“ความจริง?”

เสิ่นเคอหานยิ้มหยัน ก่อนจะมองตรงไปยังเย่ซือซือ น้ำเสียงแทบจะบีบบังคับให้ตอบ

“ความจริง คุณกล้าฟังไหมละ? คุณจะรับไหวหรือเปล่า?”

คำพูดเหล่านี้ ราวกับว่าเธอได้โยนหินก้อนใหญ่ที่มีมูลค่าหลายร้อยชั่งลงไปในการเดาของเธอ และกดความเป็นไปได้ทั้งหมดลงไปในนรก

กลายเป็นการคาดเดาที่เลวร้ายที่สุด

สีหน้าของเย่ซือซือซีดเผือด “ผมได้เปลี่ยนยา โห้หลีเฉินกำลังจะเป็นอัมพาต” เสิ่นเคอหานพูดอย่างเฉยเมย การแสดงออกของเขาช่างดูโหดร้ายทารุณ

เย่ซือซือตกใจมาก เธอรีบยืนขึ้นทันที “คุณพูดอะไร?!”

“ผมใช้ยาของผมไปเกินครึ่งแล้ว โห้หลีเฉินเพียงแค่ต้องกินยาต่อไป เขาก็จะเริ่มอาการชัก นี่จะไม่เลวร้ายลง ขาของเขาจะไม่หาย และกระดูกสันหลังของเขาจะเป็นอัมพาต”

เย่ซือซือถอยหลังออกไปด้วยความตกใจ เธอไม่กล้าเชื่อเลยว่าทั้งหมดนี้จะเป็นความจริง

“ทำไม ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย? คุณเป็นหมอนะ คุณไม่ช่วยเขาก็ได้นี่ แล้วทำไมต้องไปทำร้ายเขาด้วย?”

“ทำไมนะหรือ?”

ราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลก ก่อนที่เสิ่นเคอหาน​​จะคว้าเย่ซือซือ เข้ามาใกล้เขา

พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราวกับเค้นมาจากลำคอ “ผมก็ทำเพื่อคุณไง! เขาทรมานคุณทั้งวันขนาดนั้น ล่อลวงคุณ คุณคิดว่าผมมองไม่เห็นหรือไง?!”

เย่ซือซือตกตะลึง “ฉันนึกว่าคุณจะเชื่อใจฉัน”

“ผมเชื่อคุณ แต่ไม่เชื่อเขา”

เสิ่นเคอหานขบฟันแน่น “แม้ว่าตอนนี้พวกคุณจะไม่มีอะไรกันจริง แต่ชายกลัดมันกับหญิงหญิงหม้ายได้อยู่ร่วมกันเช่นนี้ คุณเคยคิดบ้างไหมว่าผมจะรู้สึกอย่างไร? ผมเป็นผู้ชายนะ ผมก็หึงเป็น! เรื่องอื้อฉาวมันส่งผลกระทบกับชีวิต ญาติและเพื่อนของเรา ซือซือ ผมไม่อยากเป็นแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ผมไม่ต้องการให้เขามาทำลายงานแต่งของเรา ผมจะทำลายเขา ผู้นำตระกูลหยูหวังจะเห็นโห้หลีเฉินเป็นอัมพาต ผมสามารถใช้ความดีความชอบนี้ และใช้โอกาสนี้พาคุณออกไปจากที่นี่ได้”

เย่ซือซือมองไปยังเสิ่นเคอหาน​​อย่างเหลือเชื่อราวกับกำลังมองดูคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“เสิ่นเคอหาน แต่คุณทำแบบนี้ ทำลายโห้หลีเฉิน ทำให้เขาเป็นอัมพาตไปตลอดชีวิต ทำลายเขาอย่างสมบูรณ์ไปแล้ว แต่ความสุขของเรา มันจะสร้างมาจากความเจ็บปวดจากการทำร้ายเขาอย่างนั้น… …”

“แล้วคุณอยากให้เขาทำลายงานแต่งของเราหรือ?”

เสิ่นเคอหานถามกลับด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “เย่ซือซือ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป หมายถึงถ้าเรื่องฉาวของคุณกับเขานับวันยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย และพวกเราคงแต่งงานกันไม่ได้แล้ว คุณจะทิ้งผมไหม?”

