่ให้ผู้หญิงคนอื่นต้องคอยประคองขึ้นประคองลงทุกวันอย่างสนิทสนมแบบนี้ คุณไม่คิดว่ามันไม่เหมาะสมเลยเหรอคะ?"

โห้หลีเฉินมองที่ไป เย่ซือซืออย่างเงียบสงัด และเต็มไปด้วยความหมาย

เขาไม่ได้หงุดหงิดเลยแม้แต่น้อย แต่กลับตอบไปอย่างช้าๆ ว่า

"คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่เข้าเวรกลางคืน"