“กล้าไม่ไว้หน้าตระกูลหยู แถมยังคิดจะปล้นองค์กรเด็กอีก บนโลกนี้ จัดอยู่ระดับท็อปจะมีสักกี่คน?”

หยูฉู่สองขมวดคิ้ว ในหัวคิดอย่างละเอียดถึงพลังอำนาจพวกนั้น

สุดท้ายก็ส่ายหน้า “ไม่น่าจะใช่พวกเขา”

ฝู้ยวน: “ไม่รู้ว่าผู้นำตระกูลเคยสังเกตบ้างหรือไม่ ไม่กี่ปีมานี้ คนที่สำคัญบางคน ถึงแม้ข้างกายจะมีบอดี้การ์ดอยู่หลายร้อยคน ก็ยังคงถูกฆ่าตัวตาย และฆาตกร ก็ไม่อยู่ในองค์กรไหนที่พวกเรารู้จักเลย”

หยูฉู่สองพูด: “ได้ยินมาบ้าง พวกนี้ก็แค่ตัวอย่าง ไม่ได้รับความสนใจมากนัก ถึงจะเป็นองค์กร ก็เป็นแค่องค์กรเล็กๆเท่านั้น”

เพราะว่าเล็ก ดังนั้นถึงไม่ดึงดูดสายตา แล้วก็ไม่มีอำนาจไปตรวจสอบจริงจัง

ฝู้ยวน: “ที่จริงก็ไม่อย่างนั้น จากที่ผมรู้และตรวจสอบจนรู้มา พลังอำนาจนี้ ทรงพลังมาก อีกทั้งยังลึกลับอย่างมาก พวกเขาทรงพลังมากแค่ไหน ผมก็ไม่อาจรู้ได้”

หยูฉู่สองขมวดคิ้ว

ตอนนี้ตระกูลหยูเกือบจะพูดได้ว่าเป็นตระกูลใหญ่อันดับหนึ่งแล้ว ใช้สายตามองดู ที่สามารถต่อกรได้ก็คือตระกูลเย้น แต่ก็กำลังสู้รบกับพวกเขาพอดี จะช้าหรือเร็วก็ต้องถูกรวมเข้าด้วยกัน

ตำแหน่งหัวหน้าใหญ่นี้ ตอนนี้มั่นคง

แต่ว่าองค์กรลึกลับนี้ ดูเหมือนว่าจะมีท่าทางที่คุกคามถึงตำแหน่งของตระกูลหยู

หยูฉู่สองไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ “ต่อให้แข็งแกร่งกว่านี้ ต่อหน้าตระกูลหยู ก็เป็นแค่มดทั้งนั้น”

ฝู้ยวนสีหน้าเป็นประกายเล็กน้อย รีบตอบรับทันที: “ใช่ครับ ใช่ ไม่มีองค์กรอะไรจะแข็งแกร่งไปกว่าตระกูลหยูได้”

“ผมก็แค่บังเอิญรู้มาว่าองค์กรนี้ น่าจะชื่อช่องมืด ครั้งนี้คนที่มาขัดแย้งกับเรา น่าจะเป็นพวกมันนี่แหละครับ”

“จากวันนี้ดูเหมือนว่า โห้หลีเฉินก็ขัดแย้งกับช่องมืดเหมือนกัน ผมสงสัยว่าจะเป็นช่องมืดที่ลักพาตัวคุณหนูน้อยและคุณชายน้อยไป โห้หลีเฉินแต่ไหนแต่ไรจิตใจคับแคบ กล้าทำร้ายลูกชายลูกสาวทั้งคู่ของเขา เขาไม่มีทางปล่อยช่องมืดไว้แน่”

หยูฉู่สองฟังจากน้ำเสียง “นายหมายความว่า เราถือโอกาสนี้ จับมือกับช่องมืด จับตัวโห้หลีเฉิน?”

“ใช่ นายท่านช่างฉลาดหลักแหลม” ฝู้ยวนเผยรอยยิ้มร้ายกาจบนใบหน้า

หยูฉู่สองยิ้มหยัน “เช่นนั้น นายไปจัดการละกัน ครั้งนี้ จะพลาดอีกไม่ได้เด็ดขาด มิฉะนั้น…”

เขายังพูดไม่จบ เสียงที่กดต่ำลง เต็มไปด้วยน้ำเสียงข่มขู่

ฝู้ยวนแววตามืดมน ก้มหน้าและตอบว่า: “ผู้นำตระกูลโปรดวางใจ ครั้งนี้ ผมจะต้องจับตัวโห้หลีเฉินและพวกเขาทั้งครอบครัวกลับมาให้ได้แน่นอน”

