และหลายวันผ่านไป

หานจื่อใช้ชีวิตอยู่ที่ค่ายมวย บ้าน ห้องวิจัย

ทุกวันแทบจะไม่มีอะไรแตกต่างกัน หนำซ้ำยังซ้ำซากจำเจ แต่ชีวิตของเธอก็อุดมสมบูรณ์ มีสีสัน

เธอยิ่งคุ้นเคย ชินกับชีวิตแบบนี้

โดยเฉพาะตอนกลางคืน ก็จะผุดความคิดที่ไร้สาระขึ้นอย่างเงียบๆ ถ้าหากว่าสามารถมีชีวิตแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ก็คงจะดี

หัวใจเธอตื่นขึ้น เป็นครั้งแรกที่มีความคาดหวังและโหยหา

แต่สติที่เย็นชากลับสะกิดเธอว่า นี่เป็นเพียงความฝันเท่านั้น หลังจากหนึ่งเดือน ทุกอย่างของที่นี่ไม่เกี่ยวข้องใด ๆกับเธอ เธอยังคงต้องกลับไปที่องค์กร กลับไปมีชีวิตที่เย็นชาแบบนั้น

นี่คือโชคชะตาของเธอ เธอไม่สามารถหนีพ้นได้

เพียงแต่เมื่อก่อนมีเพียงวิถีการดำรงชีพแบบนั้น และเธอรู้สึกว่าสมเหตุสมผล แต่ว่าตอนนี้เมื่อมีวิถีการดำรงชีวิตแบบอื่น ทำให้จิตใจเธอมีความรักมีความคาดหวัง และเธอเริ่มรู้สึกต่อต้าน……

อยู่ในการดิ้นรนขัดขืนเช่นนี้

หลายวันมานี้ ป่ายฉีไม่ได้พาเธอไปที่ค่ายมวยอีก แต่ได้พาเธอไปที่ลานจอดรถเครื่องบิน

ด้านหน้าที่อยู่ไม่ไกล มีเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งที่ใบพัดกำลังหมุนติ้วๆ

หานจื่อจ้องมองมัน หัวใจจู่ ๆ ก็เต้นแรงขึ้นทันใด

ป่ายฉีกล่าว:”ใกล้จะถึงเวลาหนึ่งเดือนแล้ว ถึงเวลาที่คุณต้องเลือกแล้ว”

“เลือก? เลือกอะไร”

หานจื่อถาม

ป่ายฉียิ้ม หันกลับไปมองเมืองที่พักอาศัยในช่วงเวลานี้ ทิศทางตำแหน่งบ้านของหานจื่อ “เลือกชีวิตในอนาคตของคุณ”

“หนึ่ง. เลือกชีวิตที่ธรรมดาและอยู่ในเมืองต่อไป คุณสามารถเลือกที่จะอยู่ในบ้านนั้นต่อ ไปทำงานที่ค่ายมวย ศึกษาค้นคว้าอาหารที่คุณชอบทาน ใช้ชีวิตที่เรียบง่าย สอง.เลือกองค์กรของคุณ กลับไปสู่ชีวิตเดิมของคุณ และผมก็จะเผาบ้านของคุณ ทุกอย่างที่อยู่ในบ้านนั้นก็จะหายไปทั้งหมด ผมจะเผาค่ายมวยทิ้งด้วย จะไม่มีที่ตรงนั้นอีกต่อไป ไม่หลงเหลือร่องรอยข้อมูลของคุณแม้แต่สักนิดเดียว”

“ฉันสามารถช่วยคุณได้ แต่มีหนึ่งเงื่อนไข จะต้องทำลายองค์กรให้สิ้นซาก สังหารเจมส์และพรรคพวกของเขาทั้งหมด มีต้องสำเร็จ ล้มเหลวไม่ได้”

ป่ายฉีตกใจตะลึง ถึงแม้ว่านี่จะเป็นจุดประสงค์อันสูงสุดของเขา แต่กลับคิดไม่ถึงว่าหานจื่อจะตัดสินใจเด็ดขาดเช่นนี้

ถึงขนาดที่ต้องแข็งแกร่งโหดเหี้ยม และต้องการจะทำลายองค์กรให้สิ้นซาก

นี่ถึงเรียกว่าคนโหดเหี้ยมที่แท้จริง

องค์กรปลูกฝังหุ่นยนต์ในการสังหารคน เกรงว่าคงคิดไม่ถึง เมื่อถูกยุแยงแล้ว จะถูกคนโหดเหี้ยมเหล่านี้โจมตีแก้แค้นองค์กร

ป่ายฉียิ้ม “แน่นอน ผมจะต้องให้พวกมันทุกคนตาย”

จากนั้น เขาหันไปยิ้มแล้วยื่นมือไปทางหานจื่อ “ยินดีที่ได้ร่วมมือกัน”

หานจื่อมองมือของเขาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ไม่ได้สนใจ เดินผ่านตัวเขาอย่างเย็นชา

เธอก้าวเดินขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์ น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นพร้อมกับสายลม

“สิ่งที่ฉันอยากได้ ก็ต้องได้ หากว่าใครขวางฉัน ฉันก็จะฆ่าทิ้ง เจมส์ก็เช่นกัน คุณ ก็เช่นกัน”

ถึงแม้ว่าจะมีความโหยหา แต่ก็ยังเป็นหานจื่อที่สามารถสังหารคนได้อย่างเลือดเย็น

ป่ายฉีมองแผ่นหลังที่เย็นชาของหญิงสาว กลับรู้สึกว่าค่อนข้างงดงามชวนมอง

เขายิ้มตาหยีแล้วเดินตามไป “พวกเราเป็นพวกเดียวกันแล้ว มีเป้าหมายเหมือนกัน ยังไงผมก็ไม่มีทางที่จะไปขัดขวางคุณหรอก

เมื่อจัดการกับเจมส์แล้ว ผมก็จะส่งคุณกลับมาด้วยตัวผมเอง ต่อไปพวกเรายังสามารถเป็นเพื่อนบ้านกัน”

หานจื่อสนยังไม่อยากจะสนใจป่ายฉี แล้วจะอยากเป็นเพื่อนบ้านกับเขาเหรอ

หลังจากหนึ่งเดือน เธอก็จะไม่ถูกเขาควบคุมอีกต่อไป แต่เธอยังคงต้องการที่จะสังหารเขาคนคนแรก

สิ่งที่เธอต้องการทำ ยังไม่เคยมีเรื่องไหนที่ทำไม่สำเร็จ

ป่ายฉีที่ยังคงยิ้มถูกแววตาของหานจื่อทำให้ตกใจ เหี้ย ทั้ง ๆ ที่ถูกยุแยงสำเร็จแล้ว ทำไมแรงอาฆาตนี้ยังรุนแรงล่ะ

แล้วที่บอกว่าจะเป็นพันมิตรที่ดีล่ะ

ป่ายฉีรู้สึกขนลุกสะพรึงกลัว เป็นห่วงชีวิตในอนาคตของตัวเองอย่างมาก

แต่ว่าตอนนี้ไม่มีเวลาไปสนใจความเคียดแค้นของหานจื่อ เธอรับปากช่วยเหลือ อีกไม่นานก็จะสามารถช่วยโห้หลีเฉินออกมาได้แล้ว!