บทที่ 113 ถอดเสื้อผ้าให้ฉัน

เย้นหว่านเสียแรงไปตั้งมากในที่สุดก็ถึงส่งโห้หลีเฉินมาถึงที่คฤหาสน์วิลล่าส้ายน่าได้

พึ่งเดินเข้าประตูมา แมวกระโจนเข้าอ้อมอกของเย้นหว่านยด้วยความเคยชิน แต่ครั้งนี้มันยังไม่ทันได้แตะต้องเย้นหว่าน ก็ถูกฝ่ามือใหญ่ของโห้หลีเฉินบีบไว้อย่างแม่นยำ

โห้หลีเฉินจ้องมันด้วยสีหน้าอึมครึม ราวกับมันเป็นศัตรูที่ใช้ไม่ได้

“ไสหัวไปไกลๆ หน่อย”

พูดๆ อยู่ โห้หลีเฉินก็โยนแมวเป็นเส้นโค้งพาราโบล่าไปไกลๆ แล้ว

“เอ๋ ระวังหน่อย”

เย้นหว่านหมดคำจะพูด กลัวแมวจะถูกโยน มองเข้าไปอย่างกังวล หลังจากเห็นแมวตกลงที่พื้นอย่างอ่อนช้อยมาก ถึงได้วางใจลง

“เหมียว”

แมวยืนอยู่ที่พื้น ร้องทีหนึ่งอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม มองเย้นหว่านด้วยความน่าสงสาร ยังอยากเข้ามา แต่โดนสายตาที่เย็นชาของโห้หลีเฉินทำให้ตกใจจนไม่กล้าเข้าใกล้

เย้นหว่านแค่รู้สึกว่าน่าตลกมาก โห้หลีเฉินดื่มเหล้าเมาจริงๆ คุณโห้ผู้สูงส่งรังแกแม้กระทั่งแมวตัวหนึ่งได้ลงคอ

ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เขาสร่างเมาขึ้นมา ยังจะจำได้หรือไม่?

เย้นหว่านพยุงโห้หลีเฉินไปที่ห้องของเขาอย่างเชื่องช้า หลังจากเดินเข้าไป มองเห็นการตกแต่งด้านในสีสว่างนุ่มนวล ยังตะลึงอยู่สักพัก

ไม่รู้ว่าเธอเข้าใจผิดไปหรือเปล่า สไตล์การตกแต่งของที่นี่ มีความคล้ายในห้องของเธออยู่บ้าง

และที่พื้นในเวลานี้ ยังโรยไปด้วยกลีบกุหลาบ กลิ่นหอมเตะจมูก งดงามและโรแมนติก

โห้หลีเฉินจ้องมองเธอตรงๆ เสียงเซ็กซี่ที่ทุ้มต่ำ

“ชอบมั้ย?”

เขาถามเธออีกครั้ง เทียบกับตอนที่สารภาพรักตอนเย็น สายตายิ่งดูจริงใจกว่า

สบตาเขาเข้า หัวใจเย้นหว่านสั่นรุนแรงจนควบคุมไม่อยู่ จิตใจเกือบโดนเขาคว้าไปอย่างแข็งกร้าว

อย่างน้อยเธอก็แน่ใจอย่างชัดเจนมาก การตกแต่งในห้องนี้ล้วนปรับตามความชื่นชอบของเธอ

พวกของกระจุกกระจิก ล้วนเป็นสิ่งที่เธอชอบ ล้วนเป็นสิ่งที่สนใจ

“……ชอบ”

เย้นหว่านเม้มริมฝีปาก พูดออกไปเบาๆ

โห้หลีเฉินแววตาประกายระยิบระยับ ริมฝีปากบางเบายกขึ้นมาเบาๆ

องศางดงามมาก ชั่วพริบตาเดียวทุกอย่างที่อยู่ทั้งรอบด้านพลันสูญเสียสีสัน มีเพียงเขาที่สะดุดตาที่สุด

เย้นหว่านมองเขาด้วยความงุนงง เกือบเสียสติแล้ว

บนโลกใบนี้ ทำไมถึงมีผู้ชายที่แหกกฎได้ขนาดนี้ล่ะ?

