สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน 1256 พรสวรรค์

Now you are reading สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน Chapter 1256 พรสวรรค์ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

เห็นได้ชัดว่าหานจื่อบึ้งตึง อึดอัด

ทานอาหารที่ตัวเองทำเหรอ

เธอเคลื่อนไหวอย่างโผงผางเล็กน้อย คีบอาหารมาใส่เข้าปาก ก็เหมือนกับครั้งก่อนๆ เธอไม่สามารถชิมออกถึงรสชาติของอาหาร แต่สิ่งที่แตกต่างจากทุกครั้งคือ อาหารนี้ไม่ได้ดูเหมือนแค่ทำให้อิ่มท้อง ยังทำให้เธอสามารถมีชีวิตอยู่ได้

เธอรู้สึกความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับเป็นกลิ่นอายของชีวิต

นี่คืออาหารที่เธอเป็นคนลงมือทำเอง

บ้านนี้ก็เป็นเธอที่ตกแต่งเองกับมือ

ทุกอย่างที่นี่ราวกับล้วนเป็นของเธอ

ชาตินี้ เธอมีชีวิตมายี่สิบกว่าปี นี่เป็นครั้งแรกที่สามารถครอบครองสิ่งของ ที่ซึ่งไม่ได้เป็นหุ่นยนต์ที่สังหารคนอย่างเลือดเย็นอีกต่อไป……

หัวใจของหานจื่อเกิดอาการแปรปรวน สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยคาดหวัง กำลังผุดขึ้นในหัวใจอย่างเงียบๆ

“เสี่ยวหาน หนูทำอาหารครั้งแรกจริงเหรอ”

คุณป้าอยู่ทานอาหารด้วย หลังจากที่ชิมแล้ว ก็มองหานจื่อด้วยแววตาที่เป็นประกาย

ไม่รู้ทำไม หานจื่อถูกสายตาที่มองนี้ทำให้รู้สึกอึดอัด เธอพยักหน้าอย่างห้วน ๆ

คุณป้ายื่นมือมาตบที่ไหล่ของเธอ “รสชาติดีมากเลย อร่อยกว่าป้าที่ทำมากว่าสิบปีเสียอีก เสี่ยวหาน หนูช่างมีพรสวรรค์จริง ๆ หนูควรจะเกิดมาเพื่อทำอาหารนะ”

ได้ยินการยกย่องและคำชมเชย จิตใจของหานจื่อที่อึดอัดก็รู้สึกผ่อนคลายลง

ถึงแม้ว่าเธอจะไร้ความรู้สึก ไม่สามารถรับรู้รสชาติของอาหารเหล่านี้ แต่การทำอาหารแล้วถูกผู้อื่นให้การยกย่องติชม ก็เหมือนกับอดีตตอนที่เธอทำการฝึกซ้อมแล้วถูกครูฝึกชมเชย ทำให้เธอรู้สึกปลื้มปริ่มดีใจ

ดีใจเหรอ

หานจื่อชะงัก ครูฝึกเคยกล่าวไว้ เธอเกิดมาเพื่อรับใช้องค์กร เป็นหุ่นยนต์ที่สมบูรณ์แบบที่สุด และหุ่นยนต์ไม่มีความรู้สึก ไม่มีกลิ่น และยิ่งไม่มีหัวใจ

ดังนั้นในโลกของเธอ จะดีใจมีความสุขหรือแม้แต่ความเจ็บปวดไม่ได้

เธอเป็นเพียงหุ่นยนต์เท่านั้น

แต่ว่าเมื่อสักครู่ เธอนั้นรู้สึกดีใจเหรอ นี่เหมือนฟ้าผ่าที่ทำหานจื่อช็อก ทำให้เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

เธอโยนตะเกียบทิ้งอย่างลนลาน แล้วลุกยืนขึ้น เดินไปที่ระเบียง

มองดูอาคารสูงตระหง่านนอกหน้าต่าง รูปร่างที่เย็นยะเยือกที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับเธอ ทำให้เธอหัวใจเต้น และก็ค่อยๆกลับคืนสู่ภาวะปกติ

“เมื่อก่อนเมืองแห่งนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับเธอ แต่ว่าตอนนี้คุณก็คือหนึ่งในนั้นของเมืองนี้”