……

จะไปช่วยคนจากสำนักงานใหญ่ขององค์กรที่อันตราย นอกจากจะเตรียมพร้อมทุกด้าน ยังจะพาเด็กไปด้วยไม่ได้

หลังจากที่พวกเย้นหว่านหลุดพ้นจากตระกูลหยูแล้ว ก็จัดการเตรียมเฮลิคอปเตอร์ เพื่อส่งโห้หยูเซิงกลับไปยังตระกูลเย้นตามลำพัง

มีแค่ตระกูลเย้นเท่านั้นถึงจะปลอดภัยอย่างแท้จริง

ในขณะเดียวกันที่ส่งกลับตระกูลเย้นก็มีถังเซียงด้วย เธอเป็นน้องสาวของเด็กหนุ่มหมายเลข73 ก่อนหน้าที่จะทำลายองค์กรทิ้ง ความปลอดภัยของชีวิตเธอมักจะได้รับการคุกคามได้ตลอดเวลา

มีแค่ตระกูลเย้นเท่านั้นที่สามารถปกป้องเธอได้

เด็กน้อยสองคนนำโดยยอดฝีมือทีมหนึ่ง แล้วยังมีเว่ยชีไปส่งกลับไปด้วยตัวเองอีก

โห้หยูเซิงเดินไปถึงตรงหน้าเครื่องบิน ตอนที่กำลังเดินขึ้นบันได จู่ๆกลับหยุดลง

ใบหน้าเล็กๆของเขาตึงแน่น ในดวงตาที่ว่างเปล่า ราวกับเป็นประกายบางอย่างในส่วนลึก

ผ่านไปสักพัก เขาหมุนตัวกลับมาอย่างช้าๆ มองเย้นหว่าน

โห้หยูเซิงเมื่อกี้ได้รับความตกใจอย่างหนัก เย้นหว่านเดิมทีควรที่จะอยู่เป็นเพื่อนเขา แต่เพราะว่าแรบบิท เธอเลยจำเป็นต้องทิ้งเขาไว้คนเดียวในเวลานี้

เธอรู้สึกผิดมาก

เห็นโห้หยูเซิงหันมา เย้นหว่านรีบเดินเข้าไปทันที ย่อตัวลงตรงหน้าเขา

พูดอย่างอ่อนโยนมาก: “หยูเซิง เป็นอะไรไปจ้ะ?”

โห้หยูเซิงใบหน้าเล็กที่ขาวซีดตึงจนไม่มีความรู้สึกอะไร ก็แค่มองเย้นหว่าน

เย้นหว่านนึกว่าเขาไม่ชอบเครื่องบินลำนี้ ด้านบนคนเยอะ และทั้งหมดล้วนเป็นคนแปลกหน้า

เธอปลอบโยนเขา “หยูเซิง หนูเป็นเด็กดีอดทนสักหน่อยนะ นั่งเครื่องบินกลับไปอยู่ในบ้านไปกับพวกคุณลุง ก็จะไม่มีใครมาทำร้ายหนูได้อีก หนูเชื่อฟัง แม่ถึงจะวางใจไปช่วยน้องสาวได้ โอเคมั้ย?”

สีหน้าของโห้หยูเซิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ผ่านไปหลายวินาที ในตอนที่เย้นหว่านนึกว่าเขาไม่มีทางพูดแน่ๆ เสียงเล็กๆของโห้หยูเซิง กลับเปล่งออกมาจากริมฝีปากของเขา

“ปลอด ภัย…ทุกคน”

เย้นหว่านตกตะลึง

มองโห้หยูเซิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ นี่เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของพวกเขางั้นหรอ? เพราะงั้น ขอให้พวกเขาทุกคนกลับมาอย่างปลอดภัย?

เพียงแค่คำสี่คำสั้นๆ กลับสัมผัสถึงจุดที่นุ่มนวลที่สุดลึกที่สุดในหัวใจของเย้นหว่าน

เธอขอบตาแดงในพริบตา จิตใต้สำนึกอยากจะเข้าไปกอดโห้หยูเซิง

แต่ว่าเห็นใบหน้าเล็กๆที่ตึงไม่เป็นธรรมชาติของเขา ก็อดทนเอาไว้

เธอสูดหายใจ พยายามพูดอย่างยิ้มแย้ม: “ได้สิ แม่สัญญา จะต้องปลอดภัยแน่นอน พ่อแม่แล้วก็น้อง ล้วนปลอดภัยแน่นอน”