“เย้นหว่าน ฉันอยากอยู่ด้วยกันกับเธอที่นี่”

แต่ละคำแต่ละประโยคเขาค่อยๆ พูดออกมาจากในปาก ทุกคำเบามาก แต่เหมือนมีสายใยแห่งรักที่ไร้ขีดจำกัด

เมื่อก่อนสำหรับเขาแล้ว ความคิดไม่มีครอบครัวอันนี้ มีเพียงบ้านหลังหนึ่งเท่านั้น แต่ไม่รู้เริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไรกันที่เขาอยากมีบ้านกับเย้นหว่าน

มีเธอที่เขาชอบ มีทุกอย่างที่เธอชอบ

เย้นหว่านใจเต้นราวกับฟ้าร้อง เหมือนจะเต้นออกมาจากหน้าอกอยู่แล้ว

บางทีคงเป็นบรรยากาศในตอนนี้ที่ดีเกินไป บางทีเพราะดึกเกินไปสติถึงได้เลอะเลือนไป เธอมองเขาอยู่ สมองว่างเปล่า คิดถึงคำพูดของเขากลับไปกลับมา

……เย้นหว่าน ฉันอยากอยู่ที่นี่ด้วยกันกับเธอ

ผู้คนล้วนบอกว่าหลังจากดื่มเหล้าไปจะพูดความจริง……

ไม่ ยังมีดื่มเหล้าแล้วพูดเหลวไหล เธอต้องหนักแน่น ไม่สามารถโดนหว่านเสน่ห์เข้าได้

“คุณโห้ คุณรีบพักผ่อนเถอะ”

เย้นหว่านพูดพลางจะพาโห้หลีเฉินไปทิ้งบนเตียง

โห้หลีเฉินยังคงโอบไหล่ของเธอไว้แน่น น้ำเสียงต่ำ “ฉันอยากอาบน้ำ”

เย้นหว่านเม้มริมฝีปาก ดื่มเหล้าเมาแล้วเรื่องไร้สาระยังมากขนาดนี้

เธอได้แต่ส่งโห้หลีเฉินไปในห้องน้ำ ทั้งยังเปิดน้ำอุ่นให้เขาเต็มอ่างอาบน้ำอย่างใส่ใจ

หลังจากตรวจสอบน้ำให้แน่ใจ ผ้าขนหนู ชุดนอนล้วนเตรียมให้เรียบร้อย เย้นหว่านถึงพูดกับโห้หลีเฉินอย่างสบายใจ

“คุณโห้ ทำเสร็จหมดแล้ว คุณอาบเถอะ”

“เธออาบให้ฉัน”

โห้หลีเฉินดึงมือของเย้นหว่านไว้ พูดเหมือนเรื่องราวควรจะเป็นเช่นนั้น

เย้นหว่านตกใจ มองโห้หลีเฉินอย่างคาดไม่ถึง ตอนนี้เขาไม่มีเส้นแบ่งสักนิดเลยหรือ?

ไม่ให้เธอไปก็เล่นลูกไม้แบบหน้าด้านๆ ไม่ทำอะไรก็มาพูดพลอดรัก ตอนนี้ยังจะให้เธออาบน้ำให้อีก

ไม่ได้อย่างเด็ดขาด

“ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน คุณอาบเองเถอะค่ะ”

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง ไม่พูดอะไร มองเย้นหว่านตรงๆ แบบนี้ ท่าทางแน่วแน่ ดื้อรั้นกว่าแต่ก่อนเป็นสิบเท่า

ขมับเย้นหว่านเต้นอย่างแรง รู้สึกว่าทั้งสมองปวดไปหมด

ฉากแบบนี้ ค่ำคืนนี้เจอกี่ครั้งแล้ว?

และไม่รู้ว่าโห้หลีเฉินมีข้อบกพร่องอะไรกันแน่ อยากทำอะไรก็จ้องเธอไว้ แล้วสามารถทำต่อไปแบบไม่ขยับได้หลายชั่วโมง จนกระทั่งเธอยอมจำนนในที่สุด

เย้นหว่านจำใจสุดๆ ได้แต่พยายามอธิบายเหตุผลกับเขา

“โห้หลีเฉิน ฉันไม่ใช่แฟนของคุณ ยิ่งไม่ใช่พี่เลี้ยงของคุณด้วย ไม่สามารถอาบน้ำให้คุณได้”

โห้หลีเฉินไม่พูดอะไร

เย้นหว่านพูดอีก “คนที่จะอาบน้ำให้คุณควรเป็นภรรยาของคุณ”