เสียงโน้มน้าวของป่ายฉีดังอยู่ด้านหลังของหานจื่อ

หานจื่อตกใจ หัวใจที่เพิ่งจะสงบ ฉับพลันก็เกิดคลื่นปั่นป่วนขึ้นอีกครั้ง

เธอเหมือนกับถูกบีบให้ตกลงไปในตาข่ายผืนใหญ่ พยายามออกแรงขัดขืน ยิ่งดิ้นรนก็ยิ่งรัดแน่น……

ทานอาหารเสร็จ ป่ายฉีส่งคุณป้ากลับไป คุณป้าเองก็กล่าวคำลากับหานจื่ออย่างเป็นกันเอง

สีหน้าหานจื่อยังคงเย็นชาไม่มีการตอบสนอง

ป่ายฉีส่งคุณป้ากลับไปแล้ว ก็กลับมานั่งที่โซฟา แล้วเปิดทีวีดูอย่างสบายใจ

เสียงทีวีสำหรับหานจื่อนั้นช่างดังและน่ารำคาญมาก เธอชอบความเงียบสงบ

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา :”ปิด”

ป่ายฉีกลับตบเข้าที่นั่งโซฟาที่อยู่ข้าง ๆ “คุณมาดูละครนี้สิ น่าดูมากเลย มาดูด้วยกันสิ”

หานจื่อกลอกตามองบนอย่างเย็นชา

พูดไม่รู้เรื่อง เธอจึงเดินตรงไปที่ห้องนอนแล้วปิดประตู

ป่ายฉีมองไปยังทิศทางของประตูห้อง และก็จงใจเพิ่มเสียงของทีวีให้ดังขึ้นอีก จนแน่ใจว่าหานจื่อที่อยู่ในห้องจะต้องได้ยินเสียง

จากนั้นก็พลางดูทีวีพลางค้นหากลยุทธ์ในเว็บไป๋ตู้

#วิธีที่เร็วที่สุดในการทำให้นางฟ้าตัวน้อยให้กลายเป็นสาวน่าเกลียด#

#ในชีวิตมีอะไรให้สนุก#

#ชีวิตผู้พิการระดับสิบมีชีวิตอยู่ร่วมกับสังคมได้อย่างไร#

#วัยรุ่นปัจจุบันชอบชีวิตและจังหวะแบบไหนที่สุด#

เปิดดูทีละหัวข้อ บันทึก ป่ายฉีแทบจะกลายเป็นปรมาจารย์น้อยด้านชีวิตแล้ว

เวลาห้าทุ่มครึ่ง

ป่ายฉีผลักประตูห้องของหานจื่อ แล้วตะโกนขึ้นอย่างเสียงดัง:”ยัยคิงคอง พวกเราไปทานมื้อดึกกันเถอะ!”

หานจื่อที่ถูกปลุกให้ตื่น สายตาที่เย็นชาราวกับมีดที่แหลมคมทิ่มแทงมาทางป่ายฉี

เธอกัดฟันพูดออกมาทีละคำ “ไสหัวออกไป ไม่อย่างนั้นอาหารมื้อดึกก็คือคุณ”

ในสมองมีภาพการจับมีดทำอาหารของหานจื่อแววเข้ามา ป่ายฉีกลัวแล้ว

แล้วปิดประตูอย่างเคอะเขิน “ตอนนี้สั่งอาหารมาส่งค่อนข้างสะดวกสบาย ผมจะสั่งแล้วนะ จะสั่งมาสองชุด อีกสักพักคุณก็ออกมาทานนะ”

ไม่มีการตอบรับ

ป่ายฉีถือโทรศัพท์เลือกกุ้งมังกรน้อยตัวใหญ่ ว่ากันว่านี่เป็นอาหารมื้อดึกที่เหล่าวัยรุ่นปัจจุบันชอบสั่งกัน

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

“ก๊อก ๆ ๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ไรเดอร์มาส่งอาหารตามเวลา

ป่ายฉีรับอาหารมา ไม่ได้วางลงบนโต๊ะอาหาร แต่ว่าวางลงโต๊ะชาที่อยู่หน้าทีวี สามารถพลางดูทีวีพลางทานมื้อดึกไปด้วย

เขาเปิดกล่องอาหารออก ฉับพลันกลิ่นอาหารก็ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว

“ยัยคิงคอง อาหารมื้อดึกมาแล้ว รีบออกมาทานเร็ว”

