บทที่ 12 ขึ้นรถมันง่าย แต่ถ้าจะลงคงยาก

“ ร่วมมือกับผม ทำเรื่องเมื่อคืนให้จบ “

โห้หลีเฉินพูดอย่างไม่เกรงใจ น้ำเสียงดูเด็ดเดี่ยวจะทำให้ได้

เป็นเรื่องนี้อีกจริงซะด้วย ความหวังเสี้ยวนึงในใจเธอได้ดับลง

เธอมองหน้าเขาแล้วพูดอย่างปากแข็ง “ คุณโห้คะ พรุ่งนี้ฉันจะส่งโครงสร้างออกแบบมาให้คุณแน่นอนค่ะ

“พูดจบ เธอไม่กล้าหันไปมองเขาอีก รีบเก็บของตัวเองอย่างเร็ว “ ฉันขอกลับก่อน เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ ”

เธอไม่กล้าอยู่กับเขาในห้องนี้สองต่อสอง หยิบกระเป๋าตัวเองแล้ววิ่งหายไปเลย

ตอนเธอเดินออกมาถึงประตูบริษัท กลับเห็นฝนเม็ดใหญ่เท่าเมล็ดถั่วตกลงพื้นไม่หยุด

ทั้งลมพัดทั้งฝนตกพัดเข้ามาหาเธออย่างแรง อยู่ๆเธอก็หนาวสั่นขึ้นทันที รีบมองไปข้างนอก ไม่เจอแท็กซี่สักคัน

ผ่านมาเลย อากาศที่เร็วร้ายแบบนี้ คนขับแท็กซี่ก็คงเลิกงานกลับบ้านกันหมด เพื่อนๆที่ทำงานก็กลับไปหมด

เธอไม่พบร่มมาด้วย ตอนนี้ เธอคงได้แต่ต้องวิ่งตากฝนไปขึ้นรถไฟที่สถานีรถไฟใต้ดินที่อยู่ห่างหลายร้อย

เมตร ……

เธอลังเลอยู่สักครู่ มองไปฝนที่ตกอยู่ข้างหน้า เธอกัดฟันแล้วรวบรวมความกล้าจะวิ่งฝ่าสายฝนไป

ในเวลานั้น มีรถลัมโบร์กีนี่รุ่นลิมิเต็ดขับมาจอดอยู่ตรงหน้าเธอ หน้าต่างบานข้างหลังค่อยๆเปิดลงมา เห็นหน้าที่

หล่อเหลาทำให้คนเกือบจะหยุดหายใจของโห้หลีเฉินปรากฏออกมา เขามองหน้าเธอ ริมฝีปากบางค่อยๆขยับ

“ ขึ้นรถ “

เธอยืนอยู่กับที่ไม่ได้ขยับตัว รู้สึกลังเล ถ้ามีคนแวะไปส่งมันก็ดี แต่เธอไม่ค่อยกล้าขึ้นรถของเขาไปสักเท่าไหร่

โห้หลีเฉินเม้มปากริมฝีปากบางของเค้า สายตาที่จ้องเธอดูจะอันตราย

“ ทำไม ผมดูน่ากลัวขนาดนั้นเลย ? “

“ ไม่ใช่ค่ะ “

เธอรีบปฏิเสธพูด ถึงเขาจะน่ากลัวจริง เธอก็ไม่กล้าพูดต่อหน้าเขาโดยตรง

เธออ้ำอึ้งอยู่สักครู่ ก็เดินขึ้นรถไป “ ต้องรบกวนคุณแล้วนะคะ “

พอเธอขึ้นรถ ทั้งตัวที่เปียกฝนของเธอ ก็ทำเบาะหนังบนรถเปียกเลอะไปด้วย หน้าเธอแดงขึ้น และรู้สึกเกรงใจ

เธอพยายามนั่งให้ชิดฝั่งประตู “ มีทิชชูมั้ยคะ ? “

โห้หลีเฉินที่นั่งอีกฝั่งร่างที่สูงใหญ่ ทำให้ในรถดูแคบไปเลย

ไม่รู้ว่าเขาไปเอาผ้าขนหนูสีขาวมาจากไหน ยื่นให้เธอไป

“ ขอบคุณค่ะ “

เธอรีบรับมา แล้วเอาไปเช็ดเบาะนั่งที่เธอทำเปียก

ตอนเห็นท่าทีของเธอแล้ว เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วหยิบผ้าขนหนูมาอีกผืนยื่นให้เธอไป

เขาพูดขึ้นเสียงต่ำ “ เช็ดตัวคุณให้แห้ง “

นั่งรถคนอื่นแล้ว ยังหาเรื่องมาให้ เธอรู้สึกเกรงใจมาก

เธอใส่หัวปฏิเสธ “ ไม่เป็นไรค่ะ คุณส่งฉันลงที่สถานีรถไฟใต้ดินก็พอค่ะ “

จู่ๆเขาก็ใกล้เธอเข้ามา เอาผ้าขนหนูวางที่หัวเธอ ท่าทีดูเผด็จการและไม่อาจปฎิเสธ

“ จะให้ผมช่วยคุณเช็ดใช่มั้ย ? “

เธอตกใจรีบถอยติดประตู เธอแตกตื่นทำอะไรไม่ถูกมองหน้าชายที่อยู่ตรงหน้า

“ ฉัน ..ฉันเช็ดเองค่ะ “

เธอได้ยกมือแล้วรีบไปจับผ้าขนหนูไว้ ท่าทางเร่งรีบ เธอไม่ทันระวังแล้วไปจับโดนมือเขาที่วางอยู่บนหัวของเธอ

ผิวของเค้ารื่นและร้อนมาก จับแล้วรู้สึกสบาย ……..

เธอรีบเตือนสติตัวเองที่กำลังคิดฟุ้งซ่าน แล้วรีบดึงมือของตัวเองออก

แววตาของเขามืดลงนิดๆ จ้องเธออยู่ แววตาดูซับซ้อน มือเธอที่แตะโดนเขาเมื่อกี้ มันเย็น แต่เหมือนมีไฟกำลังวิ่ง

ผ่านตัวของเขา ทำให้หัวใจเขาเต้นเร็วแปลกๆขึ้น

เธอถูกเขาจ้องจนเธออึดอัดไม่สบายตัว เธอเลยหันหน้าไปมองข้างนอกทางกระจกรถ

เธอเห็นสถานีรถไฟฟ้าวิ่งผ่านในกระจก เธอเลยรีบพูดขึ้น “ เลขาเว่ย จอดรถให้ฉัน ฉันลงตรงนี้ก็พอ “

“ ขับต่อไป “

โห้หลีเฉินพูดปฏิเสธคำขอของเธอโดยตรง เขาก็ไม่ได้คิดจะปล่อยเธอลงอยู่แล้ว