แต่การเดินช้อปปิ้งของหานจื่อนั้นไม่เหมือนกับที่ได้ยินมาเลย

“คุณไม่เจอของชอบเหรอ” ป่ายฉีถามด้วยความอยากรู้

หานจื่อส่ายหน้า “ไม่อ่ะ”

ก้าวแรกที่ไม่ราบรื่น

ป่ายฉีไม่ย่อท้อ พาหานจื่อมาร้านที่สองอีก

ครั้งนี้เขาฉลาดขึ้น เมื่อเข้าไปก็เรียกหาพนักงานมาแนะนำให้กับหานจื่อ

พนักงานสาวบริการดีมาก ทั้งฉลาดทั้งเป็นกันเอง แนะนำเสื้อผ้าหลายชุดให้กับหานจื่อตามรูปลักษณ์รูปร่างที่เหมาะสมกับเธอ

แต่ว่า พนักงานสาวแนะนำจนปากแฉะปากเปื่อยแล้ว หานจื่อก็ยังไม่มีความหวั่นไหวแม้แต่น้อย

เธอเพียงยืนอย่างเฉยเมย และปฏิเสธอย่างเย็นชา

จนพนักงานสาวถึงกับยอมแพ้ และถามขึ้น :”คุณผู้หญิงชอบสไตล์ไหนคะ”

หานจื่อ:”แบบที่อยู่บนตัวฉัน”

พนักงานสาวมองดูเสื้อผ้าของหานจื่อ เสื้อยืดสีดำ กางเกงหนังสีดำ

เธอจึงเข้าใจทันทีและพาเธอไปดูเสื้อผ้าที่ใกล้เคียงกับเสื้อยืดสีดำกางเกงหนังสีดำ

ป่ายฉีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทนดูต่อไปไม่ไหว

ถ้าซื้อสีดำกลับไปทั้งกองแบบนี้ การใส่เสื้อผ้าก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลง อย่างนั้นจะเปลี่ยนหานจื่อได้อย่างไร จะให้เธอได้สัมผัสชีวิตธรรมดาได้อย่างไร

ป่ายฉีหยิบเสื้อยืดสีดำไปไว้ที่เดิม แล้วพูดกับหานจื่อว่า:

“ผมคิดว่าคุณสามารถลองสไตล์อื่นดูบ้างก็ดีนะ อย่างเช่น กระโปรงขาวอะไรแบบนั้น”

พลางพูดป่ายฉีพลางชี้ไปทางกระโปรง

กระโปรงยาวเรียบง่ายควรมีเตรียมไว้

หานจื่อสีหน้าเย็นชา น้ำเสียงเย็นชา “เสื้อผ้าแบบนี้ไม่เหมาะกับการต่อสู้”

ป่ายฉี:”……” หมดคำจะพูด และรู้สึกว่ามุมมองนี้ก็ถูกต้อง

จิตใจของป่ายฉีได้ฝึกจนแข็งแกร่งมาก จึงเมินการดูถูกของหานจื่อ แล้วกล่าวกับช่างแต่งหน้าว่า:

“แต่งหน้าให้เธอแบบธรรมชาติและสบายตา”

“ได้ค่ะ”

ช่างแต่งหน้าจึงหันหน้าไปทางหานจื่อเพื่อจะแต่งหน้าให้กับเธอ

แววตาของหานจื่อจึงเยือกเย็นสุดขีด แต่เธอรักษาสัญญา จะไม่ขัดขืนอะไรที่เกี่ยวข้องกับการทำวิจัย

ชางแต่งหน้าพลางแต่งหน้าพลางพูด

เช่น “ผิวของคุณช่างดีจังเลย ไม่เคยรับความเสียหายจากใด ๆ เมื่อก่อนไม่เคยแต่งหน้าเหรอคะ”

“คุณใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและที่มาส์กหน้าอะไรคะ”

“หน้าตาของคุณสวยมากเลยค่ะ แต่งหน้าออกมาจะต้องสวยงามมากอย่างแน่นอน”

เธอพูดแจ้ว ๆ หานจื่อเงียบไม่ตอบสักคำ รู้สึกแต่เพียงว่าผู้หญิงคนนี้น่ารำคาญมาก หวี่ ๆ งี้ ๆอย่างกับแมลงหวี่ข้างใบหู

เธอข่มแล้วข่มอีก กลั้นแล้วกลั้นอีก ถึงไม่ได้ลงมือบีบคอผู้หญิงคนนั้นให้ตาย

หลังจากผ่านไปสักพัก กระบวนการแต่งหน้าที่น่าเบื่อก็สิ้นสุดลง

หานจื่อลุกยืนขึ้น และเอ่ยปากพูดขึ้นก่อนอย่างรีบเร่ง “ไปได้หรือยัง”

ป่ายฉีเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ แล้วมองไปยังหานจื่อ  วินาทีที่เห็นเธอนั้นดวงตาถึงกับตะลึง

จากนั้น เขาก็ผิวปากออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยการแซวเย้าหยอก

“ยัยคิงคอง คิดไม่ถึงว่าคุณแต่งหน้าแล้วก็ดูสวยเหมือนกันนะเนี่ย ดูอ่อนโยนขึ้นมาก ไม่ดุร้าย”

หานจื่อใบหน้ากลับยิ่งดูแย่

เธอมองตัวเองในกระจก รูปลักษณ์นั้น งดงามอ่อนโยน ต่อให้หน้านิ่วคิ้วขมวด ความดุดันก็ดูลดลงห้าสิบเปอร์เซ็นต์จากเมื่อก่อน

แบบนี้ เธอไม่ชอบ

หานจื่อทำหน้าเย็นชาแล้วอยากจะไปล้างออก ป่ายฉีกลับดึงข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

“แต่งหน้าอ่อนโยนขนาดนี้ เสื้อผ้าจะดุดันแบบนี้ได้อย่างไร ไป ผมพาคุณไปเลือกกระโปรง”

ป่ายฉีไม่สนการต่อต้านขัดขืน แล้วลากหานจื่อไปที่ร้านเสื้อผ้า

ครั้งนี้ ไม่ปล่อยโอกาสให้หานจื่อได้ปฏิเสธ เขาเลือกกระโปรงสีขาวชุดหนึ่ง และก็ยื่นให้หานจื่อใส่เข้าไป

หานจื่อถือกระโปรงไว้ในมือ ใบหน้าดำเกือบจะคล้ายกับถ่าน