วางถ้วยตะเกียบถุงมือจัดลงบนโต๊ะเสร็จ ในห้องก็ไม่มีเสียงตอบรับ

ป่ายฉีจึงต้องเดินเข้าไป แล้วเคาะประตูอย่างสุภาพบุรุษ

“ก๊อก ๆ ๆ”

“ก๊อก ๆ ๆ”

“ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”

เขามีความอดทนสุดๆ และเคาะไม่หยุด เสียงยิ่งเคาะยิ่งดัง เคาะอยู่หลายนาที

ในที่สุดคนข้างในก็ทนต่อไม่ไหว เปิดประตูออกมาอย่างแรง แล้วซัดหมัดมาทางใบหน้าของป่ายฉี

ป่ายฉีเตรียมการป้องกันไว้ตั้งแต่แรก จึงทำการหลบไปด้านหลังทันที แล้วหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

“ในเมื่อตื่นแล้ว ก็มาทานมื้อดึกกันเถอะ”

หานจื่อมีความอยากจริง ๆ ที่จะทำให้ป่ายฉีเป็นอาหารมื้อดึกและทานเพื่อระบายความโกรธ

เธอกัดฟันพูด “ฉันไม่หิว ฉันไม่กิน อย่ามารบกวนฉัน”

“อย่างนั้นไม่ได้ ผมได้สั่งอาหารมาแล้ว จะสิ้นเปลืองไม่ได้”

ป่ายฉีไม่มีความเกรงกลัวในความดุร้ายของหานจื่อ ดึงข้อมือของเธอลากมาที่ห้องรับแขก

หานจื่อไม่เคยรำคาญใครได้เท่านี้มาก่อน หนำซ้ำยังไม่สามารถลงมือสังหารได้อีก

ความอดทนของเธอแทบจะถึงจุดขีดสุด

แต่ป่ายฉีกลับไม่ได้สังเกตเห็นเลยสักนิด ยังยิ้มตาหยีดึงหานจื่อมานั่งลงที่โซฟา หยิบถุงมือยัดใส่ในมือของเธอ

“กุ้งมังกรน้อย ว่ากันว่าอร่อยมาก วิญญาณแห่งมื้อดึก ลิ้มลองแล้วถึงจะเรียกว่าชีวิต”

ชีวิต?”

หานจื่อไม่ได้รู้สึกเลยสักนิด มีเพียงความรู้สึกที่ต้องการอยากสังหารคน

เธอกัดฟัน “ทานแล้วสามารถไปจากที่นี่?”

ป่ายฉีพยักหน้า “อืม ทานแล้วคุณก็สามารถกลับห้องไปนอนหลับอย่างสบายใจจนถึงพรุ่งนี้เช้า”

หานจื่อรีบสวมถุงมือแล้วหยิบกุ้งมังกรน้อยมาดึงหัวออก กำลังจะยัดใส่เข้าไปในปาก

ป่ายฉีรีบห้ามเธอไว้ ใบหน้าผุดรอยยิ้มที่ทำอะไรไม่ถูก

“คุณหนูของผม เปลือกส่วนหางก็ทานไม่ได้ โตมาขนาดนี้นึกไม่ถึงว่าจะไม่เคยทานกุ้งมังกร”

พลางพูดเขาพลางเอาหางกุ้งมังกรน้อยที่แกะเปลือกออกยัดใส่เข้าไปในปาก

หานจื่อตะลึงงัน

ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะยัดกุ้งที่แกะเสร็จยัดเข้ามาในปากของเธอ น่าขยะแขยง เหมือนกับได้ทานอุจจาระเข้าไปก็ไม่ปาน

“แหวะ”

หานจื่อคายหางกุ้งออกมาโดยไม่แม้แต่จะไตร่ตรอง และยังดื่มน้ำเข้าไปล้างปากอีก

ป่ายฉี:”……” มุมปากยกขึ้น เขายังต้องรักษาหน้าไว้อีกหรือไม่

หานจื่อกลับไม่สนใจเขา แกะเปลือกกุ้งออกด้วยตัวเองแล้วทานทีละตัวอย่างคล่องแคล่ว

คนอื่นทานกุ้งมังกรนั้นค่อย ๆทาน ส่วนเธอทานกุ้งมังกรราวกับเป็นภารกิจ ทานอย่างรวดเร็วและดุดัน

