เย้นหว่านและป่ายฉีเดินเข้าไปในห้องทำงานน้าเมย์ด้วยกัน พวกโห้หลีเฉินก็รอพวกเขาอยู่ข้างนอก

แองเจล่าก็ยิ่งมีความสุขเข้าไปใหญ่

ถึงแม้ว่าพวกเว่ยชีเขาจะอยู่ แต่ว่าเย้นหว่านไม่อยู่ สายตาของโห้หลีเฉินก็จะไม่มองตามเย้นหว่านตลอด เธอรู้สึกเหมือนกับว่า นี้ก็คือโลกส่วนตัวของเธอและโห้หลีเฉินเพียงสองคน

ตาของเธอจ้องโห้หลีเฉินไว้ราวกับส่องแสง

"คุณโห้ พวกเขาเข้าไปอาจจะใช้เวลานาน คุณรออยู่ที่นี่ก็จะเหนื่อย เอางี้พวกเราไปดื่มชาและกินของหวานรอที่สวนไหม?"

สายตาของโห้หลีเฉินจ้องไว้ทางประตูตลอด ไม่ได้สนใจแองเจล่าเลย

แองเจล่ากลับไม่หัวเสียเลยที่ถูกเมิน แต่กลับรู้สึกว่าโห้หลีเฉินถึงจะเป็นแบบนี้ก็ยังหล่อมาก

เธอพูดเองเออเองว่า : "รออยู่ตรงนี้ก็ได้ ฉันรอเป็นเพื่อนคุณเอง"

พูดเสร็จ แองเจล่านั่งลงตรงเก้าอี้ที่ห่างจากโห้หลีเฉินไม่มากนัก อยู่ตรงข้ามของโห้หลีเฉินพอดี ตาคู่นั้น ก็ได้จ้องมองโห้หลีเฉินอย่างไม่เขินอาย

คึกคักเร่าร้อน

เว่ยชียืนมองแองเจล่าอยู่ข้างๆ ก็ได้ขมวดคิ้วอย่างไม่สบาย

ไม่ว่าใครก็ไม่อยากถูกจ้องมองไว้แบบนั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคุณโห้อีก

แต่แองเจล่าหลายวันนี้ กลับกล้าหาญและประมาทอยู่อย่างนั้นมาตลอด เห็นแก่บุญคุณของน้าเมย์ พวกเขาไม่มากก็น้อยต้องทนแองเจล่าไว้

แต่ แองเจล่ากลับไม่พอใจกับแค่มองดูอย่างเดียว

เธอเอาโทรศัพท์ออกมา เปิดกล้อง แล้ว

พูดเสร็จ "แช๊ะ" ดังทีหนึ่ง ก็ได้ถ่ายเสร็จแล้ว

สีหน้าของโห้หลีเฉินเย็นลงทันที

สายตาเย็นชาที่เหมือนดังหนามที่แหลมคมแทงไปทางแองเจล่า แล้วสั่งว่า "ลบ"

มือที่ยังอยากจะถ่ายต่อของแองเจล่าก็ได้หยุดแข็งทื่อไปทันที มองโห้หลีเฉินผ่านกล้อง ก็รู้สึกได้ถึงความเย็นที่แทงทะลุกระดูก แต่ว่า ถึงจะโกรธก็ยังหล่อจนทำให้คนบ้าได้

แองเจล่ามองโห้หลีเฉินผ่านโทรศัพท์ แล้วกะพริบตา ทำท่าทางที่น่ารักน่าเอ็นดูขึ้นมา

"คุณโห้ ฉันไม่ถ่ายแล้ว แต่เก็บไว 1 รูปได้ไหม?ฉันชอบคุณมากก็เลยทำแบบนี้"

สีหน้าของโห้หลีเฉินยิ่งเย็นชากว่าเดิม

เขาเม้มปากอย่างแน่น แล้วโบกมือ

เว่ยชีเข้าใจทันที เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงตรงหน้าของแองเจล่า ยื่นมือไปทางเธอ

