เดิมทีถ้าทำตามแผนของกู้จื่อเฟย เขายังมีแผนการที่ยังต้องดำเนินต่อ แต่ตอนนี้ป่ายฉีไม่มีกะจิตกะใจแล้ว จึงกลับบ้านด้วยใบหน้าที่ถมึงทึง

กลับถึงบ้านตระกูลเย้น

ก็ไปห้องยาที่เขาใช้เป็นประจำแล้วทำการพันนิ้วมือที่หัก จากนั้นก็กลับไปนอนที่ห้อง

ตั้งแต่ต้นจนจบ ก็ไม่ได้ไปสนใจหานจื่ออีก

เขายิ่งรู้สึกลึกๆว่า เป็นเพราะสมองของเขามีปัญหาหรือเปล่าที่ต้องการไปเปลี่ยนแปลงยัยคิงคองคนนี้ เธอคนที่ไม่มียารักษาได้แล้ว

ป่ายฉีหงุดหงิดโมโหพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง จนร้อนรุ่มดังเปลวไฟแผดเผาอยู่ในใจ

เวลานี้ ในความมืด โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น หมายเลขที่แสดงให้เห็นนั้นเป็นของกู้จื่อเฟย

ป่ายฉีที่จิตใจลุกเป็นไฟ ฉับพลันก็ยิ่งลุกท่วมขึ้นทันที

เขารับสายขึ้น แล้วกัดฟันพูดออกมาทีละคำราวกับจะฆ่าคน “กู้จื่อเฟย มึงยังจะกล้าโทรมาหากูอีกเหรอ พรุ่งนี้กูจะนั่งเครื่องบินไปฆ่ามึงให้ตาย”

กู้จื่อเฟยไม่สนคำข่มขู่ของป่ายฉี แถมยังหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

“ฉันได้ยินสาวใช้บอกว่าคุณได้รับบาดเจ็บ ถูกปฏิเสธจนหน้าแตกจริง ๆ ด้วย ฮ่า ๆ คุณมันไม่ได้เรื่องจริง ๆ แค่ออกเดตถึงกับมือหัก”

เธอยังกล้าหัวเราะอีก ยังกล้าเยาะเย้ยเขาอีก

ป่ายฉีใบหน้าดำทะมึนแทบอยากจะบี้โทรศัพท์ให้แหลก “กู้จื่อเฟย มึงมันรนหาที่ตาย!”

“อย่าพูดจาโอหังหน่อยไปเลย คุณทำอะไรฉันไม่ได้หรอก พี่เย้นปกป้องฉันอยู่แล้ว”

ป่ายฉี:”……”แม่งยิ่งทิ่มแทงใจ

น่าโมโหชะมัด เขายกมือขึ้นอยากจะโยนขว้างโทรศัพท์ทิ้ง

กู้จื่อเฟยกลับกล่าวขึ้นต่อว่า:”แต่คุณกลับมาแบบนี้ คือจะยอมแพ้แล้วว่างั้น ถ้าหากว่าคุณยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้ ฉันดูถูกคุณนะ”

แดกดันเขา แล้วยังดูถูกเขาอีก……

ป่ายฉีกัดฟัน “มันเกี่ยวเหี้ยอะไรกับมึง ไปให้พ้นซะ”

กู้จื่อเฟยไม่สนใจคำพูดของเขา แล้วกล่าวต่อ:

รอยยิ้มบนใบหน้าของกู้จื่อเฟยชะงักค้างฉับพลัน แผ่นหลังเย็นวาบขึ้นทันใด

เธอตอบสนองอย่างรวดเร็ว จับใบหน้าของเย้นโม่หลินไว้ แล้วจุ๊บเข้าที่ริมฝีปากของเขาหนึ่งที

แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่มีประสบการณ์อะไรหรอก คุณคือรักแรกของฉัน ฉันมีคุณเป็นแฟนคนเดียว จริง ๆนะ!”