แค่พริบตาทานไปห้าหกเจ็ดแปดตัว

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน 1256 พรสวรรค์

Now you are reading สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน Chapter 1256 พรสวรรค์ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

เห็นได้ชัดว่าหานจื่อบึ้งตึง อึดอัด

ทานอาหารที่ตัวเองทำเหรอ

เธอเคลื่อนไหวอย่างโผงผางเล็กน้อย คีบอาหารมาใส่เข้าปาก ก็เหมือนกับครั้งก่อนๆ เธอไม่สามารถชิมออกถึงรสชาติของอาหาร แต่สิ่งที่แตกต่างจากทุกครั้งคือ อาหารนี้ไม่ได้ดูเหมือนแค่ทำให้อิ่มท้อง ยังทำให้เธอสามารถมีชีวิตอยู่ได้

เธอรู้สึกความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับเป็นกลิ่นอายของชีวิต

นี่คืออาหารที่เธอเป็นคนลงมือทำเอง

บ้านนี้ก็เป็นเธอที่ตกแต่งเองกับมือ

ทุกอย่างที่นี่ราวกับล้วนเป็นของเธอ

ชาตินี้ เธอมีชีวิตมายี่สิบกว่าปี นี่เป็นครั้งแรกที่สามารถครอบครองสิ่งของ ที่ซึ่งไม่ได้เป็นหุ่นยนต์ที่สังหารคนอย่างเลือดเย็นอีกต่อไป……

หัวใจของหานจื่อเกิดอาการแปรปรวน สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยคาดหวัง กำลังผุดขึ้นในหัวใจอย่างเงียบๆ

“เสี่ยวหาน หนูทำอาหารครั้งแรกจริงเหรอ”

คุณป้าอยู่ทานอาหารด้วย หลังจากที่ชิมแล้ว ก็มองหานจื่อด้วยแววตาที่เป็นประกาย

ไม่รู้ทำไม หานจื่อถูกสายตาที่มองนี้ทำให้รู้สึกอึดอัด เธอพยักหน้าอย่างห้วน ๆ

คุณป้ายื่นมือมาตบที่ไหล่ของเธอ “รสชาติดีมากเลย อร่อยกว่าป้าที่ทำมากว่าสิบปีเสียอีก เสี่ยวหาน หนูช่างมีพรสวรรค์จริง ๆ หนูควรจะเกิดมาเพื่อทำอาหารนะ”

ได้ยินการยกย่องและคำชมเชย จิตใจของหานจื่อที่อึดอัดก็รู้สึกผ่อนคลายลง

ถึงแม้ว่าเธอจะไร้ความรู้สึก ไม่สามารถรับรู้รสชาติของอาหารเหล่านี้ แต่การทำอาหารแล้วถูกผู้อื่นให้การยกย่องติชม ก็เหมือนกับอดีตตอนที่เธอทำการฝึกซ้อมแล้วถูกครูฝึกชมเชย ทำให้เธอรู้สึกปลื้มปริ่มดีใจ

ดีใจเหรอ

หานจื่อชะงัก ครูฝึกเคยกล่าวไว้ เธอเกิดมาเพื่อรับใช้องค์กร เป็นหุ่นยนต์ที่สมบูรณ์แบบที่สุด และหุ่นยนต์ไม่มีความรู้สึก ไม่มีกลิ่น และยิ่งไม่มีหัวใจ

ดังนั้นในโลกของเธอ จะดีใจมีความสุขหรือแม้แต่ความเจ็บปวดไม่ได้

เธอเป็นเพียงหุ่นยนต์เท่านั้น

แต่ว่าเมื่อสักครู่ เธอนั้นรู้สึกดีใจเหรอ นี่เหมือนฟ้าผ่าที่ทำหานจื่อช็อก ทำให้เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

เธอโยนตะเกียบทิ้งอย่างลนลาน แล้วลุกยืนขึ้น เดินไปที่ระเบียง

มองดูอาคารสูงตระหง่านนอกหน้าต่าง รูปร่างที่เย็นยะเยือกที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับเธอ ทำให้เธอหัวใจเต้น และก็ค่อยๆกลับคืนสู่ภาวะปกติ

“เมื่อก่อนเมืองแห่งนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับเธอ แต่ว่าตอนนี้คุณก็คือหนึ่งในนั้นของเมืองนี้”

