เก่อหรูซวนทั้งโมโหทั้งหงุดหงิด เมื่อครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว เขาก็หาวิธีแก้ไขไม่ได้ และสุดท้ายก็กัดฟันพูดว่า “บอกคุณท่าน ให้ส่งคนมา”

ที่นี่เธอทำงานหลักในการทำสงครามธุรกิจ การวางแผน และการเล่นกล เพราะเขาเป็นคนที่ทำงานโดยปากกา ไม่ใช่ศัตรูของฆาตกรเลย แต่กลับถูกไหมหัว

มีแต่คนเท่านั้น พี่พอจะมีลูกน้อง……

เวลาสี่ทุ่มครึ่ง

ป่ายฉีที่มีรูปร่างท่าทางเหมือนชูร่า เดินเข้าไปในคฤหาสน์ระดับสูงที่หนึ่ง ท่าทางเหมือนกับว่ากำลังกลับบ้านยังไงยังงั้น เขาผลักประตูบ้านออก

“แค่ก”เสียงเปิดประตูดังขึ้น ก็เหมือนเสียงร้องเพลงของยมทูต

ในความมืดมิด เขาก้าวขึ้นบันไดและเดินไปที่ห้องนอนใหญ่บนชั้นสองทีละขั้น โดยที่แทบไม่มีเสียงฝีเท้าเลยด้วยซ้ำ

เขาเปิดประตูห้องนอนอย่างเงียบ ๆ และมองคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาเย็นชาเขาเดินไปที่เตียงและยกมีดคมในมือขึ้น

แทงเข้าไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย——

และแน่นอน ความผิดปกติก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

เสียงโลหะกระทบกันดัง “ตึง”มีดแทง 2 เล่มฟาดกัน หยุดยั้งการลอบสังหารของป่ายฉี ในตอนนี้เอง ก็มีมีดอีกเล่มหนึ่งผมมาจากใต้ผ้าห่ม มีดคมแทงเข้าไปที่ท้องของป่ายฉี

มันทั้งรวดเร็วและรุนแรง ถึงแม้ว่าปฏิกิริยาของป่ายฉีจะรวดเร็ว แต่ว่าเสื้อของเขาก็ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ และชั้นผิวหนังของเขาก็เปิดออก

เขาก้าวถอยหลัง จ้องมองไปที่คนบนเตียงอย่างระวัง และยกริมฝีปากขึ้นอย่างสนุกสนาน

“ในที่สุดก็ซ่อนตัวไม่ได้อีกต่อไป ส่งคนออกมาแล้ว คืนนี้ฉันจะได้เจอแก แล้วก็จับปลาตัวใหญ่ไป”

ป่ายฉีไม่ได้ส่งคนอื่นมาจัดการด้วยกัน แต่ว่าเขาไล่ฆ่าทีละคน ไม่ใช่แค่เพื่อฆ่าคนที่แทรกแซงอยู่ในบริษัท ตี้เหา จำกัดเพียงเท่านั้น แต่ว่าเป็นการล่อให้คนที่อยู่หลังม่านออกมาลงมือ

ตราบใดที่พวกมันเคลื่อนไหว พวกมันจะแสดงหางของจิ้งจอกและถูกเขาจับได้

นี่ต่างหากที่เป็นเป้าหมายที่แท้จริง

แสงไฟในห้องสลัวและสลัว และสามารถมองเห็นภาพเงาของบุคคลได้เพียงเลือนรางเท่านั้น คนที่อยู่บนเตียงลุกขึ้นจากผ้าห่ม เป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างตรงและผอมเพรียว

ทำไมถึงเป็นเธอได้?

เขาไม่อยากที่จะเชื่อ แต่ว่าหลังจากใช้เวลากับเธอทั้งวันทั้งคืนตลอด 1 เดือน ป่ายฉีคุ้นเคยกับเธอมาก มากจนเข้ากระดูกดำ

ใบหน้าของเธอ แววตาที่เย็นชาของเธอ มันตรงตามกับที่เขาจำได้ทุกข้อ

“เธอ เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง……”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เขาก็ดึงมีดที่ปักอยู่ที่ไหนของเธอออกได้ทันที เขาไม่อยากทำร้ายเธอตามจิตสำนึกของตัวเขาเอง

แต่ว่าเธอ กลับไม่มีความเมตตาแม้แต่นิดเดียว

วันที่ป่ายฉีกำลังใจร้ายและเวลาถอยนั้น เธอก็ก้าวขึ้นมาด้านหน้า แล้วก็แทงมีดเข้าไปตรงท้องของป่ายฉีโดยที่ไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว

ความเจ็บปวดแผลสั้นไปทุกโสตประสาท ป่ายฉีก้มหน้ามองด้วยความตกตะลึง มองดูมีสีขาวแทงเข้าไป แล้วก็ของเหลวสีแดงไหลออกมา

หัวใจของเขารู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาในทันที “หานจื่อ เธอจำฉันไม่ได้แล้วเหรอ? พวกเราเคยเป็นเพื่อนกันไง!”

คำว่าเพื่อน เหมือนกับกระแสไฟฟ้า สัมผัสที่เส้นประสาทหานจื่อ

แต่มันเป็นเพียงชั่วขณะหนึ่ง เร็วมากจนผู้คนจับไม่ได้ แม้แต่ตัวเธอเองด้วย

ดวงตาของเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็งที่ไม่เคยละลายเป็นเวลาหลายพันปี

แล้วเธอก็พูดต่ออย่างไร้ความปรานีมาก “ฉันได้รับคำสั่งมา ว่าให้แกตาย”

เธอดึงมีดออกมา แล้วก็ใช้มีดแทงเข้าไปที่จุดตายของป่ายฉีอีกครั้ง

ป่ายฉีตกใจเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วตามสัญชาตญาณ และถอยกลับทันที โดยหลบหนีห่างออกไปหลายเมตร

เขาจับแผลที่ท้องของเขา แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “ได้รับคำสั่งจากใคร? เธอเป็นอิสระแล้วไม่ใช่เหรอ? ใครจะมาเป็นเจ้านายของเธอได้อีก”

เธอโหยหาอิสรภาพ เธอได้เห็นโลกที่เต็มไปด้วยสีสันของคนธรรมดา และเลื่อมใสในชีวิตคนเรามานานแล้ว

เห็นได้ชัดว่าเธอใช้ชีวิตของคนธรรมดา และหายตัวไปในทะเลมนุษย์อันกว้างใหญ่

และด้วยร่างกายและสติปัญญาของเธอ ไม่มีใครสามารถกดขี่เธอได้อีกอย่างแน่นอน

แต่ว่าเรื่องที่มันไม่น่าเป็นไปได้แบบนี้ กลับเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของป่ายฉี ทำให้ป่ายฉีรู้สึกเหมือนฟ้าดินถล่มทลาย มุมมองต่อโลกพังทลายไปหมด