เย่ซือซือทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร

เรื่องนี้มันทำให้เธอรำคาญใจ แต่เธอไม่คิดเลย ว่าเสิ่นเคอหานจะใช้วิธีการที่โหดร้ายมาจัดการ

เธอสะอื้นให้ “ฉันจะทำอย่างนี้ลงได้ยังไงกัน ฉันมีจิตสำนึกรู้ชั่วดี”

“โห้หลีเฉินไม่มีเมตตาก่อนเอง เป็นเขาที่เห็นแก่ตัวและต้องการจะทำลายพวกเรา และนี่คือผลกรรมของเขา”

เสิ่นเคอหานพูดอย่างแน่วแน่มาก เขาจับไหล่ของเย่ซือซือแน่น

“ซือซือ เพื่อผม เพื่ออนาคตของเรา คุณต้องให้ยาเขาต่อไป รู้ไหม?”

“เคอหาน เราไม่ควรทำแบบนี้… …”

“ซือซือ ผมไม่มีทางให้ถอยหลังแล้ว โห้หลีเฉินน่าจะรู้ในสิ่งที่ผมทำลงไปกับเขาแล้วแน่ แต่เขายังคิดที่จะรักษาขาของของเขาอยู่ เลยยังไม่ฆ่าผม เขาคิดว่าคุณอยู่กับผมตลอด คงมีความสามารถที่จะรักษาเขาได้ เลยเรียกหาคุณมารักษา”

เสิ่นเคอหานวิเคราะห์อย่างใจเย็น “แต่ยาที่ผมให้ไปจะไม่แย่ลงไปกว่านี้ เดิมที่ขาของเขาก็ไม่มีความเป็นไปได้ที่จะคืนสภาพเดิม ตอนนี้เสื่อมโทรมอย่างสมบูรณ์แล้ว ไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้อีกต่อไป ถึงแม้จะหยุดยาไป อย่างไรเขาก็จะเป็นอัมพฤกษ์ เมื่อถึงตอนนั้นที่คุณรักษาเขาไม่ได้ เขาจะเอาคุณไว้แน่ ผมก็เช่นเดียวกัน คนที่จิตใจเหี้ยมโหดอย่างนั้น ฆ่าผมจริงๆแน่ซือซือ ทำให้เขาเป็นอัมพาตและขอความดีความชอบจากหยูฉู่สองเสีย นี่เป็นโอกาสเดียวที่ผมจะมีชีวิตรอดนะ และเป็นโอกาสเดียวของอนาคตของเราสองคน คุณต้องช่วยผมนะ เข้าใจไหม?”

เย่ซือซือน้ำตานองหน้า สะอึกสะอื้นร่ำไห้ออกมา

เธอเจ็บปวดรวดร้าวมาก ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะกลับกลายมาเป็นเช่นนี้ มาถึงจุดที่กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีก

อย่างที่เสิ่นเคอหาน พูด เธอไม่มีทางไหนให้เดิน แม้กระทั่งทางเลือกก็ไม่มีเลย

เธอรักษาโห้หลีเฉินไม่ได้

การช่วยเสิ่นเคอหาน ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ทำไมคุณต้องบีบบังคับฉันแบบนี้ด้วย ทำไมต้องให้ฉันทำเรื่องที่มันเลวร้ายเช่นนี้… …”

เย่ซือซือร้องไห้สะอึกสะอื้น

แต่กลับไม่มีทางเลือกอยู่ข้างกายเสิ่นเคอหาน

เธอจะใช้คุณธรรมความดีช่วยเหลือโห้หลีเฉิน แต่เธอก็เห็นแก่ตัว เธอต้องการให้คนที่เธอรักมีชีวิตอยู่ต่อไป

ไม่มีทางไหนให้เธอเลือกเดินได้อีก

……

ในห้องผู้ป่วย

มีเพียงโห้หลีเฉินและเว่ยชีแค่สองคน

สีหน้าของเว่ยชีดูไม่ดี เขาขมวดคิ้วแน่น

“คุณผู้ชายครับ ในเมื่อคุณรู้อยู่แล้วว่าเสิ่นเคอหานเล่นสกปรกในการรักษา ทำไมถึงยังให้เย่ซือซือรักษาต่อเล่าครับ? พวกเขาสองคนเป็นคนรักกัน ได้ผลประโยชน์ร่วมกัน เย่ซือซือต้องทำร้ายคุณต่อไปแน่”

ดวงตาของโห้หลีเฉินไม่ทุกข์ร้อนแต่อย่างใด “สิ่งต่างๆในโลกใบนี้ ไม่มีความแน่นอนมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว ความรักย่อมเลิกราได้ ส่วนผลประโยชน์ย่อมพังทลายได้เช่นกัน”

“แต่ว่า… …” แต่เว่ยชียังคงรู้สึกไม่ปลอดภัย “ถ้าหากว่าเย่ซือซือยืนยันที่จะช่วยเสิ่นเคอหานละครับ?”