“ฉันแต่งงานกับเธอได้”

เขามองเธอตรงๆ พูดอย่างไม่มีลังเลสักนิด

เย้นหว่านหดๆ มุมปาก ปวดสมองแล้ว

“อย่างไรเสียฉันก็ไม่อาบน้ำให้คุณ คุณเอามือออก ฉันจะออกไปแล้ว”

เวลานี้โห้หลีเฉินไม่พูดอะไร ยังคงดึงมือของเย้นหว่านไว้แน่น มองเธอไปแบบนี้

จ้องเย้นหว่านจนขนลุกไปทั่วตัว เหนื่อยใจจริงๆ

ตอนนี้เธอเสียใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ตอนนอนทำไมไม่ปิดเสียงรับโทรศัพท์ของฉินฉู่กันนะ ทำไมถูกฉินฉู่พูดไม่กี่คำก็ยอมออกมา ทำไมต้องรู้จักโห้หลีเฉิน

สูดหายใจลึกๆ สองสามที เย้นหว่านพ่นแต่ละคำแต่ละประโยคออกมาด้วยความยากลำบาก

“งั้นคุณก็ถอดเสื้อผ้าออก”

“เธอถอดให้ฉัน”

โห้หลีเฉินพูดๆ อยู่ ยังก้างแขนออกด้วย ท่าทางรอคนมาปรนนิบัติ

เย้นหว่านโมโหจนแทบกระอักเลือด

แต่โห้หลีเฉินที่เมามายนั้น นอกจากไม่มีเส้นแบ่งแล้ว ก็เป็นดาวมฤตยูของเธออย่างยิ่ง เธอทำอะไรเขาไม่ได้เลย ทำได้เพียงยอมรับชะตากรรม

เธอยื่นมือออก ถอดเสื้อคลุมตัวนอกของเขาลง

จากนั้นก็เป็นเสื้อเชิ้ต ปลดกระดุมออกทีละเม็ด จากบนลงล่าง เผยกระดูกไหปลาร้าที่ดูดีของเขา กล้ามหน้าอกอันแข็งแรง กล้าหน้าท้อง……

ยิ่งล่างลง ยิ่งเซ็กซี่

เย้นหว่านหน้าแดง ย้ายสายออกด้วยความว้าวุ่นใจ ไม่กล้ามองอีก ก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตเขาออกแล้วโยนไปด้านข้างอย่างสับสน

ต่อมา กางเกง

เธอมองเข็มขัดของเขา ทำไมมือนี้ถึงยื่นไม่ไปนะ

นอกจากอุบัติเหตุคืนนั้น เธอก็ไม่เคยเกิดความสัมพันธ์กับผู้ชายอีกเลย พูดขึ้นมา ยังเป็นนางฟ้าบริสุทธิ์ ถอดเสื้อผ้าให้ผู้ชายเรื่องแบบนี้ เป็นครั้งแรกจริงๆ

ถอดกางเกงเรื่องนี้ยิ่งจำกัดที่สุด

“อะแฮ่ม ฉันถอดเข็มขัดนี้ไม่ได้ คุณถอดเองได้มั้ย?”

“แกร๊ก”

นิ้วมือโห้หลีเฉินกรีดผ่าน ปลดเข็มขัดออกอย่างว่องไว บิดง่ายๆ ก็โยนเข็มขัดไป

กางเกงที่พอดีตัวแนบที่เอวของเขาอย่างสมบูรณ์แบบมาก และไม่ร่วงลงมา

เย้นหว่านเม้มๆ มุมปาก เขาไม่สามารถถอดกางเกงลงมาด้วยได้เหรอ?

พอเงยหน้า โห้หลีเฉินยังคงจ้องเย้นหว่านอยู่ รอเธอปรนนิบัติแบบที่ควรจะเป็นเช่นนั้น

“โห้หลีเฉิน ฉันหวังจริงๆ ว่าพรุ่งนี้คุณจะไม่ลืม จำว่าคุณเมาเหล้าแล้วมีพฤติกรรมอะไร”

น่าหงุดหงิดใจจริงๆ

เย้นหว่านกัดฟันด้วยความโมโห ยื่นมือไปปลดกางเกงของโห้หลีเฉินออกอย่างหมดอาลัยตายอยาก จากนั้นดึงซิปลงมา