"เอาโทรศัพท์ให้ผม" น้ำเสียงของเขาถือว่ามีมารยาท แต่ท่าทางเย็นชามาก

แองเจล่ามองเขาไว้ รู้สึกหงุดหงิดและไม่พอใจเล็กน้อย

มองโห้หลีเฉินไว้ น้ำเสียงเหมือนกับอ้อน "คุณโห้ คุณก็ให้ฉันเก็บรูปไว้เถอะ รูปเดียว แค่รูปเดียวนะ"

เว่ยชียื่นมือไปควักโทรศัพท์ของแองเจล่ามาโดยตรง

เปิดรูปแล้วลบอย่างรวดเร็ว

แม้แต่รูปในถังขยะสำรองก็ลบไปหมด

รวดเร็วและเด็ดขาด

"เอ๊ะ นายทำไมทำอย่างนี้ เอาโทรศัพท์คืนฉัน"

แองเจล่าร้องแล้วแย่งโทรศัพท์กลับไป แต่พอเห็นว่าในโทรศัพท์ไม่มีรูปของเทพบุตรแล้ว หน้าก็บูดไปทันที

รูปของเทพบุตรที่เธอกว่าจะถ่ายได้ ก็ถูกเว่ยชีลบไปอย่างนี้เลย

แองเจล่าผลักเว่ยชีออกอย่างเกลียดชัง จากนั้นก็หันหลังเดินไปอย่างอารมณ์เสีย

มองการจากไปของแองเจล่า เว่ยชีเหมือนจะโล่งใจไป ในที่สุดผู้หญิงที่ชอบเกาะก็ได้ไปซะที

สายตาที่เย็นชาของโห้หลีเฉินก็ได้ดีขึ้นมาหน่อย จากนั้นก็ได้หัวไปมองประตูที่ปิดกั้นไว้แน่น

สะกดจิตต้องการพื้นที่ที่เงียบสงบ ถูกคนด้านนอกรบกวนไม่ได้ เขาก็เลยต้องรออยู่ข้างนอก

คิดไม่ถึง เย้นหว่านที่พวกเขารอยังไม่ออกมา แองเจล่าก็ได้กลับมาอีกครั้ง

ในมือของเธอถือจานไว้ บนจานใส่นมและของหวานและผลไม้

บนหน้าของเธอยิ้มอย่างหวาน เหมือนกับว่าเรื่องที่ไม่เป็นสุขเมื่อกี้ไม่ได้เกิดขึ้นมาก่อนเลย

เธอถือจานเดินมาตรงหน้าของโห้หลีเฉิน ได้บังสายตาของโห้หลีเฉิน

"คุณโห้รออย่างเดียวน่าเบื่อจะตาย คุณลองกินของหวานที่ฉันดูสิ"

โห้หลีเฉินมองใบหน้าที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า สายตาเย็นชา "ถอยไป"

ท่าทางที่เย็นชานั้นไม่มีความประชดประชันเลยแม้แต่น้อย

เทียบกับท่าทางที่เขามีต่อเย้นหว่าน ต่างกันฟ้ากับเหวจริงๆ

แต่ แองเจล่าไม่สนใจ เธอก็ยังยืนอยู่อย่างนั้น ได้ขยับจานเข้าไปใกล้ตรงหน้าของโห้หลีเฉินอีกหน่อย

"คุณโห้ คุณกินหน่อยสิ?ชินสักนิดก็ดี"

เห็นโห้หลีเฉินยังไม่สนใจเธอ แองเจล่ากลับเหมือนกับแมลงสาบที่ตีไม่ตายเลย ยื่นมือเอาของหวานชิ้นหนึ่ง ก็ยื่นไปทางปากของโห้หลีเฉิน

"อร่อยจริงๆนะ อ้าปากลองชิมหน่อยสิ"

น้ำเสียงที่นุ่มๆ มีพลังวิเศษที่ทำให้คนตัวอ่อนไปหมด

เว่ยชีที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็อดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น ขนลุกไปทั้งตัว