เสียงโน้มน้าวของป่ายฉีดังอยู่ด้านหลังของหานจื่อ

หานจื่อตกใจ หัวใจที่เพิ่งจะสงบ ฉับพลันก็เกิดคลื่นปั่นป่วนขึ้นอีกครั้ง

เธอเหมือนกับถูกบีบให้ตกลงไปในตาข่ายผืนใหญ่ พยายามออกแรงขัดขืน ยิ่งดิ้นรนก็ยิ่งรัดแน่น……

ทานอาหารเสร็จ ป่ายฉีส่งคุณป้ากลับไป คุณป้าเองก็กล่าวคำลากับหานจื่ออย่างเป็นกันเอง

สีหน้าหานจื่อยังคงเย็นชาไม่มีการตอบสนอง

ป่ายฉีส่งคุณป้ากลับไปแล้ว ก็กลับมานั่งที่โซฟา แล้วเปิดทีวีดูอย่างสบายใจ

เสียงทีวีสำหรับหานจื่อนั้นช่างดังและน่ารำคาญมาก เธอชอบความเงียบสงบ

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา :”ปิด”

ป่ายฉีกลับตบเข้าที่นั่งโซฟาที่อยู่ข้าง ๆ “คุณมาดูละครนี้สิ น่าดูมากเลย มาดูด้วยกันสิ”

หานจื่อกลอกตามองบนอย่างเย็นชา

พูดไม่รู้เรื่อง เธอจึงเดินตรงไปที่ห้องนอนแล้วปิดประตู

ป่ายฉีมองไปยังทิศทางของประตูห้อง และก็จงใจเพิ่มเสียงของทีวีให้ดังขึ้นอีก จนแน่ใจว่าหานจื่อที่อยู่ในห้องจะต้องได้ยินเสียง

จากนั้นก็พลางดูทีวีพลางค้นหากลยุทธ์ในเว็บไป๋ตู้

#วิธีที่เร็วที่สุดในการทำให้นางฟ้าตัวน้อยให้กลายเป็นสาวน่าเกลียด#

#ในชีวิตมีอะไรให้สนุก#

#ชีวิตผู้พิการระดับสิบมีชีวิตอยู่ร่วมกับสังคมได้อย่างไร#

#วัยรุ่นปัจจุบันชอบชีวิตและจังหวะแบบไหนที่สุด#

เปิดดูทีละหัวข้อ บันทึก ป่ายฉีแทบจะกลายเป็นปรมาจารย์น้อยด้านชีวิตแล้ว

เวลาห้าทุ่มครึ่ง

ป่ายฉีผลักประตูห้องของหานจื่อ แล้วตะโกนขึ้นอย่างเสียงดัง:”ยัยคิงคอง พวกเราไปทานมื้อดึกกันเถอะ!”

หานจื่อที่ถูกปลุกให้ตื่น สายตาที่เย็นชาราวกับมีดที่แหลมคมทิ่มแทงมาทางป่ายฉี

เธอกัดฟันพูดออกมาทีละคำ “ไสหัวออกไป ไม่อย่างนั้นอาหารมื้อดึกก็คือคุณ”

ในสมองมีภาพการจับมีดทำอาหารของหานจื่อแววเข้ามา ป่ายฉีกลัวแล้ว

แล้วปิดประตูอย่างเคอะเขิน “ตอนนี้สั่งอาหารมาส่งค่อนข้างสะดวกสบาย ผมจะสั่งแล้วนะ จะสั่งมาสองชุด อีกสักพักคุณก็ออกมาทานนะ”

ไม่มีการตอบรับ

ป่ายฉีถือโทรศัพท์เลือกกุ้งมังกรน้อยตัวใหญ่ ว่ากันว่านี่เป็นอาหารมื้อดึกที่เหล่าวัยรุ่นปัจจุบันชอบสั่งกัน

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

“ก๊อก ๆ ๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ไรเดอร์มาส่งอาหารตามเวลา

ป่ายฉีรับอาหารมา ไม่ได้วางลงบนโต๊ะอาหาร แต่ว่าวางลงโต๊ะชาที่อยู่หน้าทีวี สามารถพลางดูทีวีพลางทานมื้อดึกไปด้วย

เขาเปิดกล่องอาหารออก ฉับพลันกลิ่นอาหารก็ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว

“ยัยคิงคอง อาหารมื้อดึกมาแล้ว รีบออกมาทานเร็ว”