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปาก สายตามีความลุ่มลึก

เขามองออกไปยังนอกหน้าต่าง ราวกับความคิดของเขาได้ล่องลอยไป “เว่ยชี ฉันมีความรู้สึกหนึ่งผุดขึ้นมาว่า ไม่ว่าใครก็ตามที่จ้องจะทำร้ายฉัน แต่เธอจะไม่มีวันทำแบบนั้นแน่”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เว่ยชีก็รู้สึกไม่สบายใจ

ก่อนหน้าเขาก็ค่อนข้างที่จะชอบพอเย่ซือซือ หญิงสาวที่สวยงาม ว่าง่าย แสนดีและอ่อนโยนคนนั้น แต่กลับถูกคุณผู้ชายทรมานทั้งวัน ยิ่งทำให้คนรู้สึกเห็นใจมากขึ้น

เขารู้สึกดีกับเย่ซือซือไม่ผิดแน่ ช่วยเธอทุกอย่างที่สามารถจะช่วยได้

แต่ตอนนี้ได้รู้ว่าเสิ่นเคอหานทำร้ายคุณผู้ชาย และเธออาจจะเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย ตาชั่งในใจของเว่ยชี ก็พังทลายอย่างสมบูรณ์

ใครก็ตามที่มุ่งร้ายกับคุณผู้ชาย นับว่าเป็นศัตรูกับเขา

ตอนนี้เขาได้เปลี่ยนมุมมอง และวิเคราะห์ปัญหาจากสภาพจริงของเย่ซือซือ ก็ยิ่งรู้สึกว่า เธอเป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตรายที่สุด

และความเชื่อใจที่คุณผู้ชายมีต่อเธอ มันก็คล้ายกับ… …

คนที่มีความรัก เลยมีไอคิวที่ต่ำลง

แม้ว่าเว่ยชีจะยิ่งไม่เข้าใจมากขึ้น ทำไมคุณผู้ชายที่รักใคร่คุณนายเสียขนาดนั้น ทำไมถึงมีใจให้กับเย่ซือซือ

เว่ยชียังคงเกลี้ยกล่อม “คุณผู้ชายครับ นี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายเชียวนะ คุณต้องระวังตัว ผมว่าไล่พวกเขาออกไปให้หมด แล้วค่อยคิดหาวิธีส่งหมอเข้ามาใหม่”

โห้หลีเฉินส่ายศีรษะ “ไม่จำเป็น”

เขาเม้มปากอย่างมั่นใจ

ในใจของเว่ยชีราวกับมีฝนตกหนัก เขารู้สึกไม่ปลอดภัยมาก

แต่เขารู้ เรื่องที่คุณผู้ชายได้ทำการตัดสินใจไปแล้ว เขาจะโน้มน้าวอย่างไร ก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้อยู่ดี

ทำได้เพียงจับตามองเย่ซือซือให้มากขึ้นเท่านั้น

… …

เมื่อไม่มีเสิ่นเคอหาน เย่ซือซือก็เปลี่ยนจากหมอผู้ช่วย เป็นหมอหลักในการรักษาทันที

แถมเธอยังไม่มีหมอผู้ช่วยที่เข้ากันได้และคอยให้ความช่วยเหลืออีกด้วย มีแต่เพียงผู้ช่วยแพทย์เท่านั้นที่คอยช่วย

เมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว ปัญหาเรื่องฝีมือทั้งหมด เธอก็ต้องเป็นคนคอยรับมือกับมันคนเดียว

ระดับฝีมือของเย่ซือซือไม่ดีเท่าเสิ่นเคอหาน​​ เมื่อเริ่มต้น ก็เหมือนกับมือใหม่ย่างกรายเข้าสู่สนามรบ ตื่นตระหนกตกใจทำอะไรไม่ถูกเป็นธรรมดา

เมื่อทุกครั้งที่หมอคนอื่นๆ เห็นท่าทางตระหนกตกใจของเย่ซือซือ ก็รู้สึกปวดหัว แทบอยากจะเข้ามาช่วยเหลือเธอ

แต่การรักษาขา ไม่ใช่ความถนัดของพวกเขา และสิ่งที่เสิ่นเคอหานทิ้งเอาไว้คือ ระเบิดเวลา ถ้าหากรักษาไม่ได้จะต้องตาย

เลยไม่มีใครกล้าสอดมือมาช่วยในเรื่องนี้เลยสักคน