เด็กคนนี้ดูอายุน้อย น่ารักใสๆ แต่ว่าพอออดอ้อนขึ้นมา กลับท่าทีเอาอกเอาใจขนาดนี้

ถ้าเปลี่ยนไปเป็นผู้ชายคนอื่น ก็หนีเสน่ห์ของเธอไม่รอด

แต่ว่า ออร่าทั้งตัวของโห้หลีเฉินแข็งตัวเป็นน้ำแข็งไปทันที

ขนาดอุณหภูมิรอบตัวยังลดไปหลายองศา

โห้หลีเฉินมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา พูดออกมาทีละคำ คมเหมือนดั่งใบมีด

"แองเจล่า ฉันขอเตือนเธออีกครั้ง อย่าคิดว่าแม่เธอมีบุญคุณ แล้วจะทำอะไรก็ได้ ฉันไม่ใช่ดารา ถ้าเธอยังไม่ยอมถอยแบบนี้อีก อย่าบอกว่าฉันไม่เตือน"

การข่มขู่ที่ชัดเจน แรงกดดันที่ทรงพลัง ทำให้แองเจล่ารู้สึกกลัวไปถึงวิญญาณ

เธอไม่กล้าทำอีกแล้ว แม้กระทั่งไม่กล้ามองสายตาที่เย็นชาคู่นั้นของผู้ชาย

เธอแทบอยากจะถอยไปข้างหลังตามสัญชาตญาณ

"ฉัน…….ฉันไม่ได้ตั้งใจ……"

พูดเบาๆ แองเจล่าก็รู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว แล้วรีบเดินจากไป

เว่ยชีมองโห้หลีเฉินที่โกรธ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ผู้หญิงที่ไม่กลัวตายและโง่คนนี้น่า ทำไมต้องทำให้คุณผู้ชายโกรธแล้วถึงรู้ว่าอะไรคือฟ้ากับเหว

แต่ว่าในที่สุดก็ได้ทำเธอไปแล้ว ไม่อย่างนั้นยังอยู่ที่นี่อีกก็ น่ารำคาญตายแน่

แองเจล่าเดินไปจากพื้นที่ตรงนี้ด้วยหน้าที่ซีด ความเหน็บหนาวที่อยู่รอบตัวก็ได้ค่อยๆ หายไป

เธอมองขนมหวานที่ยังไม่ได้เตะในมือ ในตาแสงสว่างวิบๆ เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ผู้ชายคนนี้ เป็นคนเดียวที่ทำให้เธอกลัว ยิ่งเป็นผู้ชายที่ทำให้เธอบ้า

ถ้าเทียบกับพวกผู้ชายที่มีเสน่ห์และไอดอลที่เธอเคยจีบแล้วมีเสน่ห์มากกว่าเยอะไอดอลที่เล่น

เธอไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้แน่

เธอ จะพิชิตเขา!

หลังจาก 2 ชั่วโมง ประตูห้องสะกดจิตก็ถูกเปิดออกจากข้างใน

เย้นหว่านเดินออกมาคนเดียว

เธอออกมาก็เจอโห้หลีเฉินที่รออยู่ข้างนอก

"นายรออยู่ที่นี่ตลอดเลยหรอ?"

เธอจำได้ ตอนที่เธอเดินเข้าไป รถเข็นของเขาเหมือนจะจอดอยู่ที่นี่อยู่แล้ว

โห้หลีเฉินพยักหน้า เสียงทุ้มต่ำนั้นเป็นความอ่อนโยนของเธอเพียงคนเดียว

"เป็นยังไงบ้าง?"

เย้นหว่านเดินไปอยู่ตรงหน้าของเขา แล้วพูดอย่างอารมณ์ดีว่า ： "น้าเมย์บอกว่าน่าจะประมาณหนึ่งอาทิตย์ ก็จะสามารถแก้การสะกดจิตของฉันได้เลย เมื่อกี้ก็ได้ทำการใบ้ในการสะกดจิตแล้ว ตอนนี้ฉันรู้สึกว่า อารมณ์สบายขึ้นไม่น้อย"