วางถ้วยตะเกียบถุงมือจัดลงบนโต๊ะเสร็จ ในห้องก็ไม่มีเสียงตอบรับ

ป่ายฉีจึงต้องเดินเข้าไป แล้วเคาะประตูอย่างสุภาพบุรุษ

“ก๊อก ๆ ๆ”

“ก๊อก ๆ ๆ”

“ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”

เขามีความอดทนสุดๆ และเคาะไม่หยุด เสียงยิ่งเคาะยิ่งดัง เคาะอยู่หลายนาที

ในที่สุดคนข้างในก็ทนต่อไม่ไหว เปิดประตูออกมาอย่างแรง แล้วซัดหมัดมาทางใบหน้าของป่ายฉี

ป่ายฉีเตรียมการป้องกันไว้ตั้งแต่แรก จึงทำการหลบไปด้านหลังทันที แล้วหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

“ในเมื่อตื่นแล้ว ก็มาทานมื้อดึกกันเถอะ”

หานจื่อมีความอยากจริง ๆ ที่จะทำให้ป่ายฉีเป็นอาหารมื้อดึกและทานเพื่อระบายความโกรธ

เธอกัดฟันพูด “ฉันไม่หิว ฉันไม่กิน อย่ามารบกวนฉัน”

“อย่างนั้นไม่ได้ ผมได้สั่งอาหารมาแล้ว จะสิ้นเปลืองไม่ได้”

ป่ายฉีไม่มีความเกรงกลัวในความดุร้ายของหานจื่อ ดึงข้อมือของเธอลากมาที่ห้องรับแขก

หานจื่อไม่เคยรำคาญใครได้เท่านี้มาก่อน หนำซ้ำยังไม่สามารถลงมือสังหารได้อีก

ความอดทนของเธอแทบจะถึงจุดขีดสุด

แต่ป่ายฉีกลับไม่ได้สังเกตเห็นเลยสักนิด ยังยิ้มตาหยีดึงหานจื่อมานั่งลงที่โซฟา หยิบถุงมือยัดใส่ในมือของเธอ

“กุ้งมังกรน้อย ว่ากันว่าอร่อยมาก วิญญาณแห่งมื้อดึก ลิ้มลองแล้วถึงจะเรียกว่าชีวิต”

ชีวิต?”

หานจื่อไม่ได้รู้สึกเลยสักนิด มีเพียงความรู้สึกที่ต้องการอยากสังหารคน

เธอกัดฟัน “ทานแล้วสามารถไปจากที่นี่?”

ป่ายฉีพยักหน้า “อืม ทานแล้วคุณก็สามารถกลับห้องไปนอนหลับอย่างสบายใจจนถึงพรุ่งนี้เช้า”

หานจื่อรีบสวมถุงมือแล้วหยิบกุ้งมังกรน้อยมาดึงหัวออก กำลังจะยัดใส่เข้าไปในปาก

ป่ายฉีรีบห้ามเธอไว้ ใบหน้าผุดรอยยิ้มที่ทำอะไรไม่ถูก

“คุณหนูของผม เปลือกส่วนหางก็ทานไม่ได้ โตมาขนาดนี้นึกไม่ถึงว่าจะไม่เคยทานกุ้งมังกร”

พลางพูดเขาพลางเอาหางกุ้งมังกรน้อยที่แกะเปลือกออกยัดใส่เข้าไปในปาก

หานจื่อตะลึงงัน

ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะยัดกุ้งที่แกะเสร็จยัดเข้ามาในปากของเธอ น่าขยะแขยง เหมือนกับได้ทานอุจจาระเข้าไปก็ไม่ปาน

“แหวะ”

หานจื่อคายหางกุ้งออกมาโดยไม่แม้แต่จะไตร่ตรอง และยังดื่มน้ำเข้าไปล้างปากอีก

ป่ายฉี:”……” มุมปากยกขึ้น เขายังต้องรักษาหน้าไว้อีกหรือไม่

หานจื่อกลับไม่สนใจเขา แกะเปลือกกุ้งออกด้วยตัวเองแล้วทานทีละตัวอย่างคล่องแคล่ว

คนอื่นทานกุ้งมังกรนั้นค่อย ๆทาน ส่วนเธอทานกุ้งมังกรราวกับเป็นภารกิจ ทานอย่างรวดเร็วและดุดัน

แค่พริบตาทานไปห้าหกเจ็ดแปดตัว

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+