ในใจ:ส่วนผู้ชายในอดีตเหล่านั้นเป็นแค่เพียงวัชพืชในช่วงสมัยวัยรุ่นที่ไม่ประสาเท่านั้น ใช่ วัชพืชไม่สมควรที่จะเรียกว่าแฟน

ใบหน้ารูปงามของเย้นโม่หลินรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เหมือนกับยังรู้สึกถึงความนุ่มนวลที่มุมปาก

เขาเบือนหน้าหนี “ได้เวลาออกไปทำงานแล้ว”

เขาลุกหนีอย่างตะลีตะลาน

กู้จื่อเฟยมองแผ่นหลังของเขาและอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้น อยู่ด้วยกันนานขนาดนี้แล้ว พี่เย้นยังเป็นคนที่ขี้อายอย่างนี้อีก

ช่างน่ารักจังเลย

หวังเพียงแต่ว่าจะสามารถหาตัวเย้นหว่านกับโห้หลีเฉินให้เจอโดยเร็ว ทุกคนกลับบ้านด้วยกัน ถึงจะเป็นความสุขที่แท้จริง สมบูรณ์แบบ

ผ่านการครุ่นคิดไตร่ตรองและโน้มน้าวตัวเองมาตลอดทั้งคืน วันรุ่งขึ้น ป่ายฉีก็ได้พาหานจื่อไปที่ตัวเมือง

เขาพาเธอไปที่ชุมชนระดับกลางแห่งหนึ่งในใจกลางเมือง ชุมชนนี้มีผู้คนพลุกพล่าน ทั้งข้างถนนและพื้นที่พักผ่อน ทุกที่ล้วนมีคนที่เดินเล่นและเดินออกกำลังกาย

ความจริงแล้วหานจื่อไม่ค่อยคุ้นเคยกับบรรยากาศที่มีคนพลุกพล่าน จึงเดินค่อนข้างเร็ว

แต่ป่ายฉีนั้นกลับเดินอย่างเชื่องช้า และยังอัดเข้าไปในลิฟต์เล็ก ๆ พร้อมกับคนอื่น ๆ อีก

ในลิฟต์มีป้าสามคน มองดูคู่รักคู่นี้ที่ชายหล่อหญิงงามเดินเข้ามา จึงแสดงความเป็นกันเองและทักทายทันที

“แม่หนู พวกคุณมาดูบ้านกันหรือว่าเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่กันจ๊ะ”

หานจื่อสีหน้าเรียบเฉย ไม่สนใจ

ป่ายฉียกยิ้มให้เบา ๆ เพื่อสร้างมนุษยสัมพันธ์ดีกับเพื่อนบ้าน “คุณป้าครับ พวกเราเพิ่งจะซื้อบ้าน และเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ พักอยู่ที่ชั้น16ครับ ต่อไปก็เป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว มีเวลาว่างก็มาเที่ยวหาที่บ้านผมได้นะครับ”

“บังเอิญจังเลย ป้าพักอยู่ที่ชั้น17 พวกเราชั้นบนชั้นล่าง”

คุณป้ายิ้มอย่างมีความสุข แววตาที่มองป่ายฉีกับหานจื่อก็ยิ่งอ่อนโยนมากขึ้น “พวกคุณเพิ่งย้ายเข้ามา ต้องการให้ช่วยเหลืออะไร ก็บอกป้าได้เลยนะ”

“ได้ครับคุณป้า”

ป่ายฉีตอบกลับอย่างมีมารยาท มีมนุษยสัมพันธ์ดี

คุยสนทนากับป้าๆเข้ากันได้ดิบได้ดี เป็นกันเองสุดๆ

หานจื่อสีหน้าเย็นชา ตั้งแต่ต้นจนจบใบหน้าเรียบเฉย อีกทั้งรู้สึกว่าป่ายฉีนั้นเป็นบ้า