เว่ยชีไม่ได้ตอบทันที สายตาของเขามองไปที่โห้หลีเฉินอย่างลังเล

เย้นหว่านเห็นท่าทีของเขา ก็หัวเราะและพูดว่า “เป็นเพราะว่าจากผู้ช่วยประธานมาเป็นผู้ช่วยเลขา ระดับลดลงมามาก นายไม่ชอบเหรอ?”

“ไม่ใช่ครับ ผมไม่เคยคิดแบบนี้เลย การได้ช่วยคุณนายเป็นเกียรติของผมครับ แต่ว่า……”

เว่ยชีกะพริบตามองโห้หลีเฉิน แววตานั้นดูไม่สบายใจและลังเลมาก

เมื่อก่อน เว่ยชีเคยเป็นผู้ช่วยที่ดีที่สุดของโห้หลีเฉิน แม้จะเป็นลูกน้อง แต่ก็นับว่าเป็นพี่น้องและเพื่อน เขาเคารพโห้หลีเฉิน แต่ก็ไม่ถ่อมตนขนาดนั้น

แต่ตอนนี้ ความกังวลของเว่ยชี ดูจะห่างเหินกับโห้หลีเฉินมากเลย

เย้นหว่านรู้สึกกดดันมากภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เธอพยายามข่มอารมณ์ในใจเอาไว้ แล้วมองโห้หลีเฉินด้วยรอยยิ้ม

“คุณโห้จะไม่อนุญาตเหรอ?”

สำหรับรอยยิ้มของเย้นหว่าน โห้หลีเฉินก็ยกมือขึ้นขยี้ผมเธอเบาๆอย่างเป็นธรรมชาติ “ถ้าเธอชอบ ก็เอาไปเลย”

ได้ยินแบบนี้แล้ว ความกังวลในใจของเว่ยชีก็คลายลงไปทันที

แม้จะเป็นปฏิกิริยาที่เห็นไม่ค่อยชัด แต่เย้นหว่านก็ยังสังเกตเห็นอยู่ดี

เธอแอบคิดในใจ เดี๋ยวจะต้องหาโอกาสคุยกันเว่ยชีดีๆแล้วล่ะ

ลางสังหรณ์เธอบอกว่า เว่ยชีอาจจะรู้เรื่องเยอะมาก

ตอนแรกออกมาก็สิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว ตลอดทางเย้นหว่านก็ซื้อของกินแล้วดื่มชานมไปด้วย พอถึงบริษัทก็เที่ยงสิบนาทีพอดี

พนักงานบริษัทก็ต่างพักเที่ยงกันตอนสิบเอ็ดโมงครึ่ง ตอนนี้คงไปกินอาหารกลางวันอยู่ ไม่มีใครอยู่ในที่ทำงานเลย

ตอนที่ขึ้นไปบนชั้นทำงานของประธาน ห้องเลขาก็ว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลย

รอบด้านเงียบมาก มีแค่พวกเขาสามคนยืนอยู่

โห้หลีเฉินพูดกับเย้นหว่านว่า “ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง เธอมาห้องทำงานฉันก่อนสิ เดี๋ยวค่อยออกมาทำงาน”

และตอนนี้โห้หลีเฉินก็เหมือนจะเปลี่ยนไปเยอะมากเหมือนกัน เว่ยชีไม่ใช่คนที่รู้จักโห้หลีเฉินที่สุดแล้ว

เย้นหว่านดึงเก้าอี้ออกมา ให้เว่ยชีนั่งลงข้างตัวเอง

เว่ยชีมองดูเก้าอี้ที่วางเรียงอยู่ใกล้กัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ “คือว่า คุณนาย ผมยืนดีกว่า”

แม้จะไม่อยู่ใกล้โห้หลีเฉิน แต่เขาก็รู้ดีว่าโห้หลีเฉินใจแคบแค่ไหน ขี้หึงจะตายไป ถ้าเขานั่งลงข้างๆเย้นหว่าน เขาคงได้ไม่ตายดีแน่

อาการหึงของโห้หลีเฉิน เขารับไม่ไหวหรอก

เย้นหว่านไม่รู้ว่าเว่ยชีคิดเยอะขนาดนี้ ก็แค่รู้สึกว่าเขาคงเกรงใจ ดังนั้นเลยยื่นมือไปดึงเขานั่งลงมา

“นั่งลงสะดวกกว่า”

เว่ยชีตัวแข็งทื่อทันที เขาหันไปมองห้องทำงานประธานอย่างรู้สึกผิด

คอมของประธานสามารถดูกล้องวงจรปิดในห้องทำงานเลขาได้ เขาจะอยู่ในลิสต์บัญชีดำของโห้หลีเฉินหรือยังนะ?

เย้นหว่านเห็นท่าทีของเว่ยชี ก็ถึงสังเกตได้ว่า เขากำลังกังวลอะไรอยู่

เธอเหนื่อยใจ แล้วก็ตั้งใจพูดเสียงดังว่า:

“ไม่ต้องกังวลหรอก โห้หลีเฉินไม่ทำอะไรนายหรอก เขาไม่หึงหวงไปทั่วหรอกนะ วางใจได้”

เว่ยชียิ้มแห้งๆ ในใจก็แอบถามเบาๆว่า จริงเหรอ?

ตอนนี้เอง ภายในห้องทำงานประธาน โห้หลีเฉินที่ถือมีดปอกผลไม้กำลังจะพุ่งออกมา ก็ได้ยินเสียงกล้องวงจรปิดจากในคอมดังออกมา จากนั้นเขาก็ชะงักอยู่กับที่ทันที

สักพักหลังจากนั้น เขาก็โยนมีดทิ้งไป แล้วกลับไปนั่งที่ทำงานต่อ

แต่สีหน้ากลับบึ้งตึง ทั้งเย็นชาทั้งแข็งทื่อแผ่ซ่านไปด้วยกลิ่นอายความอันตราย ถ้าตอนนี้มีคนเข้ามาในห้องทำงานของเขา วินาทีต่อไปคงได้ตัวเย็นเป็นน้ำแข็งแน่

เย้นหว่านเปิดคอมแล้วพิมพ์รหัสลงไป เข้าไปยังระบบของบริษัท

เว่ยชีเห็นแล้ว ก็รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันที

“คุณนายครับ นี่เป็นอำนาจสูงสุดของบริษัท ผมไม่มีสิทธิ์ดูครับ”

“อย่าทำงั้นสิ ฉันเปิดออกมาก็เพื่อให้นายดูนะ”

เย้นหว่านดึงเขา “เรื่องนี้มีแค่นายที่ช่วยฉันได้”