ได้รับคำสัญญา โห้หยูเซิงก็ไม่มีความรู้สึกอะไร แต่ทั้งตัวที่แน่นเกร็ง ราวกับค่อยๆลดลงไปไม่น้อย

เขาหันหลังกลับเดินขึ้นบันไดไป

เย้นหว่านมองเขาอย่างน้ำตาคลอ มองดูร่างเล็กๆนั้นนั่งลงบนที่นั่ง ในใจก็เกิดความรู้สึกมากมาย

หยูเซิง เหมือนว่าจะเริ่มเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

ไม่ใช่เด็กชายที่จมอยู่แค่ในโลกของตัวเองแบบเมื่อก่อนอีก ไม่ต่อต้านทุกๆคนรอบตัวอีก

ในใจของเขา เริ่มมีคนในครอบครัวเข้าไปแล้ว

ก็แค่ สิ่งที่ทำให้เปลี่ยนแปลงแบบนี้ เดิมทีควรจะเป็นที่สวนสนุก อยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีความสุขและเปลี่ยนแปลงไป แต่ว่าการเผชิญหน้ากับการลักพาตัวครั้งนี้ กลับเป็นการทำร้ายร่างกายและจิตใจ

ทำให้เขาที่ตัวเล็กๆ พบเจอกับฝันร้ายที่น่าเวทนาขนาดนี้

“หยูเซิงต้องเข้มแข็งกว่าที่เธอคิด”

โห้หลีเฉินเดินมาข้างๆเย้นหว่าน แขนวางบนไหล่ของเธอ โอบเธอเข้ามาในอ้อมแขน

เย้นหว่านเอียงหัวพิงบนไหลของเขา น้ำตาในดวงตาเป็นประกาย ทั้งห่วงใยทั้งโล่งใจ

“เขาเป็นเด็กดีคนหนึ่ง เด็กดีมาก”

“แน่นอนสิ ลูกชายของเรา จะแย่ได้ยังไง?”

โห้หลีเฉินพูดอย่างภูมิใจ ใช้นิ้วมือเช็ดน้ำตาบนหน้าของเย้นหว่านอย่างอ่อนโยน

สีหน้ายิ่งมีความคิดถึงอย่างมาก ราวกับสระน้ำที่ลึกซึ้ง

เย้นหว่านมองเขา ทั้งที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ยังอดหน้าแดงหน่อยๆไม่ได้

บรรยากาศ กำลังดี

ความรู้สึกลึกๆเงียบสงบ

ด้านหลังที่ห่างออกไปห้าเมตร คนโสดสองคนยืนอยู่เคียงข้างกัน

ใบหน้าของป่ายฉีเต็มไปด้วยความรังเกียจและเหยียดหยาม “สวีทหวานกัน น่าขยะแขยงจริงๆ”

เด็กหนุ่ม: “……”

“เจ้าหนุ่ม ฉันจะบอกให้นะ อย่าไปเข้าใจความรักที่สวยงามอะไรนี่เลย โตขึ้นแล้วก็ควรตั้งใจทำงาน เป็นอิสระอย่างสง่างาม อย่าไปเลียนแบบโห้หลีเฉินผู้ชายคนนี้ ในหัวรู้จักแต่ผู้หญิงผู้หญิง”

ป่ายฉีบ่นบ้าระห่ำอย่างรังเกียจ “กลางวันแสกๆยังโอบๆกอดๆกันแบบนี้ เสื่อมเสียวัฒนธรรมจริงๆ ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่นบ้างเลย”

เด็กหนุ่ม: “……” คุณไม่ได้อิจฉาจริงหรอ?

ส่งโห้หยูเซิงไปแล้ว เย้นหว่านและคนกลุ่มหนึ่งก็ตรงดิ่งไปสำนักงานใหญ่ขององค์กร

จากที่เด็กหนุ่มบอก องค์กรนี้มีชื่อชื่อหนึ่ง ชื่อว่าช่องมืด

ห่างจากตำแหน่งของพวกเขาไม่ใกล้ไม่ไกล แต่ก็ออกนอกโอเอซิส อยู่ในทะเลทรายแห่งหนึ่ง

ในทะเลทรายไม่มีที่สิ้นสุด ไม่ว่าจะเป็นคนหรือว่ารถยนต์ โผล่ไปก็ต้องถูกเจอเข้าแน่นอน รอบห่างจากองค์กรร้อยลี้ มันไม่มีคนอย่างแน่นอน อยากจะเข้าไป และไม่ให้ถูกจับได้ นั่นคือโจทย์ยากที่ใหญ่ที่สุด